บทที่16เพื่อนแท้มาพร้อมกับรักแท้

  หลังจากที่เหตุการณ์ระทึกขวัญผ่านไปวันนั้น. พ่อก็ชวนแม่อลิช พี่เวทย์มนตร์ แล้วก็ฉันกับน้าทั้งสองกลับไปอยู่เมืองดินแดนพลังเวทย์ด้วยกัน ตอนแรกแม่อลิชก็ไม่ยอม บอกว่าอยู่เมืองมนุษย์จนชินแล้ว แต่ไปๆมาๆแม่อลิชก็ยอมกลับไปพร้อมกับให้อภัยพ่อ ตอนนี้พวกเราทุกคนก็กลับมาอยู่เมืองดินแดนพลังเวทย์แล้วตอนนี้ฉันกับพี่เวทย์มนตร์กับพ่อก็เข้าใจกันดี พ่อยอมรับและรักพวกเรามากขึ้น ประชาชนทุกคนก็ไม่รังเกียจฉันกับพี่เวทย์มนตร์แล้ว แม้ว่าผิวกายจะสวยขึ้นแต่หน้าเราสองคนก็ยังเหมือนเดิมโดยไม่รู้ทำไม. ที่ผิวกายสวยขึ้นฉันคิดว่าเป็นเพราะพ่อมดแม่มดกับนักล่าจะไม่เป็นศรัตตรูกัน จะเป็นมิตรกันจะไม่ทำร้ายกัน มันก็เลยแก้คำสาปได้ส่วนหนึ่งแล้วอีกส่วนหนึ่งต้องแก้ยังไง. 

"มานั่งทำอะไรตรงนี้พะยะค่ะ พระธิดา"เสียงบุคลนิรนามทักขึ้น ฉันเลยเงยหน้ามองไปดูก็เห็นเป็นน้ำมนตร์ที่เข้ามาทักทายฉัน  เสด็จพ่อเล่าให้ฉันกับพี่เวทย์มนตร์ฟังแล้วแหละว่าสองคนนี้เป็นใครมันทำให้เราสองคนเป็นมิตรกับสองคนนั้นมากขึ้นที่จริงพวกเราเชื่อใจและเริ่มจะเป็นมิตรกับสองคนพี่น้องตั้งแต่เห็นเขาไปช่วยพวกเราแล้วแหละ  ฉันมองหน้าน้ำมนตร์พร้อมกับพูดว่า

"ก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยทั่วไปแหละ"   

"พระธิดากำลังคิดว่าทำยังไงคำสาปอีกครึ่งหนึ่งถึงจะหายไปไช่ใหมพะยะค่ะ"นายน้ำมนตร์พูดพร้อมกับมองหน้าฉันทำให้ฉันต้องขมวดคิ้วใส่ พลางถามว่า

"นายรู้ได้ยังไง"น้ำมนตร์มองหน้าฉันพร้อมกับพูดว่า

"พระธิดาลืมไปแล้วหรือพะยะค่ะหม่อมฉันก็เป็นพ่อมดนะ ถึงจะไม่ใช่พ่อมดเต็มตัวก็ตามแถมยังได้เรียนเวทย์มนตร์คาถาจากพระราชาเสด็จพ่อของพระธิดาที่สอนให้ด้วย"เขาพูดออกมายืดยาวพร้อมกับยิ้มให้ฉัน ก็นั่นน่ะสิ ไม่งั้นเสด็จพ่อจะมอบหมายให้เขาเป็นองค์รักษณ์ทำไม ส่วนน้ำค้างก็เป็นองครักษณ์ของพี่เวทย์มนตร์นอกจากที่เขาจะเป็นองครักษณ์แล้วเขายังเป็นครูสอนเวทย์มนตร์คาถาให้ฉันด้วย. ส่วนพี่เวทย์มนตร์ก็มีน้ำค้างคอยสอน.

