3

#— หากใครอยากให้เพิ่ม oc ก็สามารถมาพิมพ์บอกในแชทได้นะคะ พอดีตอนนี้มีแค่มิสึซากิกับยาคุโมะ ตอนนี้เราต้องการหาเพื่อนให้น้องๆ เพิ่มนิดนึง ตอนนี้สมองเราตันมากว่าจะเพิ่มใครอีกดี

มิสึซากิที่อยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่เปลี่ยนไปในทันที เสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยค่อยๆ ดังใกล้เข้ามา หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความหวัง—ยาคุโมะกำลังมา!

“ยาคุโมะ!” เธอร้องเรียกชื่อเขา เสียงของเธอสั่นด้วยทั้งความตื่นเต้นและความโล่งใจ ยาคุโมะปรากฏตัวจากเงามืดด้วยท่าทีสุขุมและเยือกเย็นแบบที่เธอจำได้ แม้แต่แสงจันทร์ที่สะท้อนกับเส้นผมสีบอร์นอ่อนของเขาก็ยังชัดเจนเหมือนจริง แต่ลึกๆ ในใจ เธอรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ

เขายื่นมือออกมา "มิสึซากิ ฉันมาแล้ว..." เสียงของเขานุ่มนวลเกินไป ฟังแล้วเหมือนกับยาคุโมะ แต่ก็ดูแปลกออกไป เธอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเขาเข้ามาใกล้ ใบหน้าของเขาดูเย็นชาอย่างผิดปกติ

“เร็วเข้า เราต้องออกไปจากที่นี่ก่อนที่ปีศาจตัวอื่นจะตามมา” ยาคุโมะพูด เสียงของเขาเยือกเย็นจนขนลุก

มิสึซากิลังเล แต่ด้วยความที่เธออ่อนล้าและหมดหวัง เธอตัดสินใจยื่นมือออกไปหมายจะจับมือเขา แต่แล้ว... ก่อนที่นิ้วมือของเธอจะแตะถึงมือของเขา เธอก็เห็นรอยยิ้มเล็กๆ ที่น่าขนลุกปรากฏบนใบหน้าของยาคุโมะ—ไม่ใช่ยาคุโมะจริงๆ

ในทันที ภาพของยาคุโมะที่เธอเห็นแปรเปลี่ยน ร่างของเขาเริ่มบิดเบี้ยว ผิวหนังเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท และดวงตาสีแดงเพลิงปรากฏขึ้นแทนที่ดวงตาเยือกเย็นที่เธอคุ้นเคย "เจ้าคิดจริงหรือว่าเขาจะมา?" เสียงของลูซิเฟอร์ดังแทรกเข้ามาพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ

“ไม่...” มิสึซากิถอยหลังไป ทันใดนั้นโซ่เหล็กเส้นหนึ่งก็พุ่งออกมาจากเงามืดพันธนาการร่างของเธอไว้ เธอกรีดร้อง ดิ้นรนพยายามหนี แต่โซ่เหล่านั้นกลับรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ

ลูซิเฟอร์ปรากฏตัวต่อหน้าด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย "ความหวังของเจ้า ข้านี่ช่างรักมันเสียจริง..." เขากระซิบเบาๆ ก่อนจะย่อตัวลงมาใกล้ๆ "เจ้าโง่จริงๆ มิสึซากิ ความหวังอันเปราะบางของเจ้าจะเป็นเครื่องมือที่ข้าจะใช้เพื่อทรมานเจ้า ช่างเป็นความบันเทิงที่ข้าชื่นชอบเสียจริง"

มิสึซากิรู้แล้วว่าเธอถูกหลอก และขณะนี้เธอถูกดึงเข้าสู่ฝันร้ายที่ไม่สามารถหลบหนีได้ "อาจารย์ยาคุโมะ...อยู่ที่ไหนกันแน่..." เธอพึมพำด้วยเสียงแหบแห้ง

ลูซิเฟอร์ยิ้มกว้างขึ้น "เจ้าจะได้รู้...หลังจากที่ข้าได้ลิ้มรสความหวาดกลัวของเจ้าอย่างเต็มที่แล้ว"

ในขณะที่เธอถูกทรมานด้วยภาพลวงตา ยาคุโมะที่แท้จริงกำลังต่อสู้อย่างหนักเพื่อมาหาเธอ หัวใจของเขารู้สึกถึงอันตรายที่รุนแรงขึ้นทุกวินาที เขารู้ดีว่ามิสึซากิกำลังเผชิญกับบางอย่างที่เลวร้ายกว่าความตาย... และเขาต้องหาทางไปช่วยเธอให้ทัน

