4

มิสึซากิแม้จะถูกกดดันอย่างหนักแต่ไม่ยอมปล่อยให้ความสิ้นหวังกลืนกินเธออย่างง่ายดาย แม้ดวงตาของเธอจะสะท้อนความหวาดกลัว แต่ในมือเธอยังกำกริซสั้นที่พ่อของเธอเคยให้ไว้แน่น ถึงจะรู้ว่ามันคงไม่สามารถสร้างบาดแผลให้กับลูซิเฟอร์ได้ แต่เธอเลือกจะไม่ยอมแพ้

"ฉันไม่ใช่เด็กสาวที่เจ้าจะเล่นสนุกได้ตามใจหรอก!" เธอตะโกนออกมาทั้งๆ ที่เสียงสั่นไหว รวบรวมความกล้าที่เหลืออยู่ทั้งหมด

ลูซิเฟอร์หรี่ตามองเธอ รอยยิ้มแผ่วเบาแฝงด้วยความดูถูกปรากฏบนใบหน้าของเขา “เจ้าคิดว่ากริซนั่นจะช่วยอะไรเจ้าได้? หรือเจ้าแค่พยายามทำให้ตัวเองดูกล้าหาญขึ้น?” เขาเอ่ยพร้อมเสียงหัวเราะเย้ยหยัน ทว่ามิสึซากิไม่สนใจคำพูดของเขา เธอคว้ากริซสั้นออกมาและพุ่งเข้าไปโจมตีด้วยความรวดเร็ว

เธอพุ่งตรงไปยังเขา หวังจะสร้างรอยแผลใดๆ ก็ตามบนร่างกายของปีศาจผู้เย่อหยิ่งนี้ แม้ว่าจะรู้อยู่แก่ใจว่ามันอาจไร้ผล แต่เธอจะไม่ยอมให้ลูซิเฟอร์เห็นเธอเป็นเพียงตุ๊กตาไร้สติอีกต่อไป

ลูซิเฟอร์ขยับตัวอย่างเชื่องช้า ยื่นมือออกไปคว้าข้อมือของเธอได้อย่างง่ายดายก่อนที่กริซจะสัมผัสถึงเขา “น่าสนใจจริงๆ ที่เจ้าพยายามต่อสู้แม้จะรู้ว่ามันไร้ประโยชน์” เขากล่าวพร้อมบีบข้อมือเธออย่างแรงจนเธอร้องด้วยความเจ็บปวด แต่มิสึซากิก็ยังไม่ปล่อยกริซจากมือเธอ

“ฉันจะไม่ยอมให้นาย...เล่นกับฉันแบบนี้หรอกนะ!” เธอตะโกนด้วยความโกรธและความกล้า มองตรงเข้าไปในดวงตาของลูซิเฟอร์ราวกับจะท้าทายเขา

แต่ลูซิเฟอร์เพียงแค่ยิ้มเยาะ เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น เสียงหัวเราะที่แผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยความกดดันดังขึ้น “เจ้าน่ะ เป็นของข้าแล้ว มิสึซากิ...ไม่ว่าด้วยวิธีใด ข้าจะทำให้เจ้าเห็นว่าความสิ้นหวังที่แท้จริงเป็นอย่างไร”

เงามืดรอบตัวลูซิเฟอร์เคลื่อนไหว บิดเบี้ยวอย่างน่าสะพรึง ขณะที่เขายังคงบีบข้อมือเธอไว้แน่น มิสึซากิพยายามสู้สุดกำลัง แต่เงาดำเหล่านั้นเริ่มโอบรอบเธออย่างแน่นหนา ราวกับงูรัดเหยื่อให้สิ้นไร้ทางหนี

ทว่า ในช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวัง เสียงของยาคุโมะก็ดังก้องขึ้นในหัวของเธอ คำสัญญาที่เขาเคยให้ไว้... "ฉันจะไม่ปล่อยให้เธออยู่ลำพัง ฉันจะปกป้องเธอเอง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

แม้ลูซิเฟอร์จะยืนอยู่ตรงนี้ แม้ความสิ้นหวังจะครอบงำ แต่ลึกๆ ในใจ มิสึซากิก็ยังเชื่อว่ายาคุโมะจะมาช่วยเธอทันเวลา...

แม้ในใจของมิสึซากิจะยังคงเชื่อในคำสัญญาของยาคุโมะ แต่ความจริงที่เธอต้องเผชิญในตอนนี้คือความเจ็บปวดและความทรมานที่ลูซิเฟอร์นำมามอบให้ ยาคุโมะอยู่ห่างจากเธอถึง 21 ตู้ ทั้งร่างกายของเขาก็ยังบาดเจ็บหนักจากการต่อสู้กับซาตาน การที่เขาจะมาถึงทันนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้ แต่ลึกลงไป เธอหวังว่าเขาจะมาช่วยเธอแม้ว่าโอกาสจะริบหรี่ก็ตาม

