EP2.

คุกกี้สามถุง นมหนึ่งขวด และผลแอปเปิ้ลสีแดงถูกตัดเตรียมลงตระกร้า คลุมด้วยผ้าลายตารางหมากรุกแดงสลับขาวเตรียมตัวพร้อมออกเดินทาง

"อย่าเถลไถลออกนอกเส้นทางเด็ดขาดนะจ๊ะแมทธิว" เมื่อเห็นลูกเปิดประตูบ้านแม่อย่างเธอไม่วายเอ่ยเตือนลูกด้วยความเป็นห่วง

เขาพยักหน้าตอบรับ "ครับ ผมไปแล้วนะครับแม่!"

"ไปดีมาดีนะจ๊ะ"

....

แมทธิวเริ่มออกเดินทางตามเส้นทางเข้าป่า ทางคดเคี้ยว มีดินสีเนื้อลากยาวเป็นถนน

เมื่อยิ่งเข้าไปลึกถนนที่เคยเรียบเป็นทางไม่มีหญ้ากลับเริ่มหายไป เหลือเพียงพื้นหญ้าเขียวขจี รอบข้างรายล้อมไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่

ดวงหน้าคมหันซ้ายแลขวา หยิบเด็ดคุณดอกไม้ที่ออกดอกบานสะพรั่งอวดโฉมความงามตามรายทาง สัตว์น้อยสัตว์ใหญ่มีให้เห็นมากขึ้น มันทำให้เด็กหนุ่มแปลกใจ

หากเป็นทางไปบ้านคุณยายมันไม่น่าจะมีดอกไม้และสัตว์ป่าเยอะขนาดนี้นี่นา

ดูเหมือนว่าเขาจะเพลิดเพลินกับการเก็บดอกไม้ไปหน่อย และหลงทางเข้าให้แล้ว

ทำยังไงดี ทำยังไงดี ทำยังไงดี!

สมองของเด็กหนุ่มเริ่มคิดไม่ตก ความกังวลเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้เขาไม่คุ้นชินกับมันเท่าไหร่ ดวงตากลมใสรื้นน้ำตาอย่างช่วยไม่ได้ ปากเบะน้ำตาคลอเตรียมจะร้องไห้เต็มที

"อึก...ใครก็ได้ ฮือ ช่วยผมด้วย" เสียงสะอึกสะอื้นเบา ๆ พร้อมกับเสียงร้องเรียกของเด็กหนุ่มช่างน่าเห็นใจนัก

เสียงของเด็กหนุ่มทำให้หมาป่าเจ้าเล่ห์ที่นอนพักอยู่ไกล้ๆ กระดิกหูแสดงปฏิกิริยาต่อเสียง มันจึงตัดสินใจออกมาดูสาเหตุของต้นตอด้วยความสงสัย

นัยย์ตาสีแดงฉานจ้องมองหนุ่มน้อยในฮู้ดสีแดงผ่านพุ่มไม้ อยู่พักหนึ่ง มันทอประกายความกระหายอย่างน่ากลัวก่อนที่เจ้าหมาป่าจะกระโดดออกมา สร้างความตกใจให้กับเขาจนเผลอก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

โทนเสียงทุ้มต่ำทว่านุ่มนวลเอ่ยขึ้น "ใจเย็นๆ ข้าไม่ได้จะทำร้ายเจ้า" หมาป่ายังคงที่จะกล่าวถามต่อ

"ข้าแค่อยากรู้ว่าเจ้าร้องไห้ทำไม เหตุใดหนุ่มน้อยที่ดูอ่อนด้อยประสบการณ์แลดูอ่อนต่อโลกเช่นเจ้าถึงมาอยู่ในป่าลึกได้ เจ้ากำลังจะไปที่ใดหรือ?"

ผู้ถูกถามอึกอักราวกับน้ำท่วมปาก จะบอกอีกฝ่ายอย่างไรดีหากอยากออกไปจากป่าลึกแห่งนี้ โดยเลี่ยงจุดประสงค์มากที่สุด แม่ของเขาสอนมาอย่างดี เขาจดจำได้ว่าอย่าไว้ใจคนแปลกหน้า

แค่รอบนี้ เขาออกนอกเส้นทางจนตนเองเดือดร้อนเท่านั้นเอง...

