บทที่ 6

ยามหลับตาลงครั้งใด ไยใจข้าคิดถึง เฝ้าละเมอ ถึงแต่เธอ.... โอ๊ย ปวดหัวจัง!! นางชื่อ เย่ชือ ใช่หรือไม่ ความทรงจำข้า จำหน้า นางแทบไม่ได้ ในเมื่อ เจอกันอีกครั้ง ก็นับว่า เป็นโชคชะตา หรือก็คงเป็นพรหมลิขิต

............................................................

"จินเย่ เจ้าว่า แผนของข้า จะสำเร็จหรือไม่ ข้าหลงรักท่านอินเฉิน ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ แต่นาง! นางผู้หญิง แพศยา คนนั้น ที่ท่านอินเฉินได้ช่วยไว้ ข้าได้ยินสนทนาของพวกเขา และผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ ท่านอินเฉินต้องเป็นของข้า หงเย่ชือ คนเดียวเท่านั้น"

"ไม่เสียแรงเลยนะ ที่พวกเราจ้างให้ พวกนั้น ไปทำให้ท่านอินเฉินตกผา ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถ้าเจ้าได้แต่งเข้าไปในจวนท่านอินเฉิน อย่าลืมข้าล่ะเพื่อนรัก"

" แน่นอน ข้าไม่ลืม ในเมื่อพวกเราลงเรือเดียวกันแล้ว หึหึ ถ้าข้าได้แต่งเข้าไป ตำแหน่งชายาเอกก็จะเป็นของข้า หงเย่ชือ คนเดียวเท่านั้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

"แล้วก็จะไม่มีใคร ดูถูกว่าพวกเราเป็นลูกโจรป่า ที่คอยดักปล้นทรัพย์ชาวบ้านอีก"

" แน่นอนถ้าใครพูให้ข้าได้ยินดข้าจะสั่งฆ่าพวกมันให้หมด"

............................................................

"คุณหนู นี้ขนมอะไรหรือเจ้าคะ น่าทานจังเลยเจ้าค่ะ"

"ขนมเซาปิงน่ะ ข้าตั้งใจจะทำให้ทานพี่ทาน"

"คุณหนูใส่ใจ ท่านอ๋องจังเลยนะเจ้าคะ"

" ก็ข้า  เอ่อ ไปปักผ้ากันเถอะ"

"เจ้าค่ะคุณหนู "

" (ปีนี้ข้าก็อายุ 11 ปีแล้ว อีกไม่นานข้าก็จะได้อยู่กับพี่อินเฉินแล้ว) 

"เหม่อ อะไรหรือเจ้าคะคุณหนู"

" เอ่อ (หน้าแดง) พี่ซูอิง! พวกเราไปหาท่านแม่กันเถอะ ข้าจะเอาขนม เซาปิง และลายผ้าปักไปให้ท่านแม่ดู"

"เจ้าค่ะคุณหนู"

"ท่านแม่เจ้าคะ ลูกเอาขนมและลายผ้าปักมาฝาก ขนมเซาปิงนี่ท่านแม่ลองทานดูนะเจ้าคะ"

"ลูกแม่นี้ใส่ใจแม่จังเลย อึ้ม!ขนมรสชาติดีเลย เหมยเออร์ของแม่เก่งที่สุดเลย"

" ท่านแม่ชมลูกเกินไปแล้ว แล้วลายผ้าปักล่ะเจ้าคะ ลูกกำลักฝึกปักลาย หงษ์อยู่เจ้าค่ะ"

"เจ้าปักได้ดีเลย แม่ภูมิใจในตัวลูกนะลูกรัก แม่รักลูกนะ"

"เหมยเออร์ก็รักท่านแม่เช่นกันเจ้าค่ะ"

............................................................

"อินเฉิน!!"

"ขอรับ ท่านอาจารย์ "

"ช่วงนี้เจ้าลงเขาบ่อยเกินไปนะ ที่นั้นมีอะไรหรือเปล่า"

" มะ ไม่มีขอรับ (หน้าแดง)"

"เจ้าจะปิดบังอาจารย์ไปไย ข้าสั่งสอนเจ้ามาตั้งหลายปี แค่นี้คิดว่าข้า ไม่รู้หรือ ว่าเจ้าไปทำไม"

" อาจารย์ ข้าขอพูดความจริงไม่คิดปิดบัง ข้าได้เจอกับ หญิงนางนึง ที่ข้าเคยให้ ผ้าเช็ดหน้าไว้ ครั้งเมื่อวัยเยาว์ ข้ารู้สึกดีกับนางมาก จนคิดว่า อยากจะแต่งเข้าจวน แต่!! ข้ามีหมั้นหมายพระราชทาน อยู่แล้ว ข้าคิดว่า จะแต่งนางเข้าไปเป็นชายารอง"

"เจ้าคิดดีแล้วรึ"

"ขอรับ เพราะอีก5ปีข้าก็จะต้องแต่งงาน หลังจากนั้นข้าจะแต่ง เย่ชือเข้าตำหนักในภายหลังขอรับ"

"งั้นก็แล้วแต่เจ้า อาจารย์มีหน้าที่แค่สั่งสอน ถ่ายทอดวิชาเรียนให้แก่เจ้า เรื่องอื่นก็แล้วแต่เจ้า แต่ เจ้าก็ควรแต่งหลังจาก แต่งงาน 1 ปีนะ เจ้าจะได้ไม่เป็นที่ครหา"

"ขอรับท่านอาจารย์ที่ชี้แนะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***