8 เวทย์มนตร์ มนตร์ตราโตแล้วนะ

20ปีผ่านไป

20ปีผ่านไปสองฝาแฝดนั่นก็เติบโตเป็นหนุ่มสาวตามวัย สองพี่น้องเรียนอยู่มหาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพ เขาสองคนไม่มีเพื่อนเหมือนคนอื่นเขาหลอก จะอยู่กันก็แค่สองคนพี่น้องนี่แหละ หน้าตาทั้งสองคนเหมือนกัน และสิ่งที่เหมือนกันไม่แตกต่างกันเลยคือหน้าตาและเนื้อตัวทั้งสองมีตุ่มตะปุ่มตะปั่มเหมือนกับผิวคางคกจนน่าเกียจ นั่นก็เป็นสาเหตุให้ทั้งเวทย์มนตร์และมนตร์ตราไม่มีเพื่อน เพียงเพราะเห็นหน้าและผิวกายทุกคนต่างก็พากันรังเกียจและตกใจจนไม่มีใครคบสองพี่น้องเป็นเพื่อนมันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เด็กจนฉันกับพี่เวทย์มนตร์เริ่มจะชินแล้วล่ะ มีอีกอย่างหนึ่งนะโดนรังเกียจไม่พอยังโดนแกล้งอีก ทำอะไรก็ไม่ได้ก็ต้องก้มหน้ารับกรรมไป บางทีฉันกับพี่เวทย์มนตร์ก็สงสัยนะว่าแม่อลิชก็เป็นคนสวย ทำไมฉันกับพี่เวทย์มนตร์ไม่ดูดีเหมือนแม่อลิชบ้าง จนบางทีก็คิดนะว่าแม่อลิชเก็บฉันกับพี่เวทย์มนตร์มาเลี้ยงหรือเปล่า แต่พอถามแม่แม่ก็บอกคลอดฉันกับพี่เวทย์มนตร์ออกมาจากท้องเองเลยไม่ได้เก็บมาเลี้ยงแต่พอถามถึงพ่อแม่ก็บ่ายเบี่ยงทุกที พวกเราก็ไปถามน้าแยมโรลกับน้าชูชี่ก็ตอบเหมือนแม่อลิชแต่พอถามว่า

"น้ารู้ใหมค่ะว่าพ่อของพวกเราเป็นใคร"น้าแยมโรลกับน้าชูชี่ก็เลี่ยงที่จะตอบและเปลี่ยนเรื่องทุกทีจนฉันกับพี่เวทย์มนตร์เริ่มไม่อยากถามแล้วถามไปก็ไม่ได้เรื่องอะไร

นี่ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันกำลังจะกลับบ้านจะต้องเจอ เดือนเด่นดาวมหาลัยและเพื่อนอยู่ดีๆพวกเธอก็เอาน้ำหวานหลากสีมาสาดใส่ฉันจนเนื้อตัวชุดนักศึกษาของฉันเปี้ยนไปหมดพร้อมกับเสียงหัวเราะคำพูดอย่างขบขัน

"55555อุ้ยนี่คนหลอนึกว่าถังขยะเคลี่ยนที่โทษทีมองผิดไป5555"แล้วพวกเขาก็เดินจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ได้แกล้งฉัน นักศึกษาที่เดินผ่านไปผ่านมาก็มองดูเฉยๆ บางคนก็หัวเราะขบขันเหมือนเป็นเรื่องตลก บางคนไม่มองเฉยๆยังเดินมาช้ำเติมเธออีก

"สมน้ำหน้ายังกับคางคกตกน้ำเลยว่ะ เร็วมาดูกันเร็วมาดูคางคกตกน้ำหวาน555"มาช้ำเติมหัวเราะอย่างสะใจ ตอนแรกก็รู้สึกโกรธอยู่นะแต่พอนานเข้ามันก็เริ่มชินชาไปแล้ว บวกกับคำสอนของแม่อลิชที่ว่าอะไรพอให้อภัยได้ก็ให้อภัยนะอย่าให้เป็นเวรกรรมต่อกันจะได้ไม่ต้องมาชดใช้กันอีก เพราะคำสอนของแม่อลิชนั่นแหละที่ทำให้ฉันอดทนเพื่อจะไม่ได้เป็นเวรกรรมต่อกัน

"มนตร์ตรา"เสียงเรียกและเสียงฝีเท้าวิ่งมาหาน้องสาวที่นั่งอยู่กับพื้นไม่ใหวติงด้วยความเป็นห่วง เสียงผู้คนรอบข้างหัวเราะอย่างขบขันแต่ไม่มีใครช่วยมีแต่เสียงด่าทอสมน้ำหน้า เขาตวัดสายตาไปมองคนพวกนั้นด้วยความโกรธพร้อมกับตะโกนด่าออกไป

