บทที่ 5 สายฝนที่พร่ำพราย

**ส่งใจข้ามฟ้า**

**ตอนที่ 5: สายฝนที่พร่ำพราย**

เสียงฝนตกกระทบหลังคาโรงพยาบาลดังก้องไปทั่ว ข้าวตังนั่งมองฝนที่พร่างพรมลงมาจากท้องฟ้าสีเทา ท่ามกลางเสียงฝนและความหนาวเย็นที่เข้ามา เขายังคงเฝ้ารอคอยจดหมายจากภูมิ แม้จะรู้ว่าภารกิจของภูมิอาจจะยากลำบากและอันตรายเกินกว่าที่เขาจะจินตนาการได้ก็ตาม

ในใจข้าวตังเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ความคิดถึงผสมกับความกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของภูมิ เขาพยายามทำให้ตัวเองไม่ฟุ้งซ่านด้วยการทุ่มเทเวลาให้กับงานรักษาผู้ป่วยในโรงพยาบาล แต่ทุกครั้งที่เดินผ่านห้องพักพยาบาลที่มีเสียงฝนตกเบาๆ ข้าวตังก็ไม่อาจห้ามใจไม่ให้คิดถึงคนที่อยู่ห่างไกลได้

ระหว่างที่ข้าวตังนั่งอยู่ในห้องพัก มีเสียงเคาะประตูเบาๆ ตามด้วยเสียงเปิดประตูเบาๆ ปลายหัวของพยาบาลรุ่นพี่โผล่มาเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้ข้าวตัง

"ข้าวตัง มีคนไข้ฉุกเฉินมาใหม่ ช่วยไปดูด้วยกันหน่อย" พยาบาลรุ่นพี่เรียก ข้าวตังพยักหน้ารับก่อนจะรีบลุกขึ้นตามออกไป พยายามตัดความกังวลใจเกี่ยวกับภูมิออกไปชั่วคราว

เมื่อมาถึงห้องฉุกเฉิน ข้าวตังพบว่าคนไข้รายนี้ได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุทางถนนอย่างรุนแรง ข้าวตังกับทีมพยาบาลต้องเร่งมือในการรักษา การผ่าตัดดำเนินไปด้วยความเคร่งเครียดและเต็มไปด้วยความเร่งรีบ แต่ในที่สุด พวกเขาก็สามารถช่วยชีวิตคนไข้ไว้ได้สำเร็จ

หลังจากเสร็จงาน ข้าวตังถอนหายใจยาวก่อนจะนั่งพักอยู่หน้าห้องผ่าตัด เหงื่อไหลย้อยลงมาจากหน้าผาก และเขารู้สึกถึงความเหนื่อยล้าที่สะสมในร่างกาย แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกโล่งใจที่สามารถช่วยชีวิตคนไข้ได้

ในห้วงเวลานั้น ข้าวตังอดคิดถึงภูมิไม่ได้ เขานึกถึงภาพภูมิที่ยืนอยู่ในชุดเครื่องแบบทหารสีเข้ม แม้จะไม่เคยเห็นในสถานการณ์จริง แต่ข้าวตังก็จินตนาการได้ถึงภูมิที่เผชิญหน้ากับอันตรายและการต่อสู้ในสนามรบ ความกล้าหาญและการทุ่มเทของภูมิที่ข้าวตังรู้สึกชื่นชมเสมอ

ข้าวตังเอื้อมมือไปจับที่กระเป๋าเสื้อของตน ซึ่งในนั้นมีจดหมายฉบับหนึ่งที่เขียนถึงภูมิไว้ เขายังรอคอยวันที่จะสามารถส่งจดหมายนี้ไปให้ภูมิได้ และหวังว่าภูมิจะรับรู้ถึงความห่วงใยที่ข้าวตังมีให้

---

ขณะเดียวกันที่อีกซีกโลกหนึ่ง ภูมิกำลังอยู่ท่ามกลางความมืดในค่ายทหาร เสียงระเบิดและเสียงปืนดังขึ้นเป็นระยะๆ การสู้รบครั้งนี้หนักหน่วงและยาวนานกว่าภารกิจอื่นๆ ที่เขาเคยเผชิญมา เขาและเพื่อนร่วมทีมต้องสู้กับศัตรูในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยกับดักและระเบิด ทำให้ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความระมัดระวัง

ในความมืดที่ปกคลุมรอบตัว ภูมิพยายามมองหาดาวที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า แต่ท้องฟ้าในคืนนี้กลับมืดสนิท ไม่เห็นแม้แต่แสงดาวเล็กๆ ดวงเดียว มันทำให้เขารู้สึกอ้างว้าง แต่เขาก็ยังคงคิดถึงคำสัญญาที่ให้ไว้กับข้าวตัง

