ตอนที่ 2 ขอต้อนรับ

ณ ห้องพักผู้ป่วยห้องหนึ่ง

มีหญิงสาวเรือนผมสีขาวบริสุทธิ์กำลังหลับอยู่บนเตียงคนไข้

“อือ….”

ดูเหมือนเธอจะได้สติพอดี เปลือกตาของเธอขยับก่อนที่เธอจะส่งเสียงครางเบาๆ

“ดูเหมือนจะตื่นแล้วนิ?”

“หืม?”

หญิงสาวลืมตาขึ้นมาก่อนจะมองกวาดดูรอบๆและพบกับเจ้าของเสียงเมื่อครู่ซึ่งกำลังนั่งมองเธอจากบนกางเขนสีทองขนาดใหญ่ที่พิงอยู่ปลายเตียง

‘ยัยเปี๊ยกนี้เป็นใครเนี้ย?’หญิงสาวเจ้าของห้องหรือเคียน่าคิด ก่อนที่เธอจะตั้งสติและกวาดตามองดูรอบๆอีกครั้ง

“ที่นี่ที่ไหน?” เคียน่าถามแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ฟังเธอจึงพยายามให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอกำลังพูดด้วยอยู่ “เห้ยัยเปี๊ยกฉันถามว่าที่นี่ที่ไหนได้ยินมั้ย?”

“ยัยเปี๊ยก!?” กางเขนถูกกางออกทันทีที่เสียงดีดนิ้วดังขึ้น โซ่สีทองหลายสิบเส้นพุ่งตรงเข้าหาเคียน่าโดยที่เธอไม่มีโอกาสแม้แต่จะขยับตัวเสียด้วยซ้ำ

“ว้าย!?”

“เธอจำเป็นตอนเรียนรู้เรื่องมารยาทเอาไว้บ้างนะเด็กน้อย!” เด็กสาวโดนจากกางเขนขึ้นมายืนบนเตียง “เธอวิ่งแจ้นเข้าไปในพื้นที่ที่ฮงไกระบาดโดยไม่มีเครื่องป้องหรือแม้แต่อาวุธ คิดว่าทำแบบนั้นแล้วจะหาพ่อเธอรึไง?”

เคียน่าเบิกตากว้างก่อนจะถามเด็กสาวตรงหน้าอย่างร้อนใจ

“เธอรู้จักตาแก่ด้วยเหรอ!?”

“แน่นอน ฉันรู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน” เด็กสาวย่อตัวลงมาอยู่ในระดับสายตาของเคียน่า

“ตอนนี้เขาอยู่ไหน”

“บอกไปแล้วเธอยังไ-”

“ท่านเทเรซ่ารีบร้อนเกินไปรึเปล่าครับเธอพึ่งตื่นได้ไม่ถึงนาทีเลยนะครับ?”

ในขณะที่เคียน่าและเจ้าของกางเขนหรือก็คือเทเรซ่ากำลังพูดคุยกันอยู่นั้นก็ถูกกัปตันขัดขึ้นมาซะก่อน

“ใครอีกเนี้ย?”

เคียน่าพูดแต่ไม่ทันไรก็ถูกโซ่สีทองตรึงไว้กับเตียง ตามด้วยเทเรซ่าที่ขยับเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น ก่อนจะโบกมือไล่ให้กัปตันออกไปก่อนแล้วจึงหันมาพูดกับเคียน่าต่อ

“เอาละสาวน้อย ฉันจะไม่อ้อมค้อมแล้วกัน เธอในตอนนี้นะไม่มีทางไปเจอเขาได้หรอก” สิ้นคำของเทเรซ่าเคียน่าก็แถมกลับไปทันทีว่าทำไม

“เธอก็รู้นิว่าเขาชอบวิ่งเข้าไปหาอันตราย ที่ไหนมีฮงไกรุนแรงเขาก็อยู่ที่นั้นนั่นแหละ แล้วเธอคิดว่าตัวเธอในตอนนี้ที่แค่ฮงไกระดับต่ำไม่กี่สิบตัวเธอยังเอาชนะมันไม่ได้ จะไปหาเขาได้? เธอได้ไปโลกหน้าก่อนจะได้เจอเขาแน่นอน”

“….” เคียน่าเงียบ เธอกำลังคิดตามในสิ่งที่เทเรซ่าได้กล่าวไป

“ฟังนะ ฉันมีข้อเสนอให้เธอ”

“ข้อเสนอ?”

