1

บทที่1 วันๆของผม...ง่วงอะ

อืม...รู้สึกอุ่นจัง นี่คือความคิดแรกที่รู้ได้

อืม...ทำไมลืมตาไม่ขึ้นนะ แต่ก็ช่างมันเถอะ

อืม...เสียงดังไปหน่อยไหมนะ

ช่างมัน นอนต่อ....

4 ปีผ่านไป ไวเหมือนลมตด

ข้าพเจ้ากำลังนั่งมึนๆอึนๆเกาหัวแกรกๆหลังจากที่ตื่นนอนมาในเช้าวันนี้

เอิ่ม...ยังไงดีอะ ต้องอธิบายด้วยเหรอ...ก็ได้...

ขออธิบายสั้นๆนะ

1.ข้ากระผมตายไปแล้ว

2.ข้ากระผมเกิดใหม่เป็นเด็กทารก

3.ที่นี่มันคือต่างโลก

4.ที่นี่เป็นโลกแฟนตาซี

5.ผมเป็นลูกขุนนาง ซึ่งพ่อของผมในชาตินี้ค่อนข้างสนิทกับพระราชา

6.ตรูง่วง ขอนอนต่อละกัน

ฟรี้...

55 นาทีผ่านไป

ผมรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ที่โต๊ะกินข้าวซะแล้ว โต๊ะกินข้าวอันใหญ่ที่มีคนนั่งไม่กี่คน

มีผม ท่านพ่อ ท่านแม่ และน้องสาวแฝด 5 ที่ตอนนี้อายุ 1 ขวบแล้ว ซึ่งตอนนี้พวกน้องๆกำลังหลับอยู่ในเตียงเด็กแบบติดล้อที่สั่งสร้างโดยเฉพาะ กว้างพอควรเลย

เห็นทีไรก็คิดว่า ท่านแม่นี่สตรองจริงๆ คลอดลูกแฝด 5 แถมวันต่อมายังมีแรงมาเล่นผีผ้าห่มกับท่านพ่ออีก...ท่าจะของขาดมานาน

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอลูกพ่อ”ผู้ชายวัย 29 ผมสีดำน้ำตาล ไว้หนวดหน่อยๆเอ่ยทักทายผมด้วยรอยยิ้ม

“แหม คุณก็”ส่วนสาวสวยวัยพอๆกัน กำลังตีไหล่ผู้ชายเบาๆ

ทั้งสองคนนี้คือพ่อกับแม่ในโลกนี้ของผมเอง

ดยุก คุโรกาเนะ ไค

ดัชเชส คุโรกาเนะ ทามาโกะ

บอกว่านี่คือต่างโลก แต่ทำไมชื่อมันออกญี่ปุ่นงั้นเหรอ ง่ายๆ ก็เป็นต่างโลกที่วัฒนธรรมผสมกันแบบเกาเหลาไง

ท่านพ่อของผมเป็นดยุกฝั่งตะวันออก ชื่อก็เลยออกไปทางตะวันออก

อื่ม...ขออธิบายเพิ่มหน่อยนะ ประเทศนี้ แบ่งการปกครองใหญ่เป็นสองฝั่ง คือดยุกตะวันตกและดยุกตะวันออก และมีองค์ราชาเป็นประมุขสูงสุด

แต่ถึงจะบอกว่าแบ่งสองฝั่ง แต่มันก็แค่ซ้ายกับขวานั่นแหละ ก็วัฒนธรรมมันผสมกันเป็นเกาเหลา ฝั่งตะวันตกเป็นบ้านเมืองสไตล์ยุโรปก็จริง แต่มันก็ผสมตะวันออกไปเกือบครึ่ง เหมือนกับฝั่งตะวันออกที่ส่วนใหญ่จะเห็นบ้านเมืองแบบญี่ปุ่นโบราณปนไทยดั้งเดิม แต่ก็มีตะวันตกอยู่ด้วยอย่างลงตัว

ช่างมัน กลับเข้ามื้อเช้า ผมมองจานตัวเอง อาหารเช้าหมดเกลี้ยงแล้ว...ตรูเหม่อแล้วแดรกอีกแล้วเรอะ จำไม่เคยได้เลยว่ามื้อเช้าเคยแดรกอะไรไปบ้าง

“เป็นไง กินซะอีกแล้วนะ อร่อยสิท่า”ท่านพ่อของผมเอ่ยด้วยรอยยิ้มเอ็นดูในตัวผม

“แหม ก็เด็กกำลังโตนี่คะคุณ”ท่านแม่ยิ้มดีใจ

ส่วนผมนะเหรอ

“อืม”ผมตอบไปงั้นแหละ เอาจริงๆคือเหม่อจนไม่รู้เลยว่าอะไรรสชาติยังไง

หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จ ผมก็ไปอาบน้ำ...ไม่สิ เหมือนผมจะถูกจับอาบน้ำตอนหลับไปแล้ว เอาเป็นว่า...

“เอาหละ วันนี้ไปเยี่ยมหลุมศพท่านตาของลูกกันเถอะ”ตามนั้น

วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของท่านตาหนึ่งปีพอดี ผมจึงเดินจับมือกับท่านพ่อขึ้นรถม้าไป...อืม...จะเรียกรถม้าก็ไม่ถูก เพราะสิ่งที่ทำหน้าที่แทนม้ามันเป็น...

คุณกระบือ

เป็นคุณกระบือที่ล่ำยิ่งกว่ากระทิงสองตัว

พอพวกเราสองคนขึ้นไปบนรถคุณกระบือแล้ว ก็โบกมือลาท่านแม่ที่มายืนส่ง...ท่านแม่ไปด้วยไม่ได้เพราะต้องดูแลน้องสาวของผมทั้ง 5 คน โดยมีผู้ช่วยคือสาวรับใช้หลายคน

บอกไว้ก่อนนะว่า ถึงวัฒนธรรมจะเกาเหลา แต่ครอบครัวผมก็แต่งตามธรรมเนียมตะวันออกนะเออ

ผู้หญิงก็กิโมโน ผู้ชายก็ชุดฮากามะ ท่านพ่อใส่สีโทนดำ ของผมนี่ออกไปทางสีน้ำเงิน

พวกเราสองพ่อลูกออกรถไปด้วยความสงบ...ใช่สงบจริงๆ สงบจนผมหลับไป พอตื่นอีกทีก็ถึงที่หมายแล้ว

พวกเราสองคนลงจากรถ เข้าสู่เขตสุสานชนชั้นสูง แล้วตรงไปยังสุสานที่สลักชื่อไว้ว่า ซากาตะ กินโทกิ

ซากาตะเป็นนามกสกุลเก่าของแม่ผม...

พวกเราไหว้หลุมศพแล้วหลับตา ผมกำลังคิดถึงคุณตาที่ยังจำได้...น้อยอะ

เอาจริงๆคือ เจอคุณตาแค่นานๆที แถมปีที่แล้วยังได้เจอแค่สองทีเอง ต้นปีและกลางปีช่างมัน...

พวกเราไหว้หลุมศพเสร็จก็ขึ้นรถเตรียมตัวกลับ หาว...หลับดีกว่า

ตู้ม

เกิดเสียงเอะอะจนทำเอาผมตื่นขึ้นมางืมงืม...อะไรหว่า

“เกิดอะไรขึ้น”ท่านพ่อเปิดหน้าต่างถามคนขับ

“เรียนท่านดยุก คือมีเด็กสองคนล้มขวางทางอยู่ครับ พอจะลงไปดูอาการ ก็มีมอนสเตอร์บุกมาจากป่าครับ”อะไรหละนั่น