ช่วยชำระ(แค้นของคนอื่น)
ณ พื้นที่ห่างไกลไร้ซึ่งความวุ้นวาย มีหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่งรอบๆหมู่บ้านมีป่าไฝ่ตัดกลางทางเข้าเมือง จาฟา เด็กสาวที่แต่เดิมทีไม่ได้เป็นคนในหมู่บ้านอยู่แล้ว เธอก็มีความแตกต่างจากชาวบ้านอยู่มาก
“จาฟา ไปขนฟืนให้แม่หน่อยสิจ๋ะ” ผู้เป็นมารดาเดินเข้ามาพูดกับจาฟา ในมือขอจาฟาถือซากของกระต่ายตัวเล็กอยู่ เธอเห็นมันนอนตายอยู่ที่เลยเก็บมาด้วย
“แม่ไปพักเถอะเดี๋ยวหนูจะก่อไฟให้...”
แม่ของจาฟายิ้มเธอเดินเข้ามาใกล้ก่อนหยิบซากกระต่ายในมือของจาฟามา “เจ้ากระต่ายนี่...น่าสงสารจริงๆ”
จาฟามองดูสีหน้าแม่ของตนเอง ถึงสิ่งที่ได้ยินกับแววตาที่เห็นมันจะขัดกันมากเพียงใด แต่จาฟาก็ไม่อาจที่จะตั้งคำถามที่สงใสแม่ของตนเองไม่ได้
ที่สวนจาฟายังคงคิดถึงการกระทำของผู้ที่เป็นมารดาอยู่เรื่อยไปจนไม่ทันระวังเผลอทำหลุดออกจากไหล่บางเล็กแถมไม้ฟืนยังคมจนบาดแขนของจาฟาจนเป็นแผลใหญ่
“เลือด..”
จาฟาไม่ได้ส่งเสียงร้องแต่อย่างใด เธอจองมองแผลยาวที่แขนก่อนจะก้มลงเก็บฟืนที่กระจัดกระจายอยู่ที่พื้น
“จาฟาทำไมแขนหนูถึงเป็นแผลล่ะ”ขณะนั้นมีหญิงสาวผู้หนึ่งเดินผ่านมาเธอรีบเข้ามาดูจาฟาในทันทีที่เห็นความไม่ถูกต้อง
“นี้บัวปล่อยให้ลูกสาวของตัวเองมาขนฟืนจนบาดเจ็บได้ยังไง!!?”
บัว...คือแม่ของจาฟา หญิงสาวพะยูงเธอขึ้นและพากลับไปที่บ้าน เมื่อเดินผ่านฝูนชนมากมายก็มีผู้คนไม่น้อยที่แอบซุบซิบว่าร้ายให้บัว
“ยัยบัวปล่อยให้ลูกต้องเจ็บตัวอีกแล้ว!!”
“นี้ไม่ใช่ครั้งแรกนะ” “จริงๆ”
จาฟาไม่ค่อยชอบนักที่มีผู้คนมาว่าร้ายให้แม่ของเธอแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่ปล่อยเลยให้เป็นขี้ปากชาวบ้านอยู่เลื่อยมา
หน้าบ้านของบัวผู้คนต่างบอกให้บัวยกจาฟาที่เป็นลูกให้กับพ่อแท้ๆของเธอ หลังทำแผลที่แขนข้างซ้ายเสร็จจาฟาก็คิดที่จะออกมาดูข้างนอก
“จาฟา...” แม่ของเธอมาขวางประตูเอาไว้แววตาของนางยังคงหยาบกระด้างอย่างเช่นเคย แต่ที่แปลกไปนางค่อยๆใช้มือลูบที่ผมของจาฟาเบาๆ
“ทุกๆคนอยากให้ลูกไปอยู่กับพ่อ....” จาฟาส่ายหน้าอย่างเห็นได้ชัด เธอไม่อยากจะจากแม่ไปที่จริงแม้แต่หน้าพ่อแท้ๆคนนั้นเธอยังไม่เคยเห็น
“เอาเถอะเดี๋ยวว่างๆหนูก็มาเยี่ยมแม่ไง”บัวยิ้ม อันที่จริงจาฟาพึ้งย้ายมาที่นี้ตอนอายุ5ขวบ ที่ผ่านมาตลอด5ปีเป็นน้าของเธอที่เลี้ยงดู
แม้แต่น้าของเธอยังไม่อยากให้ตัวของจาฟาเองเข้าใกล้คนที่เรียกว่าแม่ด้วยสาเหตุบ้างอย่าง แต่เมื่อน้าของเธอเสียชีวิตลงการดูแลจึงตกมาเป็นของบัวผู้เป็นแม่
จาฟาเก็บของอย่างไม่เต็มใจนักพรุ่งนี้เช้าจะมีคนมารับตัวของเธอเข้าเมือง
ได้ยินมาอีกว่าแม่ของจาฟาจริงๆแล้วเคยเป็นเมียหลวงของพ่อ แต่เมื่อถูกใส่ร้ายก็กลายเป็นแค่เมียน้อยที่ถูกเมียหลวงทรมานจนเป็นบ้า เมื่อรู้ว่าบัวผู้เป็นเมียน้อยเกิดท้องจึงตามมาราวีไม่เลิกจนลูกคนแรกของแม่แท้ง
เมื่อบัวตั้งท้องจาฟาเธอจึงออกห่างจากผู้คน ตัดขาดจากพ่อและเมียหลวงของเขา
“ฉันเกลียดคนพวกนั้น ฉันจะทวงทุกอย่างกลับมาให้แม่ของฉัน ... ”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments