แนะนำตัว

สวัสดีเจ้าค่ะข้าชื่อว่า

"แม่พิมพิษาเจ้าค่ะ"ข้าเป็นบุตรี ของออกญาชัยณรงค์ แล คุณหญิงรากฟ้า ข้ามีอนุชาแลคุณพี่

ร่วมมารดา ๒คน คุณพี่นามว่า พ่อ"ไชยนาราช"

ความจริงแล้วคุณพี่ของข้าชื่อไชย แต่เป็นมหาดเล็ก ขององค์พระยาพิษณุโลก จึงได้นามใหม่ว่า "ออกหลวงไชยนาราช" ส่วนอนุชาของข้า

นามว่า "พ่อชัยนรินทร์" แลจริงๆแล้ว อนุชาข้า

มีนามเล่นๆว่า "รินทร์" ทั้งสองเป็นมหาดเล็ก ขององค์พระยาพิษณุโลกทั้งสองคน แลตอนนี้ถ้าเป็นลูกสาวคนเดียวไม่มีลูกชายของพ่อข้าแลแม่ข้าอยู่ที่เรือนสักคน ตอนนี้ข้าเป็นลูกคนเดียวที่อยู่ที่เรือน

ข้ามีหน้าที่ คอยดูแลคุณย่า ตอนนี้คุณย่าของข้าก็อายุ60ปี แล้วคุณย่าก็เริ่มร่างกายเริ่มทรุดโทรมลงเล็กน้อย ทำอะไรอย่างที่เคยทำเริ่มทำไม่ค่อยได้

ไม่ว่าจะเป็นการ ทำขนม ทำของเล่น พับดอกบัว

แต่ถ้าเป็นพับดอกบัวคุณย่ายังคงทำต่อไป เพราะมารดาของคุณย่าเคยสอนไว้เมื่อตอนคุณย่ายังเป็นสาว และคุณย่าเล่าแก่ข้าให้ฟังว่า "ตอนสมัยย่ายังเป็นสาวงาม มารดาของย่าได้บอกว่าอย่าหยุดพับกลีบดอกบัวจนกว่าจะพับไม่ไหวเพราะมันเป็นสิ่งที่ผู้หญิงทำแล้วดูมีเสน่ห์สง่าผ่าเผย ทำให้ดูเป็นกุลสตรี" คุณย่ากล่าว คุณย่าเองก็สอนให้ข้าพับดอกบัวตั้งแต่ค่ายังอายุแค่ 5 ปี แต่คุณย่าบอกว่า"มิจำเป็นต้องพับตลอดชีวิต เพราะพับไปก็มีการเสียเวลาเล็กน้อย ถึงแม้เราจะพับแล้วสวยงามแต่ก็เปลืองหาเวลาศึกษา แป๊บๆเดี๋ยวมันก็แห้งเดี๋ยวมันก็เหี่ยวเฉามิงามแล้ว" แลคุณย่าถามข้าต่อว่า "หลานคิดว่าได้ข้อคิดอะไรจากที่อย่าเล่าบทความนี้ให้ฟัง" ข้าผู้เป็นหลานสาวจึงได้ตอบคำถามคุณย่าไปว่า "ได้ข้อคิดว่าอย่าทุ่มเทกับอะไรมากเกินไปอะไรที่เราทุ่มเทเกินตัวเรามากเกินไปได้ผลลัพธ์ออกมาดีขนาดใด แต่สักวัน ก็ต้องพังทลายตามกาลเวลาของมันเจ้าค่ะ" คุณย่าปรบมือให้ข้าเบาๆ แล้วบอกข้าว่าเก่งมากหลาน และย่าขอฝากไว้อีกสักคำเสีย

ว่าข้อคิดที่หลานได้จากบทความของญาติจงนำมันไปใช้อย่างประโยชน์นะ....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***





novel PDF download

บทต่อไป

ตอนที่ 2 ทราบข่าวภายในวังว่า....

