1.3

แต่แล้วเรื่องที่เว่ยฉือซู่กังวลที่สุดก็บังเกิด

พระสนมเสียนอยู่กับเว่ยฉือซ่านตั้งแต่เช้าจรดค่ำ กระทั่งนอนยังนอนด้วยกันทำให้เขาขุ่นเคืองจนคันยิบ

เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ...น้องชายมิใช่ของดีอันใด มาแย่งเสด็จแม่ของเขาไปอีก

วิธีรับมือกับเจ้าของไม่ดี ก็คือจัดของเสีย

รอจนบาดแผลบนกายของเว่ยฉือซ่านหายดี เริ่มลงจากเตียงมาเดินได้ เว่ยฉือซู่ก็แกล้งขีดขาให้ล้ม ครั้นเห็นเสด็จแม่ผินหน้ากลับมา เขาก็รีบเข้าไปกอดเว่ยฉือซ่าน ปลอบไม่ให้ร้องไห้ จุมพิตใบหน้าน้องสักหน่อย เสด็จแม่ก็ลูบศีรษะแล้วชมว่าเขาเป็นเด็กดีมาก เป็นพี่ชายที่ดีทีเดียว

เฮอะ...แค่คำพี่ชายที่ดีสี่พยางค์นี้มีค่าเป็นเงินเป็นทองรึ

เขาไม่สนใจเรื่องเล็ก ๆ พรรค์นั้นหรอก เขาเพียงแค่ไม่พอใจที่โดนเจ้าของไม่ดีแย่งเสด็จแม่ไปเท่านั้น

วิธีที่ดีที่สุดที่จะแย่งเสด็จแม่คืนมาก็คือ คอยอยู่ข้างกายเจ้าของไม่ดีนี่เสมอ แกล้งให้เจ้านี่ร้องไห้หาบิดามารดาเสียก่อน จากนั้นจึงจับมากอดเอาไว้ในอ้อมอก

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังอาสาให้เจ้าของไม่ดีมานอนด้วยกันอีกด้วย เพราะขอเพียงมานอนกับเขา เจ้าของไม่ดีจะไม่อาจไปยุ่งกับเสด็จแม่ได้อีก ในเมื่อเขานอนกับเสด็จแม่ไม่ได้ เจ้าของไม่ดีก็ไม่อาจกระทำได้เช่นกัน

ดังนั้นวันแล้ววันเล่าที่เจ้าของไม่ดีเติบโตขึ้น ก็จะเริ่มได้ลิ้มรสความขมขื่น...

"เสด็จพี่ ท่านจะไปที่ใด"

เว่ยฉือซู่ในวัยสิบห้าปีเพิ่งจะเหยียบย่างออกนอกตำหนักฉินซือกลับถูกเว่ยฉือซ่ายมาขวางเอาไว้

"กงการอะไรของเจ้า" เขาหรี่ตาจ้องมองน้องชาย

เจ้าของไม่ดีนี่ประหลาดนัก ประหลาดที่มีคิ้วเข้มตาโต ใบหน้าเล็กขาวนุ่มนิ่มคล้ายซาลาเปาลูกเล็ก ๆ ทำเอาเว่ยฉือซู่คันไม้คันมือนึกอยากหยิกเล่นอยู่บ่อยครั้ง ทั้งที่อายุสิบสามปีแล้วแท้ ๆ แต่ยังมีใบหน้าที่ไม่อาจแยกได้ชัดเจนว่าเป็นสตรีหรือบุรุษโดยเฉพาะดวงตาซึ่งมักมีหยาดน้ำตาคลอหน่วยคู่นั้น มันทำให้เขานึกอยากแกล้งให้ร้ิงไห้อยู่บ่อยครั้ง

ทว่าเมื่อตัวติดกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน จะเล่นหรือจะแกล้งก็ล้วนกระทำไม่แตกต่างกันนัก ตอนนี้ดูท่าน้องชายจะทำให้เขารำคาญเข้าจริง ๆ เสียแล้ว

"แต่องค์ชายใหญ่พ่ะย่ะค่ะ พระสนมเสียนรับสั่งเอาไว้ ว่าหากองค์ชายทั้งสองเสด็จออกจากตำหนักฉินซือเมื่อใด จะต้องเสด็จกลับไปยังตำหนักฉางชุนทันที" ใบหน้าที่ดูอ่อนไหวของชิงฝูดูขมขื่นเสียจนคล้ายจะหลั่งน้ำดีออกมาก็ไม่ปาน "ระยะนี้กว่าองค์ชายใหญ่จะเสด็จกลับก็ช้าไปหนึ่งถึงสองชั่วยาม¹ กระหม่อม..."

องค์ชายใหญ่ไม่กลับไป องค์ชายรองก็ไม่กลับก่อน เพราะกลัวว่าหากพระสนมเสียนถาม จะไม่รู้ควรทำประการใด เว่ยฉือซ่านกับชิงฝูต้องฆ่าเวลาอยู่ข้างนอกหนึ่งถึงสองชั่วยามจึงกล้ากลับตำหนักฉางชุน

"ข้าให้เจ้านำเสด็จองค์ชายรองกลับไปก่อน พูดมากอันใด"

"แต่..."

"ข้าจะบอกเสด็จแม่" เว่ยฉือช่านโพล่งขึ้นมา

______________________________________________

¹ หน่วยเวลาของจีน 1 ชั่วยาม เท่ากับ 2 ชั่วโมง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

1.2

บทต่อไป