"ตาบอดกันหมด"

เจ้าของบ้านหลังหนึ่งเรียกช่างไม้มาติดวงกบประตู ช่างไม้ทำเสร็จเจ้าของบ้านก็มาตรวจสอบความเรียบร้อยจึงพูดขึ้นมาว่า_"คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง ตาบอดหรือไง" ช่างไม้จึงตอบกลับมาว่า_"คุณน่ะสิตาบอด ถ้าไม่ตาบอดคงไม่จ้างผมมาทำหรอก"

นักเขียน

"ฮะอะไรยังไงคือตาบอดกันทั้งคู้หรอ?????"

"มีไม่มี"

ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งมีชายผู้สูงศักดิ์ที่เป็นดูยุคของหมู่บ้านแห่งนี้ที่ชอบที่จะที่จะดูหมิ่นดูแคลนคนในหมู่บ้านหรือคนใกล้เคียงว่าตนนั้นรวยมากเพียงใดวันหนึ่งชายสูงศักดิ์ได้เข้าไปดูหมิ่นชายธรรมดาคนหนึงกับความสูงศักดิ์ของตน

ชายสูงศักดิ์

"เจ้ามาจากเมืองไดคงจะเป็นเมืองที่ยากไร้นาดูเจ้าจึงมายังหมู่บ้านของข้าเจ้าคงได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของข้ามานะสิว่าข้านั้นมีความร่ำรวยมากเพียงใดเจ้าคงมาเมืองนี้เพื่อที่จะขอความกรุณาจากข้าใช่หรือไม่"

ชายหนุ่มธรรมดา

"กระหม่อมไม่รู้หรอกนะเพคะว่าท่านสมศักดิ์มากเพียงใดแต่ท่านควรอยู่ที่จะดูหมิ่นผู้อื่นจะเป็นอันดีกว่านะเพคะมีผู้คนอีกมากมายที่ร่ำรวยและสูงศักดิ์กว่าท่านแค่ท่านไม่แลมองมีผู้อื่นเลยเท่านั้นเองเพคะ"

ชายสูงศักดิ์

"เจ้าจะบอกว่าเจ้ารับรวยกว่าข้างั้นรึเจ้าไม่รู้หรือไงว่าข้าเป็นใครแล้วสิ่งของมีค่าของเจ้าอยู่ไหนบ้างข้าไม่เห็นจะมีเลยซักกะเสบเงิน"

ชายหนุ่มธรรมดา

"ท่านมีเงินทองมากมายแต่ไม่ยอมใช้ให้เกิดประโยชน์แก่ชาวบ้านของท่านกระหม่อมอยากใช้ให้เกิดประโยชน์แต่มิมีให้ใช้แล้วค่ากับท่านแต่ต่างกันประการใดเล่าพญาคะ"

นักเขียน

"แหม~ลึกซิ่งจนไม่เข้าใจเลยใช่ไหมท่านผู้สูงศักดิ์เอาสเปรย์ละครหลังข่าวเลยละครคุณธรรมชัดๆ"

"ลองฟังดู"

วิบูลย์

"ทำไม่นายชอบพูดละเมอตอนหลับอยู่เรื่อย??"

เสด็จ

"จริงเหรอ!?"

วิบูลย์