ตอนที่ 1 เข้าช่วยคุณหนู

ที่นี่ที่ไหนกัน เอ๊ะ เราจำได้ว่าตอนนั้นเราโดนม้าของพระราชวังทับตายนี้นะ งั้นชาติที่สามแล้วหรอให้ตายเถอะท่านเทพพระเจ้า ทำไมไม่ให้ฉันตายแล้วขึ้นสวรรค์ไปเลยเนี่ย !! แล้วว่าแต่ที่นี่เหมือนจะคุ้น ๆ แฮะ หรือว่าจะเป็นโรงค้าทาส !  ถ้าจำไม่ผิดชาติก่อนท่านพ่อมาซื้อค้าทาสไปนี้แล้วสัปดาห์ต่อมาท่านพ่อก็แต่งงานกับอารีแอน เราต้องขัดขวางไว้สภาพของเมลในตอนนี้ถูกล่ามโซ่ เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแผลทั้งตัว

"เอาละครับสินค้าชิ้นต่อไปคือบุตรสาวของตระกูลเซเกร์ เซเกร์ เมล ไมเออร์ ครับ ความสามารถพิเศษคือ การใช้เวทย์มนต์ ระดับกลางได้ครับ เด็กคนนี้เริ่มต้นที่ หนึ่งพันเหรียญทองครับ! " เด็กสาวอายุเจ็ดขวบถูกบริกรชายลากออกมากลางเวที ที่มีผู้คนมากมายกำลังจับจองเธออยู่ มีทั้งสายตาโลภมาก มีทั้งรังเกียจ แต่มีชายผู้นึงมองเด็กสาวที่กำลังหวาดกลัว ด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นแบบแปลก ๆ ที่เด็กสาวไม่เคยรับมาก่อนในชาติที่แล้ว 

"ให้ตายสิทำไมเด็กนี่ถึงได้ราคาแพงหูฉีกขนาดนี้ ข้าว่าข้าคงสู้ไม่ไหหรอกใครไหวไปก่อนเลย" ผู้คนที่มาประมูลทาสเริ่มโวยวาย มีทั้งบอกว่าราคาแพงบ้าง ทุกคำสารพัดแต่มีชายผู้นึงชูป้ายสีทองอร่ามขึ้นมาทำให้ผู้คนมองไปทางเดียวกับผู้ชายที่ชูป้ายขึ้น

"ห้าพันเหรียญทองครับ!! มีใครให้มากกว่านี้อีกไหมครับ งั้นเราจะขอปิดการประมูลสินค้าใน ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง สินค้าเซเกร์ เมล ไมเออร์ ปิดการประมูลครับ !! ขอยินดีสำหรับผู้ที่ประมูลได้ด้วยครับ เชิญท่านตามบริกรหญิงไปทางด้านหลังเลยครับ" หึ หึ ในที่สุดก็เจอตัวสักทีตามหามาตั้งนานตั้งแต่เฟพาสแม่ของลูกไปจากดัชชี ชายผู้นั้นยิ้มออกมาเหมือนเจอของที่ตามหามานาน

แอ๊ดดด

เสียงประตูนั้นได้ถูกเปิดออกได้มีชายร่างสูงปกปิดใบหน้าเดินนำต่อด้วยชายหญิงเดินตามหลังมา

"เชิญคะท่านชาย ชิลล์ ไคเซอร์ นี้คือทาสของท่านคะเชิญตามสบาย...นี่รับใช้เจ้านายคนใหม่ให้ดีล่ะอย่าให้เดือดร้อน"  หลังจากที่บริกรหญิงเดินออกจากห้องไปแล้ว เอิ่มเราได้อยู่ด้วยกันสี่คนมันอึดอัดนะโถ่! ฉันก็ได้แต่บ่นนั้นแหละ แต่นี้ท่านพ่อหรอฉันแทบจำไม่ได้เลยเพราะว่าชาติก่อนท่านพ่อไม่เคยมองฉันด้วยซ้ำ

