เรื่อง ปฏิบัติการลับยุกโรงเรียนไฮโซ จบซีซั่น 1 (อ่านฟรี)

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน นะคะ

เรื่อง ปฏิบัติการลับบุกโรงเรียนไฮโซเขาอยุ่กัน

ตอนเดียวจบ 

นามปากกา L. Lin Lin

ณ ที่แห่งหนึ่งมีแก็งโจรอันทพารนั่งดื่มสุราและเติมอยู่  และนั้นคือเรื่องราวต่อจากนี้

“ เฮ้อ เดี๋ยวนี้ว่างจังวะ”

“เออนั้นดิ น่าเบื่อฉิบเลย" กลุ่มพวกโจรอันทพารกล่าวขึ้นและขณะเดียวกันก็ได้มีผู้หญิงเดินผ่านกลุ่มพวกอันทพารไป พวกอันพารเห็นก็ได้แอบเดินย่องตามไปยันที่เงียบสงบ พวกอันทพารเห็นท่าทีก็เริ่มปฏิบัติ ตามที่หัวหน้าสั่ง

“เริ่มเลยไหมพี่"

“เออ เริ่มเลย" พวกอันทพารได้ใช้ผ้าเช็ดหน้าที่มียาทำให้สลบ ผู้หญิงคนนั้นดิ้นลนสักพักนึ่ง พวกอันทพารเห็นว่าผู้ญิงคนนั้นได้สลบลงไปแล้ว จึงลักพาตัวไปที่โกดังแห่งหนึ่ง เป็นโกดังเก็บเหล้า

ฟึบ~  พวกอันทพารโยนผู้หญิงคนนั้นลงไปที่พื้นและได้โทรหาใครคนหนึ่ง และคนคนนั้นก็เป็นบอสของพวกเขา 

พอบอสของพวอันทาพารมาถึงก็ได้ตั้งเก้าอี้หน้าผู้หญิงคนนั้นและเทน้ำเพื่อปลุกให้ผู้หญิงคนนั้นตื่นขึ้น พอผู้หญิงคนนั้นตื่นขึ้นบอสของพวกเขาก็ได้ตกใจเมื่อเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น

เพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นอดีตแฟนก่าของบอสแก็งพวกอันทพาร เขาจึงไม่พอใจอย่างมากเมื่อเจอผู้หญิคนนี้อีกครั้ง

“หวังซีน!!" ใช่แล้วผู้หญิงคนนั้นชื่อหวังซีน เธอเป็นคนจีน แซ่หวัง เป็นตระกูลที่ทำธุระกิจบริษัทยิ่งใหญ่หลายร้อยล้าน เขาจึงคบกับหวังซีน และตอนนั้นหวังซีนได้ประสบอุบัติหตุ จึงเสียโฉม หวังซีนผู้ทีู่้อยุ่แล้วว่าเขาคบกับเธอเพราะเพียงแค่เงินเท่านั้น แต่หวังซีนก็ยังคบอยู่เพราะเธอรักเขาทั้งใจ

“หวังซีน!  เธออยู่ที่จีนไม่ใช่หรอทำไมถึงมาอยู่ที่นี้หละ"

“ก็เพราะนาย ๆ และนายคนเดียวที่ฉันมาอยู่ที่ประเทศนี่ แันรักนายอยู่แต่พอได้ที่อยู่นายและฉันไปที่นั้น และสิ่งที่ฉันเห็นคือนายกำลัง จูบกันอีนั้นอยู่"

หวังซีนพูดด้วยความโกรธและแค้นอย่างมากเพราะเขาเป็นผู้ชายที่หวังซีนรักเพียงคนเดียวและรักอย่างมากก 

“ ไม่จริงน่า"  บอสของพวกอันทพารพูดด้วยความงงเงาเพราะตอนนั้นเขากำลังเมาและไม่รู้เรื่องไรเลยตอนที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น 

หวังซีนร้องไห้อย่างหนักเพราะเธอตกใจและโศกเศร้าอย่างมากที่เขาทำแบบนั้นขึ้นและมาลักพาตัวเธอไปอีก ในใจเธอคิดแต่อยากจะฆ่าไอพวกนี้ไปให้หมดแต่ทำไม่ได้เพราะกำลังถูกมัดมือมัดเท้าอยู่และเธอก็ไม่มีความสามารถป้องกันตัวด้วย

หลายวันต่อมา

“ตายจริงคุณหนูลืมตาได้แล้วหรอเป็นด็กที่อัจฉริยะจริง ๆ  เลยแต่ น่าสงสารพ่อแม่ทิ้งตั้งแต่ยังไม่ลืมตาเลยได้ยินข่าวมาแบบนี้นะ”

“ใช่ เป็นเด็กที่น่าสงสารเสียจริง แต่ก็ดีนะคน ๆ นั้น รับเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม"