เทเรซ่าพยักหน้าก่อนจะอธิบาย “อ่า เธอแค่ลงทะเบียนเข้าเรียนในเซนต์เฟรย่าของฉันและถ้าเธอสามารถไต่ขึ้นไปจนถึงระดับAได้ละก็ ฉันจะบอกให้ว่าพ่อของเธออยู่ที่ไหน”

“….”

“ไม่ต้องรีบตอบก็ได้ แค่เพื่อนของเธออีกสองคนตอบรับคำเชิญของฉันเรียบร้อยแล้ว ”

“2คน? หมายถึงพี่เมย์กับโบรเนียนะเหรอ?”

เทเรซ่าพยักหน้าเป็นการตอบ“อื้ม” ซึ่งคำตอบของเทเรซ่านั้นทำให้เคียน่าคิดหนักเลยทีเดียว ตอนนี้ในหัวเธอนั้นกำลังคิดว่า ‘พี่เมย์ก็เรียนที่นี่เหมือนกัน’ อยู่ และคงเดาไม่ยากว่าคำตอบของเคียน่านั้นคือ

“ฉันตกลง”

.

.

.

“งั้นไว้อีก30นาทีฉันจะมารับเธอไปทีหอพักนะ ถ้าพยาบาลมาก็ทำตามที่เขาบอกด้วยละเดี๋ยวฉันมา”

“อ่าๆ เข้าใจแล้วน่า!”

เมื่อพูดคุยกันเสร็จแล้วเทเรซ่าก็เดินออกมาจากห้องของเคียน่าและปิดประตูดังเดิม

“รวบหัวรวบหาง ใช้วิธีแบบเดียวกับท่านบิชอปเลยนะครับท่านเทเรซ่า”

“อย่าพูดงั้นเลย แล้วที่ฉันขอไปเป็นไงบ้างละกัปตัน?”

กัปตันยื่นกล้องที่บันทึกภาพและวิดีโอระหว่างที่เคียน่ากับเทเรซ่ากำลังพูดคุยกันอยู่….ไม่สิต้องใช้คำว่าเจรจากันอยู่ถึงจะถูก

“สมกับเป็นนายภาพออกมาไม่เลวเลยไว้จะเพิ่มโบนัสให้นะกัปตัน” เทเรซ่าค่อยๆเลื่อนเปิดดูทีละรูปจากนั้นก็ตามด้วยวิดีโอ

งานที่เทเรซ่าอยากให้กัปตันช่วยนั้นก็คือการมาเป็นตากล้องให้เธอนี่แหละ ไอผมก็มือไม่ค่อยนิ่งซะด้วย ปากก็อยู่ไม่สุข มาเป็นตากล้องก็ดูจะงานใหญ่ไม่เบา แต่เทียบกับโบนัสที่ได้แล้วมันคุ้มค่า

“ไว้มีงานแบบนี้อีกก็เรียกผมได้เสมอนะครับผอ”

ว่าจบกัปตันโค้งตัวทำความเคารพและแยกตัวออกไปทันที เขายังมีงานที่ต้องทำอีกมากจึงอยู่ด้วยได้ไม่นาน ยานของเขายังเป็นรูอยู่เลยจะเสียเวลาไม่ได้หากเกิดเหตุฉุกเฉินอะไรขึ้นมาตัวเขาจะลำบากทีหลังเอาได้

.

.

.

กัปตันเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่งซึ่งดูแล้วคล้ายห้องขังอยู่นิดหน่อย

เขาไม่พูดอะไรมากเพียงสแกนใบหน้าเพื่อยืนยันตัว หากพกบัตรประจำตัวมาด้วยคงง่ายกว่านี้

ประตูห้องขังค่อยๆเปิดออกมา บุคคลที่อยู่ภายในสะดุ้งตกใจพร้อมกับมองมาทางเขาด้วยท่าทางหวาดระแวง

“สวัสดียามบ่ายสาวน้อย”

กัปตันกล่าวทัก เด็กสาวเรือนผมสีม่วงยาวขยับถอยเล็กน้อยและพูด “ค-คุณเป็นใคร”

“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก” กัปตันตอบปัดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องขังด้วยสีหน้าจริงจัง

“ถอดเสื้อซะ”

“!!”

