บทที่ 4 ใต้ท้องฟ้าที่ห่างไกล

**ส่งใจข้ามฟ้า**

**ตอนที่ 4: ใต้ท้องฟ้าที่ห่างไกล**

คืนวันนั้นท้องฟ้าสีครามที่เคยส่องแสงระยิบระยับเต็มไปด้วยเมฆดำทึบและเสียงฟ้าร้องดังสนั่น ความหนาวเย็นของฤดูหนาวเริ่มแผ่กระจายเข้ามาในเมือง ข้าวตังยืนมองออกไปนอกหน้าต่างห้องพัก ครุ่นคิดถึงวันเก่าๆ ที่ภูมิยังอยู่ข้างๆ เขา ความคิดถึงที่ซ่อนอยู่ภายใต้รอยยิ้มทุกวันเริ่มชัดเจนมากขึ้นทุกครั้งที่เวลาผ่านไป

ในห้องพักพยาบาลของโรงพยาบาลที่เงียบสงัด ข้าวตังหยิบสมุดบันทึกเก่าขึ้นมาเปิดดู บันทึกที่เขาเคยเขียนเรื่องราวและความทรงจำต่างๆ กับภูมิ ทั้งช่วงเวลาที่พวกเขาพบกันในงานการกุศล ช่วงเวลาที่เขาและภูมิได้เดินเล่นด้วยกันในสวนสาธารณะ และวันสุดท้ายที่พวกเขาลากันก่อนที่ภูมิจะต้องไปปฏิบัติภารกิจ

ข้าวตังพลิกหน้าสมุดไปจนถึงหน้าที่มีภาพถ่ายของเขาและภูมิ ภาพนั้นภูมิยิ้มกว้าง โดยมีข้าวตังยืนอยู่ข้างๆ ยิ้มเช่นกัน ภาพที่เป็นเหมือนหลักฐานความทรงจำของความสุขในวันเก่าๆ

"นายหายไปไหนนะ ภูมิ..." ข้าวตังพูดกับตัวเอง น้ำตาค่อยๆ ไหลรินออกมาอย่างช้าๆ เขาพยายามกลั้นความรู้สึกอ่อนแอไว้ เพราะรู้ว่าตนเองต้องทำหน้าที่ในโรงพยาบาลต่อไป แต่ความคิดถึงและความไม่แน่ใจในชะตากรรมของภูมิทำให้เขารู้สึกเหมือนใจถูกบีบแน่น

ในขณะที่ข้าวตังกำลังจมอยู่ในความคิดถึงนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้น ข้าวตังรีบเช็ดน้ำตาและลุกไปเปิดประตู พบกับบุรุษไปรษณีย์ที่ถือซองจดหมายซองหนึ่งอยู่

"คุณข้าวตังใช่ไหมครับ? มีจดหมายมาถึงคุณ" บุรุษไปรษณีย์พูด ข้าวตังรีบรับจดหมายจากมือเขาและกล่าวขอบคุณอย่างรีบเร่ง ใจของเขาเต้นรัว เขาจำได้ดีว่าลายมือบนซองจดหมายนี้เป็นของภูมิ

ข้าวตังกลับเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็วและฉีกซองจดหมายออกอ่าน มือของเขาสั่นเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้นและความหวังที่เต็มเปี่ยม เขาอ่านจดหมายฉบับนั้นอย่างตั้งใจ

> "ข้าวตัง,

ฉันขอโทษที่หายไปนาน ฉันได้รับคำสั่งให้ทำภารกิจในพื้นที่ที่ค่อนข้างเสี่ยง ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันจะใช้เวลานานแค่ไหน แต่ฉันอยากให้นายรู้ว่าฉันยังคิดถึงนายเสมอ ความคิดถึงของนายคือสิ่งที่ทำให้ฉันมีแรงที่จะสู้ต่อไป

ฉันหวังว่าภารกิจนี้จะผ่านไปโดยเร็ว และฉันจะได้กลับไปอยู่ข้างๆ นายอีกครั้ง ถึงแม้จะยังไม่มีคำตอบแน่ชัดว่าภารกิจนี้จะจบเมื่อไหร่ แต่ฉันขอให้นายเชื่อมั่นในคำสัญญาของฉัน ฉันจะกลับไปหา อย่าลืมดูแลตัวเองให้ดีนะ