“ใช่ ๆ ก็โชคดีเหมือนกันนะเด็กคนนี้ แต่ คน ๆ นั้นก็แอบน่ากลัวเหมือนกันนะ" คน ๆ นั้นที่พวกสาวใช้หมายถึงคือนักมือสังหารที่ขึ้นชื่อว่า เป็นเทพแห่งการฆ่าเลยหละ

และคน ๆ นั้นชื่อว่า ซายองฮวาน ซายองมาจากบริษัทที่ตระกูลเขาสร้างขึ้น และเขาก็เป็นคนที่ร่ำรวยมากๆเช่นกัน แต่เขาสนใจเรื่องการสังหารคนมากกว่าเขาจึงเลือกสิ่งที่ตัวเองรักมากกว่า

"อี้ อันอิวแอ้วอะ"( นี้ ฉันหิวแล้วนะ)

“ว้ายคณหนูหิวแล้วหรอค่ะ"

“อื้อ"

หลายปีต่อมา

ฮึบ ยะ~ เสียงคนกำลังสู้/ซ้อมการต่อสู้

ชึบ~ เสียงมีดที่ฟันไม้

“นี่ การต่อสู้ของเธออะโครตดีเลยนะรู้ไหม"

“ หึหึ ฉันแค่ใช้ความสามารถของตัวเองเท่านั้นเอง" 

“คุณหนูครับคน ๆ นั้นเรียกครับ"

“อ๋อ เครค่ะเดี๋ยวแันตามไปค่ะรอสักครู่นะค่ะฉันเก็ของก่อน"

“ครับ" เสียงพ่อบ้านขานรับคำที่เจ้านายพูด

“มาแล้วสินะ"

“คุณซายองฮวานเรียกพบฉันทำไมหรอค่ะ"เด็กสาววัยรูุนที่ถามอย่างงงมาก ๆ

“ ฉันเรียกพบเธอเพราะฉันมีเรื่องให้เธอต้องทำหนะ"

“ ค่ะ!! มีเรื่องให้ฉันทำหรอค่ะ?”

“ใช่ ฉันอยากให้เธอไปฆ่าไอลูกชายของประธานหนะ ฉันกับมันเราเป็นศัตรูกันอยู่นานเป็นปีได้แล้ว และฉันได้ยินว่าตอนนนี้ประธานซ่อนลูกชายลับเอาไว้ ฉันอยากให้เธอทำอย่างงั้นตั้งแต่วันนี้ป็นต้นไป"

“ ค่ะ รับทราบค่่ะ ฉันจะไปเตรียมตัวก่อนค่ะ" หญิงสาวผู้ที่มีนามว่า มินแจ ได้รับภารกิจอย่างที่ว่าและเธเชื่อว่าตัวเองทำได้"

หลายวันต่อมา

มินแจ ได้เข้าโรงเรียนไฮโซแห่งหนึ่ง ที่มีคูณหนู/คุณชาย มากมายมารวม ตัวเจอกันที่โรงเรียนนี้

“โหหหห โรงเรียนไรเนี้ยใหญ่จัง"

“โหห ใครอะโครตสวยเลย บ้นต้องรวยมากแน่ๆ ลองไปถามดีกว่าว่าทางที่บ้านเธอคนนั้นทำอะไร"

“นี้ เธอคนนั้นอะ"

“อะค่ะ? คุณเรียกฉันหรอค่ะ"

“อา เธอชื่ออะไรหรอ"

“อ๋อ ฉันชื่อ  แจฮี ค่ะ" อาจจจะงงว่าทำไมถึงชื่อแจฮี เพราะ ถ้าจะมาที่นี้เพื่อป้องกันตัวเราเองให้ ปลอมชื่อ เพระงั้นเธอจึงใช้ชื่อนี้เป้นการปลอมตัว

ทุกคนถามเรื่องทางบ้านของแต่ละฝ่ายนานอยู่พอสมควร แน่นอนว่าเรื่องทางบ้านเธอก็โกหกบางเรื่องแต่ส่วนมากจะโกหกมากกว่า

“โหห รุ่นพี่คิมแจยองโครตหล่อเลยวะ" คิมแจยยอง ดาวโรงเรียนของโรงเรียนไฮโซแห่งนี้ แต่เขาก็ค่อนข้างหยิ่ง และ ถ้าใครเป็นที่น่าสนใจในสายตาเขาคงสวย หุ่นดี เพอร์เฟคท์ไปหมดทุกอย่าง และแน่นอนเลยว่าแจฮีคงสนใจเขาเป็นที่สุด และ แจยอง ก็สนใจ แจฮี ที่สุดเหมือนกัน

 แจฮีและแจยองได้สบตากันหลายนาทีเพราะทั้งสองต่างรู้ว่าทั้งสองครอบครัวเป็นศัตรูกัน แต่ระหว่างสบตากันได้สักพักเพื่อนแจยองก็พูดขึ้น

