บทที่ 1: การพบกันครั้งแรก

ค่ำคืนค่อยๆ ปกคลุมเมืองใหญ่ แสงไฟที่ส่องสว่างทั่วทั้งเมืองเปรียบดังดวงดาวที่ระยิบระยับในท้องฟ้า หลินรั่วอี๋ยืนอยู่หน้าประตูโรงแรมสูงตระหง่าน ก้มลงจัดชุดเดรสสีดำของตนให้เรียบร้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับเชิญให้มาบรรเลงเปียโนในงานเช่นนี้ ความรู้สึกทั้งประหม่าและตื่นเต้นวิ่งวนอยู่ในหัวใจของเธอ

“สู้ๆ นะ รั่วอี๋” เธอกระซิบกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะสูดหายใจลึก แล้วเงยหน้าขึ้นเดินเข้าไปในห้องโถง

ภายในห้องโถงสวยงามโอ่อ่าตระการตา แขกที่แต่งตัวหรูหราเดินสวนกันไปมา เสียงพูดคุยและเสียงกระทบแก้วเครื่องดื่มก้องกังวาน หลินรั่วอี๋กวาดตามองไปรอบๆ สายตาของเธอหยุดอยู่ที่เปียโนแกรนด์สีขาวตัวหนึ่งที่วางอยู่กลางห้องโถง

เธอเดินไปที่เปียโน ตั้งใจจะนั่งลง แต่จู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มต่ำดังมาจากข้างหลังเธอว่า “คุณคือคนที่จะเล่นดนตรีคืนนี้ใช่ไหม?”

หลินรั่วอี๋หันหลังกลับ พบชายในชุดสูทสีดำยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ ใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะพยักหน้าด้วยความสุภาพ “ใช่ค่ะ ฉันชื่อหลินรั่วอี๋”

ชายคนนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาของเขามองเธออย่างประเมิน ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป หลินรั่วอี๋ถอนหายใจโล่งอก แต่ในใจยังอดสงสัยไม่ได้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทำไมสายตาของเขาถึงเย็นชาแต่กลับยากที่จะละเลยได้เช่นนั้น?

เธอไม่รู้เลยว่าชายผู้เย็นชาคนนั้นคือ ชูหลิงเซวียน เจ้าภาพของงานคืนนี้ และยังเป็นคนที่โชคชะตาจะพาให้เขากลายเป็นคนสำคัญของเธอในอนาคต

ปลายนิ้วของเธอสัมผัสลงบนคีย์ของเปียโน เสียงดนตรีเริ่มบรรเลง ห้องโถงเงียบลงเรื่อยๆ หลินรั่วอี๋ปิดตาลง ดื่มด่ำไปกับเสียงดนตรี ความกังวลและความประหม่าในใจของเธอคลายลง แปรเปลี่ยนเป็นท่วงทำนองที่ไพเราะ เธอถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดผ่านดนตรี เสียงเพลงไหลรินอย่างงดงามและลึกซึ้ง

อย่างไรก็ตาม เมื่อเล่นไปได้ครึ่งทาง หลินรั่วอี๋กลับรู้สึกถึงสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองเธออย่างแรงกล้า เธอเงยหน้าขึ้น และพบว่าชายผู้เย็นชาคนนั้นยืนอยู่ที่มุมห้องโถง สายตาของเขาจับจ้องมาที่เธออย่างไม่วางตา

นิ้วของเธอสั่นเล็กน้อย เกือบกดผิดคีย์ แต่เธอรีบตั้งสติและเล่นต่อไป แต่สายตาคู่นั้นกลับติดตรึงอยู่ในจิตใจของเธอเหมือนรอยประทับที่ยากจะลบเลือน

หลังจากการบรรเลงจบลง หลินรั่วอี๋ลุกขึ้น เตรียมจะเดินออกจากห้องโถงอย่างเงียบๆ เธอชินกับการทำตัวให้เงียบสงบ โดยเฉพาะในงานเลี้ยงสังคมชั้นสูงเช่นนี้ แต่ก่อนที่เธอจะถึงประตู ทางเดินของเธอกลับถูกขวางไว้โดยพนักงานบริการคนหนึ่ง

“คุณหลินครับ ท่านประธานชูขอเชิญคุณไปพบที่ระเบียงครับ”

“ท่านประธานชู?” หลินรั่วอี๋นิ่งงัน ภาพของชายผู้เย็นชาคนนั้นผุดขึ้นมาในหัวของเธอ เขาคือเจ้าภาพของงานคืนนี้งั้นหรือ? ทำไมเขาถึงต้องการพบเธอ?

