1.4

เว่ยฉือซู่หรี่ตา "เจ้ากล้าขู่ข้าหรือ" เจ้าของไม่ดีนี่บังอาจนัก ไปหัดทำตัวไม่ดีมาจากที่ใดกันจึงกล้ามาขู่เขาเช่นนี้

"มิใช่เช่นนั้น หากแต่เสด็จแม่บอกไว้ว่าเสด็จพี่ไปที่ใดล้วนให้บอกเสด็จแม่ "

เว่ยฉือช่านเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนลง แย้มยิ้มเอาใจ "ขอเพียงเสด็จพี่พาข้าไปด้วย ข้าก็จะไม่บอกเสด็จแม่"

"..." หากนี่มิใช่การข่มขู่แล้วคืออะไร

เขาอายุ 15 ปีแล้ว ภายใต้การอบรมสั่งสอนของมหาเสนาบดี ไท่ฉวน เขาพอจะเข้าใจสถานะของตนคร่าว ๆ แม้จะมีสถานะสูงส่งด้วยเป็นองค์ชายใหญ่ แต่เขามิใช่โอรสของฮองเฮา สถานะยังเทียบกับเว่ยฉือยวี่ โอรสของฮองเฮาซึ่งเป็นองค์ชาย 3 มิได้เสียด้วยซ้ำ เขาจึงต้องใช้เวลายามนี้เริ่มต้นเสริมความแข็งแกร่งให้แก่สถานะของตน ไม่ว่าจะเป็นการร่ำเรียนตำราหรือศิลปะการต่อสู้ เว่ยฉือซู่ล้วนไม่ต้องการพ่ายแพ้ให้แก่ เว่ยฉือยวี่

เพียงเขาขึ้นเป็นอันดับหนึ่ง เสด็จแม่จะสามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

ไม่เช่นนั้น ถัดจากเขาลงไปยังมีพระอนุชามากมายทยอยเกิดมาเรื่อยๆ หากเขาไม่ชิงดีชิงเด่น เสด็จพ่ออาจลืมเลือนเสด็จแม่ไปเสียก็ได้

"เสด็จพี่" มือเล็กจับเข่าไว้แน่น

"ผู้ใดเป็นพี่เจ้า" เว่ยฉือซู่ดึงมือนั้นออก วิ่งทะยานไปยังประตูโค้งนอกตำหนักฉินซือ จงใจให้เว่ยฉือช่านกับชิงฝูตามไม่ทัน

เขามีเจ้าของไม่ดีอยู่เคียงกายทุกวี่ทุกวัน ขึ้นตำหนักฉินซือไปเรียนหนังสือก็ไปด้วยกันแต่เจ้าของไม่ดีนั้นเพียงจับหนังสือก็หลับเสียแล้ว...เจ้าของไม่ดีนี้ไม่มีประโยชน์อย่างแน่นอนแต่เขานั้นไม่เหมือนกัน เขาหาญกล้ามีปณิธานมุ่งมั่น ไม่ง่ายนักที่จะทำให้มหาเสนาบดี ไท่ฉวนกราบทูลขอต่อฮ่องเต้ให้ เจิ้นกั๋วกง²เป็นผู้สอนศิลปะการต่อสู้แก่เขา เขาจึงไม่มีเวลาอยู่กับเจ้าของไม่ดี

เว่ยฉือซู่ลอบวิ่งออกไปโดยไม่มีผู้ใดทันได้มอง ทว่าเพิ่งจะวิ่งผ่านประตูโค้งเท่านั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังขึ้นด้านหลัง เขาจึงหยุดฝีเท้าแล้วหันกลับไปยังข้างประตูโค้ง

"หลบไป ไอ้คนไม่มีผู้ใดต้องการ" พูดพูดคือ เว่ยฉือโย่ว โอรสของพระสนมหลงซึ่งเพิ่งจะมีอายุ 12 ปีเต็ม

"ใช่แล้ว หลบไป"

เว่ยฉือซู่หรี่ตา เจ้าพวกนี้คือพวกอนุชาโง่เง่าที่เพิ่งจะเข้าตำหนักฉินซือมาเรียนหนังสือ แต่กลับล้อมช่านเอ๋อร์เอาไว้

"ข้ามิได้ไม่มีผู้ใดต้องการเสียหน่อย" เว่ยฉือช่านตอบด้วยเสียงแผ่วเบา น้ำตาสองหยดเอ่อคลอหน่วย

"เจ้ามันเป็นคนที่ไม่มีผู้ใดต้องการ เสด็จแม่ข้าบอกว่าแท้จริงแล้วเจ้ามิใช่โอรสของเสด็จพ่อจึงไม่ต้องการเจ้าแล้ว" องค์ชายพระองค์หนึ่งเอ่ยขึ้น "แม้แต่เสด็จแม่ของเจ้าก็ไม่ต้องการเจ้า...หึ ๆ เหตุใดเจ้าไม่ตายตามเสด็จแม่เจ้าไปเล่า เหตุใดมีแทงเข้าไปลึกถึงเพียงนั้นเจ้ายังไม่ตายอีก"

เว่ยฉือซู่กอดอก พิงประตูโค้ง

เด็กเหลือของพวกนี้ขาดการอบรมเสียจริง ไม่พูดเรื่องเก่าเก็บนานปีเช่นนี้สักนิดจะไม่สบายใจหรือไร

เขาได้ยินหลังจากเกิดเรื่องว่าพระสนมเจิน เสด็จแม่ของช่านเอ๋อร์ ไม่ทราบเหตุใดกลับเสียสติคลุ้มคลั่งจะสังหารช่านเอ๋อร์ นางคิดว่าช่านเอ๋อร์ตายไปแล้วจึงรีบฆ่าตัวตายเสด็จพ่อเสด็จมาช้าไปเพียงก้าวเดียว...แน่นอน นี่เป็นเรื่องที่เขาฟังมาเช่นกัน กระทั่งบัดนี้เขายังไม่รู้ความจริงของเหตุการณ์นั้น

________________

² เจิ้นกั๋วกง เป็นบรรดาศักดิ์อย่างหนึ่งที่ฮ่องเต้พระราชทานให้ขุนนาง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***