บทที่10 พลังอะไรที่ซ่อนอยู่ข้างใน

หลังจากเกิดเหตุการณ์เมื่อเช้า ฉันก็พยายามคิดว่าเกิดอะไรขึ้นเกิดขึ้นได้ยังไง  จนเรียนไม่ค่อยจะรู้เรื่อง ฉันหันไปมองพี่เวทย์มนตร์อาการก็ไม่ต่างกับฉันเท่าไหร่ เราสองพี่น้องเรียนห้องเดียวกันไปไหนไปกันตั้งแต่เด็กจนอยู่มหาลัยเลยแหละ ฉันเอามือไปสกิดพี่เวทย์มนตร์เบาๆ

"พี่เวทย์มนตร์"ฉันเรียกพลางกระชิบพี่เวทย์มนตร์ พี่เวทย์มนตร์ละสายตาจากอาจารย์หน้าห้องมามองหน้าฉันพร้อมกับถามว่า

"มีอะไรหรือเปล่า"พี่เวทย์มนตร์ถามแล้วหันกลับไปมองหน้าห้องต่อ แต่หูก็เงี่ยฟังในสิ่งที่ฉันจะถาม

 "พี่เวทย์มนตร์คิดเหมือนหนูหรือเปล่าว่าทำไมพี่ถึงทำแบบเมื่อเช้าได้ เหมือนมีพลังอยู่ในตัว"ฉันถามออกไปสายตาก็จ้องมองอาจารย์หน้าห้องไปด้วย พี่เวทย์มนตร์ไม่หันมามองฉันแต่ปากก็พูดว่า

 "พี่ก็คิดอยู่เหมือนกัน"หลังจากพี่เวทย์มนตร์ตอบเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลยจนกระทั่งเลิกเรียน  หลังเลิกเรียนฉันชวนพี่เวทย์มนตร์มานั่งเล่นที่สวนสาธารณะที่เดิม แล้วก็ชวนคุยเรื่องเมื่อเช้าให้หายข้องใจเสียที ว่าทำได้ยังไง  

"พี่เวทย์มนตร์เรื่องเมื่อเช้าน่ะ"ฉันพูดเกริ่นขึ้นพร้อมกับมองหน้าพี่เวทย์มนตร์ไปด้วย พี่เวทย์มนตร์พูดขึ้นเหมือนกับรู้ฉันจะพูดอะไร  

 "พี่คิดว่าพี่มีพลังอะไรก็ไม่รู้อยู่ในตัวตอนแรกพี่ก็คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ   หนูจำเหตุการณ์ที่หนูโดนเดือนเด่นขังไว้ในห้องน้ำเกือบทั้งวันได้ไหม กว่าที่พี่จะหาหนูเจอ" พี่เวทย์มนตร์พูดพร้อมกับถามฉันไปด้วยฉันจึงนึกย้อนเหตุการณ์ไปตอนที่อยู่ปีหนึ่ง ตอนนี้อยู่ปีสองแล้ว วันนั้นฉันนั่งรอพี่เวทย์มนตร์ไปชื้อขนมที่โรงอาหารอยู่ๆฉันก็รู้สึกปวดฉิ่งฉ่องขึ้นมาฉันก็เลยว่าจะเดินไปเข้าห้องน้ำชะหน่อยโดยคิดว่าไม่เป็นไรหรอกห้องน้ำอยู่ไกล้ๆ ปกติพี่เวทย์มนตร์จะไปเป็นเพื่อนตลอดก็นึกแปลกใจอยู่เหมือนกันพี่เวทย์มนตร์ก็ไม่แตกต่างฉันเท่าไหร่แต่ก็ไม่มีใครกล้าแกล้งพี่เวทย์มนตร์เพราะอะไรก็ไม่รู้ อาจจะเพราะพี่เวทย์มนตร์เป็นผู้ชายและเข้มแข็งกว่าฉันมั้งถึงไม่ค่อยมีใครกล้าแกล้งเลยมาแกล้งแต่ฉันที่เป็นผู้หญิง  วันนั้นฉันฉิ่งฉ่องเสร็จกำลังจะออกจากห้องน้ำ โชคดีไม่มีคนถ้ามีก็ไม่รู้จะโดนแกล้งอะไรอีก ก็ไม่รู้มีคนมาขวางประตูไว้เป็นผู้ชายจากคณะอื่นที่ไม่ใช่คณะฉัน ฉันแปลกใจเล็กน้อยว่านี่ห้องน้ำหญิงเขาจะมาทำไมแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจจึงเอ่ยปากขอทางเขาเพราะเขาขวางทางฉันไว้ 

"ขอโทษค่ะขอทางด้วยคะะ"ฉันพูดเอ่ยขอทางเขาเพื่อหวังให้เขาหลบ แต่ชายคนนั้นก็ยังไม่ไหวติงยืนนิ่งยังกับหุ่นยนตร์ ฉันเลยพูดเอ่ยขอทางเขาอีกรอบ" ขอโทษคะคุณขวางทางฉันอยู่กรุณาหลบทางด้วยค่ะ"เขาไม่ตอบไม่ไหวติงอยู่เช่นเดิมแต่อยู่ดีๆ เดือนเด่นกับเพื่อนมาจากไหนไม่รู้มายืนข้างผู้ชายคนนั้นหัวเราะแล้วพูดว่า

