EP1.

กาลครั้งหนึ่ง ณ หมู่บ้านที่แสนอบอุ่น รายล้อมไปด้วยผู้คนใจดีมากมาย ทว่าความหยาวเย็นของสภาพภูมิอากาศซึ่งมักจะเปลี่ยนแปลงในทุกๆปี อย่างปีใหม่ปีนี้

หมู่บ้านแห่งนี้ห่างไกลจากตัวเมืองหลวงไม่มากนัก ผู้คนรักความสงบเงียบและสังคมที่ไม่วุ่นวาย

หมู่บ้านทรีวินเทอร์ ที่ที่ล้อมรอบไปด้วยป่าไม้พื้นหญ้า เป็นพื้นที่อุดมสมบูรณ์เหมาะแก่การพักผ่อนของชาวต่างเมืองโดยแท้จริง

ในทุกๆวันจะมีหนุ่มน้อย(?) สวมผ้าคลุมสีแดงเดินไปจับจ่ายซื้อของหรือมักเดินเล่นรอบ ๆ เมืองแทบทุกวัน ผ่านหน้าบ้านของเหล่าผู้คนหลายต่อหลายหลัง เขาเป็นที่คุ้นหน้าคุ้นตาแก่ชาวบ้านบริเวณนี้ดี

พวกเขาต่างเรียกเด็กหนุ่มว่า หนุ่มน้อยหมวกแดง ถึงแม้ขนาดตัวของอีกฝ่ายจะไม่เหมาะกับฉายาก็ตาม

เจ้าของฉายาเดินมองซ้ายมองขวาตามข้างทางเหมือนอย่างทุกวัน ในมือถือตะกร้าเปล่าใบหนึ่งโดยมีจุดประสงค์เพื่อนำมาบรรจุสิ่งของที่ต้องการซื้อจากตลาด

แผงขายผลหมากลากไม้ ของปิ้งย่างมากมายและข้าวของเครื่องใช้หรือเครื่องประดับตั้งเรียงรายยาวสุดลูกหูลูกตา

เขาหยุดยืนอยู่ด้านหน้าแผงขายผลไม้แห่งหนึ่ง สายตาของเขาจดจ้องเจ้าลูกกลมสวยสีแดงสดน่าลิ้มลอง ไม่เสียเวลาให้นานเพื่อเป็นการเสียมารยาท เขาจึงเลือกซื้อมันเพียงไม่กี่ลูกเท่านั้นเนื่องด้วยจำนวนเงินมีจำกัด

ร่างสูงใหญ่ของก้มมองลูกแอปเปิ้ลด้วยสายตาเป็นประกายแม้ใบหน้าจะไม่แสดงสีหน้าใดๆก็ตาม

ผลไม้พวกนี้เขาอยากจะนำมันไปแบ่งปันให้กับคุณยายและคุณแม่ได้ลิ้มลอง

ดวงตายิ่งเป็นประกายสดใสขึ้นไปอีก เมื่อนึกถึงสีหน้ายินดีและคำชื่นชมที่จะได้รับ ทำให้เขากระตือรือร้นรีบกลับบ้านเป็นพิเศษ

ฉลองปีใหม่! ฉลองปีใหม่!

อาหารและขนมฝีมือแม่อร่อยที่สุด!

ใช้เวลาไม่นานร่างสูงใหญ่กว่าเด็กวัยเดียวของเด็กหนุ่มอายุ 20 ปี ก็เดินมาหยุดหน้าบ้านสไตล์ทิวดอร์ขนาดกลาง กลิ่นหอมฉุยของคุกกี้ลอยอบอวนกระจายทั่วบ้านเมื่อเปิดประตู

"กลับมาแล้วครับ"

โทนเสียงทุ้มต่ำเปรยขึ้น หญิงวัยกลางคนเงยหน้าขึ้นมองลูกชายของเธอ ริมฝีปากคลี่ยิ้มอ่อนโยนส่งให้เด็กหนุ่มในฮู้ดสีแดง เธอถือถาดคุกกี้ออกมาวางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ

เนื่องจากเตาอบนั้นไม่ได้อยู่ในห้องครัว เธอจึงต้องเอาคุกกี้ที่ผสมส่วนผสมเสร็จออกมาอบภายในตัวบ้าน แม้จะลำบากเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้แย่เท่าไรนัก 

"กลับมาแล้วหรอจ๊ะ แมท"

แมท หรือแมทธิว ชื่อจริงของเด็กหนุ่ม ฉายาหนุ่มน้อยหมวกแดงคือชื่อที่ทุกคนในหมู่บ้านมักจะเรียกกันจากการแต่งตัวของเขา แม้พวกเขาจะรู้ชื่อแมทธิวแต่กลับเลือกที่จะเรียกฉายาของเขาแทน

ในตอนแรกเขารู้สึกแปลกกับฉายาที่คนอื่นตั้งให้ แต่ก็อยู่กับการถูกเรียกบ่อยเข้าจนชินชา และมีบางครั้งแมทธิวไม่เข้าใจคนในหมู่บ้านเช่นกัน ชื่อแมทธิวมันออกเสียงยากกว่าหนุ่มน้อยหมวกแดงหรืออย่างไร?

