บทที่ 2 ความเงียบที่เจ็บปวด

**ส่งใจข้ามฟ้า**

**ตอนที่ 2: ความเงียบที่เจ็บปวด**

เสียงฝนตกกระทบหลังคาฐานทัพดังเป็นจังหวะซ้ำๆ ข้างนอกเต็มไปด้วยความหนาวเย็นที่แทรกผ่านเข้ามาทุกซอกมุมของค่ายทหาร ภูมิยืนมองออกไปยังขอบฟ้าหม่นเทา เขากระชับเสื้อคลุมทหารหนาๆ ที่เริ่มชื้นด้วยละอองฝน ใบหน้าของเขาเคร่งเครียด แต่ในมือของเขากลับกำจดหมายฉบับล่าสุดจากข้าวตังไว้อย่างแน่นหนา

ข้าวตังส่งจดหมายมาตอบกลับเขาอีกครั้ง และเหมือนเดิม ทุกตัวอักษรในจดหมายเต็มไปด้วยความอบอุ่นที่ช่วยเติมเต็มหัวใจของเขาในยามที่ต้องเผชิญกับความโดดเดี่ยวและเสียงปืนที่ดังก้องเป็นระยะๆ จากการซ้อมรบ

ภูมิเหลือบมองเพื่อนทหารที่อยู่รอบตัว บางคนกำลังเช็ดปืน บางคนคุยกันอย่างเบาๆ เพื่อคลายความตึงเครียดจากการฝึกหนัก ในขณะที่ภูมิกลับเลือกที่จะเปิดจดหมายอ่านซ้ำอีกครั้ง ความคิดถึงคนที่อยู่ไกลห่างเกินกว่าที่เขาจะเอื้อมถึงทำให้ใจเขาเจ็บหน่วง

> "ภูมิ,

ฉันดีใจมากที่ได้อ่านจดหมายจากนาย มันทำให้ฉันรู้สึกว่า...แม้ระยะทางจะไกลแค่ไหน เราก็ยังมีสายใยที่เชื่อมถึงกันได้อยู่ ทุกครั้งที่ฉันมองออกไปเห็นท้องฟ้า ฉันนึกถึงว่านายอาจจะกำลังมองฟ้าเดียวกันอยู่ แม้ว่าฟ้าที่นี่จะไม่เหมือนที่นั่น แต่ก็หวังว่ามันจะทำให้นายรู้สึกอบอุ่นขึ้นบ้างนะ

ฉันขอโทษถ้าจดหมายของฉันฟังดูเหมือนจะเพ้อเจ้อ แต่ฉันอยากให้นายรู้ว่าฉันยังคิดถึงนายเสมอ หวังว่านายจะกลับมาบ้านอย่างปลอดภัย ฉันจะรอวันที่เราได้เจอกันอีกครั้ง

ข้าวตัง"

ภูมิยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงใบหน้าของข้าวตัง เขาจำได้ถึงแววตาที่อบอุ่นและรอยยิ้มที่ทำให้เขารู้สึกถึงความสบายใจในยามที่เขาเจอกับความเครียดและความกดดัน แต่ท่ามกลางความรู้สึกอันแสนหวานนั้น ก็มีความจริงที่เขาต้องยอมรับ คือไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับบ้าน และไม่รู้ว่าภารกิจที่นี่จะต้องใช้เวลานานแค่ไหน

"เฮ้ย ภูมิ! ไปเตรียมตัวได้แล้ว มีการประชุมเรื่องภารกิจใหม่" เสียงเพื่อนร่วมหน่วยดังขึ้นดึงภูมิออกจากภวังค์ ภูมิพยักหน้าเก็บจดหมายไว้ในกระเป๋าเสื้อทหาร ก่อนจะเดินตามเพื่อนทหารไปยังเต็นท์ประชุมที่ตั้งอยู่ไม่ไกล

