สมุดบันทึกตอนที่ "1" "บางทีความกล้าอาจไม่น่ากลัวอย่างที่คิด"

ในวันจันทร์ที่สดใสท้องฟ้าส่องแสงสีฟ้าดวงอาทิตย์อยู่เหนือขอบฟ้าคอยเป็นแสงสว่างให้กับโลกได้มีความอบอุ่นก้อนเมฆที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าคอยบดบังแสงอาทิตย์ในบางเวลา

ในเวลา 7 โมงเช้าเป็นเวลาของการตื่นขึ้นมาทำงานในเช้าวันจันทร์ถึงแม้จะมีความเหนื่อยล้าปะปนอยู่แต่ทุกคนต่างรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองต้องทำก็คือตื่นขึ้นมาและทำกิจวัตรประจำวันที่มักจะทำกันทุกวัน

...ตื่นๆๆๆ...

เสียงนาฬิกาในห้องที่คับแคบได้ดังขึ้นทั่วทั้งห้องส่งเสียงดังจนรู้สึกรำคาญหญิงสาวผู้หนึ่งถึงแม้จะรู้สึกง่วงนอนและขี้เกียจเธอก็ยื่นมือออกไปเพื่อปิดเสียงนาฬิกาที่น่ารำคาญจนอยากจะเอาค้อนทุบให้แตก

แสงแดดส่องเข้ามาในห้องที่มืดมิดส่งผลให้ห้องสว่างขึ้นมาถึงแม้จะเพียงนิดน้อยแต่ก็อาจทำให้มองเห็นห้องและสิ่งของนิดหน่อยหญิงสาวค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงด้วยผมที่ยุคหยิกยู่ยี่

เธอค่อยๆลุกออกจากเตียงอย่างขี้เกียจเดินออกจากห้องโดยที่เจ้าตัวก็แทบจะหลับไปแล้วเธอค่อยๆเดินออกจากห้องนอนไปจนถึงห้องน้ำในที่สุดและทำกิจวัตรประจําวันของตัวเองตามปกติเหมือนทุกๆวัน

เมื่อเสร็จสิ้นเธอก็สวมชุดนักเรียนตามปกติพร้อมกับสะพายกระเป๋าเตรียมตัวที่จะออกจากบ้านเพื่อไปโรงเรียนถึงแม้ว่านี่จะเป็นวันแรกแต่เธอก็ต้องมั่นใจในตัวเองไว้

"ลูกมากินข้าวเร็ว!"

เสียงของคุณแม่ของเธอดังขึ้นเธอจึงตอบว่า

"ค่ะหนูกำลังไป!"

เธอค่อยๆออกมาจากห้องแล้วรีบไปนั่งกินข้าวเช้ากับแม่เพื่อที่จะได้ไปโรงเรียนเร็วๆแม่สังเกตเห็นสายตาที่ดูกล้าๆกลัวๆในวันแรกของการได้ไปโรงเรียนจึงเอ่ยปลอบใจคนที่อยู่ตรงหน้าทำให้หญิงสาวมีความมั่นใจมากขึ้นเมื่อทานเสร็จเธอก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่หน้าประตู

"ไปก่อนนะคะแม่!"

"จ้า~เดินทางดีๆนะลูก"

เสร็จสิ้นเสียงตอบกลับของแม่เธอก็เดินออกมาจากห้องอย่างรวดเร็วแน่นอนเธอต้องได้เดินไปโรงเรียนแต่ถึงแม้จะเรียกว่าเดินมันก็อาจจะไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้นเพราะระยะทางของโรงเรียนมาจนถึงบ้านของเธอดูเหมือนจะไม่ไกลเท่าไหร่

ในระหว่างที่เดินอย่างสงบอยู่ดีๆเธอก็สังเกตเห็นคุณยายตนหนึ่งที่กำลังเข็นรถเข็นแต่ดูเหมือนจะเจออุปสรรคนิดหน่อยเธอจึงรีบเข้าไปช่วยด้วยความเห็นอกเห็นใจและใจดีของเธอ

"คุณยายคะให้หนูช่วยนะคะ!"

"อ้าวมันจะดีเหรอจ๊ะหนู!หนูไม่ได้ไปโรงเรียนหรอจ๊ะ?"

"ไม่หรอกค่ะช่วยคุณย่าก่อนดีกว่าคุณยายดูเหมือนว่าจะติดนิดหน่อยนะคะ"

"ก็ใช่แหละ…เดี๋ยวนี้ยายก็แก่แล้วก็เลยไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงจะเข็นน่ะ…"

เมื่อได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกเห็นอกเห็นใจมากขึ้นเธอจึงช่วยเข็นรถเข็นผ่านถนนเพื่อที่จะเข็นไปที่ๆคุณยายมักจะจอดขายหมูปิ้งที่คุณยายมักจะทำ

"ตรงนี้แหละจ๊ะหนู!"