ลูซิเฟอร์มองดูท่าทางดิ้นรนของมิสึซากิด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน "เจ้าคิดว่าแวมไพร์ตัวนั้นจะมาช่วยเจ้าได้งั้นหรือ?" เสียงของเขาแผ่วเบาแต่น่าขนลุก “เขาคงไม่ทันหรอก เจ้าอยู่ในเงื้อมมือของข้าแล้ว ไม่มีใครสามารถช่วยเจ้าได้อีก”

มิสึซากิพยายามดิ้นหนีจากเงามืดที่รัดตัวเธอไว้แน่น เธอยังพยายามกรีดมีดกริซในมือเพื่อปลดปล่อยตัวเอง แม้ว่าความเจ็บปวดจากข้อมือที่ถูกบีบอย่างรุนแรงและแผลลึกจากการต่อสู้จะเริ่มกัดกร่อนกำลังของเธอ

"ฉันจะไม่ยอมแพ้..." เธอกระซิบกับตัวเอง พยายามรวบรวมพลังใจสุดท้าย เสียงในหัวของเธอยังคงดังก้อง “ยาคุโมะจะมาช่วย...”

แต่เวลาผ่านไป ความเจ็บปวดกลับทวีขึ้น ลูซิเฟอร์ใช้ปลายนิ้วสัมผัสรอยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเธออย่างแผ่วเบา ดวงตาเยือกเย็นของเขาฉายแววหลงใหล "น้ำตาของเจ้า...ช่างงดงามเสียจริง ข้าหวังว่าข้าจะได้เห็นมันมากกว่านี้" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ชวนขนลุกพร้อมยิ้มด้วยความพึงพอใจ

ทันใดนั้น เงาที่โอบล้อมเธอเริ่มบีบรัดแน่นขึ้น ทำให้เธอไม่สามารถขยับตัวได้อีกต่อไป แม้กริซในมือเธอจะยังคงอยู่ แต่มันไม่อาจทะลุผ่านพลังแห่งความสิ้นหวังที่ลูซิเฟอร์สร้างขึ้น มิสึซากิเริ่มรู้สึกถึงความอ่อนล้าครอบงำ ร่างกายของเธอเริ่มไร้เรี่ยวแรงจะสู้ต่อ ความสิ้นหวังค่อยๆ เข้ามากัดกินหัวใจของเธออย่างช้าๆ

ลูซิเฟอร์โน้มตัวลงมาใกล้เธอมากขึ้น "ในที่สุดเจ้าก็จะได้เรียนรู้ว่าความสิ้นหวังที่แท้จริงเป็นเช่นไร" เขาพูดด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความโหดร้าย เงามืดเริ่มคลุมร่างของเธอจนรู้สึกราวกับกำลังจะถูกกลืนกิน

ในช่วงเวลาที่มิสึซากิรู้สึกว่าเธอกำลังจะถูกกลืนกินไปทั้งร่าง เสียงฝีเท้าที่เธอได้ยินนั้นค่อยๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ ราวกับเสียงเต้นของหัวใจที่เริ่มกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง ท่ามกลางความเจ็บปวดและความมืดมิด เธอพยายามเงี่ยหูฟัง มันเป็นเสียงที่คุ้นเคยเกินกว่าจะเป็นเพียงภาพหลอน แต่จะเป็นไปได้หรือ? ยาคุโมะ...จริงๆ น่ะเหรอ?

ลูซิเฟอร์ที่กำลังโอบรัดเธอด้วยเงามืด หยุดนิ่งชั่วขณะหนึ่ง ดวงตาสีซีดของเขาเหลือบไปยังทิศทางของเสียงที่ใกล้เข้ามา ริมฝีปากของเขาบิดเบี้ยวเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ยอีกครั้ง "โอ้...เขาจะมาจริงๆ หรือ?" เขาพูดอย่างเย้ยหยัน ก่อนที่จะหัวเราะในลำคออย่างแผ่วเบา “แต่เขาจะมาทันได้หรือ?”

มิสึซากิพยายามลืมตาขึ้น ทั้งร่างของเธอยังคงถูกพันธนาการไว้แน่น แต่ในดวงตาที่อ่อนล้าของเธอ แสงบางอย่างสว่างวาบขึ้นเพียงชั่วขณะ—แสงแห่งความหวัง

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนในที่สุด ร่างของยาคุโมะก็ปรากฏขึ้นในสายตาของเธอ แม้ว่าเขาจะบาดเจ็บสาหัสจากการต่อสู้กับซาตาน ร่างของเขาเต็มไปด้วยรอยแผล แต่ท่าทางและดวงตาสีแดงเข้มยังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เขาก้าวผ่านประตูตู้รถไฟเข้ามาอย่างมั่นคง แม้ร่างกายจะโซซัดโซเซอยู่บ้างก็ตาม

"มิสึซากิ!" เสียงของยาคุโมะดังก้องไปทั่วห้อง เขาเห็นร่างของเธอถูกลูซิเฟอร์พันธนาการไว้ในเงามืด ริมฝีปากของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ "ปล่อยเธอซะ!"