รอฉันนะ ข้าวตัง

ภูมิ"

ข้าวตังรู้สึกใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อยหลังจากได้อ่านจดหมาย แม้ว่าภูมิจะไม่ได้บอกอะไรมากนักเกี่ยวกับภารกิจ แต่คำสัญญาที่ว่าเขาจะกลับมาและความห่วงใยที่ส่งผ่านจดหมายทำให้ข้าวตังรู้สึกได้ว่าภูมิยังคงอยู่ที่นั่นที่ไหนสักแห่งใต้ท้องฟ้าเดียวกันนี้

แต่ในขณะเดียวกัน ข้าวตังก็รู้ว่าภารกิจของภูมิอาจจะยากลำบากมาก เขาจึงไม่สามารถส่งข่าวสารได้บ่อยๆ อย่างที่เคย เขารู้สึกอยากทำอะไรสักอย่างเพื่อเป็นกำลังใจให้ภูมิในช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้

ข้าวตังหยิบปากกาและกระดาษออกมา เขาเริ่มเขียนจดหมายถึงภูมิ พร้อมส่งความห่วงใยและความคิดถึงของเขาไปผ่านตัวอักษร

> "ภูมิ,

ฉันดีใจมากที่ได้ยินข่าวจากนาย ฉันไม่รู้จะบอกยังไง แต่มันเหมือนกับว่าความเงียบและความหวาดหวั่นที่อยู่ในใจฉันหายไปทันทีที่ได้อ่านจดหมายของนาย ฉันขอให้นายรู้ว่าฉันจะรออยู่ตรงนี้เสมอ และหวังว่านายจะปลอดภัยกลับมา

ฉันรู้ว่าภารกิจที่นายต้องเจออาจจะยากลำบากและเต็มไปด้วยอันตราย แต่ขอให้นายเข้มแข็งและอย่าลืมว่าฉันส่งความคิดถึงและกำลังใจไปให้นายเสมอ ฉันจะเฝ้ารอวันที่นายจะกลับมาและเราจะได้พบกันอีกครั้ง

รักษาตัวดีๆ นะ ฉันจะรอนาย

ข้าวตัง"

ข้าวตังพับจดหมายใส่ซองและรีบส่งไปยังที่อยู่ที่ภูมิแจ้งไว้ เขาหวังว่าจดหมายนี้จะถึงมือภูมิและทำให้ภูมิรู้สึกได้ถึงความคิดถึงที่เขามีให้ แม้ระยะทางจะทำให้พวกเขาอยู่ห่างไกลกัน แต่ข้าวตังเชื่อว่าความรู้สึกของเขาจะสามารถข้ามผ่านระยะทางไปถึงภูมิได้

ในขณะที่ข้าวตังส่งจดหมายออกไปนั้น ภูมิเองก็อยู่ในภารกิจที่เต็มไปด้วยความเสี่ยงและความกดดัน เขาต้องเผชิญกับอันตรายที่ไม่อาจคาดเดาได้ แต่ทุกครั้งที่มีเวลาว่าง เขาจะหยิบจดหมายของข้าวตังขึ้นมาอ่านซ้ำๆ คำพูดเหล่านั้นเหมือนเป็นแสงไฟที่ช่วยปลุกกำลังใจในใจของเขาให้ลุกโชนขึ้น

"ข้าวตัง ฉันจะทำตามสัญญาของเรา" ภูมิพึมพำกับตัวเองขณะยืนมองท้องฟ้าสีเทาที่เต็มไปด้วยเมฆฝน แม้จะอยู่ท่ามกลางสนามรบ แต่เขาก็ไม่เคยลืมว่ายังมีใครคนหนึ่งรอคอยเขาอยู่ที่ปลายทาง

แต่ไม่รู้ว่าการต่อสู้ในภารกิจครั้งนี้จะนำพาภูมิและข้าวตังไปสู่บททดสอบที่ยิ่งใหญ่แค่ไหน ทั้งคู่จะต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่กำลังจะมาถึงและทดสอบหัวใจของพวกเขาอีกครั้ง...

เสียงฟ้าร้องกึกก้องดังก้องทั่วท้องฟ้า เหมือนกับการเริ่มต้นของพายุที่กำลังใกล้เข้ามาทั้งพายุแห่งสงครามและพายุแห่งความรู้สึกที่พวกเขาต้องเผชิญร่วมกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***