ดอกซ่อนกลิ่น

...

คืนที่ไม่มีดวงจันทร์ ดวงดาวต่างเเพรวพราวเเสดงเเสงสว่าง สายน้ำใหลตามทางเสน่ห์หา เสียงจิ้งหรีดเรไร เเสงหิ่งห้อย คอยให้นึกถึง.. นึกถึง.. "ฮึก.. ฮืออออ.." หน้าตาไหลรินลงบนเเก้มเเดงชมพู

ดวงตาเเดงก่ำ "ฮึก.. พี่ พี่ทิ้งน้องไว้คนเดียว ฮึก. ไปกับมันได้ เเต่ไปกับน้องไม่ได้" ร่างบางพึมพัมจนหลับไป

เเอ้ดดดด ฟึ่บ.. "พี่ขอโทษ ที่พี่ไม่ได้พาน้องไปลอยกระทง โธ่.. ร้องไห้จนตาบวมเลยฤๅ เเม่กลิ่นของพี่" ร่างหนาหอม กอด ร่างบาง เเล้วเดินจากไป ปั้ง!

ฉึก! "โอ้ย" คนที่กำลังเย็บผ้าอยู่นั้นตกใจไม่น้อย เเม่กลิ่นหาผ้าเช็ดนิ้วทันที "มึงไม่ต้องใช้ เดี๋ยวผ้าติดเสนียด" ร่างบางดึงผ้าออกจากมือทันที "นี่.. กูเเค่นิ้วเจ็บ จะเช็ดผ้ามิได้ฤๅ" เเม่กลิ่นจะหยิบผ้า "ถ้ามึงจะก้มเก็บ มึงต้องก้มเก็บจากตีนกูเท่านั้น" ร่างบางเอาเท้าทับผ้าเอาไว้ "อีพิกุล มึงเลิกหยามกูได้เเล้วก่อนที่กูจะหมดความอดทน"

สายตาที่เเข็งกร้าวราวกับหินไม่สะทบสะท้านกับคำพูดน้องสาวของตน "นี่มึงท้ากูฤๅ!" พิกุลจิกหัวพี่ของตนทั้งตบ ทั้งตี ทั้งตวาด บ่าวไพร่ไม่กล้าเข้าไปช่วย ต่างคนต่างกลัวความพิโรจน์ของพิกุล ฝ่ายของกลิ่นก็ไม่เเพ้กัน ทั้งถีบ ทั้งตบ ทั้งกระทืบน้องของตน ต่างฝ่ายไม่ยอมกันจนกระทั่งมีคนเข้ามา "มีกระไรกัน!!" พิกุลที่เห็นผู้เป็นที่รักของตนเข้ามา "ว้าย! พี่จะฉันขอโทษ" พิกุลดึงพี่ของตนขึ้นคร่อมตนเอง "ฮือออ..ฉันขอโทษจ่ะ พี่เเก้วช่วยฉันด้วย!"

"กระไรกัน! อีกลิ่นมึงทำกระไรพิกุล อีเลวจังไร!" ขุนเเก้วถีบยอด-อกเเม่กลิ่นอย่างเเรง ร่างบางล้มลงด้วยความเจ็บปวด "โอ๊ย" ร่างหนาปลอบพิกุล เเต่ไม่สนใจใยดีผู้ถูกกระทำเเต่อย่างใด "อีกลิ่น! มึงกลับไปห้องมึงเดี๋ยวนี้นะ! อย่าให้กูต้องโมโห!!" เเม่กลิ่นจุกกับคำพูดเมื่อกี้ ที่ผู้เป็นที่รักของตนสบดออกไป กลิ่นรีบปลี่เข้าห้องของตนไป กลิ่นร้องไห้ไม่ออกมันจุกอยู่ตรงหัวใจ นานคืนนานวันความรักเปลี่ยนเป็นความเกลียด กลิ่นเกลียดพี่ เกลียด

ทำไม.. ทำไมพี่ไม่รับความรักจากกลิ่นไม่เชื่อใจกลิ่น เเต่ไปรักมัน มันที่หลอกลวงพี่ พี่กลับเชื่อใจมัน กลิ่นเกลียดพี่ เกลียดจนลืมไม่ลงเลย กลิ่นจะจำไว้ ว่ากลิ่นเคยรักคนชั่วๆ เเบบพี่

เเม่กลิ่นที่พึ่งตื่นขึ้นมาอีกครั้งจากการเหนื่อยล้า ร่างบางเดินออกมานั่งบนเเคร่ที่หน้าเรือน

