เกือบได้กลับบ้านเก่า

5..55..5 ใครมันจะซนถึงขั้นเกือบโดนรถไฟชนวะ อ๋อ..กูเอง

เอ้า! ย้อนกลับไปเมื่อ10ปีก่อน อายุแค่4-5ขวบ เป็นวัยที่ผมรู้สึกว่าผมซนที่สุดละ ซนขนาดที่ว่าไม่มีใครสามารถหยุดได้

มีวันนึงเป็นวันที่ญาติจะเดินทางมาหาก็คือแกอยากนั่งรถไฟมา ก็เลยทักมาบอกหญิงแม่ผมว่าให้ไปรอรับที่สถานีรถไฟ ก็โอเคนัดเวลากันไว้เสร็จสรรพหญิงแม่แกก็ชวนผมกับน้องชายผมไปด้วยซึ่งผมกับน้องก็ซนไม่แพ้กัน

เมื่อถึงวันที่ต้องไปรับญาติที่สถานีรถไฟหญิงแม่ก็ขับรถพาผมและน้องมาที่สถานีและนั่งรอจนกว่ารถไฟจะมา หญิงแม่แกก็บอกผมกับน้องว่าอย่าซนเยอะเดี๋ยวจะไปชนคนอื่นเดี๋ยวจะหกล้มเอา ซึ่งผมกับน้องก็ตอบไปแบบส่งๆว่าโอเค

โอเคที่แปลว่าซนแน่ เมื่อเท้าเหยียบพื้นของสถานีผมกับน้องก็เริ่มเลยครับ วิ่งแจ้นเลยคือสถานีก็กว้างยาวแต่ไหนเก็บหมดทุกมุมวิ่งไปวิ่งมาจนหญิงแม่ทนไม่ไหวเลยเอาผมกับน้องไปทิ้งไว้ข้างสถานีรถไฟซึ่งตรงนั้นมันมีที่ออกกำลังกายอยู่ หญิงแม่ก็ทิ้งผมไว้กับพี่เลี้ยงที่อยู่กับผมตั้งแต่เด็กก็โอเคเล่นกับพี่เลี้ยงได้

แล้วบังเอิญว่าตรงที่ผมอยู่มันเห็นรางรถไฟชัดแจ๋วเลยและตรงข้ามมันมีสะพานไว้ข้ามไปอีกฝั่งแล้วฝั่งนั้นเป็นโรงเรียนด้วยความดื้อความซนอยากข้ามรางรถไฟไปดู แต่พี่เลี้ยงก็ห้ามผมกับน้องไว้แกก็บอกแกก็เตือนว่ามันอันตราย แต่ผมอยากข้ามอะทำไงได้

ด้วยความแสบครับตอนนั้นมันก็ค่อนข้างเย็นแล้วมีตลาดเล็กๆข้างสถานีรถไฟผมก็บอกพี่เลี้ยงว่าผมหิวอยากกินนู่นนี่นั่น ตอนแรกแกจะพาผมไปครับแต่ผมบอกจะอยู่ตรงนี้เดี๋ยวรออยู่ตรงนี้ ตอนแรกแกก็ไม่อยากไปสงสัยกลัวผมไปเล่นอะไรพิเรนล่ะมั้งแต่สุดท้ายแกก็ไปซื้อให้ผมครับ

อ้าา ทางสะดวกละผมกับน้องก็เลยเดินอ้อมเข้าไปในสถานีและเดินข้ามรางรถไฟไปเลย😗 ก็ข้ามไปอยู่ตรงสะพานแวะดูน้ำนิดหน่อยแล้วก็เดินเข้าไปอีกรู้ตัวอีกทีไปวิ่งเล่นอยู่หน้าโรงเรียนละ ก็เล่นกันอยู่สักพักจนผุดคิดขึ้นได้ว่านี่มันก็นานพอสมควรแล้วนะ ผมก็เลยบอกกับน้องผมว่า กลับกันดีกว่าเผื่อพี่เลี้ยงจะกลับมาแล้วไม่เห็นพวกเรา

น้องผมก็โอเค แล้วเราก็เดินไปข้ามสะพานจังหวะที่จะก้าวขาข้ามรางรถไฟจู่ๆเสียงอะไรไม่รู้ดังขึ้นแล้วมันโคตรดังทำเอาผมตกใจ ซึ่งเสียงเสียงนั้นมันก็คือสัญญาณบอกว่ารถไฟมาแล้ว เขาก็มีประกาศกันว่ารถไฟมาแล้ว แต่ตอนนั้นผมกับน้องตกใจมากทำอะไรไม่ถูกหันขวาไม่เห็นอะไรแต่พอหันซ้ายเริ่มเห็นหัวรถไฟมาละ ผมกับน้องก็กลัวสิครับ น้องผมตอนนั้นมันไม่คุยไม่รออะไรแล้ว มันวิ่งไปเลยครับวิ่งข้าวรางรถไฟไปเลยผมเห็นงั่นก็ลนเลยวิ่งตามน้องไปตอนนั้นเจ้าหน้าที่บนสถานีก็บอกให้ผมกับน้องรีบขึ้นมาเร็วๆ น้องผมมันก็ถึงฝั่งก่อนผมครับ

แต่ผมกลับไปสะดุดรางสุดท้ายก่อนที่จะถึงฝั่งและซึ่งรางที่ผมสะดุดเป็นรางที่รถไฟมาครับตอนนั้นเจ็บแต่กลัวมากกว่าก็เลยรีบลุกแต่มันเจ็บอะขาอ่อนเลยทีนี้รถไฟก็มาจะถึงสถานีแล้วก็มีเจ้าหน้าที่คนนึงรีบลงมาอุ้มผมขึ้นไป ไอผมก็ร้องไห้ร้องไม่หยุดทั้งกลัวทั้งเจ็บก็ได้แผลที่หัวเข่ามาด้วย หญิงแม่ก็รีบวิ่งมาดูผมพร้อมกับจูงมือน้องมาด้วยน่าจะเดาได้ว่าน้องผมวิ่งไปบอกหญิงแม่ครับ พี่เลี้ยงก็รีบเข้ามาดูผู้คนแถวนั้นรวมถึงพ่อค้าแม่ค้าแถวนั้นมองผมรุมผมกันเต็ม จนหญิงแม่ผมได้อุ้มผมออกจากอ้อมแขนของเจ้าหน้าที่แล้วพาออกไป ตอนนั้นคือสั่นเป็นลูกนกเลยสตงสติไม่อยู่แล้ว ทั้งหญิงแม่ ทั้งน้อง ทั้งพี่เลี้ยง ก็พยายามปลอบพยายามโอ๋ จนรถไฟได้ทำการจอดและญาติๆผมก็ลงจากรถไปและเดินมาฟาหญิงแม่ผม ญาติแกก็เห็นว่าผมร้องไห้แกก็ถามว่าเป็นอะไรหญิงแม่ผมก็เลยบอกไปว่า ผมเกือบโดนรถไฟขบวนนี้ชนแต่โชคดีที่เจ้าหน้าที่รีบไปอุ้มขึ้นมาทัน

ได้ยินแบบนั้นญาติๆก็โล่งใจกันก็ปลอบขวัญผมและได้ขอบคุณเจ้าหน้าที่คนนั้นที่ช่วยผมไว้ และได้รีบเดินทางกลับบ้านทันที

จนมาถึงทุกวันนี้ผมก็โคตรกลัวรถไฟเลยครับ แม้แต่รางรถไฟผมก็ไม่แม้แต่คิดอยากจะข้ามมันอีกแล้ว หลาบจำครับ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***