บทนำ

ณ ห้องๆหนึ่งมีกองเอกสารเรียงรายไม่เป็นระเบียบอยู่ในทุกซอกทุกมุม

“…..รกแท้”

ชายสวมชุดสูทสีขาวเอ่ยด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อนพร้อมกับถอดเสื้อนอกและพาดไว้บนโซฟาซึ่งแน่นอนว่ามีเอกสารวางไว้เช่นกัน

เขาเดินไปที่โต๊ะทำงานก่อนจะถอดหมวกที่สวมอยู่วางลงบนโต๊ะ

“เห้อ~ เอาเป็นว่าเริ่มจากจัดการห้องที่มันเหมือนรังหนูนี้ก่อนแล้วกัน”

เขาถอนหายใจระบายความเหนื่อยอ่อนก่อนจะลงมือจัดเก็บเอกสารมากมายในห้องไปกองไว้หลังโต๊ะทำงานเพื่อที่เวลาจัดการเอกสารเขาจะได้หยิบจับมันง่ายขึ้น

เพียงราว1ชั่วโมงจากรังหนูก็มีสภาพเหมือนกับห้องทำงานขึ้นมาหน่อย เมื่อทุกอย่างเป็นที่เป็นทางแล้วชายในชุดสูทก็นั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับเอนหลังพิงกับเก้าอี้ด้วยสีหน้าภูมิใจ

“เคลียร์งานๆ”

นั่งพักได้ไม่นานเขาก็หยิบเอกสารกองหนึ่งขึ้นมาวางบนโต๊ะและเริ่มทำงานที่เขาควรทำ

ติ๊ดติ๊ด! ติ๊ดติ๊ด!

“ครับ…กัปตันพูดอยู่ครับ”

นั่งไม่ทันถึงนาทีเสียงเรียกเข้าก็ดังจากมือถือ เขาหยิบมันขึ้นมากดรับสายในทันทีโดยไม่ได้มองเลยว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา

“กัปตันคะตอนนี้มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแล้วคะ!”

.

.

.

สวัสดีทุกท่าน ตอนนี้ทุกท่านเรียกผมว่ากัปตันก็ได้

ความจริงแล้วผมไม่ใช่คนของโลกนี้แท้ๆหรอก ผมเป็นเพียงนักศึกษาธรรมดาที่เผอิญหลุดเข้ามาอยู่ในเกมที่กำลังเล่นอยู่ในเวลานั้นนั่นคือ [Honkai Impact 3]

ผมเองก็จำไม่ค่อยได้ว่าผมหลุดเข้ามาในเกมนี้ได้ยังไง ไม่สิ พูดให้ถูกคือความทรงจำบางส่วนของผมขาดหายไป คงเพราะว่าผมเข้ามาอยู่ในร่างของกัปตันซึ่งไม่ใช่ร่างผมทำให้ความทรงจำของผมบางส่วนขาดหายไป

เพราะงั้นผมเลยจำอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร่นักแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะจำไม่ได้ทั้งหมด อารมณ์เหมือนคุณต่อจิ๊กซอว์รูปหนึ่งอยู่ แต่ว่าชิ้นส่วนมันดันหายไปสักชิ้นสองชิ้น ทำให้ไม่สามารถทำจิ๊กซอว์รูปนั้นให้ออกมาสมบูรณ์ได้

แต่ถึงจะไม่สมบูรณ์เราก็พอจะเดาได้จากภาพที่เหลืออยู่ว่าส่วนที่หายไปนั้นมันควรหน้าตาประมาณไหนถูกมั้ยละ?

อ่อใช่หน้าที่ของผมในฐานะกัปตันคือการจัดการเอกสารและข้อมูลเกือบทั้งหมดระหว่างซิกซอลสาขาหลักกับสาขาตะวันออก ส่วนงานเสริมคือการเป็นผู้บัญชาการยานรบหน่วยที่ 5 ชิกซอลสาขาตะวันออก หรือก็คือเป็นกัปตันของยานไฮเปอร์เรี่ยน

ลิฟต์กำลังขึ้น ⬆

“….”

ไม่ทันไรกัปตันก็เดินทางมาถึงจุดที่ลูกเรือของเขานัดมานั้นก็คือบนยานรบของเขาเอง

“สถานการณ์เป็นไงบ้าง?”

“คะ ระดับพลังงานฮงไกที่ญี่ปุ่นอยู่ในค่าคงที่แล้วคะตอนนี้พันตรีและลูกทีมนำยานอีกลำออกไปก่อนแล้วค่ะ”

“พันตรีกับลูกทีม?”

กัปตันมองแผนที่แสดงตำแหน่งยานรบต่าง ๆบนหน้าจอเพื่อประเมินสถานการณ์

“เกิดอะไรขึ้นที่มองโกเลีย?”

กัปตันถามเพราะมีการมาร์คมองโกเลียไว้บนแผนที่ด้วยซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของจุดปะทะ

“ค่ะ นอกจากที่เกาะเล็กๆในประเทศญี่ปุ่นแล้วยังมีการปะทุเล็กๆในมองโกเลียอีก3จุดคะ ”

พอได้คำตอบกัปตันก็เข้าใจการกระทำของพันตรีฮิเมโกะทันที

“เข้าใจละงั้นเราไปที่มองโกเลีย รายงานเรื่องนี้ให้เทเรซ่ารึยัง?”