“ เห้ย ไมทักไปไม่ตอบวะ" 

“ห๊ะ แกทักมาหรอวะมันไม่แจ้งวะโทษที" คำที่เหมือนสุภาพแต่แอบเหมือนคำประชด มีคนเดียวที่ชอบพูดแบบนั้นคือเขาคนเดียว

“เห้ย ผู้หญิงหรอวะนั้นที่พ่อเล่าให้ฉันฟังอะ" แจยองพูดในใจ

“นี่~ แจยองเราไปกินข้าวกันเถอะเค้าหิวแล้วอะ"

“เห้ย ตกใจหมด คามินเองหรอทีหลังอย่าเรียกชื่อเธอแบบนั้นเลยนะมันขนลุก"

“โหห แจยองมองใครอยู่อะเหม่อตั้งแต่เมื่อกี้ละ หึมองใยนั้นอยู่หรอ"

“นี้เธอหนะ อย่ามาหว่านเสน่ห์แถวนี้นะแจยองฉันมองเธอฉ่ำเลาะ"

“หืออ ฉันก็ไม่ได้ไปหว่านเสน่ห์ให้ใครมองนะเธอทำหรอ"แจฮีที่ดูท่าแล้วไม่พอใจสิ่งที่คามินพูดออกมาจึงด่าแบบอ้อม ๆ

คามินอ้าปากอยู่สักพักและจึงถอยออกไปเพราะตัวเองสู้ไม่ได้

“เฮ้อ~ น่าเบื่อจัง" แจฮีกล่าวขึ้นและเผลอมองไปที่พวกหัวโจกกลุ่มหนึ่งพอพวกหัวโจกเห็นก็ลุกขึ้นกันทั้งหมด

“เห้ย แม่สาวน้อยน่าตาใช้ได้เลยนี้~ เที่ยงแล้วด้วยไปกินข้าวกันดีกว่า~ ฮึ" พวกหัวโจกากเธอไปหลังโรงเรียนและทำท่าทีลวนลามเธอ

“นี่ พวกนายปล่อยเลยนะ" ตอนนั้แแจฮีผลักผู้ชายทีจับตัวเธอเอาไว้ก่อนและคิดว่าจะจัดการคนพวกนี้ให้หมดแต่ความคิดเธอผิดมาก

“ โอ๊ะ ผลักเพื่อนฉันแรงดีนี้งั้นลองผลักฉันบ้างสิ"

“ ไอพวกโรคจิต น่ารำคาญ ช่วยด้วย~" แจฮีร้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่น  ๆ แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครได้ยิน แต่ทันในนั้นก็มีชายร่างใหญ่ปรากกตัวขึ้นและส่งเสียงบอกกว่า

“เห้ย พวกแกทำไรผู้หญิงอีกแล้ววะ"แจยองพูดขึ้น ก่อนที่พวกหัวโจกจะเปลี่ยนท่าทีเหหมือนลูกหมา

“ขะ…ขอโทษครับพวกผมทำผิดไปแล้วครับโปรดให้อภัยด้วยครับ" แจฮีตกใจเมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยไปของพวกหัวโจกและที่ได้เห็นแจยองใกล้ๆเพราะเขามีความหล่อเหลาและดูดุมากต่างกับที่พ่อบอกมา

“คนที่ควรขอโทษไม่ใช่ฉันแต่เป็นผู้หญิงคนนี้ต่งหากเว้ย"

“ขะ…ขอโทษครับคุณผู้หญิง"เสียงสั่นคลอนของพวกหัวโจกนั้นมันช่างน่าตลกต่างจากเสียงที่พวกเขาตอนลากเธออยู่ตรงนี้้แจฮีผู้ที่โหดแต่ใจดีอย่างเธอจะไม่ให้อภัยคนที่ขอโทษแล้วก็ไม่ได้

“หี ไม่เป็นไรหรอกฉันก็เคยทำแบบนี้เหมือนกันแหละ แต่อย่าไปทำแบบนี้กับคนอื่นหละเขาเอาเรื่องพวกนายได้เลยนะถ้าพวกนายไม่มีอำนาจสูงกว่าเขา"เหล่าพวกหหัวโจกงงกับคำที่เธอบอกว่า เคยที่แบบนี้มาก่อน แตแน่นอนว่าคนเป็นนักฆ่าจะต้องเคยทำแบบนี้กันหมด นั้นแหละ    

.

.

.

.

.

