บทที่9พลังที่ซ่อนอยู่

เราสองพี่น้องกลับมาถึงบ้านก็เห็นแม่อลิช น้าแยมโรล และน้าชูชี่กำลังสาละวนในการทำกับข้าวให้กับลูกค้าอย่าขมักขเม้นบ้านเราขายข้าวแกงแม่กับน้าทั้งสองชว่ยกันทำช่วยกันเสริฟทั้งลูกค้าเก่าลูกค้าใหม่ต่างก็แวะมากินทุกวันเพราะรสชาติอร่อยอยถูกปากราคาไม่แพงด้วยเราสองคนพี่น้องไม่ได้เสริฟอาหารช่วยแม่กับน้าหลอกนะเพราะกลัวลูกค้าจะเห็นแล้วก็ตกใจจึงได้แต่ล้างจานและช่วยเตรียมของนิดหน่อยอยู่ในครัวพอถึงเวลาทุ่มหนึ่งเป็นเวลาปิดร้านเคียร์ลูกค้าเสร็จแล้วพวกเราก็ช่วยกันเก็บร้านเก็บกวาดร้านจนเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำล้างเนื้อตัวแล้วลงมากินข้าวพร้อมหน้ากันฉันรู้สึกดีทุกครั้งเมื่อกลับบ้านได้กินข้าวกับคนที่ฉันรักและรักฉันและไม่มีใครรังเกียจฉันมันทำไห้ฉันอบอุ่นหัวใจและมีความสุขแม้จะไปเจออะไรจากข้างนอกเจอเรื่องที่หดหู่ใจเจอเรื่องแย่แค่ไหนแต่เมื่อกลับมาถึงบ้านเจอแม่อลิชที่รักฉันได้เห็นน้าแยมโรลกับน้าชู่ชี่ที่เลี้ยงดูอุ้มชูฉันมาเหมือนแม่แท้ๆมีพี่ชายที่รักและปกป้องแม้เขาเองจะไม่แตกต่างจากฉันเท่าไหล่แต่เขาก็คอยปกป้องและให้กำลังใจฉันเสมอมามีครอบครัวที่อบอุ่นที่น่ารักและหวังดีกับฉันท่านี้ก็สุขใจแล้ว

"อ้าวมัวแต่ยิ้มอะไรหรือจ๊ะมนตร์ตราไม่กินข้าวสักทีน้าแยมโรลเห็นหนูเอาแต่ยิ้ม"น้าแยมโรลทักขึ้นเมื่อสังเกตุเห็นฉันเอาแต่ยิ้มโดยที่ไม่ลงมือกินข้าวสักทีทุกคนเลยอยุดชะงักในการกินข้าวและหันมามองมนตร์ตราเป็นจุดเดียว

 "เปล่าค่ะหนูแค่มีความสุข"ฉันตอบออกไปและยิ้มให้กับทุกคนกว้างขึ้น "มีความสุขอะไรหรือจ๊ะหรือว่าหลานน้ามีหนุ่มๆมาจีบแล้ว"น้าชูชี่เอ่ยแชวฉันขึ้นมาบ้างฉันเลยรีบตอบไป

"เปล่าชะหน่อยน้าชูชี่อย่างหนูเนี่ยนะจะมีหนุ่มมาจีบแค่เห็นหน้าหนูเขาก็วิ่งหนีจนป่าราบเลยแหละมั้ง อย่าว่าแต่หนุ่มเลยเพื่อนสักคนเหมือนคนอื่นยังไม่มี"ฉันตอบน้าชูชี่ด้วยใจที่ห่อเหี่ยว หน้าเศร้านิดๆจนน้าชูชี่รู้สึกผิดและขอโทษฉัน

"น้าขอโทษนะหนูมนตร์ที่แชวอะไรไม่รู้จักคิด  ถึงแม้ใครจะไม่รักหนูแต่ทุกคนในครอบครัวก็รักหนูนะ"น้าชูชี่พูดพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือฉันที่วางไว้บนโต๊ะเหมือนให้กำลังใจ 

"แล้วลูกมีความสุขอะไรหรือคะ"แม่อลิชถามขึ้นมาบ้างฉันเลยตอบไปว่า

"หนูมีความสุขทีไม่ว่าจะไปพบเจออะไรข้างนอกมาแค่ไหนแค่กลับมาเห็นคนที่รักหนูและหวังดีกับหนูแค่นี้หนูก็สุขใจแล้วค่ะ"ฉันยิ้มให้กับทุกคนอีกครั้งทุกคนยิ้มตอบและลงมือกินข้าวอย่างสุขใจ 

              รุ่งเช้า

'ตี๊ดๆๆๆ'เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นทำให้ร่างบางอย่างมนตร์ตราต้องลุกจากที่นอนเพื่อจะอาบน้ำไปมหาลัยวันนี้เธอมีเรียนเช้าเลิกเรียนก็ตอนบ่ายโมงเธอรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปข้างล่างก็เห็นทุกคนนั่งรออยู่แล้ววันนี้พี่เวทย์มนตร์ลงมาก่อนเธอสงสัยวันนี้ตื่นเช้า  