มิสึซากิยังคงสั่นเทาด้วยความกลัวจากปีศาจที่จู่โจมเธอเมื่อครู่ แต่ด้วยความมุ่งมั่น เธอสามารถปลดพันธนาการออกและวิ่งหนีจากกรงเล็บของมันมาได้ แต่อาการบาดเจ็บจากโซ่ยังคงทิ้งรอยแผลไว้บนข้อมือของเธอ หายใจหอบถี่ เธอพยายามตั้งสติ คิดถึงยาคุโมะและหวังว่าพลังของเขาจะสามารถฝ่าอุปสรรคมาได้

ทันใดนั้น เสียงที่เธอรอฟังมาทั้งชีวิตก็ดังขึ้น

"มิสึซากิ! ฉันมาแล้ว!"

"ยาคุโมะ!" เธอหันกลับไปตามเสียงนั้น น้ำตาที่กลั้นเอาไว้เกือบจะหลั่งรินด้วยความโล่งใจ เมื่อเห็นร่างสูงโปร่งของยาคุโมะเดินเข้ามาหาเขา ท่ามกลางบรรยากาศมืดมนของรถไฟที่ไร้แสงสว่าง

"อาจารย์ยาคุโมะ...ฉัน...ฉันคิดว่านายจะไม่มาถึงเสียอีก!" เธอวิ่งไปหาเขา แต่ในขณะที่ระยะห่างระหว่างทั้งคู่ลดลง ความรู้สึกแปลกประหลาดก็ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในใจของเธอ ร่างของยาคุโมะดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดวงตาสีแดงของเขา...ไม่เหมือนที่เธอจำได้

ยาคุโมะหยุดยืนห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว เขาจ้องมองเธออย่างแปลกประหลาด ความอบอุ่นที่เธอคุ้นเคยกลับหายไป กลายเป็นความเย็นชาที่แทบไม่ใช่ยาคุโมะที่เธอรู้จัก

"เกิดอะไรขึ้น? นายเป็นอะไรหรือเปล่า?" มิสึซากิถามด้วยความสงสัยและก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

"ไม่มีอะไรหรอก...ฉันมาเพื่อเจ้าแล้ว มิสึซากิ" เขากล่าวเสียงเย็นชาพร้อมก้าวเข้ามาใกล้มากขึ้น แต่ยิ่งใกล้เท่าไร ความกลัวในใจเธอก็เพิ่มมากขึ้นเท่านั้น เธอเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นจากเงามืด ทันใดนั้นทุกอย่างก็เผยออกมา ลูซิเฟอร์ปรากฏตัวอยู่ข้างหลัง "โธ่... เจ้าช่างน่าสงสารเสียจริง มิสึซากิ" เขาพูดอย่างเหยียดหยัน

มิสึซากิยืนช็อก เธอหันกลับไปมองที่ "ยาคุโมะ" อีกครั้ง แต่คราวนี้สิ่งที่เธอเห็นคือร่างลวงตาที่ค่อยๆ แตกสลาย เผยให้เห็นความจริงที่น่ากลัว ว่าไม่มีใครมาช่วยเธอเลย นี่ไม่ใช่ยาคุโมะ...แต่เป็นเพียงภาพลวงตาที่ลูซิเฟอร์สร้างขึ้นมาเพื่อล่อเธอเข้ากับดัก

"เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าเจ้าแวมไพร์นั่นจะมาช่วยเจ้าได้ทัน?" ลูซิเฟอร์เดินเข้ามาใกล้ พร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน "เจ้าน่าสนใจมากกว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีก ข้าจะให้เจ้ารู้ซึ้งถึงความสิ้นหวัง ก่อนที่ข้าจะทรมานเจ้า"

มิสึซากิถอยหลัง พยายามหาทางหนีแต่ไม่มีที่ให้หนีไปไหนแล้ว ความรู้สึกกลัวกัดกินเธอทีละน้อย น้ำตาไหลรินออกมาโดยไม่รู้ตัว

"น้ำตาแห่งความสิ้นหวัง..." ลูซิเฟอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแสดงออกถึงความพึงพอใจ "ข้าชอบมันเหลือเกิน"

เธอรู้ว่าเธอกำลังตกอยู่ในเงื้อมมือของปีศาจแห่งความหยิ่งผยอง ใจเธอเริ่มหนักอึ้ง แต่ลึกๆ ข้างใน เธอยังคงเชื่อมั่น...ว่ายาคุโมะจะมาหาเธอจริงๆ