"อะ...เออ...คือสวัสดีนายท่านคะ"  จะ เจ้าปากไม่รักดีฉันจะพูดว่าสวัสดีท่านพ่อตั้งหากล่ะ 

"หื้อ...นายท่านเด็กคนนี้จะใช่คุณหนู ๆ จริงหรือครับ ทำไมสภาพตัวถึงได้มอมแมมขนาดนี้ไปโดนอะไรมาบ้างเนี่ย" พ่อขอโทษที่รักษาเฟพาสกับลูกไม่ได้ลูกต้องเจออะไรมาบ้างตลอดเจ็ดปีกันนะเรื่องนี้ต้องสืบแล้วล่ะ เรื่องนี้ต้องมีลับลมคมในเป็นแน่

"สวัสดี หนูน้อยตอนนี้ได้เวลานอนของเด็กแล้วนะ เฌอร่า...จงหลับ" จากนั้นฉันก็หลับโดยที่ไม่รู้ตัวและอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่น

"เอาล่ะก่อนกลับดัชชี เรามาสะสร่างงานกันดีกว่า มาเชลเจ้าไปเตรียมทหารล้อมที่นี้ไว้เราออกไปแล้วจัดการเลย ส่วนรีย์เชลเจ้ามากับข้า"

"รับทราบครับ/คะท่านดยุก" หลังจากนั้นเหตุการณ์ทำลายสถานค้าทาสและค้าบริการที่ผิดกฎหมายก็ได้เริ่มขึ้นเหล่าผู้คนมากมายที่มาค้าทาสก็ไม่รอดเพราะท่านดยุกแห่งทิศเหนือลงมาดูเองกับมือ ผู้คนที่ร่ำรวยพากันมาค้าทาสและซื้อบริการกันถ้วนหน้า จนเป็นกลายเรื่องปกติไปแล้ว 

"บุกเข้าไป!! อย่าให้เหลือรอดแม้แต่คนเดียวจับส่งพวกมันไปที่ดัชชี ทหารที่ว่างอยู่ให้ไปช่วยเหลือผู้ต้องขังที่ถูกจับมาให้ปลอดภัย" ทำงานได้ดีกว่าที่คิดนะมาเชลเนี่ย

"ท่านดยุกคะ ดิฉันว่ารีบไปกันเถอะคะ ก่อนที่คุณหนูจะโดนลูกหลง" 

"อืม" จากนั้นท่านดยุกและผู้ติดตามก็ได้ออกมาหลบอยู่ภายในป่าไม่ใกล้ไม่ไกลจากสถานค้าทาส

"ไม่นะดัชชีอย่างงั้นหรอ หรือว่าจะเป็น...ดัชชีของท่านดยุกเซเกร์ เฮร์ฟ ไมเออร์ ว่าแต่ท่านดยุกรู้ได้อย่างไรว่าพวกเราอยู่ที่สถานค้าทาส"

"ก่อนที่จะถามว่ารู้ได้อย่างไรเราต้องรีบหนีก่อนจะถูกส่งตัวไปดัชชีจะเจ้าพวกโง่!" ให้ตายเถอะ ทำไมถึงเสียงดังขนาดนี้นะข้าอยากรีบกลับไปหาภรรยาสุดสวยของข้าแล้วนะ สงสัยต้องรีบจัดการซะแล้วอยากไปหาเมียเว้ยยยยย!!!

