บทที่ 3 พายุแห่งการรอคอย

**ส่งใจข้ามฟ้า**

**ตอนที่ 3: พายุแห่งการรอคอย**

สองสัปดาห์ผ่านไปนับจากวันที่ภูมิส่งจดหมายฉบับล่าสุด ข้าวตังก็ยังไม่ได้รับจดหมายตอบกลับใด ๆ จากภูมิ ความกังวลเริ่มแทรกซึมเข้ามาในใจของเขามากขึ้นทุกวัน เขาเฝ้ารอจดหมายอย่างใจจดใจจ่อ ไม่ว่าเมื่อไรที่ได้ยินเสียงรถไปรษณีย์จอดอยู่ที่หน้าประตูโรงพยาบาล ใจเขาก็เต้นแรงทุกครั้ง หวังว่าจะได้เห็นซองจดหมายที่มีชื่อของภูมิอยู่มุมซอง

แต่ทุกวันผ่านไปพร้อมกับความเงียบงัน ข้าวตังนั่งอยู่ในห้องพักพยาบาล มองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าวันนี้หม่นหมองเหมือนกับหัวใจของเขา ในห้องพักเงียบสนิท มีเพียงเสียงนาฬิกาเดินดังเบาๆ แต่เสียงเหล่านั้นกลับดังชัดในความคิดของเขา

"ทำไมยังไม่ส่งข่าวมาเลยนะ..." ข้าวตังพึมพำกับตัวเอง ความกลัวเริ่มซึมซับในใจ ทุกคำพูดให้กำลังใจที่เขาพยายามบอกตัวเองเริ่มจะไม่เพียงพอที่จะดับความกังวลที่เพิ่มพูนขึ้น

หลังจากเสร็จงานในวันนั้น ข้าวตังกลับไปยังห้องพักของตน เขาหยิบกล่องใส่จดหมายของภูมิออกมา เปิดอ่านจดหมายฉบับเก่าๆ ที่ภูมิเคยส่งมา ทุกคำที่ภูมิเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับชีวิตประจำวันในค่ายทหาร การฝึกหนัก และความฝันที่จะกลับมาเจอข้าวตังอีกครั้ง ทำให้ข้าวตังอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา แต่ยิ่งอ่านเท่าไร หัวใจเขาก็ยิ่งหนักอึ้งขึ้นเท่านั้น

เขานั่งพิงเก้าอี้ หยิบจดหมายฉบับหนึ่งมาแนบอก แล้วหลับตา นึกถึงภาพภูมิในวันแรกที่พวกเขาพบกัน ภาพที่ภูมิยืนยิ้มเงียบ ๆ ท่ามกลางผู้คนในงานการกุศล ภาพนั้นยังคงชัดเจนในใจของข้าวตังเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

"ภูมิ...นายจะปลอดภัยใช่ไหม?" ข้าวตังพึมพำออกมาเบาๆ ความคิดถึงที่เต็มเปี่ยมเริ่มปะปนกับน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาเชื่อในสัญญาที่ภูมิเคยให้ไว้ เชื่อว่าภูมิจะต้องกลับมาหาเขา แต่การรอคอยอย่างไร้ข่าวสารเช่นนี้ก็ทำให้เขาอดทนได้ยากขึ้นทุกที

ในขณะเดียวกันที่อีกฝั่งของโลก ภูมิอยู่ท่ามกลางภารกิจที่ยากลำบาก พวกเขาต้องปฏิบัติหน้าที่ในพื้นที่ที่อันตรายและเป็นเขตสงครามกลางเมือง ความกดดันและความระมัดระวังเป็นสิ่งจำเป็นในการรอดชีวิต ภูมิแทบไม่มีเวลาคิดถึงความเหนื่อยล้า ความรู้สึกถึงอันตรายที่คืบคลานเข้ามาทุกวินาทีทำให้เขาต้องรวบรวมสมาธิทั้งหมดในการทำภารกิจ

ภูมิไม่ได้รับจดหมายจากข้าวตังมาหลายวันแล้วเช่นกัน เขาเองก็รู้สึกว่างเปล่า แม้จะพยายามบอกตัวเองว่าภารกิจคือสิ่งที่ต้องให้ความสำคัญที่สุด แต่ใจของเขากลับพะวงถึงคนที่อยู่ไกลห่าง ทุกครั้งที่มีช่วงเวลาว่าง เขาจะนึกถึงข้อความของข้าวตังที่เต็มไปด้วยคำพูดอ่อนโยน คำพูดที่ทำให้เขามีกำลังใจ

ยามค่ำคืนที่อากาศหนาวเย็น ภูมิยืนมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ในใจเขาหวังว่าข้าวตังคงจะมองฟ้าเดียวกันจากที่ไกลออกไป ราวกับว่าการมองดาวเป็นสิ่งที่ทำให้พวกเขารู้สึกเชื่อมถึงกันได้แม้จะอยู่คนละซีกโลก

แต่ในขณะที่ภูมิกำลังดำดิ่งอยู่ในความคิด ภารกิจอันตรายก็กำลังมาถึง กองทัพของเขาได้รับคำสั่งให้เคลื่อนย้ายไปยังพื้นที่ใหม่ซึ่งเต็มไปด้วยความเสี่ยง การสู้รบใกล้เข้ามาทุกขณะ ภูมิรู้ดีว่านี่อาจเป็นภารกิจที่ยากที่สุดที่เขาเคยเจอมา แต่เขาก็ต้องไปพร้อมกับคำสัญญาที่เขาให้ไว้กับข้าวตัง ว่าเขาจะกลับไปหา

คืนวันนั้นก่อนที่เขาจะออกเดินทาง ภูมิหยิบกระดาษและปากกาออกมา เขียนจดหมายฉบับหนึ่งสั้นๆ ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความคิดถึงและความหวัง

> "ข้าวตัง,

ฉันได้รับคำสั่งให้ไปยังพื้นที่ที่มีความเสี่ยงสูง แต่ฉันอยากให้นายรู้ว่าฉันจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้กลับไปหา ขอโทษที่อาจจะไม่ได้ส่งข่าวไปสักพัก แต่ฉันจะคิดถึงนายเสมอ...และขอให้นายรอฉันนะ

ฉันสัญญาว่าจะกลับไปให้ได้ ไม่ว่ามันจะยากแค่ไหน

ภูมิ"

ภูมิพับจดหมายเก็บใส่ซอง เขาหวังว่าหลังจากจบภารกิจนี้เขาจะสามารถส่งจดหมายนี้ไปหาข้าวตังได้ด้วยตนเอง เขามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เขาจะเตรียมตัวออกเดินทางไปยังพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความเสี่ยง...พร้อมกับหัวใจที่ยังคงยึดมั่นในคำสัญญาที่ให้ไว้กับคนที่อยู่ไกล

แต่สำหรับข้าวตังที่ยังคงเฝ้ารอคอยอยู่ที่บ้าน เขายังไม่รู้ว่าอนาคตกำลังจะนำพาความเปลี่ยนแปลงใดมาสู่ชีวิตของพวกเขา ทั้งความหวังและความกลัวค่อยๆ สะสมในใจข้าวตังมากขึ้นทุกวัน เมื่อไร้ข่าวสารจากภูมิ ความเงียบงันนั้นช่างเจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ไหว...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***