"ผมกำลังจะไปหาใครสักคน แต่ดันเผลอเดินเก็บคุณดอกไม้แสนสวยตามข้างทางและหลงทางเข้ามาที่นี่ครับ"

"ไปหาใครรึ?" เจ้าหมาป่าพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจและถามขึ้นอีกครั้ง

สายตาของหมาป่าหนุ่มไล่สำรวจ แม้เด็กหนุ่มที่สวมเสื้อคลุมสีแดงตรงหน้าจะตัวสูงใหญ่จนเขาต้องเงยหน้ามอง แต่อีกฝ่ายกลับมีใบหน้าใสซื่อไม่ทันโลกมันน่าแกล้งให้ร้องไห้เสียจนพอใจ

ดูเหมือนอีกฝ่ายจะป่วย? เพราะกลิ่นยาอ่อนๆโชยมากจากร่างกายของอีกฝ่าย

หากเขาตะล่อมถามนิดหน่อยก็คงพูดออกมาจนหมดเปลือก

"..." คู่สนทนาเงียบหลบเลี่ยงสายตา เขาไม่ต้องการตอบคำถามคนแปลกหน้าอย่างเห็นได้ชัด

"หากเจ้าไม่บอกว่ากำลังไปหาใครหรือที่ใด ข้าก็จะไม่บอกทางออกเช่นกัน" หมาป่าจ้องหนุ่มน้อยเขม็ง เขาออกปากขู่ และมันดูมีน้ำหนักในใจต่ออีกฝ่ายมากพอควร

แมทธิวเบิกตาตกใจ เขากลัวจะไม่ได้ออกจากที่นี่และไปหาคุณยายก่อนค่ำไม่ทัน เขาจึงตัดสินใจออกปากบอกเพียงผิวเผิน "ผ- ผมกำลังจะไปหาคุณยายครับ ผมบอกได้แค่นี้ ได้โปรดบอกทางออกจากป่าให้ด้วยครับ!"

หมาป่าเจ้าเล่ห์แสยะยิ้มก่อนจะตอบรับด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร "ได้สิ ข้าจะพาเจ้าออกไป ตามข้ามาดีๆล่ะ" ว่าแล้วก็เดินนำทางเพื่อพาเจ้าหนุ่มน้อยไม่ทันโลกคนนี้ออกไปยังจุดเริ่มต้นทางเข้าป่า

ยังไงซะ ข้อมูลแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว เจ้ามนุษย์ตรงหน้าเดินเข้าป่ามาเพื่อไปหามนุษย์อีกคน แสดงว่าบ้านหลังนั้นต้องอยู่ภายในป่านี้ ส่วนตั้งอยู่ตรงไหนนั้นตนค่อยรีดเอาข้อมูลจากสัตว์ตัวอื่นก็ไม่ยากเกินมือ

....

"ขอบคุณที่พาออกมาครับ" แมทธิวก้มหัวโค้งขอบคุณ ตอนแรกเขาคิดว่าอีกฝ่ายจะหลอกพาเขาไปกินซะแล้ว นึกไม่ถึงเลยว่าอีกฝ่ายจะใจดีขนาดนี้ แม่เคยบอกเขาว่าอย่ามองคนที่ภายนอกคงจะจริงดังว่า

"ไม่เป็นไร คราวหน้าคราวหลังก็อย่าหลงทางอีกล่ะ" ผู้ถูกก้มหัวขอบคุณทำเพียงโบกมือบอกปัด

"จริงสิ ผมยังไม่รู้ชื่อคุณเลย ผมแมทธิวครับ" แมทธิวถามและกล่าวแนะนำตัวเป็นคนแรกตามมารยาท

ดวงตาสีแดงเหลือบมองหน้าเด็กหนุ่ม ก่อนจะกล่าวชื่อของตนด้วยรอยยิ้ม "ข้า คาลีดัส เรียกสั้นๆว่าคาร์ลก็ได้"

ทั้งสองจากลากันตรงนี้ หมาป่ามุ่งตรงเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว ไม่นานร่างผอมเพรียวก็หายลับตาไป แมทธิวออกตัวเดินมุ่งหน้าเข้าไปในป่าทีหลัง มองซ้ายมองขวาอีกที สำรวจรอบข้าง