ไม่กี่นาทีต่อมาภารกิจปราบปรามสถานค้าทาสและค้าบริการก็สำเร็จลุล่วง หลังจากนั้นผู้คนที่มาประมูลทาสและค้าบริการก็โดนจับและถูกส่งตัวไปที่ดัชชีก่อนหน้านี้ส่วนผู้ต้องขังที่ถูกจับมาค้าทาสและบริการก็ถูกส่งตัวไปยังสถานที่ที่ปลอดภัยแล้ว ระหว่างนี้พวกทหารที่เหลือก็เดินทางกลับดัชชีพร้อมกับท่านดยุก

"เม...เมล...เมล ไม่เป็นไรใช่มั้ย นี้ทานยานะจะได้หาย" เสียงเด็กผู้ชายอายุประมาณแปดถึงเก้าขวบเรียกเมลในความฝันก่อนที่เด็กน้อยจะลืมตาตื่นนอนจากความฝันที่คุ้นเคยเมื่อตะกี้นี้

"ลูกตื่นแล้วหรอ? ตอนนี้เรากำลังกลับดัชชีกัน ลูกอยากทานอะไรมั้ยเดี๋ยวพ่อให้ทหารไปซื้อให้" จริงด้วยสินะเรานอนหลับไปเพราะเวทย์มนต์ของท่านพ่อนิ แต่ทำไมท่านพ่อที่ไม่เคยสนใจฉัน กลับหันมามองเด็กที่เป็นภาระอย่างฉันกันล่ะไม่เข้าใจเลยจริง ๆ 

"นะ...หนูไม่หิวหรอกค่ะ" เด็กอย่างเมลในตอนนี้เป็นวัยที่กำลังโตเพราะฉะนั้นต้องให้ทานของที่มีประโยชน์ขนาดเราอุ้มมายังเบาขนาดนี้เลยถ้าใช้เทเลพอร์อาการจะไม่หนักเหรอก่อนอื่นต้องให้ลูกทานอะไรสักอย่างก่อน

"ไม่ได้ ลูกจะต้องทานอาหารครบห้าหมู่เพราะงั้นเราจะจอดรถม้าตรงเมืองที่อยู่ใกล้ ๆ นี้" ว่าแล้วตรงโดนท่านพ่อปฏิเสธ อ๊ะ... ทันใดนั้นก็มือที่ใหญ่กำลังจะลูบหัวเด็กน้อย ที่รู้สึกกลัวทำให้เด็กน้อยเผลอสบตากับผู้เป็นพ่อ ที่มีแววตาสีแดงสดกำลังมองเด็กน้อยด้วยความรู้สึกผิด 

"ทะ...ท่านดยุกคะเราจะไปที่ไหนกันหรอคะ" อึก!! ความรู้สึกที่เจ็บถึงทรวงอกนี้มันอะไรกันเราอยากให้เมลเรียกเราว่าท่านพ่อหรือไม่ก็พ่อเห้อ...สงสัยต้องรอเมลปรับตัวให้ได้อีกนิดหน่อย ไหน ๆ แล้วขอส่องพลังมานาของลูกหน่อย...นี้มัน

"ถึงแล้วครับท่านดยุก" เสียงของทหารชายที่ดูไม่ทุ้มแถมออกนุ่มนวลบอกกับท่านดยุกผู้เป็นนาย

"อืม...บอกรีย์เซลด้วยจัดเตรียมเสื้อผ้าของเมลและอาหารค่ำ" 

"ได้ครับ ท่านดยุกเดี๋ยวผมจะไปบอกรีย์เซลให้ตอนนี้ครับ" พูดเสร็จมาเชลก็รีบวิ่งไปบอกรีย์เซลและแยกย้ายไปทำหน้าที่ของแต่ล่ะคน 

"คุณหนูค่ะ เราไปอาบน้ำกันเถอะคะ" แย่แล้วถ้าพวกสาวรับใช้เห็นแผลล่ะก็จะ...ต้องถูกเกลียดแแน่เลยท่าทางของหนูน้อยที่สั่นกลัว

"ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวหนูอาบน้ำเองก็ได้ค่ะ" ถ้าสาวใช้เห็นแผลแบบนั้นล่ะก็...