"ถ้าคุณยาย!"

เมื่อมาถึงจุดที่พอใจแล้วเธอจึงหยุดเข็นแล้วช่วยคุณยายเปิดร้านอย่างตั้งหน้าตั้งตาถึงแม้คุณยายจะปฏิเสธด้วยความเกรงใจแต่ความมีน้ำใจนั้นกับเนื้อกว่า

"งั้นหนูว่าหนูช่วยคุณยายแล้วงั้นหนูขอตัวก่อนนะคะตอนนี้ก็เริ่มใกล้จะเข้าโรงเรียนแล้ว"

"จ้ะรีบไปเถอะจ้ะเดี๋ยวสาย"

"ค่ะ!"หญิงสาวตอบกลับอย่างรวดเร็วก่อนที่จะโบกมือลาคุณยายและรีบวิ่งไปที่โรงเรียนเพราะตอนนี้มันใกล้จะเข้าเรียนแล้ว!ต้องรีบแล้ว

เมื่อถึงหน้าโรงเรียนก็พบว่ายามของโรงเรียนกำลังจะปิดประตูรั้วโรงเรียน

"อ้าวหนูรีบเข้ามาเร็วสิ ใกล้จะเข้าเรียนแล้วนะ"

"ค่ะขอบคุณค่ะ!"

เมื่อเห็นว่ายามเปิดประตูไว้ให้เธอก็รีบวิ่งเข้าไปแต่ก็ไม่ลืมที่จะกล่าวคำขอบคุณว่าแต่นี่เป็นคำขอบคุณที่เท่าไหร่แล้วนะ

เธอรีบวิ่งขึ้นบันไดเมื่อไปถึงห้องก็รีบเปิดประตูแต่ดูเหมือนว่าทุกคนในห้องจะมากันครบหมดแล้วพร้อมกับคุณครู

"อ้าวเด็กใหม่หรอจ๊ะเข้ามาสิ"

"ค่ะ…"

หญิงสาวรู้สึกเขินอายิดหน่อยเพราะรู้สึกว่าการที่ได้มาที่นี่ครั้งแรกทำให้รู้สึกไม่เป็นตัวเองรู้สึกกลัวเกินกว่าจะเงยหน้าขึ้นมองทุกคนที่อยู่ในห้อง

"อ้าวแนะนำตัวซิจ๊ะ"

"ค-คือ…ฉันชื่อ"ใบบัว"ฝากตัวด้วยนะ!…"

น้ำเสียงของใบบัวด้วยความเขินอายนักเรียนในห้องพากันซุบซิบในบางกลุ่มบางคนก็แอบหัวเราะแต่บางคนก็ดูไม่สนใจ

"โอเคใบบัวทุกคนทำตัวดีๆกับใบบัวด้วยนะ"

"ค่ะ/ครับ"เสียงของเด็กๆนักเรียนในห้องพากันตอบบางคนก็ดูไม่ค่อยจะพอใจกับการตอบรับเท่าไหร่

"โอเคใบบัวงั้นไปหาที่นั่งของเธอนะจ๊ะพอดีว่าที่นั่งว่างก็คงมีเหลืออยู่น่ะแต่ก็ไม่เยอะ…"

ใบบัวพยักหน้าตอบรับคำพูดของครูก่อนที่เธอจะเดินหาที่นั่งจนไปเจอที่นั่งหลังห้องที่มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งที่ริมหน้าต่างแต่ดูเหมือนเธอจะนั่งเพียงคนเดียว

"ขอนั่งด้วยนะ-…"

"อืม…"

มีเพียงเสียงและคำพูดที่ชัดเจนแต่ก็สั้นเกินกว่าจะบรรยายตอบกลับมาโดยที่ไม่ได้มีคำพูดอธิบายต่อมาไม่ว่าจะเป็นสวัสดีหรืออะไรสักอย่างที่ควรจะเป็นแต่ดูเหมือนหญิงสาวที่นั่งข้างๆของใบบัวจะไม่พูดอะไรเลยในคาบแรกของห้องเรียน

"คือว่า-…ฉันชื่อใบบัวเธอล่ะ?…"

"เทียนหอม…"

นั่นไงคำตอบที่สั้นแต่ไม่มีความอธิบายแต่ก็ดูเหมือนจะชัดเจนและเข้าใจง่าย

"โ-โอเค ยินดีที่ได้รู้จักนะ…"

"…"

เสียงที่ตอบมีเพียงความเงียบเทียนหอมสวมหมวกและเสื้อแขนยาวดูเหมือนว่าจะไม่สามารถมองเห็นหน้าของเทียนหอมได้แต่ใบบัวก็บอกได้เลยว่าเทียนหอมกำลังหลับสนิทเลยและใบบัวได้แต่คิดในใจว่า

(น่ารักจังเลย…)

ในใจ

ในใจ

…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***