เสื้อคลุมตัวนี้เป็นเสื้อที่คุณยายเขาถักให้ตั้งแต่เขายังอายุแค่ 14 ขวบปี การเติบโตที่รวดเร็วของร่างกายนี้ทำให้มันดูตัวเล็กตื้นเขินไปมาก เหลือยาวเพียงกลางหลังจากเดิมยาวลากดิน แต่เขากลับเลือกจะใส่มันต่อไปแม้มันจะดูไม่เข้ากับร่างกายสูงใหญ่บึกบึนนี้ก็ตาม 

นี่เป็นผ้าคลุมตัวโปรด เขาจะไม่ยอมทิ้งมัน!

แมทธิวกวาดสายตามองรอบห้อง หวังจะได้พบหญิงชราผู้มีใบหน้าใจดีอันคุ้นเคย แต่กลับผิดหวัง ไม่ว่าจะมองทั่วห้องแลซ้ายก็แล้วแลขวาก็แล้ว เขากลับไม่เห็นแม้แต่เงาของหญิงชราที่รัก

"คุณยายยังไม่มาหรอครับ?"

"อะ แม่ยังไม่ได้บอกเลยสินะ คุณยายเขาป่วยกระทันหัน แม่ก็พึ่งรู้เมื่อคืนนี้ตอนที่ลุงโจเขาบอกแม่น่ะจ้ะ" เธอเว้นช่วงและกล่าวต่อ ในน้ำเสียงเจือความเป็นห่วงปะปนอยู่ ก่อนจะยิ้มอ่อน "แม่กำลังอบคุกกี้ให้คุณยาย นี่ก็อบเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ห่อก็เสร็จสมบูรณ์ แม่คงต้องรบกวนให้ลูกเอาไปให้คุณยายแล้วล่ะจ้ะ"

"ได้อยู่แล้วครับ เอาผลไม้ไปให้คุณยายด้วยได้ไหมครับ?" เขาถามพลางยกตะกล้าบรรจุผลแอปเปิ้ลกลมสีแดงสด

เธอแสดงสีหน้าฉงนเพียงชั่วครู่ก่อนจะแย้มยิ้มออกมาอีกครั้ง แววตาปรากฏคลื่นความปลื้มปิติยินดีและชื่นชมเธอจึงอดที่จะเดินเข้าไปวางมือบนกลุ่มผมนุ่มและลูบมันอย่างเบามือด้วยความเอ็นดูเสียไม่ได้

"เป็นเด็กดีรู้จักซื้อของฝากให้คุณยายแบบนี้ ดูเหมือนลูกชายที่คอยเอาแต่เดินตามแม่ด้วยขาสั้น ๆ สองข้างนั้นไม่ห่างคงจะก้าวขายาว ๆ นั่นเดินนำหน้าไปแม่แล้วสินะเนี่ย"

แมทธิวรู้สึกถึงอุณภูมิที่สูงขึ้น ใบหูร้อนฉ่าขึ้นสีแดงอ่อน แม้จะไม่ใช่พวกบ้ายอแต่แมทธิวเองก็ชอบคำชมจากคนที่ตนเองรักเสมอ

ไม่มีวันใดเลย ความรักนี้อันพึงมีต่อผู้เป็นมารดาจะลดลง

ลูกตัวน้อยในสายตาของเธอกระแอมไอเก้อเขิน เขากล่าวเสียงแผ่ว "ผมซื้อมาเผื่อแม่ด้วยนะครับ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเธอก็หัวเราะร่าด้วยความเอ็นดู จึงลงมือขยี้กลุ่มผมแรงจนยุ่งฟู ลูกชายของเธอก็หัวเราะชอบใจ

แต่หัวเราะได้ไม่นานลูกชายตัวน้อยของเธอก็สำลักไอออกมา ทำให้เธอต้องลูบหลังปลอบประโลม

"ไหวไหมจ๊ะ ไปหาหมอดีไหม?"