รอบนี้เขาจะไม่เถลไถล และหลงทางอีกแล้ว

แมทธิวในเสื้อคลุมสีแดงเดินหน้าไปอย่างมีจุดหมายไม่มีความว่อกแว่ก หากช้ากว่านี้เกรงว่าจะค่ำมืดเสียก่อน

เดินไปได้ไม่นาน เสียงตัดไม้ด้วยของมีคมชิ้นใหญ่ดังแว่วเข้าหู เมื่อเดินเข้าใกล้เรื่อยๆ ก็ยิ่งได้ยินชัดขึ้นเช่นกัน

เด็กหนุ่มชะโงกหน้ามองผ่านหลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เห็นชายหนุ่มวัยกลางคนกำลังตัดไม้อย่างขมักเขม้น ร่างสูงใหญ่บึกบึนเต็มไปด้วยร้อยบากสะท้อนแสงวิบวับจากเหงื่อเย็น

"ลุงโจ!"

เจ้าของชื่อหันไปมองทางต้นเสียงเห็นเด็กหนุ่มผู้คุ้นหน้าคุ้นตา ไหนจะเสื้อคลุมเด่นสีแดงเป็นที่จดจำกันง่าย "อ้าวแมท มาที่นี่ได้ยังไงน่ะเรา หื้ม?"

"ผมกำลังจะไปเยี่ยมคุณยายครับ จะเอาคุกกี้ไปฝากเธอด้วย!" แมทธิวกล่าวอย่างกะตือรือร้นพลางยกตะกล้าที่บรรจุคุกกี้ให้ลุงโจดู

โจวางขวานทิ้งไว้บนตอไม้ที่ถูกตัดออกเหลือแค่ท่อนล่างที่รากยังยึดติดไว้กับดิน แขนไขว้กอดอกหัวเราะร่าจนแผ่นอกกระเพื่อม "ฮ่าๆๆ! เป็นเด็กดีจริง ๆ เลยนะเจ้าหนูนี่โตขึ้นขนาดนี้แล้วรึ เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน!"

ลุงโจนั้นสูงกว่าแมทธิวเพียงนิด แต่อีกฝ่ายก็ยังมองคนตรงข้ามเป็นเด็กน้อยไม่เปลี่ยน แม้เด็กที่ว่าจะตัวใหญ่กว่าวัวที่เลี้ยงอยู่ก็ตาม โจเอื้อมมือไปขยี้หัวฟู ๆ นั่นจนยุ่งเหยิง

"ระวังหน่อยล่ะ ช่วงนี้มีหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์มักจะออกมาจากป่าลึกบ่อยๆ หากเจอก็อย่าไปเชื่อคำพูดของอีกฝ่ายเด็ดขาด เข้าใจไหม" โจเตือนด้วยความเป็นห่วง ในน้ำเสียงดูคมเข้มชัดเจน เขาเป็นห่วงเด็กน้อยตรงหน้าจากใจจริง

โจเป็นนายพราน ล่าสัตว์มามากมาย เขารู้ดีว่าสัตว์กินเนื้ออันตรายพวกนี้มันโหดร้ายและเจ้าเล่ห์เพียงใด

แมทธิวเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะตอบรับ "ครับ ผมเข้าใจแล้ว"

"ดีมาก"

หากบอกว่าเขาเจอหมาป่าตัวนั้นแถมยังเชื่อคำพูดอีกฝ่ายอีกล่ะก็ ลุงโจต้องบอกแม่ของเขาแน่ เขายังไม่อยากโดนบ่นจนหูชาหรอกนะ ทั้งคุณแม่ คุณยาย และลุงโจอีก ใครจะอยากนั่งฟังคำบ่นกันล่ะ!

อีกอย่างคาร์ลก็ไม่ได้ทำร้ายเขาสักหน่อย แถมยังช่วยเขาออกจากป่าด้วย คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง?

ทักทายกันเล็กน้อยพอประมาณ แมทธิวโบกมือบอกลาลุงโจก่อนจะออกเดินทางต่อเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา

จากท้องฟ้าที่สว่างจ้าและแสงแดดอบอุ่นในยามบ่ายกลับกลายเป็นสีส้มแดง ลมเย็นพัดผ่านดวงตะวันจวนจะลาลับขอบฟ้า ในที่สุดแมทธิวก็เดินทางมาถึงบ้านหลังเล็กหลังเดียวในป่าแห่งนี้

ทีบีซี.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***