"เอาสิ รีย์เชลก่อนที่เธอไปทำหน้าที่อื่นนำทางเมลไปห้องอาบน้ำก่อน" 

"รับทราบคะท่านดยุก ขออนุญาตอุ้มคุณหนูนะคะ" ฟึ่บ หญิงร่างสูงเรียวสวยอุ้มเด็กน้อยที่ตัวเล็กกว่า ตัวเบาจังแถมไม่ค่อยมีน้ำมีนวลเหมือนเด็กคนอื่น ๆ ด้วย ต้องบอกท่านดยุกให้เพิ่มปริมาณอาหารด้วยและทานอาหารให้ครบห้าหมู่เน้นไขมันกับผักน่าจะดี และหญิงสาวก็นำทางเด็กน้อยไปยังห้องน้ำ 

"ถึงแล้วคะคุณหนู แชมพูสระผมกับสบู่อาบน้ำสามารถหยิบใช้ได้ตามสะดวกเลยนะคะ สวนเสื้อผ้าดิฉันเตรียมไว้ให้แล้วนะคะ" 

"ระ...เรียกหนูว่าเมลเถอะคะ มะ...ไม่ต้องเรียกหนูว่าคุณหนูหรอกคะ"

"ได้สิจ๊ะ งั้นก็เรียกพี่ว่ารีย์เชลก็ได้นะจ๊ะ" จากนั้นไม่นานเด็กน้อยก็เข้าไปอาบน้ำแหละมีหญิงสาวจ้องมองดูด้วยความสงสารและตกใจมาก เพราะว่าเธอคิดว่าเด็กน้อยตรงหน้าเธอต้องเจออะไรมาบ้าง และเธอก็พอรู้เหตุผลที่เด็กน้อยคนน้ีไม่อยากให้เธออาบน้ำให้สักหน่อยแล้ว ไม่ใช่เพราะว่ากลัวโดยรังเกียจแต่เพราะเธอนั้นอายที่จะให้คนอื่นเห็นร่างเล็กที่เต็มไปบาดแผล มีทั้งแผลสดที่พึ่งได้มาไม่นาน แผลติดเชื้อ รอยโดนฝาดรอยชำรอยโดนทำร้าย หลังจากนั้นเธอก็ได้รู้ว่าเด็กคนนี้คงผ่านอะไรมามาก หญิงสาวได้รีบออกไปบอกดยุกผู้เป็นนายของเธอโดยที่ไม่ให้เด็กหญิงผู้หน้าสงสารคนนี้รู้ตัว

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูได้ดังขึ้น

"เข้ามา"

"ดิฉันเองคะท่านดยุก" หญิงสาวร่างเล็กเรียวทำใจให้สงบก่อนที่จะเข้าห้องท่านดยุกผู้เป็นนาย

"รีย์เชลเหรอ มีอะไรเรื่องเมลรึเปลา เกิดอะไรขึ้น" 

"ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นค่ะท่านดยุก ดิฉันแค่จะมาแจ้งเรื่องของคุณหนูเมลคะ" 

"เชิญนั่งก่อนสิ" หญิงสาวได้เดินเข้ามานั่งที่โซฟายาวตัวใหญ่

"เรื่องอะไร"

"ก่อนอื่นดิฉัน ได้เห็นตอนที่คุณหนูอาบน้ำ ที่ตัวเต็มไปด้วยแผล ดิฉันก็พอจะทราบสาเหตุที่คุณหนูไม่อยากให้ดิฉันอาบน้ำให้แล้วคะ เพราะอาจจะกลัวหรืออายถ้าคนอื่นมาเห็นสภาพของตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยแผลคะ ดิฉันมีน้องสาว ที่อายุพอ ๆ กับคุณหนูอยู่คนนึงนะค่ะ อาจจะเป็นเพื่อนกับคุณหนูได้ แล้วก็อีกเรื่องคะ เป็นเรื่องอาหาร ดิฉันจะให้พ่อครัวทำอาหารที่เหมาะสมกับวัยของคุณหนูคะ เพราะเด็กวัยนี้จะเจริญเติบโตได้เร็วคะ พอถึงดัชชีแล้วดิฉันอยากจะให้คุณหนูปรับตัวเข้ากับสถานที่ก่อนคะ แล้วค่อยเรียกหมอเชาว์มาดูอาการของคุณหนูคะ"

"หมอ?" 