“ข้าวตัง…นายคงกำลังเฝ้ารอฉันอยู่สินะ” ภูมิพึมพำออกมาเบาๆ เขาเอื้อมมือไปสัมผัสกระเป๋าเสื้อของตัวเองที่มีกระดาษเล็กๆ ที่ข้าวตังเคยเขียนให้ก่อนที่เขาจะออกเดินทาง ภูมิอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่าเสมอทุกครั้งที่รู้สึกอ่อนแอ

> "ภูมิ,

ไม่ว่านายจะอยู่ที่ไหน ขอให้รู้ว่าฉันจะรออยู่ตรงนี้เสมอ ขอให้นายปลอดภัยนะ"

ข้าวตัง

เขารู้ว่าความคิดถึงของข้าวตังเป็นสิ่งที่ทำให้เขายังคงยืนหยัดและไม่ยอมแพ้ต่อสถานการณ์ที่ยากลำบาก ทุกครั้งที่เขาคิดถึงข้าวตัง หัวใจของเขาก็จะอบอุ่นขึ้นมา เหมือนกับได้พบกับแสงสว่างที่นำทางไปในความมืดมิด

แต่ในคืนนั้นเอง ท่ามกลางเสียงปืนและเสียงระเบิดที่ดังก้อง ภูมิและทีมของเขาก็ต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีครั้งใหญ่ที่ศัตรูบุกเข้ามาอย่างไม่คาดคิด ภูมิรีบรวมทีมและพยายามพาทุกคนออกจากพื้นที่อันตราย แต่เขารู้ดีว่าสถานการณ์นี้ไม่ง่ายเลย

"ทุกคนรีบออกไปทางนี้!" ภูมิร้องบอกเสียงดัง ขณะที่เขายิงปืนตอบโต้ศัตรู เขาพยายามพาเพื่อนร่วมทีมผ่านเส้นทางที่เต็มไปด้วยกับดักและอันตราย แต่ในความวุ่นวายนั้น สิ่งที่เขาคิดถึงที่สุดคือข้าวตังและคำสัญญาที่เขาให้ไว้

เสียงระเบิดครั้งสุดท้ายดังก้อง และภูมิรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านมาทั่วร่างกาย เขาล้มลงบนพื้น ท้องฟ้าที่มืดมิดเหมือนจะโอบล้อมเขาไว้ ภูมิมองขึ้นไปยังท้องฟ้า แม้จะไม่เห็นดาว แต่เขากลับเห็นใบหน้าของข้าวตังลอยอยู่ในความคิด

“ขอโทษนะ ข้าวตัง...”

แต่ก่อนที่สติของเขาจะดับลง เขาได้ยินเสียงเพื่อนร่วมทีมตะโกนชื่อเขาและพยายามเข้ามาช่วยเหลือ ภาพทุกอย่างรอบตัวกลายเป็นภาพเบลอ แต่ในใจของเขายังคงมีคำสัญญาที่เขาจะกลับไปหาข้าวตัง แม้ในเวลานี้ เขาเองก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะสามารถทำได้หรือไม่

---

สำหรับข้าวตังที่อยู่ไกลห่าง เขายังคงเฝ้ารอคอยทุกวัน คืนนี้เขายืนอยู่ที่หน้าต่างห้องพัก มองออกไปยังท้องฟ้าที่มืดมิดใต้สายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน ความเงียบงันที่อยู่รอบตัวทำให้เขารู้สึกว่างเปล่า

"นายอยู่ที่ไหนนะ ภูมิ..." ข้าวตังพึมพำกับตัวเอง เขาหวังว่าสายฝนนี้จะช่วยส่งความคิดถึงของเขาไปหาภูมิ แม้จะรู้ดีว่ามันอาจจะเป็นไปไม่ได้ แต่ในใจของเขายังมีความหวังเสมอ

คืนนี้ท้องฟ้ามืดมนเหมือนกับอนาคตของพวกเขาทั้งคู่ ข้าวตังยังคงไม่รู้ว่าชะตากรรมของภูมิจะเป็นเช่นไร และภูมิเองก็ไม่อาจรู้ว่าความหวังที่จะกลับไปหาข้าวตังนั้นจะเป็นจริงหรือไม่ แต่สิ่งเดียวที่ทั้งสองรู้ก็คือ พวกเขาต่างก็ยังยึดมั่นในคำสัญญาและความรักที่มีต่อกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***