ในการประชุม คำสั่งใหม่ถูกประกาศขึ้น ภารกิจของพวกเขากำลังจะเริ่มต้นขึ้นในไม่กี่วันข้างหน้า มันเป็นภารกิจที่ต้องใช้ความระมัดระวังอย่างมาก และภูมิรู้ดีว่าอันตรายที่พวกเขาต้องเผชิญนั้นไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เขาตั้งใจฟังรายละเอียดทุกอย่าง แม้ใจจะว้าวุ่นด้วยความกังวลที่ซ่อนอยู่ในใจลึกๆ

หลังจากประชุมเสร็จ ภูมิกลับมายังที่พัก เขานั่งอยู่คนเดียวในมุมหนึ่งของเต็นท์ ความกดดันจากภารกิจที่ใกล้เข้ามาทำให้เขารู้สึกถึงความเหนื่อยล้าที่สั่งสมมา แต่ทุกครั้งที่นึกถึงข้าวตัง เขาก็รู้สึกว่าตนเองต้องเข้มแข็งขึ้น เขาหยิบปากกาและกระดาษออกมา แล้วเริ่มเขียนจดหมายตอบกลับข้าวตัง

> "ข้าวตัง,

ขอบคุณมากสำหรับจดหมายของนาย ทุกคำของนายมันทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันเองก็นึกถึงนายบ่อยๆ เวลาที่มองออกไปเห็นฟ้ากว้างที่นี่ ฉันอยากให้นายรู้ว่าฉันยังสบายดี ถึงแม้ว่าที่นี่จะเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและอันตราย แต่ฉันจะพยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด

ฉันคิดถึงนายมากนะ ข้าวตัง บางครั้งเวลาที่คิดถึงรอยยิ้มของนาย มันทำให้ฉันมีแรงที่จะสู้ต่อไป ฉันหวังว่านายจะดูแลตัวเองให้ดี อย่าลืมพักผ่อนบ้างนะ ฉันไม่อยากให้นายต้องเหนื่อยเกินไป

ฉันสัญญาว่าจะกลับไปหานายให้ได้ รอฉันนะ

ภูมิ"

เขาเขียนจดหมายเสร็จและเก็บมันลงซอง ก่อนที่จะส่งให้หน่วยจดหมายของกองทัพเพื่อส่งกลับไปยังประเทศไทย ภูมิรู้ว่ากว่าจะถึงมือข้าวตังคงใช้เวลาเป็นสัปดาห์ แต่เขาหวังว่าจดหมายฉบับนี้จะทำให้ข้าวตังรู้สึกได้ถึงความคิดถึงที่เขามีให้ แม้ระยะทางจะห่างกันมากแค่ไหน

ในขณะเดียวกัน ข้าวตังก็ยังคงใช้ชีวิตในโรงพยาบาลอย่างที่เคยเป็น แต่วินาทีที่ได้เห็นซองจดหมายที่มีชื่อของภูมิอยู่บนมุมซอง ความสุขที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ก็เกิดขึ้นในใจเขาอีกครั้ง เขาเก็บจดหมายเหล่านั้นไว้ในกล่องใบเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง อ่านมันซ้ำๆ ในทุกค่ำคืนที่เหนื่อยล้าจากการทำงาน

แม้ในใจจะยังมีความกังวลที่ปะปนไปกับความคิดถึง ข้าวตังยังคงเชื่อมั่นว่าความรักของพวกเขาจะสามารถฝ่าฟันความท้าทายนี้ไปได้ และเขาจะรอจนถึงวันที่ภูมิจะกลับมาอยู่เคียงข้างเขาอีกครั้ง

แต่ในขณะที่ทั้งสองยังคงส่งจดหมายและความคิดถึงไปหากัน ความเงียบสงบก่อนพายุใหญ่กำลังคืบคลานเข้ามา ภารกิจใหม่ของภูมิอาจจะเปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง และบททดสอบที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นกำลังรออยู่ตรงหน้า...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***