เฮ้ออ.. เหนื่อยจริงๆ เราควรจบชีวิตตั้งเเต่ตอนนั้นใหมนะ

อดีต

"นี่! อีกลิ่น มึงไม่อยากเกิดมาคล้ายมึงเลย เป็นมึงเเล้วกูเสนียดติด ไม่อยากสุมสู่กับคนอย่างมึง!" พิกุลทำท่าทำทางเหยียดหยามกลิ่นอย่างไม่สนใจไพร่เเม้เเต่น้อย

เเม่กลิ่นที่กำลังนั่งอยู่ข้างบ่อน้ำ เมื่อได้ยินเสียงน้องของตน จึงลุกขึ้นเเละหันไปว่าพิกุลที่กระทำผิด"เป็นกระไรของมึง มึงวิปลาสฤๅ ถึงมาด่าผู้อื่นไปทั่ว" เมื่อพิกุลได้ยินอย่างนั้นก็ของขึ้น "หึ้ย! อีกลิ่นมึงว่ากูฤๅ!" "กูหาด่ามึงไม่ มึงฟังความไม่ออกฤๅ" ที่กลิ่นพูดมาอย่างนั้น ทำให้น้องสุดเเสบของตนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ "มึงมานี่" พลั่ก! ตู้มม!

หื้ม.. กูกำลังจะจมน้ำเหรอ นี่กูกำบังจะตาย! ไม่ได้ๆ กูจะตายไม่ได้! อึก!

หายใจ.. ไม่ออก

"ฮืออ. อึก ฮือ.. ลูกเเม่อย่าจากเเม่ไปเลยหนาลูก ฮือออ... " หืม.. ที่ใหน กู..ตายเเล้ว กูไม่ยอมตายหลอกหนา

ดวงตาน้อยๆ เริ่มเปิดขึ้น "ลูกเเม่! ลูกเเม่ฟื้นเเล้ว! ลูกเเม่!" "หื้ม.. เเม่ ที่เรือนฤๅ"เด็กน้อยลุกขึ้นพิงกับหัวเตียงหัวเตียง กลิ่นเห็นเเม่ของตนทุกข์เศร้า เสียใจที่กลิ่นหมดสติไป กลิ่นก็เสียใจเหมือนกันที่เห็นเเม่ของตนทุกข์โศก "เเม่.. หนูอยากออกไปข้างนอก" ผู้เป็นเเม่เมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็ไม่รีรอพากลิ่นออกไปข้างนอกทันที "อ้า! อ้า! อ้า!! " เสียงของ พิกุล ผู้เป็นที่รักของพี่โดนหวายตีอย่างรุนเเรง "มึงพูดความจริงมา! มึงเป็นคนผลักพี่มึงตกน้ำใช่หรือไม่!" ผู้เป็นพ่อของเด็กสาวทั้งสองคน ลงหวายที่ลูกสาวคนเล็กของตนเอง คนที่ถูกมัดกับเสาทำท่าเหยียดตรงไม่พูดอะไรออกมา เเต่เพียงกลับปล่อยเสียงร้องไห้โฮเเละเสียงเเห่งความเจ็บปวด "กูให้มึงตอบคำถามของกู! ว่ามึงได้ผลักพี่มึงตกน้ำหรือไม่!" ผูเป็นพ่อลงหวายหนักกว่าเดิมเพื่อที่จะเค้นคำตอบของลูก "ใช่! หนูทำเอง" กลิ่นที่อย่างนั้นทำได้เเค่มองน้องสาวทึ่ตนรักถึงเเม้น้องสาวจะไม่รักตนก็ตาม ถ้ากลิ่นยิ่งเข้าไปยุ่งพ่อยิ่งจะตีพิกุลหนักกว่าเดิม

รักเเค่ใหนก็ต้องทนกับความเเสบของน้องเรา

"กูไม่เคยสอนมึงเป็นคนเเบบนั้น! มึงไปได้จากใครมา! ใครเป็นคนสอนมึง!" ผู้พ่อเลิกลงหวายเพราะความเหนื่อยล้า "หนูเป็นยังนี้ก็เพราะพ่อกับเเม่หน่ะสิ พ่อกับเเม่ไม่เคยใส่ใจหนูเลยไม่เหมือนกับพี่ หนูอิจฉาพี่ ที่พ่อกับเเม่ชมพี่ รักพี่ กอดพี่ หอมพี่ เเต่ไม่เคยทำกับหนูเลย หนูก็เป็นเด็กคนหนึ่ง หนูก็อยากเป็นตัวเอง หนูก็อยากเป็นตัวของหนูที่พ่อเเม่รัก พ่อกับเเม่เอาเเต่ว่าหนู ไม่เคยรั-"

