บทที่12จะแก้คำสาปได้ต้องเจอรักแท้

 หลังจากวันที่ฉันแอบอ่านไดอารี่ของแม่อลิชฉันก็ไม่ได้สงสัยเรื่องพลังที่ฉันมีอยู่ในตัวอีกเลยแต่ก็ยังไม่มีโอกาสบอกพี่เวทย์มนตร์ เพราะวันอาทิตย์ก็ช่วยแม่กับน้าขายข้าวแกงทั้งวัน พอตกค่ำหัวถึงหมอนก็หลับเลย   แต่วันนี้ล่ะที่ฉันตั้งใจจะบอกพี่เวทย์มนตร์เพราะเราได้มีโอกาสได้อยู่ตามลำพังแล้ว  

"พี่เวทย์มนตร์ "ฉันเรียกพี่เวทย์มนตร์ขึ้นขณะที่กำลังเดินไปมหาลัยพร้อมกัน พี่เวทย์มนตร์หันมามองฉันพร้อมกับถามว่า

"มีอะไรหรือเปล่า"พี่เวทย์มนตร์ถามแล้วก็หันหน้าไปมองทางเดินต่อไป

 "คือมนตร์ตรามีเรื่องจะบอก"ฉันพูดพลางหันไปมองหน้าพี่เวทย์มนตร์   พี่เวทย์มนตร์หันมามองหน้าฉันแล้วถามอีกครั้งว่า

"เรื่องอะไรล่ะมนตร์ตรา" ฉันกำลังจะอ้าปากบอกพี่เวทย์มนตร์ก็แทรกพูดว่า

 "นั่นมันชายหญิงคู่นั้นนิ"พี่เวทย์มนตร์พูดพร้อมกับชี้ให้ฉันดู คำพูดที่ฉันจะพูดเลยหยุดชะงักแล้วก็หันไปมองชายหญิงคู่นั้นตามที่พี่เวทย์มนตร์ชี้

 "ก็หวังว่าคงไม่มีเหตุการณ์อะไรให้ตื่นเต้นอีกนะ"ฉันพูดพร้อมกับหันไปมองชายหญิงคู่นั้นที่กำลังข้ามถนน แล้วก็ได้ยินเสียงพี่เวทย์มนตร์พูด

"คงไม่แล้วล่ะมั้ง" พูดจบพี่เวทย์มนตร์ก็พาฉันเดินข้ามถนนเข้ามหาลัยไป  สรุปเรื่องที่ฉันจะบอกพี่เวทย์มนตร์ก็ต้องหยุดเอาไว้ก่อน

 เวลาพักเที่ยง

พอเรียนช่วงเช้าเสร็จฉันกับพี่เวทย์มนตร์ก็เดินมาที่โรงอาหารเพื่อจะกินข้าว  เรายังมีเรียนช่วงบ่ายอีกหนึ่งวิชา  พี่เวทย์มนตร์ไปชื้อข้าวให้ฉันเลยนั่งรออยู่ที่โต๊ะ  ตอนนี้ฉันเริ่มจะไม่กลัวอะไรแล้ว ตั้งแต่รู้ว่ามีพลัง แต่ฉันก็จะไม่เอาพลังที่มีอยู่ทำร้ายใคร แต่ฉันจะขอแค่ไว้ป้องกันตัวไม่ให้ใครมารังแกอีกแค่นั้น ฉันสัญญากับตัวเองไว้แล้ว รอไม่นานพี่เวทย์มนตร์ก็กลับมาพร้อมข้าวสองจานจานหนึ่งเป็นของพี่เวทย์มนตร์อีกจานหนึ่งเป็นของฉัน ขณะที่ฉันกำลังนั่งกินข้าวอยู่กับพี่เวทย์มนตร์อยู่นั้นฉันกะว่าจะเล่าเรื่องที่ฉันรู้ให้ฟัง ฉันเอ่ยปากกำลังจะเล่าอีกครั้ง อยู่ๆก็มีคนมานั่งข้างฉันกับพี่เวทย์มนตร์ทำให้ฉันกับพี่เวทย์มนตร์ต้องหันไปมองด้วยความแปลกใจ เพราะตั้งแต่จำความได้ก็ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับฉันและพี่เวทย์มนตร์เพราะพวกเราน่ารังเกียจ คนที่มานั่งข้างฉันกับพี่เวทย์มนตร์ก็คือชายหญิงคู่นั้นนั่นเอง เขาทั้งสองหันมายิ้มทักทายฉันกับพี่เวทย์มนตร์อย่างไม่นึกรังเกียจ พร้อมกับพูดว่า