ตืด~ ตึด เสียงโทรศัพท์ท่มีคนโทรมาอย่างต่อเนื่อง

อืม อื้อ~   

“อืมใครโทรมาหนะ  อ้าวพี่บยอลโทรมานี้"

“ฮัลโหล~ฉันโทรไปตั้งหลายสายทำไมเพิ่งมารับตอนนี้เนี้ย ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่แล้วรีบมาด่วนเลย"

“อืม~ ห๊ะเกิดเรื่องไรขึ้นที่นั้นหนะ อ้าวตัดไปซะแล้ว"  

ณ ตอนนั้น มินแจตกใจมากและลุุกพรวดออมาจากเตียงทันที และรีบบวิ่งกลับไปที่บ้าน 

แฮก~ แฮก เสียงเหนื่อยของมินแจ

“คุณหนูครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ”

“เกิดเรื่องไรขึ้นที่นี้หนะ"

“เอิ่ม~ อืม คือ พวกคนของแก็งซายองฮวานมันมาลอบทำร้ายนายท่านครับตอนนี้นายท่านอยู่ที่โรงพยาบาลครับ นายท่านน่าจะเสียเลือดมากเพราะโดนแทงจุดสำคัญครับ พวกเราทำสุดความสามารถแล้วครับขออภัยด้วยครับ" 

“ไม่เป็นไรหรอกไม่ต้องขอโทษฉันหรอกแต่ฉันต้องการตัวพวกมันก่อนจะเปิดภาคเรียนต่อไป"

“รับทราบครับคุณหนู"

“ตอนนี้อย่าให้ใครมายุ่งกับฉันเว้นจากว่าฉันจะอยากพบก็ทเท่านนั้น" ตอนนี้มินแจโกรธมากจนเกือบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่และพอมันแจเข้าพห้องตัวเองมาน้ำตามันก็หลั่งไหลออกมาอย่างนับไปถ้วน

วันต่อมา

“อื้อ~ นอนหลับสบายกว่าที่คิดอีกนะเนี้ย เมื่อวานร้องไห้ไปตั้งเยอะะแถบหยุดไม่ได้เลย ไปเดินเล่นหน่อยดีกว่า"  พอมินแจลุกขึ้นมาก็ตระหนักได้ว่านี้ไม่บ้านที่ตัวเองอยู่ 

“อ้าว นี้ไม่ใช้บ้านฉันนี้ แล้วนี้บ้านใครกัน"

มุมมองของ แจยอง

“เธอคนนั้นเป็นไงบ้าง"

“สบายดีครับ ทั้ง ๆ ที่จิตใจย่ำแย่ขนาดนั้นแต่ก็ควบคุมอารมณ์ได้ดีเลยครับ"

“โอเค แสดงว่ายังงไม่ตายสินะ"

“แต่นายท่านครับ เธอคนนั้น"

“นายท่านครับคคุณหนูมาแล้วครับ"

“เค เดี๋ยวฉันไป"

ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าที่กำลังเดินอย่างเร่งรีบ 

ปึก  เสียงเปิดประตูที่แรงมาก ๆ จนทุกคนตกใจ

“เห้ยย ตกใจหมดเลย นายเองหรอ แจยอง ฉันไม่คิดเลยนะว่านายจะมาช่วยฉันหน่ะ"

“มันคือเรื่องของเพื่อนนี่นะ ใช่ไหมหละ"

"อือ ฮึ"เสียงหัวเราะของมินกยองที่ใบหน้าเตต็ไปด้วยรอยยิ้มแย้มแก้มปลิเต็มทั่วทุกใบหน้าความจริงแล้วเธอไม่เคยมีเพื่อนเลยตั้งแต่เกิดเพราะเธอไม่เคยถูกส่งไปเรียนหนังสือเลย แต่เธอหก็ฉลาดกว่าใครหลายๆคน เธอจึงชอบภาระกิจนี้มาก ๆ ทั้งสองคนคุยกันยาวจนมาถึช่วงที่แจฮยองถามถึงทางบ้านของเธอ เธอทำำตัวไม่ถูกจึงขอไปเข้าห้องน้ำสักแปป 

“เอ้อ~ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำแปปนึงนะ"

“อือ  อย่าไปนานหละ"

“เอาน่า~ฉันไม่ไปนานหรอก"ใบหน้าของเธอยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะออกจากห้องไป

10 นาที ต่อมา

“มาช้าจัง คนเขามีไรจะบอกแท้ๆ"แจยองเอ๋ยขึ้นก่อนที่จะมีเสียงเคาะประตูดัง 

“เอ่ออ ฉันมาแล้วว" 

“รอนานรึป่าว"

                     จบซีซั่น1 นักอ่าน สู้ๆ นะคะถึงจะมีอะะไรไม่เข้าท่าแต่ชีวิตนักเขียนนี้ท้อมากเลยค่ะ ถ้าผิดพลาดอะไรไปไม่ต้องกังวลมากนะค่ะรอให้เวลาผ่านไปแล้วสิ่งนั้นมันจะหายออกไปด้วยเองค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***