เด็กสาวร่นถอยจนแผ่นหลังชนเข้ากับกำแพง ด้วยสีหน้าหวาดกลัวแต่กลับรู้สึกได้ถึงความขยะแขยงที่มีต่อกัปตัน

“….” ตัวเขายังคงทำหน้าเคร่งขรึมและก้าวเข้าหาเด็กสาวหรือเมย์อย่างหนักแน่น ทางด้านเมย์ก็ถอยหนีจนไม่มีที่ให้หนีอีกต่อไป

“ฮะ…ฮ่าฮ่าๆ” ไม่นานกัปตันก็หัวเราะออกมาเสียอย่างงั้นจนเมย์ที่อยู่ในอาการหวาดกลัวถึงกับมึนงง

“ล้อเล่นนะล้อเล่น ขอโทษนะที่ทำให้ตกใจ”

กัปตันปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะหัวเราะมากเกินไปก่อนจะหยิบชุดนักเรียนซึ่งเป็นแบบเดียวกับที่เมย์สวมอยู่ออกมาวางไว้ตรงหน้าเธอ

“ไม่รู้ว่าพอดีตัวมั้ยหรอกนะแต่น่าจะให้ใส่ชุดขาดๆพวกนั้นต่อก็ยังไงอยู่ว่ามั้ย?”

“ชุด?”

เมย์มองสลับระหว่างกัปตันและชุดนักเรียนด้วยท่าทางสับสน ท่าทางในตอนแรกนั้นเป็นการล้อเล่น?

“อืม แล้วไงละจะเปลี่ยนรึเปล่า?”

เมย์คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมองสำรวจตัวเองอีกครั้งแล้วใบหน้าของเธอก็ขึ้นสีทันที

ชุดนักเรียนที่ขาดวิ่นกระโปร่งที่เต็มไปด้วยรอยไหม้เต็มไปหมดจนมองเห็นสายชั้นในสีม่วงได้ชัดเจน

“ป-เปลี่ยนคะ!!” เมย์ตอบทันที เธอเองก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งจะปล่อยให้ผู้ชายเห็นตนในสภาพหน้าอับอายแบบนี้ต่อไปก็ไม่ได้ เธอคว้าชุดที่กัปตันวางไว้ขึ้นมาปกปิดเรือนร่างของตนทันทีด้วยใบหน้าแดงก่ำ

กัปตันพยักหน้า “อื้ม แต่จะให้เปลี่ยนเลยก็ยังไงอยู่ เอาเป็นว่าฉันจะปิดกล้องตรงนั้นไว้ให้ก่อนโอเคมั้ย แล้วอีก5นาทีฉันจะเข้ามาอีกรอบ”

กัปตันว่าพร้อมกับใช้กระดาษหรืออะไรสักอย่างสีดำๆปิดกล้องไว้จากนั้นก็หันมาพูดกับเมย์

“งั้นฉันออกไปก่อนละ แค่ชุดนักเรียนคงใช่เวลาไม่นานหรอกจริงมั้ย?”

พูดจบเขาก็เดินออกไปทิ้งให้เมย์อยู่ตามลำพังในห้องขัง

เมย์ลังเลเล็กน้อยแต่เวลานั้นไม่คอยท่า เธอมีเวลาไม่มาก เมย์ถอดกระโปรงและเริ่มเปลี่ยนชุดทันที

.

.

