บทที่ 1 จดหมายฉบับแรก

**ส่งใจข้ามฟ้า**

**ตอนที่ 1: จดหมายฉบับแรก**

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างกระจกของโรงพยาบาล ข้าวตังยังคงยุ่งอยู่กับงานในห้องฉุกเฉิน เขาเดินไปมาระหว่างเตียงคนไข้ มือถือบันทึกการรักษาพร้อมปากกาที่ใช้จดคำสั่งยาและรายงานของแพทย์คนอื่น ๆ เสียงร้องขอความช่วยเหลือจากผู้ป่วยและเสียงเรียกของพยาบาลเต็มไปหมดในห้องโถงกว้าง แต่ข้าวตังชินกับบรรยากาศเช่นนี้แล้ว

เช้าวันนั้นเป็นวันที่เงียบสงบกว่าปกติ ข้าวตังจึงมีเวลามองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นแสงอาทิตย์ทอแสงอุ่น ๆ ที่กำลังจะกลายเป็นฤดูใบไม้ร่วงอย่างเต็มตัว ใจของเขาหวนคิดถึงภูมิ ทหารหนุ่มที่เขาได้พบเมื่อไม่กี่เดือนก่อนหน้าในงานการกุศลเพื่อช่วยเหลือทหารผ่านศึก

ภาพความทรงจำในวันนั้นชัดเจนในความคิด ข้าวตังยังจำได้ดีถึงแววตาเงียบขรึมและน้ำเสียงทุ้มต่ำของภูมิ ที่แม้จะดูเหมือนเป็นคนเงียบขรึมแต่กลับมีรอยยิ้มบาง ๆ ที่ซ่อนความอ่อนโยนไว้ภายใน หลังจากงานนั้น ทั้งคู่ก็เริ่มแลกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์กัน คุยกันผ่านข้อความสั้น ๆ ในแต่ละวัน และมีการส่งจดหมายเพื่อเล่าเรื่องราวที่ไม่สามารถบรรยายผ่านข้อความได้

ช่วงสาย ข้าวตังแอบไปที่ห้องพักพยาบาลเล็ก ๆ ในช่วงพัก เขาหยิบจดหมายฉบับล่าสุดที่เพิ่งได้รับจากภูมิซึ่งถูกส่งมาจากฐานทัพในต่างประเทศ แค่เห็นซองจดหมายที่มีรอยขาดบาง ๆ ข้าวตังก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นในใจ แม้ภูมิจะไม่ได้พูดอะไรมากมาย แต่ทุกถ้อยคำในจดหมายกลับส่งมาถึงใจอย่างชัดเจน

> "ข้าวตัง,

ตอนนี้ผมอยู่ในฐานทัพที่ต่างประเทศ มันต่างจากบ้านเรามาก ที่นี่อากาศหนาวและรอบตัวเต็มไปด้วยเสียงเครื่องบิน เสียงฝีเท้าของเพื่อนทหารที่เดินเข้าออก ทุกวันเป็นเหมือนการฝึกความอดทน แต่ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจ

ผมยังจำรอยยิ้มของนายได้ดี ตอนที่เราคุยกันที่งานการกุศล ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ผมรู้สึกว่านายเป็นคนที่น่าอยู่ใกล้ ๆ อาจเป็นเพราะนายมีความอบอุ่นที่ผมไม่ได้รู้สึกมานานแล้วก็ได้

ตอนนี้ทุกอย่างค่อนข้างเงียบสงบ แต่ก็ต้องเฝ้าระวังตลอดเวลา ผมจะพยายามเขียนจดหมายบ่อย ๆ หากมีโอกาสนะ ยังไงก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วย ดูแลคนไข้เหมือนที่นายดูแลผมนั่นแหละ

หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้ง

ภูมิ"

ข้าวตังอ่านจดหมายของภูมิซ้ำไปซ้ำมา หลายครั้งจนแทบจะจำทุกคำได้ เขารู้สึกเหมือนเสียงทุ้มต่ำของภูมิยังคงดังก้องในใจ รอยยิ้มอ่อน ๆ ของชายที่ดูเงียบขรึมนั้นยังคงติดตา แต่ทว่า...ความคิดถึงก็แฝงอยู่ในทุกประโยคของจดหมาย เหมือนกับที่ข้าวตังเองก็เก็บความคิดถึงนั้นไว้ไม่ไหวเช่นกัน

เขาหยิบกระดาษกับปากกาออกมา เขียนตอบกลับถึงภูมิด้วยใจที่อบอุ่น แม้จะมีระยะทางที่ห่างกัน แต่จดหมายเหล่านี้ก็เป็นสิ่งที่ทำให้ทั้งสองรู้สึกเหมือนยังคงใกล้กัน

> "ภูมิ,

ขอบคุณที่เขียนมาหา ฉันดีใจมากที่ได้ยินว่าทุกอย่างยังเป็นไปด้วยดีที่นั่น ที่โรงพยาบาลช่วงนี้ค่อนข้างยุ่งแต่ฉันก็พยายามทำงานให้เต็มที่ บางครั้งเหนื่อยก็คิดถึงข้อความจากนายที่ส่งมาทำให้ยิ้มออกได้

ฉันเองก็หวังว่านายจะดูแลตัวเองดี ๆ นะ ที่นั่นคงหนาวมากกว่าที่บ้านเรามาก อย่าลืมใส่เสื้อผ้าให้อุ่น ๆ ฉันจะรอจดหมายจากนายนะ

รักษาตัวดี ๆ ภูมิ

ข้าวตัง"

จดหมายฉบับนั้นถูกใส่ลงในซองสีขาวสะอาด ข้าวตังรู้ดีว่ามันอาจจะต้องใช้เวลาหลายวันกว่าจะถึงมือของภูมิ แต่เขาก็หวังว่ามันจะช่วยเติมพลังใจให้ชายคนนั้นเหมือนที่จดหมายของภูมิช่วยปลอบโยนเขาในวันที่เหนื่อยล้า

วันเวลาผ่านไปพร้อมกับความหวังและความคิดถึงที่เพิ่มขึ้นทุกครั้งที่พวกเขาส่งจดหมายถึงกัน เรื่องราวของทั้งคู่ยังคงดำเนินต่อไปท่ามกลางความไม่แน่นอนของอนาคต แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเขารู้แน่ชัดคือ ความรู้สึกที่มีต่อกันจะไม่เปลี่ยนไป แม้จะมีระยะทางแค่ไหนก็ตาม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***