“ยังค่ะ!”

“งั้นจัดการเลย เผื่อเธออาจะให้ความช่วยเหลือ แล้วก็ตอนนี้เรามีแต่วาลคิเรียระดับCฝึกหัน ศูนย์ใหญ่มีกำลังสนับสนุนมาบ้างมั้ย?”

“มีค่ะแต่จะไปถึงช้าว่าเราประมาณ30นาที”

“อืม….พูดงั้นคือในกรณีที่เราเริ่มเดินทางตั้งแต่ตอนนี้สินะ?”

“ค-คะ”

ลูกเรือคนเดิมตอบ

“งั้นลุยโลด!”

กัปตันออกคำสั่งก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้งานวัดที่เขาหยิบติดมือมาด้วย

ทุกคนคงกำลังงงกันอยู่สินะว่าตอนนี้เราอยู่ส่วนไหนของเนื้อเรื่อง? ผมเองก็อยากรู้เหมิือนว่าตอนนี้มันอยู่ส่วนในของเรื่อง เพราะผมเองก็จำไม่ค่อยได้

เอาเป็นว่าผมจะเล่าเกี่ยวตัวผมและสิ่งที่ผมรู้ตอนนี้ให้ฟังก่อน

เมื่อ4ปีก่อน ผมลืมตาขึ้นมาในในห้องพยาบาลของซิกซอลเพราะว่ายานรบเกิดขัดข้องจนต้องลงจอดฉุกเฉิน ผมสลบไปเพราะหัวกระแทกรุนแรง กว่าจะฟื้นขึ้นก็เล่นไป3วันเต็มๆ

พอรักษาตัวจนหายสนิทแล้วก็ถูกส่งตัวมาที่สาขาตะวันออก พร้อมกับได้รับตำแหน่งกัปตันประจำยานรบหน่วยที่5 หรือก็ยานไฮเปอร์เรี่ยนที่คุ้นเคยกันนี้แหละ

ต่อกันเถอะ

เวลาในปัจจุบันคือต้นปี 2015

หลังการปะทุครั้งที่3 ที่นางาโซระราวปีเศษๆ ตอนนี้สามตัวหลักได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของสาขาตะวันออกเป็นที่เรียบร้อยแล้วในฐานนะนักเรียนวาลคิเรียของเซนต์เฟรย่าเรียบร้อยแล้ว ถึงจะยังอยู่ในช่วงเรียนการสอนก็เถอะแต่ก็ถือว่ามีพัฒนาการที่เร็วใช้ได้เลย

ถ้าให้เดาตอนนี้ก็คงอยู่ในช่วงก่อนขึ้นบทที่1สักปีนึงละมั้ง? เอาเถอะเรื่องนั้นยังไม่สำคัญเท่าไหร่ ยังไงเราก็ไม่ได้สำคัญอะไรอยู่แล้ว

ระหว่างที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่นั้นเองไฮเปอร์เรี่ยนก็ได้มาถึงจุดหมายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ค่าพลังงานเป็นยังไงบ้าง?”

“โดยรวมอยู่ในค่าคงที่คะ”

“งั้นก็ส่งโดรนออกไปสำรวจหาผู้รอดชีวิต”

กัปตันว่าจบก็หันความสนใจไปที่จอแสดงภาพจากโดรนต่อ

เหตุผลที่กัปตันเลือกที่จะไม่โจมตีใดๆนั้นเพราะเขาไม่มีความจำเป็นใดๆต้องลงมือเลย ตอนนี้เพียงแค่ค้นหาผู้รอดชีวิตและเก็บข้อมูลภาคสนามเพื่อเตรียมส่งไม้ต่อให้กับยานจากสาจาหลักที่กำลังจะมาถึงก็เพียงพอแล้ว

ต้องยอมรับว่าสาขาตะวันออกมีกำลังพลน้อยมาก แม้ว่าทางเราจะมีนักเรียนวาลคิเรียอยู่หลายร้อยก็ตามแต่วาลคิเรียที่มีประสบการณ์หรือผ่านสนามรบจริงมาแล้วนั้นมีเพียงหยิบมือเท่านั้น และหยิบมือที่ว่ามานั้นกัปตันไม่ได้พกมาเลยสักคน

“รายงาน มีผู้รอดชีวิต14คนค่ะ”

‘เร็ว….’

“ระบุตำแหน่งกับคอยรักษาความปลอดภัยเอาไว้ก็พอ อีกกี่นาทีกว่ายานจากศูนย์ใหญ่จะมาถึง?”

“2ใน3เข้าสู่พื้นที่แล้วค่ะ ให้ส่งข้อมูลไปเลยมั้ยคะ?”

“อื้มส่งไปเลย ถ้าทางนั้นติดต่ออะไรมาก็ให้ความร่วมมือเขาไป”

“แล้วก็……”

กัปตันยกมือขึ้นมาปกปิดบริเวณปากไว้ด้วยสีหน้าตึงเครียด

“ติดต่อเทเรซ่าให้ระวังตัวด้วยศัตรูน่าจะเข้าไปในเซนต์เฟรย่าแล้ว”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***