"เอ่อนายน้ำมนตร์นายรู้ไหมวันที่เกิดเรื่องนั่นน่ะเกิดอะไรขึ้นทำไมเสด็จพ่อถึงไปช่วยฉันกับพี่กับแม่และน้าได้"ฉันถามนายน้ำมนตร์ขึ้นเพราะยังไม่หายสงสัยจากเรื่องนี้ "นายน้ำมนตร์มองหน้าพร้อมตอบว่า

"พระราชารู้เรื่องนี้ก่อนที่จะส่งหม่อมฉันกับน้ำค้างไปสืบหาพระธิดา พระโอรส พระราชินีแล้วก็น้านางกำนัลทั้งสองพร้อมบอกว่าให้ปกป้องดูแลทุกคนจากพวกนักล่าด้วย ทางด้านเมืองดินแดนพลังเวทย์พระองค์จะจัดการเอง พระราชาเล่นตามน้ำทำเหมือนไม่รู้เรื่อง ยอมให้น้าลลิตาจับตัวแล้วตอนที่น้าลลิตาจะเผาพระองค์ องค์พระราชาก็ใช้เวทย์มนตร์ลวงตาให้เหมือนพระองค์ถูกไฟเผาพร้อมกับเมืองดินแดนพลังเวทย์พระองค์ก็ลวงตาให้เหมือนทั้งเมืองถูกเผาและทหารพร้อมกับพระองค์ย่อยยับ และตอนที่น้าลลิตากำลังเผลอกำลังคิดว่าตัวเองเก่งอยู่นั้นก็ให้ทหารที่ชุ่มอยู่เอาเชือกที่ลงมนตร์มามัดตัวน้าลลิตาไว้ได้ แล้วจากนั้นก็เอาน้าลลิตาเป็นตัวประกันช่วยทุกคนได้สำเร็จอย่างที่เห็นนั่นแหละพะยะค่ะ"น้ำมนตร์พูดเสร็จ ฉันก็เลยพูดต่อ

"ไม่น่าเชื่อเลยเนอะว่าแผนตื้นๆน้าลลิตาจะดูไม่ออก"   "ความแค้นบังตาทำยังไงก็คิดว่าตัวเองเก่งคนอื่นตามไม่ทัน สุดท้ายไม่มีสติก็แพ้ไปเองเพราะมัวแต่คิดว่าตัวเองชนะ" น้ำมนตร์พูดจบฉันก็พยักหน้าเห็นด้วย พร้อมกับถามว่า

"วันนี้จะสอนมนตร์คาถาอะไรฉันละคุณครูน้ำมนตร์"ฉันพูดอย่างหยอกเหย้าพร้อมกับลุกขึ้นยืนเตรียมพร้อมจะเรียน.

"วันนี้เราจะมาเรียนมนตร์เสกของกันพระธิดาดูให้ดีนะพระเจ้าค่ะ"จากนั้นน้ำมนตร์ก็เสกดอกไม้ที่มีอยู่เต็มต้นให้หายไปหมดเลยแล้วก็พูดกับฉันว่า

"ไหนพระธิดาลองเสกให้มันกลับมาชิพระเจ้าค่ะ"จากนั้นฉันก็ทำสมาธิท่องคาถาที่น้ำมนตร์สอนเสกดอกไม้กลับมา พอเสกได้น้ำมนตร์ก็เสกให้หายไปอีกฉันก็เสกกลับมาอีกทำไปเรื่อยๆจนฉันท่องมนตร์คาถาได้คล่องขึ้น.   

วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ. นับเวลาฉันกับพี่เวทย์มนตร์ก็มาอยู่เมืองดินแดนพลังเวทย์ได้เกือบปีแล้ว.  ฉันก็เรียนเวทย์มนตร์คาถากับน้ำมนต์จนคล่องขึ้นเรื่อยๆพี่เวทย์มนตร์กับน้ำค้างก็เหมือนกัน พวกเราสนิทกันขึ้นเรื่อยๆจากที่ไม่เคยมีเพื่อนคนอื่นเลยนอกจากพี่เวทย์มนตร์มันทำไห้มีความรู้สึกหลากหลายที่อธิบายไม่ถูกมีทั้งความรู้สึกดี ความรู้สึกอบอุ่น จนมันเกิดความรู้สึกบางอย่างที่อยู่ในใจ ฉันฉันกำลังตกหลุมรักนายน้ำมนตร์ แต่ฉันฉันกลัว กลัวว่าเขาจะไม่รักได้แต่เก็บไว้ในใจแค่ความรู้สึกสถานะเพื่อนมันก็ดีกับเธอแล้วสำหรับผู้หญิงที่แก้คำสาปอีกครึ่งหนึ่งยังไม่ได้ ขณะที่ฉันกำลังนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียว ก็มีเสียงเรียกขึ้น

