EP3.

บ้านธรรมดาก่อด้วยอิฐฉาบด้วยปูนและหลังคาสีส้ม เป็นบ้านอย่าง่ายเหมาะแก่การมาพักผ่อนหรืออยู่คนเดียวมากกว่านั้นตอนนี้แมทธิวยืนอยู่ด้านหน้าประตูไม้บานเก่า

มือหนากำมือยกขึ้นเหนืออกเคาะประตูสองสามที "คุณยายครับ นี่ผมเองแมทธิว ขออนุญาติเข้าไปหน่อยได้ไหมครับ"

"เข้ามาเลยจ้ะ ประตูไม่ได้ล๊อค" เสียงตอบรับจากภายในดังขึ้น แม้เสียงจะแปลกไปหน่อยแต่เขาก็ไม่สนใจ

คงเพราะคุณยายกำลังป่วยอยู่ เสียงอาจจะเพี้ยนไปบ้าง

แมทธิวเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องมืดมิดจนไม่อาจเห็นหน้าคุณยายได้ชัด ชุดนอนของคุณยายถูกสวมทับลงบนร่างกายภายใต้ผ้าห่มผืนนั้น โผล่พ้นแสงเพียงแค่มือแม้จะไม่ค่อยชัดแต่ก็พอมองเห็น

"ทำไมคุณยายถึงไม่เปิดไฟหรือผ้าม่านบ้างล่ะครับ มันมืดมากเลย" แมทธิวเดินเข้าไปข้างใน แต่เขาไม่ได้เข้าไปใกล้เกินไปนัก ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไปมาก

"พอดีว่ายายไม่ชอบแสงเวลานอนน่ะจ้ะ มันแสบตาทำให้นอนไม่หลับ" หมาป่าคาลิดัสในคราบคุณยายชราเอ่ยตอบก่อนจะกล่าวต่อ

"หลานคงมาเยี่ยมยาย ในตะกร้านั่นคือของฝากให้ยายสินะจ๊ะ ไหนเข้ามาใกล้ ๆ ยายหน่อยสิจ๊ะจะได้เห็นหน้าหลานชัด ๆ " คาร์ลเอ่ยเรียกเด็กหนุ่มด้วยเสียงที่ดัดจนเขาเริ่มรู้เจ๋บคอซะเอง

คาร์ลวางแผนจะจับเจ้าเด็กอ่อนต่อโลกคนนี้กินเป็นอาหารสักหน่อย กว่าจะมีเด็กหนุ่มอายุประมาณนี้ให้ได้กินนั้นช่างน้อยนิดนัก เขาอดอยากเหลือเกิน ปกติเขาจะหากินที่หมู่บ้านอื่น แต่กลับถูกไล่ล่าทำให้ต้องหนีรอนแรมมาหมู่บ้านทรีวินเทอร์แห่งนี้

จนถึงตอนนี้เขาก็พึ่งจะพบเหยื่อคนแรกของการย้ายถิ่นฐาน

และหากถามว่าคุณยายของไอ้มนุษย์เด็กนี่ไปไหน? คาร์ลเองก็ไม่รู้เช่นกัน ตอนเขาเข้ามาก็ไม่เห็นมนุษย์คนไหนภายในห้องนี้ มีเพียงเตียงที่ว่างเปล่าและห้องที่มืดมิด แต่เขาเลือกที่จะไม่สนใจและหยิบเสื้อเจ้าของบ้านในตู้เสื้อผ้าออกมาใส่อย่างลวก ๆ

ลิ้นสีแดงเลียริมฝีปากอย่างหิวกระหาย คอเขารู้สึกแห้งผากราวกับดินแห้งแล้งที่ไม่มีน้ำตกถึงมาเป็นเวลานาน

แมทธิวขยับเดินเข้ามาใกล้อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และยังคงทิ้งระยะห่างไว้

แมทธิวสังเกตุเห็นความผิดปกติมากขึ้น ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งสังเกตุเห็น เขาออกปากถามอย่างอดไม่ได้

"ทำไมแขนคุณยายยาวจังครับ" เพราะปกติแล้วคุณยายของเขาแขนสั้นป้อมมีน้ำมีนวลและรอยเหี่ยวย่นตามอายุ แต่วันนี้กลับเรียวยาวเรียบเนียนมีขนาดเล็กกว่าที่เคยเป็น

"จะได้กอดหลานได้ง่ายขึ้นไงจ๊ะ"

"ทำไมตาคุณยายโตจังล่ะครับ"

"จะได้มองเห็นหลานชัดๆไงจ๊ะ"

"แล้วทำไมหูคุณยายใหญ่จัง"

"จะได้ฟังหนูได้ชัดขึ้นไงจ๊ะ"

คำถามมากมายถูกถามออกไปตามที่คิด แมทธิวสูดหายใจเข้าลึกและถามอีกครั้ง ความรู้สึกไม่ชอบมาพากลนี้ทำเขากังวลและหวาดกลัว "ทำไมฟันคุณยายแหลมจังเลยล่ะครับ"

คาร์ลส่งเสียงหัวเราะในลำคอ ปากอ้ากว้างขึ้นเผยเขี้ยวคม และกล่าวตอบอีกฝ่ายเสียงดัง "จะได้กินเจ้าได้ง่ายขึ้นไงล่ะ!"

