บทที่ 1: การตื่นขึ้นในโลกที่ไม่คุ้นเคย

ริวสะดุ้งตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าสีครามที่เต็มไปด้วยก้อนเมฆขาวลอยละล่องเบื้องบนทำให้เขารู้สึกงุนงง ปกติแล้วหลังจากนอนดึกเขามักจะตื่นขึ้นมาเจอกับเพดานห้องเล็ก ๆ ที่คุ้นเคย แต่ตอนนี้เขานอนอยู่บนพื้นหญ้าเขียวชอุ่ม ลมเย็นที่พัดผ่านทำให้เขารู้สึกหนาว ริวค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง มือขยี้ตาอย่างอ่อนแรง

"นี่เราฝันอยู่หรือเปล่าวะ?" เขาพูดกับตัวเองพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ตรงหน้าคือป่าทึบ มีเสียงนกร้องเบาๆ และกลิ่นของดินและใบไม้สดลอยมาตามลม ริวลุกขึ้นยืน แต่ร่างกายของเขารู้สึกอ่อนแรงผิดปกติ ขาทั้งสองข้างสั่นเล็กน้อย ร่างกายนี้ไม่ใช่ร่างของเขา ริวมองมือตัวเองที่เล็กและบางราวกับมือของเด็ก

"เฮ้ย!" เขาตกใจ รีบวิ่งไปหาบ่อน้ำใกล้ๆ และมองเงาสะท้อนในน้ำ ใบหน้าของเด็กชายที่ผอมแห้ง ผมยุ่งเหยิง และดวงตาสีน้ำตาลกลมโตสะท้อนอยู่ในน้ำ

"นี่มันอะไรกันวะ!" ริวตะโกนลั่นพลางกระทืบเท้า แต่ความโกรธนั้นไม่ได้ช่วยอะไร เขายืนนิ่งพักใหญ่ ปล่อยให้ลมพัดผ่านพาเอาความเครียดออกไป ก่อนจะพยายามตั้งสติ

“โอเค ใจเย็นก่อน... สรุปคือเราตาย แล้วก็มาอยู่ในร่างเด็กผอมแห้งกระโปกๆ ที่ไหนก็ไม่รู้" เขาพูดกับตัวเอง คำถามเริ่มผุดขึ้นมาในหัว “แล้วที่นี่คือที่ไหน?”

ขณะที่ริวกำลังคิดหาทางออก เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เขาหันขวับไปมอง เห็นกลุ่มชายฉกรรจ์สี่คนเดินมา แต่ละคนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ดูเก่าซอมซ่อ พร้อมถือดาบและขวานแบบโบราณ ท่าทางดุดัน

"ไอ้หนู เจ้าคิดว่ามาซ่อนในป่านี่แล้วจะรอดเหรอ?" ชายคนหนึ่งพูดขึ้น เสียงหัวเราะข่มขู่ของพวกเขาทำให้ริวรู้ได้ทันทีว่าคงเป็นพวกโจร

ริวยืนเงียบ หัวใจเต้นแรง แต่ความกลัวก็ทำอะไรเขาไม่ได้มากนัก เพราะเขามีอย่างหนึ่งที่พวกนี้ไม่มี—สมองที่เต็มไปด้วยแผนการ

“ไอ้พวกนี้คงไม่ฉลาดเท่าไหร่...” ริวคิดในใจ เขาแกล้งทำเป็นเด็กไร้เดียงสา มองพวกนั้นด้วยตาใส แล้วพูดเสียงเบาๆ “ข้าก็แค่หลงทางมาเอง ท่านพี่ ท่านคงไม่ทำร้ายข้าหรอก ใช่ไหม?”

ชายคนหนึ่งหัวเราะ “ฮ่าๆ เด็กคนนี้นี่ ท่าทางจะมีประโยชน์บ้างนะ เอาไปขายเป็นทาสได้แน่!”

"ทาสเหรอ?" ริวกระซิบในใจ "ไม่มีทางหรอก..."

“แต่พวกเจ้าคงหิวใช่ไหม? รอข้าก่อนนะ! ข้ารู้ว่ามีเห็ดป่าที่กินแล้วมีพลังเหมือนดื่มยาวิเศษอยู่แถวนี้ ข้าเคยเห็นมาก่อนเลย” ริวรีบพูดเร็วๆ แล้วชี้ไปยังทางหนึ่งในป่า พวกโจรหรี่ตามองกัน ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะพยักหน้า

“เอาล่ะเด็กน้อย นำทางไป ถ้าเจ้าโกหก ข้าจะหักขาเจ้า”

ริวยิ้มมุมปาก “ตามมาให้ทันละกัน…”

เขารีบพาพวกโจรเดินเข้าป่าลึก พวกนั้นตามมาหลังจากที่เขาชี้นำทางให้ แต่ทันทีที่เข้าไปลึกพอ ริวก็หยุดทันใด

“เอาล่ะ พวกเจ้าเตรียมตัวเถอะ” ริวคิดพลางใช้โอกาสนี้วิ่งเข้าไปหาบ่อโคลนเล็กๆ ที่เขาสังเกตเห็นก่อนหน้านี้ เขาแกล้งลื่นล้มลงไป ทำให้พวกโจรตกใจและรีบวิ่งตาม พอพวกมันมาถึง ริวก็ทำท่าเหมือนเจ็บปวดลุกไม่ไหว

"เฮ้ย เจ้าเด็กนี่ โดนโคลนซะแล้ว!" หนึ่งในโจรหัวเราะ

ในขณะที่พวกมันเข้าใกล้ ริวก็พลันพ่นโคลนใส่หน้าพวกมัน แล้วฉวยโอกาสวิ่งหนีออกไปในพริบตา เสียงด่าทอของพวกโจรดังขึ้นตามหลัง แต่พวกมันพลาดเสียแล้ว เพราะริวรู้วิธีใช้ป่ารอบตัวเป็นเครื่องมือหนี

---

ริวหนีรอดมาได้พร้อมกับรอยยิ้มที่พอใจ "กวนตีนขนาดนี้น่าจะเอาตัวรอดได้นานอยู่นะ...แต่ต้องหาที่อยู่ดีๆ ก่อนล่ะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***