ตอนที่7

หลังจากที่เซเรียอายุได้18ปีท่านพ่อกับท่านเเม่เห็นลูกของพวกเขาควรเเต่งงานได้เเล้วเพื่อหาผู้สืบทอด(ถ่อว่าเร็วมากเเต่ก็ปกติสำหรับคนบนโลกนี้)

เซเรีย:ท่านเเม่ค่ะข้ายังไม่อยากเเต่งงานนะค่ะ!ข้านะอยากไปผจญภัยอยากไปท้องโลกกว้างเเละอีกอย่างข้ามีชายที่ข้าอยากเเต่งงานด้วยถึงเเม้ข้าจะไม่รู้เขาอยู่ไหน.......

เมเรีย:เเม่เข้าใจเจ้าเซเรียข้าเเค่ไม่รู้จะทำยังไงดีเจ้านะมีเเต่หนุ่มๆมาสู่ขอเจ้าเยอะมากเเล้วเเต่ล่ะคนก็เป็นคนชั้นสูงเก่งมีความสามารถเเถมหน้าตาดีเเต่สุดท้ายเจ้าก็ปฎิเสธทุกคนเพราะเจ้าเอาเเต่จะไปออกผจญภัยเเละตามหาชายที่เจ้าบอกว่าคู่ควรกับเจ้าคนเป็นเเม่ก็อดห่วงไม่ได้

เซเรีย:ข้าเข้าใจค่ะเเต่....ท่านเเม่เเต่ได้โปรด...ข้า...ข้าอยากทำสิ่งที่ตัวเองต้องการข้ามีความฝันที่อยากทำให้สำเร็จข้ารู้ว่าสิ่งที่ข้าขอมันทั้งอันตรายเเละเสี่ยงเเต่ท่านเเม่....ได้โปรดให้ข้าได้เลือกเส้นทางของข้าด้วยเถอะค่ะ!(คุกเข่าลง)

เมเรีย:ลุกขึ้นเถอะข้าเข้าใจเเล้วๆฮุๆนี่ลูกของเราโตเเล้วสินะ(ยิ้มด้วยความภูมิใจ)นี่ที่รักออกมาจากหลังประตูได้เเล้วนี้ท่านเเอบหังอยู่ใช่ไหมค่ะฮุๆ(ขำเบาๆ)

กาเลี้ยน: ! (ตกใจ)ป่ะ....เปล่านะ!ข้าไม่ได้เเอบฟังนะ

เซเรีย:ท่านพ่อ!(ตกใจ)นี่ท่านเเอบฟังจริงๆหรอค่ะ!

เมเรีย:ฮุๆดูเเล้วคงเป็นห่วงลูกสาวสินะค่ะที่รัก(มองสามี)

กาเลี้ยน:ถูกต้อง!ใครจะไม่เป็นห่วงเลี้ยงมาตั้งเเต่เล็กข้านะทั้งใส่ความรักใส่ใจกับลูกที่น่ารักของข้าเเละข้า(เสียงจริงจัง)ก็อยากรู้จริงๆใครมันชังกล้าทำให้ลูกข้าถึงขั้นต้องรอขนาดนี้!(หมายถึงผ.ชที่เซเรียรอมาตลอดนะครับจริงๆเเต่งงานในโลกนี้คือ18ปีเเต่จะเริ่มดูตัวหรือหาคู่ก็16-17ปีนะครับในโลกนี้มันไม่ได้บังคับเเต่งงานนะครับเเค่เป็นเรื่องปกติที่โลกนี้เขาต้องทำเหมือนเป็นเรื่องมาตฐานที่ทำ)

เซเรีย:คะ..คือว่าท่านใจเย็นๆก่อนนะค่ะเเฮะๆ.....ถ้าไม่มีอะไรเเล้วข้าขอออกไปทำตามความฝันของข้านะค่ะ(ต้องรีบเเล้วไม่งั้นต้องมีไอ้พวกบ้านั้นมาตามรุมจีบเเน่ๆ)

กาเลี้ยน:ให้ตายสิทำใจยากจังนะ.......(มองลูกสาวด้วยความเป็นห่วงเเละกังวล)

เมเรีย:นั้นสินะค่ะฮึ....(จะร้องไห้)...ขอให้เจ้าโชคดีอย่าลืมกลับมาหาพ่อกับเเม่บ้างนะฮือๆT^T(ร้องไห้)

กาเลี้ยน:ขอให้ท่านเทพเจ้าคุ้มครองเจ้าขอให้การเดินทางของเจ้าปลอดภัยเตรียมของเเล้วสินะเซเรีย....

เซเรีย:ค่ะท่านพ่อ..(รู้สึกเเย่จังจะร้องเเล้วนะพ่อกับเเม่อย่าร้องเเบบนั้นสิเเบบนี้หนูก็เป็นห่วงด้วยหรอกฮือๆ)ขอบคุณที่เลี้ยงดูข้ามา.....ไว้ข้าได้เจอเขาได้สิ่งต้องการสำเร็จข้าจะมาหาท่านพ่อท่านเเม่พร้อมกับสามีของข้านะค่ะฮือๆๆ(ร้องไห้หนักมากกกกก)

พ่อ&เเม่:ฮือๆๆ(ร้องหนักกว่าเดิม)

เจริญล่ะตระกูลนี้ทีนี้ก็ร้องกันทั้งบ้านเลยจบล่ะจากนั้นเซเรียก็กอดลาพ่อเเม่เเละออกเดินทางไปที่เมืองหลวงเพื่อขึ้นรถม้าไปที่ภาคกลางอันเป็นที่ตั้งของกิลนักผจญภัยขนาดใหญ่เเหล่งร่วมคนที่อยากออกผจญภัยทั่วโลก