หมาป่าคาลิดัสกระโดดออกจากเตียง พุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายจนล้มตึง เสียงจาการกระแทกของแผ่นหลังกับพื้นแข็งดังก้อง ความเจ็บแล่นพล่านไปทั่วร่างกายจนต้องร้องออกมาเบา ๆ

"อึก! ค- คาร์ล?" แมทธิวแปลกใจกับการปรากฏตัวของหมาป่าที่พึ่งจะเจอกันได้ไม่ถึงวัน

ทำไมคาร์ลถึงมาอยู่ที่นี่? แล้วคุณยายล่ะ?

"ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ คุณยายล่ะ คุณยายอยู่ไหน!?" แม้ร่างกายจะถูกตรึงและโดนอีกคนคร่อมอยู่ เขาก็ยังออกเสียงตะโกนถามอีกฝ่ายเสียงดัง การขยับร่างกายแม้เพียงเล็กน้อยกลับทำให้ความเจ็บที่แผ่นหลังแล่นแปล๊ดจนนิ่วหน้า

"คุณยายของเจ้ารึ ไม่รู้สิ หากข้ากินเจ้าเสร็จแล้วค่อยคิดอีกทีว่าจะบอกดีหรือไม่" น้ำเสียงเจ้าเล่ห์พร้อมรอยยิ้มของคนบนร่างของแมทธิวทำเอาร่างของเขาสั่นไหว

ไม่ใช่ว่าแมทธิวสู้แรงคนตรงหน้าไม่ได้ ตอนนี้เขาเจ็บแผ่นหลังมากถ้าแค่ขยับตัว แรงของหมาป่าก็เยอะมากเช่นกันชนิดที่ว่าจะดูถูกร่างผอมเล็กนี่ไม่ได้เลย ยังไงซะอีกฝ่ายยังคงเป็นถึงหมาป่า ไม่แปลกใจนักหากอีกฝ่ายจะมีเรี่ยวแรงมหาศาล

คาร์ลนั่งคร่อมอย่างจ้องมองด้านล่างอย่างผู้เหนือกว่า มือเรียวพร้อมเล็บแหลมยาวกดไหล่ของเด็กหนุ่มไว้แน่น เขาค้อมหัวลงโดยมีเป้าหมายคือคอของอีกฝ่าย

แมทธิวหลับตาปี๋รอรับชะตากรรม ลิ้มเปียกชื้นเย็นทำเขาสะดุ้งเฮือก ตัวเกร็งสั่นงกเป็นเจ้าเข้าทำเอาหมาป่าคาลิดัสหลุดขำ

ลิ้นยาวโลมเลียคอจนเปียกชื้น ลามเลียขึ้นถึงใบหู ขบกัดมันเล็กน้อยด้วยฟันแหลมคม ของเหลวสีแดงไหลหยด กลิ่นสนิมคละคลุ้ง ทำเอาอารมณ์และร่างกายของหมาป่าคาลิดัสอยู่ไม่สุขเลยทีเดียว

อ่า...ความรู้สึกนี้แหละ ช่างน่าคิดถึงเหลือเกิน

หมาป่าหนุ่มกระดิกหูหางด้วยความพอใจ เขาผละหน้าออก และทิ้งรอยฟันไว้บนหูของอีกฝ่าย ริมฝีปากของคาร์ลเลอะเปื้อนเลือดสีแดงของมนุษย์ใต้ร่าง เขาโลมเลียลิ้มลองมันด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข

นัยย์ตาสีแดงฉานเหลือบมองคนเด็กหนุ่มตัวโต สภาพของอีกฝ่ายทำเขาผงะไปชั่วครู่ ก่อนจะแสยะยิ้มตาโค้ง ประกายความสนุกพาดผ่านอย่างไม่อาจปกปิด

ปากเผยออ้าหอบหายใจ ใบหน้าแดงก่ำลามจนถึงใบหู ดวงตารื้นไปด้วยหยาดน้ำสีใส เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นตามกรอบหน้าคม ลมหายใจที่หอบถี่กว่าปกติเพียงเล็กน้อยแสดงถึงอาการตื่นตัว

เมื่อเห็นหมาป่าบนร่างของเขาจ้องนานเข้าทำเอารู้สึกประหม่า ความเขินอายเพิ่มยิ่งขึ้นเป็นเท่าตัว เขายกมือปิดใบหน้าด้านบนไว้เพื่อหลบสายตาแปลก ๆ ที่คาร์ลมองลงมาที่เขา

"ถ้าจะกินก็รีบกินสักที จะเล่นกับเหยื่ออย่างผมอีกนานไหม"

ไม่รู้ทำไมเขาถึงมีอารมณ์ในสถานการณ์ตึงเครียด ทั้งที่อีกฝ่ายกำลังจะกินเขาแท้ ๆ แต่เขากลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้

คาร์ลชะงักกับคำพูดของเด็กหนุ่ม นึกขำที่อีกฝ่ายยังคิดว่าเขาจะจับอีกฝ่ายกินในความหมายนั้นอยู่อีก

อ่อนต่อโลกโดยแท้

"คิก! เจ้านี่ตลกชะมัด ได้สิถ้าเจ้าพูดมาขนาดนี้แล้ว" คาร์ลเว้นช่วง แสยะยิ้มกรุ่มกริ่ม "ข้าก็จะกินไม่ให้เหลือเลย"

ทีบีซี.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***