“ใช่ครับ ท่านประธานกำลังรอคุณอยู่” พนักงานตอบอย่างสุภาพ

ความรู้สึกกังวลผ่านเข้ามาในใจของหลินรั่วอี๋ เธอรู้ดีว่าการปฏิเสธไม่ใช่ทางเลือกที่ดี ไม่ว่าจะเพื่อโอกาสนี้หรืออาชีพในอนาคตของเธอ การทำให้บุคคลที่มีอำนาจไม่พอใจย่อมไม่เป็นผลดี

เธอพยักหน้ารับอย่างอ่อนโยน และเดินตามพนักงานไปยังระเบียง ลมเย็นพัดโชยเบาๆ ในยามค่ำคืน เธอเห็นชูหลิงเซวียนยืนอยู่ที่ริมระเบียง มือของเขาถือแก้วไวน์แดง ดูเหมือนเขากำลังชื่นชมวิวทิวทัศน์ของเมืองยามค่ำคืน

“ท่านประธานชู ท่านเรียกหาฉันใช่ไหมคะ?” หลินรั่วอี๋เอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวัง

ชูหลิงเซวียนหันกลับมามอง ดวงตาลึกซึ้งของเขาไม่มีแววอารมณ์ใดๆ เขามองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเบาๆ ว่า “คุณมีพรสวรรค์มาก”

คำชมที่มากะทันหันทำให้หลินรั่วอี๋ไม่รู้จะตอบอย่างไร เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วกล่าวอย่างสุภาพ “ขอบคุณที่ท่านประธานชมค่ะ ฉันแค่ทำเต็มที่”

“คุณเรียนเปียโนแบบมืออาชีพหรือเปล่า?” ชูหลิงเซวียนถามต่อ น้ำเสียงของเขายังคงเรียบเฉย

“ตอนเด็กฉันเคยเรียนค่ะ แต่ครอบครัวมีปัญหาเรื่องเงิน ฉันเลยต้องฝึกเองหลังจากนั้น” เสียงของหลินรั่วอี๋แผ่วลง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สายตาของชูหลิงเซวียนฉายแววความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะจับได้ เขาเงียบไปชั่วครู่ คล้ายกำลังครุ่นคิดบางสิ่ง จากนั้นเขาวางแก้วไวน์ลงบนราวระเบียง ก่อนจะมองเธอด้วยสายตาลึกล้ำ

“พรุ่งนี้เช้า มาที่บริษัทของผม ผมมีข้อเสนอที่คุณน่าจะสนใจ”

หลินรั่วอี๋ยืนนิ่งด้วยความประหลาดใจ เธอไม่เข้าใจว่าคำพูดของเขามีความหมายเช่นใด

“บริษัทของท่าน?” เธอถามด้วยความสงสัย

“บริษัทชู กรุ๊ป” เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ราวกับกำลังพูดถึงเรื่องธรรมดาๆ เรื่องหนึ่ง

หัวใจของหลินรั่วอี๋เต้นแรงทันที บริษัทชู กรุ๊ปคือยักษ์ใหญ่ในวงการธุรกิจ ซึ่งมีอำนาจมหาศาล และเขาคือผู้บริหารสูงสุดของบริษัท?

“ฉัน…ไม่ค่อยเข้าใจที่ท่านพูดค่ะ” เธอถามด้วยความไม่สบายใจ

ชูหลิงเซวียนมองเธออย่างพินิจพิเคราะห์ รอยยิ้มบางๆ ที่อ่านไม่ออกปรากฏบนใบหน้าของเขา “เดี๋ยวคุณก็จะเข้าใจเอง”

ไม่ทันที่เธอจะถามอะไรต่อ ชูหลิงเซวียนก็หมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้หลินรั่วอี๋ยืนอยู่คนเดียวท่ามกลางสายลมหนาวยามค่ำคืนอย่างสับสน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***