"ไม่- แค่ก! ไม่เป็นไรครับ ผมทนได้" แมทธิวเอ่ยปรามเสียงแหบพร่าสั่นเทา ลำคอของเขาทั้งรู้สึกคันและเจ็บ มันทำให้เขาทรมานกับมันไม่น้อย

โดยปกติสุขภาพร่างกายของแมทธิวค่อนข้างอ่อนแอ ไหนจะเป็นภูมิแพ้ง่ายอีก ขอแค่ได้มีลมพัดผ่านมากเข้าหน่อย พูดไปอาจไม่เชื่อเนื่องจากร่างกายของเขานั้นสูงใหญ่และมีกล้ามเนื้อเหมือนอย่างคนออกแรงหาบของหนักเป็นประจำ

แต่ร่างกายนี้ได้มาเพราะต้องฝืนตัวทำทำนั่นทำนี่อย่างดื้อรั้น เขามักจะไปช่วยล่าสัตว์บ่อย ๆ กับลุงโจโดยการฝืนร่างกาย ถึงจะโดนห้ามอย่างไรก็ยังดื้อดึงจะทำต่อจนต้องนอนซมในวันต่อมา แล้วคุณคิดว่าแมทธิวคนนี้จะเข็ดหลาบไหม? แน่นอนว่าไม่ เขาทำแบบนี้ติดต่อกันหลายปีด้วยสภาพร่างกายแย่บัดซบนี่ ช่างเป็นเรื่องตลกร้ายนัก

น่าประหลาดใจที่ร่างกายเขายังอยู่ดี ไม่พังทลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงไปเสียก่อน

"ทานยาบรรเทาอาการก็พอแล้วล่ะครับ" ปลายหางตารื้นน้ำสีใส เขาดูทรมานและน่าสงสาร

เธอมองลูกด้วยสายตาเศร้าสร้อย คนเป็นแม่อย่างเธอเจ็บใจนัก มันเป็นความผิดของเธอเอง เธอคลอดก่อนกำหนดถึงสามเดือน ทำให้ลูกร่างกายอ่อนแอ อีกทั้งยังสมองช้าจึงเรียนรู้ได้ไม่เท่าเด็กคนอื่น ๆ

เธอควรจะต้องดูแลตัวเองมากกว่านี้ เธอควรจะกินอาหารที่ดีต่อสุขภาพของลูกมากกว่านี้ บางที...ถ้าหากเธอมีพร้อมทุกอย่าง ลูกชายของเธอคงไม่ต้องมารับมือกับสภาพร่างกายแบบนี้

แมทธิวเห็นแม่ของตนแสดงความกังวลออกมาทางสีหน้าจนหมด เขารู้ดีว่าแม่เป็นคนชอบโทษตัวเองไม่เคยคิดโทษคนอื่น เป็นคนจิตใจดีเกินไปจนน่ากังวล

เขาเอ่ยบอกแม่ด้วยเสียงที่พยายามปรับมันให้อ่อนลง แม้จะยังแหบเล็กน้อย "แม่อย่าโทษตัวเองเลย ผมเข้าใจแม่ และเข้าใจมากกว่าใครด้วย ผมเข้าใจว่าความเป็นอยู่ของเราไม่สามารถแก้ได้ง่าย ๆ ผมไม่คิดโทษว่ามันเป็นความผิดของแม่หรือของใครทั้งสิ้น"

เธอยิ้มอ่อนมองลูกชายของเธอด้วยความเอ็นดู แมทธิวของเธอช่างเติบโตมาเป็นเด็กดีเสียนี่กระไร "จ้ะ แม่จะไม่โทษตัวเองอีกแล้ว ลูกไปกินยาและหลับพักก่อนค่อยออกไปเยี่ยมคุณยายเถอะจ่ะ"

แม้จะรู้ว่าแม่ไม่หยุดโทษตัวตามเคย แต่เขาเลือกที่จะยิ้มและปล่อยไป คราวหน้าเขาคงทำได้เพียงบอกแม่ทุกครั้งว่ามันไม่ใช่ความผิดของเธอ

"ครับ อีกเดี๋ยวผมจะมา"

แมทธิวตัดสินใจเข้าห้องเพื่อไปทานยาและหลับพักผ่อนสักหนึ่งถึงสองชั่วโมง ตอนนี้ก็เข้าช่วงสายจวนจะเที่ยงแล้ว หากไปหาคุณยายช่วงบ่ายอาจจะดีกว่า ช่วงเวลาที่ความร้อนสะสมบนโลกมักจะเป็นช่วงนี้นี่แหละน่าจะเหมาะสมในวันที่อากาศหนาวเย็นแบบนี้

หน้าหนาวอากาศเย็นในช่วงปีใหม่ เป็นเวลาแห่งการทรมานร่างกายอันไวต่อร่างกายอ่อนแอของเขามากที่สุด ในวันที่อากาศที่หนาวเย็นเป็นพิเศษ

หากจะออกไปคงต้องสวมเสื้อเสื้อแขนยาวทับด้วยผ้าคลุมสีแดงนี่ซะแล้ว ถึงที่หมู่บ้านแห่งนี้หิมะจะตกช้าและน้อยกว่าที่อื่น แต่ก็ใช่ว่ามันจะไม่ตก ถือเป็นการดีหากเตรียมตัวไว้ก่อน

ทีบีซี.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***