"พวกมึงจะหัวเราะอะไรหนักหนาห้ะ พ่อแม่ไม่ได้สั่งสอนเรื่องมารยาททางสังคมหลอว่าไม่ควรหัวเราะคนที่โดนแกล้งหรือโดนด่าเรื่องปมด้อยถ้าอยากจะหัวเราะนักเก็บไว้ห้วเราะวันที่พ่อแม่พวกมึงนอนอยู่ในโลงเถอะ"จบคำพูดของผมพวกนั้นก็ชะงักอ้าปากค้างทันที สายตาของพวกมันมองดูผมด้วยความอยากด่าแต่ก็ไม่กล้าพวกมันเหมือนกลัวอะไรบางอย่างในตัวผม ชึ่งผมก็ไม่เข้าใจ ผมรีบพยุงมนตร์ตราขึ้นทันทีแล้วเดินออกไป เราสองพี่น้องยังไม่กลับบ้านพวกเรามานั่งเล่นสวนสาธารณะใกล้บ้านชึ่งมีอะไรที่ไม่สบายใจเราก็จะมานั่งเล่นที่นี่. มนตร์ตราทรุดลงนั่งเอนหลังพิงต้นไม้สายตาเหม่อมองไปเบี้ยงหน้าที่เป็นสระน้ำ โดยในหัวไม่รู้คิดอะไร ปากเม้มสนิทไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาให้เวทย์มนตร์พี่ชายได้รับรู้ เวทย์มนตร์ทรุดตัวลงนั่งข้างมนตร์ตราคนเป็นน้องสาวมื้อเอี้อมไปกอดไหล่น้องสาวเข้ามาหาตัวเพื่อเป็นการปลอบและให้กำลังใจไปในตัว

"พี่เวทย์มนตร์"อยู่ดีๆมนตร์ตราก็เรียกพี่ชายขึ้นมาหลังจากที่เงียบไปตั้งแต่มหาลัยจนมาถึงตอนนี้

"ว่าไงมนตร์ตรามีอะไรหรือเปล่า"เวทย์มนตร์ตอบรับพลางถามตอบ

"พี่เวทย์มนตร์คิดรังเกียจตัวเองใหมค่ะ คิดน้อยใจใหมทำไมถึงเกิดมาเป็นแบบนี้"มนตร์ตราเอ่ยถามออกมาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจที่เธอเฝ้าคิดในบางครั้งทำไมถึงเกิดมาในสภาพแบบนี้ทำไมไม่เกิดมาเหมือนคนอื่นเขา

เวทย์มนตร์มองหน้ามนตร์ตราสักพักหนึ่งไม่ตอบน้องแต่สอนน้องแทน

"มนตร์ตราคนเราเลือกเกิดไม่ได้หลอกนะว่าจะมีสภาพแบบใหนจะสวยหล่อหรือดำขาว แต่เมื่อเกิดมาแล้วสิ่งที่เราต้องทำคือยอมรับความจริงและไม่ดูถูกตัวเอง ใครจะพูดยังไงก็ช่างแต่เราย่อมรู้ตัวเราดีไม่ใช่หลอ คนหน้าตาดีจิตใจก็ไม่ได้ดีเสมอไปนิ ส่วนคนหน้าตาไม่ดีก็ไม่ได้เป็นคนไม่ดีตามหน้าตาเสมอไปนะฉะนั้นหน้าตาผิวกายมันตัดสินไม่ได้หลอกว่าใครจะดีจะเลว สิ่งที่เป็นตัวตัดสินก็คือการกระทำที่ดี นิสัยที่ดีและจิตใจที่ดีบวกกับที่มีความดีอยู่ในตัวของเราต่างหากล่ะจริงใหม"เวทย์มนตร์พูดสอนมนตร์ตราจบก็มองหน้าน้องสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาไปด้วย ก็เห็นรอยยิ้มเล็กๆกับแววตาที่เริ่มสบายใจมากขึ้นเขาจึงเอ่ยชวนน้องสาวกลับบ้านเพราะนี่ก็เย็นมากแล้วเดี๋ยวแม่กับน้าทั้งสองจะเป็นห่วง

"สบายใจแล้วใช่ใหม งั้นเรากลับบ้านกันเถอะเย็นมากแล้ว"

"ค่ะพี่เวทย์มนตร์"มนตร์ตราตอบพี่ชายพร้อมกับลุกขึ้นยืนเพื่อจะกลับบ้าน พร้อมกับคิดว่าเราจะไปแคร์คนภายนอกทำไม ในเมื่อเรามีแม่อลิช น้าแยมโรล น้าชูชี่ และยังมีพี่ชายอย่างเวทย์มนตร์ที่รักและอยู่เคียงข้าง โดยไม่คิดรังเกียจเราแม้แต่น้อย มีแต่ความหวังดีให้เสมอ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***