"พระธิดามนตร์ตราพะเจ้าค่ะ"ฉันหันกลับไปดูก็เห็นเป็นน้ำมนตร์กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันมองหน้าเขาด้วยความงงว่าเขาจะพูดอะไร เขานั่งนิ่งไปสักพักแล้วพูดว่า

"หม่อมฉันมีความรู้สึกดีกับพระธิดานะพระเจ้าค่ะ หม่อมฉันทบทวนดูว่าความรู้สึกนั้นคืออะไรก็ตอบได้เลยพระเจ้าค่ะ หม่อมฉันรักพระธิดารักตั้งแต่รู้จัก รักตั้งแต่ผิวพรรณพระธิดาไม่สวยงามประทับใจที่โดนใครแกล้งพระธิดาก็ให้อภัยเสมอ แม้พระธิดาจะมีพระสริโฉมงดงามหรือไม่หม่อมฉันก็ไม่ได้สนใจพะเจ้าค่ะหม่อมฉันรักที่พระธิดาเป็นพระธิดาไม่เคยโกรธแค้นใครรักในความมีน้ำใจของพระธิดา แล้วพระธิดาละจะรับรักหม่อมฉันได้ไหม ที่เป็นแค่องครักษณ์ที่เป็นแค่เด็กที่พระราชาเก็บมาเลี้ยง หม่อมฉันไม่รังเกียจพระธิดา แล้วพระธิดารังเกียจหม่อมฉันไหมพระเจ้าคะ"น้ำมนตร์พูดความในใจออกมาพร้อมกับมองหน้าฉันอย่างรอคอยคำตอบ ส่วน ฉันน้ำตาไหลตื้นตันใจเมื่อได้ยินคำว่ารักจากเขาแล้ว ฉันดีใจที่คนที่ฉันรักเขาจะมีความรู้สึกตรงกันกับฉันในเมื่อความสุขอยู่ต่อหน้าทำไมฉันจะปฎิเสธล่ะ จะใช่รักแท้หรือไม่ก็ช่างเถอะตอนนี้ฉันรักเขา ฉันจ้องมองหน้าเขาตอบพร้อมกับยิ้มให้ แล้วเอื้อมมือไปหยิบดอกไม้ที่เขายื่นมาให้พร้อมกับตอบว่า

"ฉันก็รักนายน้ำมนตร์องครักษณ์ส่วนตัวของฉัน"ฉันพูดพร้อมกับทรุดลงนั่งกอดกับเขาผู้เป็นเจ้าของหัวใจ

สองเดือนต่อมาที่เมืองดินแดนพลังเวทย์ก็มีพิธีอภิเษกเกิดขึ้นระหว่างฉันกับน้ำมนตร์และพี่เวทย์มนตร์กับน้ำค้างเหล่าประชาชนของดินแดนพลังเวทย์ก็มาแสดงความยินดีอย่างมากมายรวมทั้งเดือนเด่นกับเพื่อน ตอนนี้พวกเราทุกคนเป็นเพื่อนกันแล้ว คุณยายของเดือนเด่นก็มาคุณพ่อให้ทหารไปรับมาขณะที่ฉันกับพี่เวทย์มนตร์กำลังเดินมาเข้าพิธีก็มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเราใบหน้าของเราสองคนคำสาปอีกครึ่งหนึ่งได้หายไปแล้วพี่เวทย์มนตร์กับฉันกลับมามีใบหน้าที่ปกติงดงามแล้ว ทุกคนในพิธีเมื่อเห็นดังนั้นก็โห่ร้องแสดงความยินดี กับพวกเรา. วันนี้พวกเรามีความสุขที่สุด ได้ทั้งแต่งานกับคนที่รัก ได้ทั้งใบหน้าที่สวยหล่อกลับมา เท่านี้ก็สุขใจจนหาที่เปรียบไม่ได้แล้ว พวกเราเข้าพิธีแต่งงานอย่างมีความสุข ชีวิตเรื่องราวของฉันกับพี่เวทย์มนตร์ได้จบลงไปด้วยความสุขแล้ว จบลงไปด้วย ได้ทั้งเพื่อนได้ทั้งรักแท้เข้ามาพร้อมกันเลยค่ะ

   จบบริบูรณ์

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***