5นาทีต่อมา

ประตูห้องขังเปิดออกอีกครั้งและผู้ที่เดินเข้ามานั้นเป็นกัปตันเช่นเดิม

“อืม แบบนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย”กัปตันยิ้มกรุ้มกริ่ม จนเมย์ที่พึ่งปรับอารมณ์เสร็จนั้นรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ชุดที่เธอใส่นั้นมันมีอะไรน่าหัวเหราะหรือยังไง หรือว่าชุดนี้จะมีปัญหาตรงไหน

“ยิ้มอะไรของคุณกันคะ” เมย์พูดเสียงแข็งทำหน้าบึ้งไม่พอใจ “สรุปแล้วคุณเป็นใครกันแน่”

กัปตันไม่ได้ตอบอะไร เขาเดินไปหยิบชุดที่นักเรียนเก่าของเมย์ที่พับวางไว้เรียบร้อยขึ้นมา แม้มันจะขาดจนแทบจะผ้าขี้ริ้วอยู่แล้วก็ตาม

“จำยานที่เธอยิงจนเป็นรูได้มั้ย ฉันเป็นกัปตันของยานลำนั้นแหละ เรียกฉันว่ากัปตันก็ได้เพราะทุกคนก็เรียกฉันแบบนั้นแหละ”

“กัปตัน?”

“ใช่กัปตัน”กัปตันยืนยันอีกครั้งก่อนที่เขาจะเดินไปยังประตูทางออกอีกครั้ง “ฉันแค่เอาชุดมาให้เฉยๆ ไม่มีอะไรมากหรอก” เขาพูดจุดประสงค์ของเขาออกไปให้เมย์เบากังวลลงบ้างและเตรียมจะเดินออกจากห้องไปแต่เหมือนเขาจะนึกอะไรได้จึงหันกลับมาอีกครั้ง

“อ๋อใช่อีกเรื่องนึก อีกประมาณ30นาที เด็กผมขาวตัวเล็กๆชื่อเทเรซ่ากับผู้หญิงผมแดงที่เธอเจอเมื่อวาน จะมาหาเธออีกครั้งนะ ดูเหมือนพวกเขาจะหาหอพักให้เธอได้แล้วละมั้ง?”

กัปตันว่า เขาก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าการให้เด็กสามคนไปใช้ชีวิตร่วมกันภายใต้สายตาของฮิเมโกะตลอดเวลานั้นมันเป็นการจับตามองอย่างใกล้ชิดไปในตัวและประหยัดห้องพักไปในหัว หรือว่าเพราะไม่มีห้องจริงๆเลยโยนเด็กๆไปอยู่กับฮิเมโกะกันแน่

“ค-ค่ะ”

เมย์ขานตอบพยักหน้ารับรู้ พอเห็นอย่างนั้นกัปตันก็ออกมาจากห้องขังทันที

“เดี๋ยวนะ เขาเอาชุดของเราไปด้วยนิ?”

เธอนึกขึ้นมาได้ จะเรียกว่าไม่ทันสังเกตก็ไม่ได้เพราะเธอจับตามองการกระทำทั้งหมดของกัปตันไว้ตลอด เพียงแต่เธอไม่ได้สนใจเสื้อเหล่านั้นเลยจนถึงตอนนี้

.

.

.

ณ ห้องของกัปตัน

หลังจากกลับมาจากห้องขังเขาก็ตรงกลับมาที่ห้องของเขาทันที โดยไม่คิดจะแวะที่ไหนทั้งสิน

กัปตันหันซ้ายขวามองสำรวจรอบๆ เมื่อพบว่าไม่มีใครแล้วเขาจึงนำชุดของเมย์ออกจากเสื้อคลุมของเขาวางไว้บนโต๊ะทำงานก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบกล่องใบหนึ่งในตู่เสื้อผ้าออกมา

“จะเก็บใส่กรอบรูปดูจะเกินไปหน่อย งั้นเก็บใส่กล่องแทนแล้วกัน”

กัปตันหยิบชุดนักเรียนขึ้นมาจัดใส่กล่องสีม่วงประดับด้วยลวดลายสีฟ้าสวยงาม จากนั้นกัปตันจึงนำกล่องใบนั้นกลับไปเก็บไว้ที่เดิม

“จริงด้วยป่านนี้โบรเนียคงถูกฮิเมโกะพาไปหอแล้วมั้ง?”

กัปตันฉุกคิดขึ้นได้ว่าตนไม่ได้ไปเยี่ยมโบรเนียเลย แต่พอเหลือบมองนาฬิกาก็คิดว่าตอนนี้ไม่ทันแล้ว เขาจึงล้มตัวนอนลงบนเตียงของเขา

พักสายตาสักสิบนาทีค่อยกลับไปทำงานต่อก็ยังไม่สาย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***