"ใช่คะ ดิฉันคิดว่าสภาพจิตใจของคุณหนูก็อาจจะย่ำแย่ ไม่ต่างอะไรกับร่างกายหรืออาจจะหนักกว่านั้นคะ เลยจะติดต่อหมอเชาว์ให้มารักษาให้คะ เพราะในตอนที่คุณหนูยังไม่เกิดและ ตอนที่ดัชเชสกำลังหลบหนีจากหอคอยมืด แล้วเวทย์ประจำตระกูลอาจจะใช้การไม่ค่อยได้เนื่องจากติดมนต์ดำ แต่ดิฉันยังไม่ทราบสาเหตุที่ท่านเสียชีวิต"

"งั้นเอาตามที่เจ้าบอกแล้วกัน ส่วนเรื่องหมอเชาว์เดี๋ยวเราจะทำการติดต่อให้ แล้วก็เรื่องดัชเชสเราเจอศพแล้วจะนำไปฝั่งไว้ที่ชั้นใต้ดินของดัชชี ไม่นานมานี้ทางจักรวรรดิจะจับเราแต่งงานกับอารีอะไรสักอย่างน้ีแหละ แต่เราปฏิเสธไปทางจักรวรรดิก็รับเรื่องแล้ว จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็ตามไม่หยุด เจ้าพอจะมีวิธีไหม"

"ดิฉันก็คิดไม่ออกหรอกคะท่านดยุก งั้นลองไปถามคุณชายทั้งสองและคุณหนูดูมั้ยล่ะคะ เผื่ออาจจะช่วยท่านดยุกได้นะค่ะ"

"นั้นสินะ ขอบใจเจ้ามากตอนนี้ก็ดึกมากแล้วเจ้าเองก็ไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า" 

หลังจากนั้นหญิงสาวได้ออกจากห้องของผู้เป็นนาย เดินกลับไปยังห้องของตัวเอง

"เมล...พ่อไม่รู้ว่าลูกต้องเจออะไรมาบ้าง ระหว่างที่แม่หนีไป พ่ออยากขอโทษลูกมาตลอด พ่อไม่รู้ว่าต้องปรับตัวเข้าหาลูกยังไง เห้อ...เรานี่เป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องจริง ๆ ขนาดตามหาลูกมาตั้งนานอุตส่าห์...เจอลูกแล้วแท้ๆ" 

พ่อ ไม่ใช่ว่าหนูไม่อยากคุยกับพ่อนะ แต่หนูไม่นึกว่าพ่อจะเป็นห่วงขนาดนี้ เพราะที่ท่านพ่อพูดมาทั้งหมดหนูได้ยินหมดทุกคำ หนูขอโทษนะคะ ทันใดนั้นก็ได้มีมือปริศนามาลูบหัวเด็กน้อยและก็ได้หลบไหลไปราวกับโดนมนต์สะกดอยู่ไหนห้วงนิทรา แล้วเงาผู้หญิงผมสีขาวยาวนั้นก็ได้หายไป 

แอ๊ดดด เสียงเปิดประตูออกอย่างช้า ๆ 

"เมลทำไมลูกมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ งั้นคืนนี้นอนมากับพ่อนะ" ท่านดยุกผู้แสนเย็นชาและเงียบขรึมได้อุ้มเด็กน้อยมายังเตียงของตัวเอง "จริงด้วยต้องส่งจดหมายไปหามาร์ฟ่าก่อน อัญเชิญสหาย 'ลากอส' นำจดหมายนี้ไปส่งให้มาร์ฟ่าที่ดัชชีแล้วบอกให้เตรียมห้องนอนของเมลเอาไว้ด้วย" ไม่นานหลังจากที่เฮร์ฟพูดจบลากอสผู้เป็นสัตว์เวทย์และสหายก็ได้หายตัวไปอย่างกับฝุ่น...