 "สวัสดีค่ะทุกคน"ฉันพูดพร้อมไปจุ๊บแก้มทุกคนเป็นการทักทายฉันทักทายแบบนี้เป็นประจำทุกวันของฉันนั่นแหละทำแบบนี้รู้สึกอบอุ่นดี  

"สวัสดีจ้าแม่สาวน้อย มารีบมากินข้าวเถอะเดี๋ยวไปเรียนสาย"ทุกคนทักทายฉันกลับพร้อมเรียกให้ฉันไปกินข้าว ฉันยิ้มและตอบ

  "ค่าาาา"พร้อมกับนั่งลงกินข้าวอย่างมีความสุข      พออิ่มแล้วฉันก็เดินไปมหาลัยกับพี่เวทย์มนตร์ ไม่ต้องสงสัยนะทำไมเราสองคนพี่น้องไม่นั่งรถไปเพราะบ้านเราอยู่ใกล้มหาลัยเดินไปสามซอยก็ถึงเพราะฉะนั้นฉันกับพี่ชายของฉันเลยเดินไปถือเป็นการออกกำลังกายไปในตัวด้วยใช้เวลาไม่นานก็ถึงขณะที่กำลังจะข้ามถนนฉันเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังจะข้ามถนนแต่สายตาไม่มองทางเลยผู้ชายก็คุยโทรศัพทร์ผู้หญิงก็เล่นมือถือโดยที่ไม่สนใจอะไรเลยอยู่ๆก็มีรถคันหนึ่งขับมาด้วยความเร็วสูงกำลังจะพุ่งชนชายหญิงคู่นั้นฉันเห็นดังนั้นก็ตกใจทำอะไรไม่ถูกอยู่ๆพี่เวทย์มนตร์ก็วิ่งไปที่ชายหญิงคู่นั้นฉันร้องกรี๊ดขึ้นมาเพราะกลัวรถจะชนพี่ชายตัวเองแทน

"กรี๊ดๆๆๆๆๆ"ฉันร้องกรี๊ดและหลับตาปี๋ด้วยความกลัวได้ยินเสียงดังปึกได้แต่คิดว่ารถชนพี่ชายฉันแน่แล้วฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมองไปข้างหน้าดูพี่เวทย์มนตร์ก็ปกติผู้คนรอบข้างนิ่งไม่ไหวติงยังกับถูกมนตร์สะกดรถคันนั้นก็เหมือนกันอยู่ห่างพี่เวทย์มนตร์แค่คืบโดยไม่มีการเคลื่ยนไหวเหมือนมีใครไปสะกดมันไว้นี่มันเกิดอะไรขึ้นฉันมองรอบข้างด้วยความมึนงงฉันเห็นพี่เวทย์มนตร์พาชายหญิงคู่นั้นไปอยู่ฟุตบาตข้างทางทั้งที่สองคนนั้นเหมือนโดนมนตร์สะกดอยู่โดยที่ไม่ได้ขยับเขยื้อนอะไรพี่เวทย์มนตร์ทำได้ยังไงสะกดผู้คนรอบข้างไว้ยังกับมีเวทย์มนตร์คาถาฉันเดินไปหาพี่ชายตัวเองอย่างงงๆพร้อมกับถามว่า

"เมื่อกี้พี่ทำได้ยังไงค่ะ"ฉันถามขึ้นหลังจากที่เดินข้ามถนนไปหา  พี่เวทย์มนตร์ตอบว่า

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันเพียงแค่คิดว่าอยากให้สองคนนั้นปลอดภัย อยากให้รถคันนั้นหยุดเพื่อจะไม่ได้ชนสองคนนั้นและไม่อยากให้คนรอบข้างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่นั้นเองแล้วพี่ก็เหมือนมีคาถาหยุดทุกอย่างได้อัตโนมัติเลย"พี่เวทย์มนตร์ตอบฉันทั้งที่พี่เขากำลังงงอยู่ 

"แล้วจะทำไงต่อดีละคะ"ฉันถามขึ้นเพราะมนตร์สะกดยังไม่คลาย ฉันมองหน้าพี่เวทย์มนตร์ก็เห็นพี่เขามองหน้าฉันอยู่ ไม่ได้ตอบอะไร  อยู่ๆพี่เวทย์มนตร์ก็พูดขึ้นว่า

"ขอให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม"หลังจากที่พี่เวทย์มนตร์พูดจบก็เหมือนมีคาถาคลายมนตร์ออกไปชึ่งมันทำไห้พี่เวทย์มนตร์กับฉันงงมากและยิ่งงงเข้าไปอีกเมื่อพี่เวทย์มนตร์พูดว่า  

 "มันเหมือนมีพลังอะไรช่อนอยู่ในตัวเลยเนอะ"พี่เวทย์มนตร์พูดพร้อมกับเดินนำหน้าฉันเขามหาลัยไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***