ตอนที่3

เช้าอันสดใสในวันใหม่ได้เริ่มขึ้นเเล้ว....

ณ เวลาท6:00โมง เช้า มิวก็ตื่นมาล้างหน้าเเปลงฟันอ่าบน้ำส่วนโจก็.......

มิว:นี่โจตื่นได้เเล้วเช้าเเล้วนะ!นี่โจ!!!(เขย่าโจ)

โจ:อืมzzzzขออีก5นาทีมิวขออีก5นาทีzzzzz

มิว:ตื่นได้เเล้วไม่งั้น.....(กระซิบหูโจ)ฉันจะจูบปากนายนะ~

โจ:!...(กระเด้งออกจากเตียง)หยุดนะ!ฉันตื่นเเล้วๆ

มิว:555555ได้ผลเเฮะฮิๆนายเนี่ยนะกลัวอะไรขนาดนั้น

โจ:กลัวอะไรฉันไม่กลัวเเค่.....มันน่าอายนะอีกอย่างนายกับฉันเป็นผ.ชทั้งคู่อย่ามาทำเเบบนี้เลยอย่าเเกล้งเเบบนี้

มิว:ฮึ!นายนี่มันจริงจังไปซะทุกเรื่องจริงๆถ้าฉันเป็นผ.ญจะยอมไหมล่ะ(มองโจจริงจัง)

โจ:ยอมครับ(มองมิวกลับเเบบจริงจัง)

มิว:เอ้ะ!(ตกใจ+เหวอ)นี่นายเอาจริงดิ!(เขิน)

โจ:...จริง...ถ้านายเป็นผ.ญฉันจะเเต่งงานกับนายมีลูกกับนายมีครอบด้วยกัน.....อยู่ด้วยกันตลอดไป

มิว:(จู่ๆไอ้บ้านี่ก็พูดออกมาเนี้ย!!ไม่ๆใจเย็นไว้สิตัวเราหมอนี้คงพูดเล่นสินะกำลังเเกล้งเราเเน่ๆฮึ!ฉันไม่หลงกลหรอกนะ!)พอเลยไปอ่าบน้ำเเปลงฟันเลยเดียวฉันทำข้าวเช้ารอ

โจ:ครับๆ....(เดินเข้าห้องน้ำ)

ผ่านไปไม่นานหลังโจอ่าบน้ำเเปลงฟันล้างหน้าเสร็จทั้งคู่ก็กินข้าวเช้ากันอย่างอร่อยกินเสร็จมิวก็ล้างจานโจก็มาช่วยหลังจากนั้นก็รีบเเต่งตัวเพื่อไปเรียนต่อคุณอาจสงสัยทั้งคู่เดินไปเรียนหรอคำตอบคือ...ใช่ครับเพราะบ้านมิวกับโจอยู่ใกล้ๆวิลัยเลยส่วนบ้านทั้งคู่ก็ห่างกันเเค่6กิโลเมตรเอง

มิว:นี่โจวันนี้คิดว่าอาจารย์เขาจะสั่งงานเยอะไหม?

โจ:ไม่รู้สิคงสั่งเเหละมั้งทำไหมล่ะอย่าบอกนะเด็กเรียนอย่างนายขี้เกียจทำงานทำการบ้านนะ(มองมิว)

มิว:ไม่ใช่ซะหน่อย!เเค่......ถามเชยๆโจ~ปวดขาอ้าาาขอขี่หลังหน่อยสิน้าๆๆ(อ้อนโจ)

โจ:นี่มิวนายไม่ใช่เด็กเเล้วนะพึ่งเดินมาไม่กี่นาทีจะมาปวดขาได้ไงนี่จะหลอกขี่หลังฉันไปวิลัยโดยไม่ต้องเดินไปเองหรือไง?บอกเลยไม่ได้ผลหรอกฮึๆ(ขำ)

มิว:น้าๆๆๆทำไหมล่ะก็ตอนสมัยเด็กฉันขอขี่หลังนายนายก็ให้ฉันขี่ตลอดทำไหมพอโตขึ้นถึงไม่ให้ขี่ล่ะโจของฉันเปลี่ยนไปเเล้วสินะฮือๆ(บีบน้ำตา)

โจ:ก็ได้ๆ...อ่ะขึ้นมา(ย่อตัวลง)

มิว:เย้!5555ขอบคุณนะโจฮิๆ(ยิ้ม+ดีใจจัด)

โจ:เฮอ~(ถอนหายใจ)ก็ดูนายทำตัวสิจะไม่ให้ฉันเเซวว่าเหมือนผ.ญได้ไงขนาดคนอื่นยังเเซวนายมองนายเหมือนผ.ญทั้งนั้นไม่ร่วมคนที่เข้าใจนายผิดคิดว่าเป็นผ.ญอีก

มิว:เเล้ว...(กระซิบข้างหูโจ)ไม่ชอบหรอจ๋ะถ้าฉันเป็นผ.ญจริงๆถ้าเป็นนายฉันไม่รังเกียจหรอกนะฮิๆ

โจ:!(เขินหน้าเเดง)ให้ตายเถอะหยุดเเกล้งฉันนะโว้ย!

มิว:555555ก็ได้ๆใจเย็นพ่อคนเก่งเดียวฉันตกขึ้นมาทำไงล่ะ55555

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเดินทางไปวิลัยก็ได้ขยะสังคมมามันก็คือ!ฟรอมช่างนั้นเอง!เเม่งมากันตั้ง20กว่าคน(ฮ่ะ!)