ลูซิเฟอร์ค่อยๆ ก้าวเข้ามาหามิสึซากิ ใบหน้าหล่อเหลาแต่เปี่ยมไปด้วยความเย่อหยิ่งนั้นแสดงถึงความรู้สึกเหนือกว่าอย่างไม่ปิดบัง ดวงตาสีซีดของเขาจ้องมองลงมา สะท้อนภาพของเธอที่ยืนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวและเจ็บปวดจากการหลอกลวง

“ข้าต้องขอบคุณเจ้าที่แสดงอารมณ์ให้ข้าได้เห็นชัดๆ น้ำตาของเจ้าช่างงดงามยิ่งนัก...” ลูซิเฟอร์เอื้อมมือมาปาดน้ำตาของเธออย่างแผ่วเบา ก่อนจะนำมันขึ้นมาใกล้ริมฝีปาก รอยยิ้มเย็นเยียบของเขายิ่งทำให้มิสึซากิรู้สึกเสียวสันหลัง

“อย่า... ได้โปรด...” เธอพยายามเอ่ยออกมา แต่เสียงของเธอเบาราวกับเสียงกระซิบ ลูซิเฟอร์ไม่สนใจคำวิงวอนของเธอ เขาหลับตาลงและดูดซับหยดน้ำตานั้นด้วยความพอใจ ราวกับเป็นยาชั้นดีที่เติมเต็มความปรารถนาของเขา

“หึ...หวานยิ่งกว่าสิ่งใด” เขาเอ่ยพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ ที่แฝงไปด้วยความบ้าคลั่ง ความสุขจากการได้เห็นมนุษย์อยู่ในสภาพสิ้นหวังเช่นนี้ยิ่งทำให้เขารู้สึกพึงพอใจมากขึ้น

มิสึซากิพยายามถอยห่างออกจากเขา แต่ลูซิเฟอร์ไม่ปล่อยให้เธอหนีง่ายๆ มือของเขาคว้าข้อมือเธอไว้ด้วยแรงที่ไม่สามารถขัดขืนได้ “ข้าเตือนเจ้าแล้วใช่ไหม ว่าจะไม่มีทางหนีจากข้าได้ง่ายๆ” เขากระซิบชิดใบหูของเธอ เสียงนั้นเต็มไปด้วยการคุกคามที่ยากจะต่อต้าน

“เจ้าควรขอบคุณข้าด้วยซ้ำที่ทำให้เจ้ารู้จักกับความสิ้นหวังที่แท้จริง...”

มิสึซากิพยายามดิ้นรน มืออีกข้างหนึ่งของเธอพยายามจะหาของมีคมใดๆ เพื่อต่อสู้กับเขา แต่ลูซิเฟอร์หัวเราะเมื่อเห็นความพยายามนั้น “เจ้าไม่รู้หรือว่าไม่มีสิ่งใดจะทำอันตรายข้าได้? ข้าคือหนึ่งในราชาปีศาจ เจ้าเพียงแค่ยอมจำนนเสียก็พอ”

ในชั่วขณะนั้นเอง ร่างของมิสึซากิก็ถูกฉุดดึงไปยังความมืดมิด ลูซิเฟอร์ไม่ปล่อยให้เธอหนี เขาใช้พลังแห่งภาพลวงตาเปลี่ยนพื้นที่รอบตัวเธอให้กลายเป็นห้องทรมานที่ดูคล้ายกับบัลลังก์ของเขาเอง พื้นห้องเต็มไปด้วยเงาที่บิดเบี้ยวราวกับเงาสัตว์ร้าย เธอถูกกักขังไว้ตรงกลาง ราวกับเหยื่อในกรงขัง

ลูซิเฟอร์ยืนเหนือเธอ ขณะที่เงาสีดำเคลื่อนตัวรอบๆ อย่างบิดเบี้ยว มือของเขาเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าของมิสึซากิ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง แต่ถึงแม้ในเวลานี้ เธอยังพยายามจะต่อสู้กับปีศาจที่อยู่ตรงหน้า

“สิ้นหวังได้เต็มที่เถอะ... มันทำให้เจ้ายิ่งงดงามในสายตาของข้ามากขึ้น” เขาพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะเย้ย

ในเวลานี้ ลูซิเฟอร์เตรียมที่จะทรมานเธอให้ลึกลงไปสู่ขอบเหวแห่งความสิ้นหวังอย่างที่สุด แต่ในใจมิสึซากิ เธอยังคงเฝ้ารออย่างสิ้นหวัง ว่ายาคุโมะจะปรากฏตัวและช่วยเหลือเธอ...ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

"เจ้าแวมไพร์จะไม่มีวันช่วยเจ้าได้ทันหรอก... เขายังติดอยู่ในเขาวงกตแห่งนรกที่ข้าสร้างไว้สำหรับเขา เจ้ามีเพียงข้า...และข้าเท่านั้น"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***