ตอนที่3 ช่วงเวลาที่อบอุ่น1/1

“นี่ภูผา...”

หลังจากน่านที่ตัดสินใจจะเอาผลไม้มาให้ภูผา น่านจึงเดินตรงไปที่บ้านของภูผา เขาเปิดประตูเข้าไปเบาๆ เพราะไม่อยากทำให้ภูผาตื่นขึ้นมา

‘เอ๋ทำไมถึงตาบวมๆนะ’

น่านคิดในใจก่อนจะที่น่านเดินออกจากบ้านเบาๆปิดประตูอย่างเงียบสนิท

เขารู้สึกโล่งใจที่สามารถช่วยอะไรภูผาได้บ้างแม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ เมื่อเขาเดินกลับออกไป ลมเย็นพัดเบาๆ ทำให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้นไม่น้อย

___________________________

ภูผาลืมตาตื่นขึ้นมาในยามเย็น แสงสีส้มของพระอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้องเบาๆ ทำให้รู้สึกอบอุ่นเล็กน้อย เขายกมือลูบตาที่บวมจากการร้องไห้ของเมื่อตอนบ่าย แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตที่ถูกทิ้งไว้ข้างๆ ชามผลไม้หลากหลายชนิด

“น่านนี่เอง” ภูผายิ้มบางๆ ขณะที่หยิบโน้ตขึ้นมาอ่าน

โน้ตเขียนด้วยลายมือของน่าน:

“เห็นนอนอยู่เลยไม่อยากรบกวน เอาผลไม้มาให้ อย่าลืมดูแลตัวเองนะ”

ภูผาหัวเราะในใจ น่านมักจะเป็นแบบนี้เสมอถึงแม้จะพึ่งรู้จักกันก็เถอะ น่านมักจะใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของเขา หลังจากวางโน้ตลง ภูผาตัดสินใจลุกขึ้นมาเดินสูดอากาศข้างนอก

เวลาหกโมงเย็น พระอาทิตย์ค่อยๆ จมหายไปหลังแนวภูเขา ภูผาเดินเล่นในสวนเงียบๆ จนกระทั่งสายตาไปสะดุดที่ร่างของน่านซึ่งกำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ไม่ได้สังเกตว่าเขาอยู่ตรงนั้น

“น่าน” ภูผาร้องเรียกพร้อมกับรีบวิ่งเข้าไปหา น่านเงยหน้าขึ้นจากสมุดในมือ ยิ้มอย่างใจดีเมื่อเห็นภูผา

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ” น่านเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"ได้กินผลไม้หรือยัง?"

“ยังเลย ขอบคุณนะที่เอามาให้” ภูผายิ้มกว้าง

"เมื่อกี้อ่านโน้ตแล้ว ก็เลยออกมาหานายเนี่ยแหละ"

น่านหัวเราะเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันในสวน เสียงใบไม้เสียดสีกับลมเย็นๆ คลอเคลียเบาๆ ในอากาศ

“นายร้องไห้เหรอ? เป็นอะไรหรือปล่าว เราพอจะมีอะไรที่ช่วยนายได้มั้ย” น่านถามขึ้นเมื่อเงียบไปพักหนึ่ง และสายตาของน่านสอดส่องมองตาภูผาอย่างห่วงใย

ภูผาเงียบไปสักครู่ เพราะรู้สึกว่าจู่ๆคำพูดของพ่อแล่นเข้ามาในหัว ทำเอาเจ็บจี๊ดอยู่ไม่น้อยเลยก่อนจะตอบเบาๆ

“อืม...บางทีมันก็เหนื่อยนิดหน่อย แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วล่ะ ขอบคุณนะที่เป็นห่วง”

น่านหยุดเดิน และหันมายิ้มให้ภูผา

"ไม่เป็นไรนะ นายไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก ถ้ามีอะไรบอกเราได้เสมอ"

ภูผายิ้มกว้างขึ้น คราวนี้เขารู้สึกเบาขึ้นมาก พวกเขาสองคนเดินต่อไปในความเงียบที่สบายใจ ไม่มีอะไรต้องพูดมาก แค่การมีอีกคนอยู่ข้างๆ ก็เพียงพอแล้ว