ตัดไปที่ฝั่งพระเอกบ้างนะครับ

คอลาส:นี่เจ้าหมายความว่าไงฮ่ะ!จะออกไปผจญภัยเจ้ารู้หรือเปล่าว่าเจ้ากำลังพูดเรื่องบ้าๆอะไรออกมา!ที่นี้คือหน้าที่ที่นี้คือป้อมปราการที่เราต้องปกป้องตระกูลเราปกป้องที่นี้มา500ปีทุกล้วนตายที่นี้!เพื่อปกป้องมันเเต่เจ้ากำลังจะบอกว่าจะยกตำเเหน่งเเม่ทัพประตูสวรรค์ให้คนอื่นรึ!(โกรธมาก)

กัสลาส:......ข้ารู้ว่าสิ่งที่ข้าขอมันชังไร้ความรับผิดชอบเเละความเป็นตายของผู้คนการที่ข้าขอออกไปผจญภัยโดยทิ้งคนของข้าเเละหน้าที่นี้มันชังไร้เกียติเเละหน้าสมเพศเเต่....ข้าก็ไม่ได้คิดจะทอดทิ้งโดยตรงข้าเพียงเเต่อยากเห็นโลกภายนอกว่าเป็นเช่นไรสิ่งที่ข้าเห็นทุกวันนี้มีเพียง.....สงคราม....การสูญเสีย....ศพนับไม่ถ้วนของผู้คน....เเละการต้อสู้ฆ้าฟันอันไม่จบไม่สิ้นท่านพ่อได้โปรดให้ข้าได้ออกผจญภัยด้วยเถอะข้าจะหาต้นต่อความขัดเเย้งเเละต้นเหตุของสงครามครั้งนี้ให้ได้ได้โปรด.....อนุญาตถอนตัวข้าออกจากเเม่ทัพประตูสวรรค์เเละมอบให้คนที่เขาเหมาะสมเถอะครับ!(คุกเข่าลง)

คอลาส:.......ไปซะ......ออกไปจากสายตาข้าเดียวนี้!ฮึ้ย!(โยนเเก้วเหล็กใส่หน้ากัสลาส)

กัสลาส:อึก!(โดนเเก้วเหล็กหรือจอกเนี้ยกระเเทกเข้าหน้า)

คอลาส:รีบๆใส่หัวไปซะ!.......เเกมัน!......ไร้ค่า(ลุกออกจากบันลังเดินหนีออกจากพระราชวัง)

กัสลาส:.......(ลุกขึ้นกำลังจะเดินออกห้องโถง)

เเอนนา:กัสมาหาเเม่สิไหนเอาบาดเเผลให้เเม่ดูสิเจ็บไหม

กัสลาส:ไม่ครับท่านเเม่ข้าไม่เป็นไร.....(มองด้วยต่ำ+ซึม)

เเอนนา:จงอย่าคิดมากเจ้าทำในสิ่งที่เจ้าต้องการเถอะข้ารู้เจ้าทำเพื่อพ่อของเจ้า....เพื่อมวลมนุษย์เจ้าอุทิศชีวิตปกป้องผู้คนมา7ปีเเละเจ้าก็ทำได้ดีข้าภูมิใจในตัวเจ้ากัสลาสเจ้าคือบุตรที่พระเจ้าได้มอบพลังให้เพื่อปกป้องมนุษย์จงอย่าลืมสิ่งนี้ก็พอส่วนเรื่องเเต่งงานฮึๆข้ารู้ว่ามีคนที่เจ้าต้องการเเล้วเเต่คนนี้ก็จะไม่พยามหาหญิงอื่นมาให้เจ้าเเล้วล่ะหามาให้ก็ปฎิเสธทุกครั้งเจ้านี้มัน....เหมือนพ่อของเจ้าไม่มีผิดเลยนะ55555(ลูบหัวกัส+ให้กำลังใจ)เอาล่ะๆไปได้เเล้วเดินทางปลอดภภัยขอให้เทพเจ้าคุ้มครองลูกชายของข้าฮึก!.....(จะร้องไห้)

กัสลาส:ครับท่านเเม่!ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะครับ!ฮือๆ(น้ำตาลูกผ.ช)ข้าจะไม่ทำให้ท่านพ่อท่านเเม่ผิดหวังข้าสัญญาว่าจะกลับมาหาท่านทั้ง2พร้อมความสำเร็จอันยิ่งใหญ่เเละภรรยาของข้า......ข้ารักท่านเเม่กับท่านพ่อนะครับถึงเเม้ท่านพ่อจะไม่อยู่เเต่ช่วยบอกท่านให้ข้าด้วยนะครับ....

เเอนนา:ได้ข้าจะบอกพ่อเจ้าให้.....ฮือๆ.....

หลังจากกัสได้กอดลาเเม่เเล้วเขาก็ได้เจรียมข้าวของไปที่คอกม้าระหว่างกัสกำลังเดินลงไปเข้าได้หันไปมองหน้าต่างที้ที้พ่อเขาอยู่ก่อนจะหันกลับไปเพื่อมุ้งหน้าไปคอกม้าต่อ.....โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า....พ่อของเขาได้ดูเขาอยู่ด้วยความเสียใจเเละรูสึกผิด....

ยาวหน่อยนะกำลังอินเลยยังก็ขอให้สนุกนะครับทุกคนเเอดอาจลงช้าหน่อยช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***