ลูซิเฟอร์หันมามองยาคุโมะ ดวงตาของเขาฉายแววเยาะเย้ย "เจ้ามาช้าเกินไปแล้ว ดูสภาพของเจ้าสิ..." เขาพูดพลางยิ้มเย้ย ท่าทางสบายๆ ของเขาดูเหมือนจะบอกเป็นนัยว่าเขาไม่ได้รู้สึกว่าถูกคุกคามแม้แต่น้อย

ยาคุโมะยืนหยัดอยู่ในที่นั้น แม้จะหายใจลำบากและร่างกายอ่อนแรง แต่แสงสว่างจากดวงตาของเขาไม่เคยดับลง เขารวบรวมพลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ แม้จะเป็นแวมไพร์ที่บาดเจ็บหนักจนยากจะฟื้นตัว แต่เขารู้ดีว่าการเสียมิสึซากิไปคือสิ่งที่เขาไม่มีวันยอมให้เกิดขึ้น

ในขณะที่ยาคุโมะพยายามฝ่าเงามืดและการโจมตีจากลูซิเฟอร์ มิสึซากิที่ยังคงต่อสู้กับเงาที่พันธนาการเธออยู่ สัมผัสได้ถึงบางอย่างที่เปล่งประกายอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง เธอหันไปมอง และสิ่งที่เธอเห็นนั้นก็คือกุญแจสีแดงสด มันเรืองแสงขึ้นท่ามกลางความมืดที่ปกคลุมไปรอบตัวเธอ

"กุญแจ!" มิสึซากิอุทานออกมาทั้งที่ร่างกายยังคงเจ็บปวด แต่ลึกๆ ในใจเธอก็รู้ว่ามันอาจเป็นกุญแจปลอม ซึ่งหากเธอหยิบขึ้นมาโดยไม่ระวัง มันอาจจะนำพาภัยร้ายมากกว่าเดิม

เธอหันไปมองยาคุโมะที่กำลังต่อสู้กับลูซิเฟอร์อย่างเต็มที่ รู้ดีว่าตอนนี้คงต้องพึ่งพาตัวเองสักพัก เธอตัดสินใจที่จะเสี่ยง มือข้างหนึ่งยังคงกำกริซสั้นเอาไว้แน่น ขณะที่อีกข้างหนึ่งค่อยๆ เอื้อมไปหยิบกุญแจสีแดงนั้นขึ้นมา

แต่ในวินาทีที่เธอแตะกุญแจ แสงสีแดงก็เจิดจ้าขึ้นมาอย่างฉับพลัน ลูซิเฟอร์หันมามองทันที ดวงตาสีแดงสดของเขาจับจ้องที่มิสึซากิด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น "เจ้าคิดว่าเจ้านั่นคือของจริงหรือ?" เขาพูดเสียงเบาราวกับกระซิบ แต่มันกลับทำให้บรรยากาศรอบๆ หนักอึ้งขึ้น

เงามืดรอบตัวลูซิเฟอร์เริ่มขยับ และปรากฏร่างของปีศาจเล็กๆ จำนวนมาก พวกมันพุ่งตรงเข้าหามิสึซากิราวกับจะปกป้องกุญแจสีแดงนั้นไม่ให้ถูกนำไป แต่ในชั่วขณะนั้น ยาคุโมะพุ่งเข้ามาเบื้องหน้าเธอ เขาปัดป้องการโจมตีของปีศาจเหล่านั้นด้วยแรงที่เหลืออยู่อย่างสุดความสามารถ

"ไม่เป็นไร มันเป็นกุญแจจริง!" ยาคุโมะตะโกนขึ้นเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงพลังที่เปล่งออกมาจากกุญแจสีแดงนั้น มันไม่ใช่กุญแจปลอมที่จะนำพาปีศาจหรือกับดักอื่นๆ มาเพิ่มเติม แต่กลับเป็นกุญแจที่แท้จริงซึ่งจะพาพวกเขาไปยังตู้ถัดไป

มิสึซากิหอบหายใจ แต่เธอก็ไม่ลังเลที่จะยื่นกุญแจให้ยาคุโมะ ก่อนที่จะจับมือของเขาแน่น "ไปกันเถอะ! ก่อนที่ลูซิเฟอร์จะตามมาได้!"

ทั้งสองคนไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปมากกว่านั้น ยาคุโมะใช้กุญแจสีแดงไขประตูของตู้รถไฟถัดไป ในขณะที่ลูซิเฟอร์มองตามด้วยรอยยิ้มเล็กๆ และไม่พยายามที่จะหยุดพวกเขาเพิ่มเติม เขาเพียงแค่พูดขึ้นมาเบาๆ แต่แฝงด้วยความเย้ยหยัน "สนุกดีนี่ แต่เราจะได้เจอกันอีกแน่..."

ประตูตู้เปิดออก เผยให้เห็นความมืดมิดของตู้รถไฟถัดไป ทั้งยาคุโมะและมิสึซากิที่ตอนนี้เหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ต่างก็รู้ดีว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น พวกเขาไม่รู้ว่าการทดสอบในตู้ถัดไปจะเป็นอย่างไร และจะต้องเผชิญกับอันตรายอะไรอีกบ้าง แต่สิ่งที่พวกเขารู้ชัดเจนที่สุดคือจะไม่มีวันยอมแพ้ให้กับรถไฟนรกแห่งนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***