"นายท่าน...เมื่อกี้คุณหนูได้ยินที่นายท่านพูดหมดแล้ว นายท่านจะเอายังไงต่อ"

"ก็คงต้องบอกเรื่องเฟพาสให้เมลรู้ เฟพาสบอกว่ามีอะไรก็ให้คุยกันอยู่ด้วย เจ้ากลับเข้าไปได้แล้วกิม" หลังจากนั้นกิมสัตว์เวทย์ก็ได้หายไป

วันต่อมา 

"อืออออ...ง่วงจัง เอ๊ะ ที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนเรานิ" เด็กน้อยกำลังสะลึมสะลือลืมตาตื่นยังไม่เต็มที่

"ลูกตื่นแล้วหรอ เมื่อวานพ่อเห็นหนูนอนอยู่หน้าของห้องพ่อ พ่อก็เลยพามานอนด้วย เดี๋ยวลูกลุกมาอาบน้ำนะ พ่อจะเตรียมชุดที่หนูจะใส่ไว้ตรงนี้นะ ทานอาหารเช้าเสร็จ เราจะได้ออกเดินทางกันเพราะมีพี่ ๆ ของหนูกำลังรอหนูกลับบ้านจนแทบใจจะขาดแล้ว" ท่านพ่อพูดจบฉันก็ลุกไปอาบน้ำก่อนที่จะลุกไปฉันก็ไม่ลืมที่จะพับผ้าห่ม เหมือนเป็นนิสัยติดตัวไปแล้วล่ะมั้ง

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นขณะที่เด็กน้อยกำลังอาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาด

"ท่านดยุกครับมีจดหมายตอบมาจากคุณชายใหญ่ครับ" เสื้อผ้าเด็กผู้หญิง? สงสัยท่านดยุกจะพาคุณหนูมานอนด้วยแน่ ๆ 

"หื้ม...จดหมายจากมาร์ฟ่าหรอ ส่งมาเร็วกว่าที่คิดอีกแหะ ที่แรกคิดว่าจะพาเมลไปเซอร์ไพร์ถึงดัชชีสักหน่อย" ทหารได้ส่งจดหมายให้ท่านดยุกผู้เป็นนายได้อ่าน 'ตาแก่ในที่สุดเราก็หาน้องเจอแล้ว ลำบากแทบตายเลยแต่เพื่อน้องถึงผลิกแผ่นดินหาก็ต้องหาให้เจอ จริงด้วยห้องนอนของน้องฉันได้เตรียมเอาไว้ให้แล้วนะไม่ต้องห่วง วันพรุ่งนี้ฉันกับเมฟไม่ได้มีภาระกิจออกไปไหนจะอยู่ต้อนรับน้องกลับบ้าน ฉันก็ให้หัวหน้าพ่อครัวทำอาหารที่อร่อยมาก ๆ ไว้ให้แล้ว ทางนี้ไม่ต้องห่วงให้ตาแก่กับน้องเดินทางปลอดภัยก็พอ จาก เซเกร์ มาร์ฟ่า ไมเออร์ ผู้ส่ง' หึ ก็เหมาะสมกับเป็นผู้ที่จะขึ้นเป็นผู้นำตระกูลคนต่อไปนะ "จงเป็นโล่ที่ปกป้องตระกูล จงเป็นหมาป่าที่ดุร้าย จงเป็นผีเสื้อที่อ่อนโยน" 

"ท่านดยุกพูดว่าอะไรครับ"

"ไม่มีอะไรหรอกเจ้าออกไปได้แล้ว" สิ้นสุดคำพูดของผู้เป็นนายทหารก็ได้เดินออกไป เด็กน้อยก็ได้อาบน้ำแต่งตัวเสร็จพอดี