" สวัสดีครับ.สวัสดีค่ะพวกเราขอนั่งด้วยคนนะเราชื่อน้ำค้าง  ส่วนนี่พี่ชายเราชื่อว่าน้ำมนตร์ เราแนะนำตัวเราให้รู้จักแล้ว แล้วชื่ออะไรกันบ้างล่ะ"ผู้หญิงที่ชื่อน้ำค้างเอ่ยแนะนำตัวเธอและพี่ชายของเธอให้ฉันกับพี่เวทย์มนตร์รู้จักพร้อมกับถามกลับบ้าง ขณะที่ฉันกำลังจะตอบพี่เวทย์มนตร์ก็พูดขึ้นว่า

"ไม่มีใครอยากจะรู้จักพวกฉันสองคนหรอกตั้งแต่เกิดมา  แล้วนี่ที่เข้ามาอยากรู้จักต้องการอะไร"พี่เวทย์มนตร์ถามพร้อมกับมองหน้าสองคนนั่น ทำให้ฉันต้องนั่งนิ่งแล้วคิดตามคำพูดพี่เวทย์มนตร์  อยู่ดีๆผู้ชายที่ชื่อว่าน้ำมนตร์ก็พูดขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบอยู่นาน ว่า

"ไม่ต้องกลัวหลอก พวกเราสองคนไม่เหมือนคนอื่นที่พวกคุณสองคนรู้จักหรอกนะ  ขอให้รู้ไว้พวกเรามาดี"น้ำมนตร์พูดพร้อมกับมองหน้าเราสองคน พี่เวทย์มนตร์พูดขึ้นว่า

"ไม่มีใครหวังดีกับพวกฉันสองคนเท่าแม่กับน้าทั้งสองแล้วล่ะ"พี่เวทย์มนตร์พูดจบก็พาฉันเดินออกไป       หลังจากที่เรียนช่วงบ่ายเสร็จ   เลิกเรียนเราก็มานั่งที่สวนสาธารณะที่เดิม

"พี่เวทย์มนตร์"ฉันเรียกพี่เวทย์มนตร์ขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบอยู่นาน

"มีอะไรจะพูดกับพี่ตั้งแต่เช้าแล้ว "พี่เวทย์มนตร์ถามพร้อมกับมองหน้าฉัน ฉันเลยบอกพี่เวทย์มนตร์ไป" พี่เวทย์มนตร์วันนั้นหนูเข้าไปในห้องแม่แล้วหนูแอบอ่านไดอารี่ของแม่ หนูเลยรู้ความลับที่แม่ปิดไว้ พวกเราเป็นพ่อมด และแม่มด แม่อลิช กับน้าทั้งสองก็เป็นแม่มด เรามีพ่อชื่อเฮนรี่ที่อยู่เมืองดินแดนพลังเวทย์"ฉันบอกสิ่งที่ฉันรู้ให้พี่เวทย์มนตร์ฟัง และที่สำคัญที่เรามีรูปร่างหน้าตาแบบนี้ก็เพราะเราถูกสาปจะแก้คำสาปได้ต้องเจอกับรักแท้เท่านั้น"ฉันเล่าให้พี่เวทย์มนตร์ฟังชึ่งพี่เวทย์มนตร์ได้ยินดังนั้นก็อึ้ง พร้อมกับพูดว่า

"เราเป็นพ่อมด แม่มดเหรอ แล้วเราถูกสาป จะแก้คำสาปได้ต้องเจอรักแท้  แล้วเราจะหารักแท้ได้จากที่ไหน"พี่เวทย์ถามแล้วมองหน้าฉัน ฉันก็มองตอบพร้อมกับส่ายหน้า และทำหน้าอย่างเศร้าๆ ไม่ต่างกับพี่เวทย์มนตร์

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***