"5555จะรีบไปไหนวันนี้ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดี อยู่ให้พวกฉันแกล้งก่อนสิ"พอเดือนเด่นพูดจบชายคนนั้นก็ขยับมาจับแขนฉันแล้วก็อุ้มพาดบ่าโดยที่ฉันไม่ได้ตั้งตัวเพื่อนของเดือนเด่นเอาผ้ามาปิดปากฉันไว้เพื่อไม่ให้ฉันร้องขอความช่วยเหลือไดัโดยมีเดือนเด่นเอาเชือกมัดมือฉันไว้ ฉันทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่ดิ้นอยู่บนบ่าผู้ชายคนนั้นทั้งสามคนพาฉันไปที่ห้องน้ำร้างหลังมหาลัยที่นั่นไม่ค่อยมีคนเดินไปแถวนั้นนักเพราะมันน่ากลัว สามคนนั้นพาฉันไปขังไว้ที่ห้องน้ำนั่นพร้อมกับพูดว่า

 "อยู่ที่นี่ละมึงถ้าพี่ชายมึงหาเจอมึงก็รอด แต่กูว่ากว่าจะหาเจอมึงก็คงตายเป็นศพปีศาจคางคกเน่าเหม็นแล้วล่ะมั้ง55555"พูดจบสามคนนั่นก็เดินออกไปพร้อมกับหัวเราะสะใจทิ้งให้เธอร้องให้สะอึกสะอื้นร้องให้อยู่ในห้องน้ำร้างนั่นคนเดียว โดยในใจก็ภาวนาให้พี่เวทย์มนตร์หาเธอเจอด้วยนะ

 "วันนั้นพี่กลับไปที่โต๊ะพี่ไม่เห็นมนตร์ตรานั่งอยู่พี่ตกใจมากเลยนะ" เสียงพี่เวทย์มนตร์พูดขึ้นทำไห้ฉันหลุดจากความคิดที่กำลังคิดอยู่

"พี่ถามหามนตร์ตราจากคนแถวนั้นที่นั่งอยู่เขาก็บอกว่าไม่รู้ไม่เห็นไม่สนใจ" พี่เลยไม่ถามอะไรต่อ ก็เลยเดินไปหามนตร์ตราที่ห้องน้ำก็ไม่เจอ"เสียงพี่เวทย์มนตร์เล่าเหตุการณ์ตอนนั้นให้ฉันฟัง ฉันเลยพูดขึ้นว่า

"ตอนนั้นมนตร์ตรากลัวมากกลัวพี่เวทย์มนตร์จะหามนตร์ตราไม่เจอ ได้แต่ภาวนาในใจตอนนั้นมันก็มืดลงเรื่อยๆกลัวพี่เวทย์มนตร์จะท้อใจเลิกหามนตร์ตราแล้วกลับบ้านไป" ฉันบอกพร้อมกับนึกย้อนถึงเหตุการณ์วันนั้น

"จะท้อใจกลับบ้านไปได้ไงเล่าน้องสาวหายไปทั้งคนนะ"พี่เวทย์มนตร์บอกพร้อมกับมองหน้าฉัน

"แล้วพี่เวทย์มนตร์หามนตร์ตราเจอได้ไงค่ะ"ฉันถามหลังจากที่เงียบไปสักพัก วันนั้นหลังจากที่พี่หามนตร์ตราจนทั่วแล้วก็ไม่เจอ พี่เป็นห่วงมนตร์ตรามากนะไม่รู้ว่าน้องสาวพี่ถูกใครเอาไปไว้ไหนพี่เลยกลับมานั่งที่โต๊ะตั้งสติไม่ให้เตลิดไปไกล แล้วอยู่ดีๆพี่ก็เห็นภาพมนตร์ตราปรากฏขึ้นตั้งแต่มนตร์ตราลุกจากโต๊ะที่นั่งไปเข้าห้องน้ำหรือแม้แต่ที่พวกเดือนเด่นกำลังแกล้งมนตร์ตรา พี่เห็นพวกนั้นเอามนตร์ตราไปขังไว้ที่ห้องน้ำร้างหลังมหาลัยตอนแรกพี่ตกใจคิดว่าเป็นห่วงมนตร์ตราจนคิดไปเองแต่พี่ก็ลองไปดูว่าจะใช่ไหมแล้วพี่ก็เจอมนตร์ตราจริงๆ" พี่เวทย์มนตร์เล่าให้ฉันฟังจนฉันอึ้งเพราะฉันก็เห็นภาพพี่เวทย์มนตร์กำลังมาช่วยฉันเหมือนกันแต่ฉันไม่ได้บอกพี่เวทย์มนตร์ มันเป็นไปได้ยังไง หรือว่าเราสองคนจะมีพลังอะไรอยู่ในตัวจริงๆ หรือแค่เหตุบังเอิญที่เกิดขึ้น "พี่เวทย์มนตร์คะก่อนที่พี่จะมาช่วยมนตร์ตราหนูก็เห็นภาพพี่กำลังจะมาช่วยค่ะ"ฉันเล่าให้พี่เวทย์มนตร์ฟังบ้างพี่เวทย์มนตร์ก็อึ้งตกใจไปพักหนึ่งพร้อมกับพูดว่า

"งั้นเราต้องพิสูจน์ว่าเรามีพลังจริงไหม"พี่เวทย์มนตร์พูดพร้อมกับมองหน้าฉันพร้อมกับบอกว่า

"นี่ก็เย็นมากแล้วกลับบ้านดีกว่าเดี๋ยวแม่กับน้าเป็นห่วง"พี่เวทย์มนตร์พูดจบฉันก็พยักหน้าเห็นด้วยแล้วเราสองคนก็เดินกลับบ้านกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***