"ทะ...ท่านพ่อ หนูเสร็จแล้วเราไปทานอาหารได้เลยใช่ไหมค่ะ" เด็กน้อยถามผู้เป็นพ่อที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่

"เมื่อกี้ลูกเรียกพ่อว่ายังไงนะ" ชายที่ร่างใหญ่ รีบวางหนังสือพิมพ์ลงไว้บนโต๊ะและรีบเดินไปทางเด็กน้อยที่เรียกเขาว่า ‘ท่านพ่อ’ ด้วยอาการดีอกดีใจอย่างกับเด็กที่ได้ของขวัญ

"หนูถามท่านพ่อว่าเราไปทานอาหารด้วยกันได้เลยใช่ไหมคะ" เด็กน้อยได้ถามผู้เป็นพ่ออีกครั้งด้วยอาการที่สั่นกลัวเหมือนเจอสิ่งที่น่ากลัว

ฟึ่บ มือใหญ่ก็ได้ลูบหัวเด็กน้อยเป็นนัยต์ว่าไม่ต้องกลัวเขานะ

"อืม เราไปกันเถอะ ปานนี้ท้องของลูกน่าจะหิวแล้ว"

อีกด้านนึงทางทิศเหนือของจักรวรรดิ มีดัชชีที่อยู่ของดยุกผู้เหี้ยมโหด และเหล่าลูกชายของเขาทั้งสองคน ผู้ที่กล่าวได้ว่า เป็นบุคคลอันตรายรองจากท่านดยุก คือลูกชายคนโตมีแววตาสีแดงอมส้มผมสีดำราวกับความมืดที่มืดมิด ผู้นำตระกูลเซเกร์คนต่อไปทำงานเป็นผู้ช่วยองค์ชายรัชทายาทแห่งจักรวรรดิ เดบูเลน ที่ทำงานไม่เคยขาดตกบกพร่องแม้แต่งานเดียวขึ้นชื่อว่าโหดจนคุมองค์รัชทายาทได้อยู่หมัด เซเกร์ มาร์ฟ่า ไมเออร์ ต่อมาลูกชายคนรองหน้าตาสดใสมีดวงตากลมโตสีส้มอมแดงเล็กน้อย มีผมสีดำอมเทายาวถึงบาไหล่ เป็นนักเวทย์ประจำตระกูล เรียนที่อะเคเดมี่จักรวรรดิเดบูเลน อะเคเดมี่ประจำจักรวรรดิ พลังเวทที่สูงจนควบคุมได้ยากถูกท่านดยุกส่งไปที่หอคอยเวทเคนส์เพื่อควบคุมพลัง เซเกร์ เมฟ ไมเออร์ ทั้งสองขึ้นชื่อว่าเหี้ยมโหดรองลงมาจากท่านดยุก แต่ในตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนกำลังดีใจที่ท่านพ่อกำลังพาน้องสาวที่พรากจากกันนานไปหลายปีกลับมา แน่นอนว่าบุคคลสำคัญของดัชชีจะกลับมาทั้งทีก็ต้องมีงานฉลองกันบ้าง ตอนนี้พวกเขาได้จัดเตรียมห้องเตรียมห้องนอนที่เต็มไปด้วยสีชมพูอ่อนผสมผสานกับสีขาวเล็กน้อยทำให้ห้องนอนไม่ดูสบายตาจนเกินไป พวกเขาสองคนคิดเล่น ๆ ว่าน้องสาวที่น่ารักจะต้องชอบมันเป็นแน่ ไม่พ้นสายตาของสาวใช้และทหารประจำตระกูลที่กำลังดูพวกเขาสองพูดคุยกันอย่างเป็นธรรมชาติพากันดีใจยิ้มแก้มปริ กันออกมาอย่างล้นเหลือและพากันคิดว่าเด็กน้อยคนนี้จะนำความสุขกลับมาสู่ดัชชีอีกครั้งเป็นแน่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***