"กูไม่รักมึงตรงใหน! ข้าวปลา น้ำท่า กูก็หาให้!ถ้ากูไม่รักมึง กูกับเเม่มึงคงเอาขี้เถ้ายัดปากมึงไปนานเเล้ว! ตั้งเเต่เเรกกูจะมีเเค่พี่มึงเเต่มึงกับพี่มึงเป็นเเฝดกัน กูกับเเม่รักเเค่พี่มึงไม่ได้รักมึง มึงมันก็เเค่นรกส่งสัตว์เดรัจฉานมาเกิด กูไม่ได้ตั้งใจจะให้มึงเกิด! มึงเกิดเพราะความผิดพลาด! ความผิดพลาดในบ้านนี้ก็คือมึง! " เเละภาพก็ตัด.. เหมือนฉันตอนนั้น ร่างกายคงอ่อนเเอ

ปัจจุบัน

เห้อ.. ถ้าตายตอนนั้นก็ยังดี

"นี่.. มานั่งอะไรตรงนี้" เสียงอบอุ่นซึ่งต่างกับตอนเช้า โดยสิ้นเชิง "พี่ขอโทษที่ทำกับน้องไว้ เเม่กลิ่นพี่ขอโทษ.. เจ้าพอจะให้อภัยพี่ได้ฤๅไม่" กลิ่นไม่พูดอะไร ได้เเต่พยักหน้า "ถ้าอย่างงั้น คืนนี้พี่ขอนอนกับน้องได้หรือไม่" กลิ่นพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรต่อ ร่างบางกับร่างหนาขึ้นไปบนเรือนด้วยกัน

ห้อง (ของ เมียเอก)

ฟึ่บ.. "พี่รักน้องมาก น้องรู้หรือไม่"

"เจ้าค่ะ" เสียงที่เย็นชาตอบ

เเบบทื่อๆ ไม่เเม้นเหมือนเมื่อก่อน

"โธ่.. น้องพี่อย่าพูดด้วยเสียงเเบบนั้นสิ พี่รักเอ็งมาก เอ็งมีเเม้นเหมือนใคร เเละไม่มีใครเทียบเอ็งได้" ทั้งๆ ก็รู้ ว่าเขาไม่รักก็ยังกลับไปหา ยังกลับไปคิดถึง ยังกลับไปรักเขา ทุกคำพูดล้วนเป็นคำโกหก เป็นเท็จทั้งหมด เจ้าตัวกลับพูดใส่ว่า "เเล้วที่พี่ถีบยอด-อกน้องล่ะ นั่นถือว่ารักฤๅ" "..."

ไม่มีเสียงตอบรับเเต่อย่างใด นั่นเป็นสัญญาณว่าร่างหนาหลับสนิทไปนานเเล้ว เเต่ร่างบางรู้อยู่เเล้วว่าผู้เป็นสามีตนไม่อยากตอบคำถามจึงชิงหลับเสียก่อน

เห้อ.. นี่ถอนหายใจรอบที่เท่าใหร่กันหนา เเม่จ๋า พ่อจ๋า หนูอยากกลับบ้านพาหนูกลับบ้านที

ทุกๆ วัน ทุกๆ ครั้ง ก็จะมีเรื่องเกิดขึ้นตลอดที่คอยทำร้านจิตใจเเม่กลิ่นอยู่ตลอด

"มึงเอามันไปขังอย่าให้ข้าวให้น้ำมันจนกว่าจะรุ่งสางวันพรุ่งนี้"

ไพร่หลายคนพากลิ่นไปที่ห้องขัง เเต่กลิ่นไม่มีท่าทีที่จะขัดขืนเเต่อย่างใดเพราะตัวเองก็รู้ว่าเรื่อง

เเบบนี้จะเกิดขึ้น กลิ่นได้ใส่กุญเเจมือเหมือนนักโทษที่ทำผิด

ห้องขัง

เป็นห้องที่ว่างปล่าว ไม่มีเตียง ไม่มีหน้าต่าง มึเเต่กรงที่เอาไว้ขังคนด้านใน คนด้านในข้อเท้าข้างหนึ่ง

ถูกลูกตุ้มที่หนักอื้อมันติดกับข้อเท้าข้างซ้ายของผู้ที่ถูกขัง เเละ

ข้างนอกกรงเเหล็กจะมียามเฝ้าอยู่จำนวนหนึ่งคน กรงเหล็กมีลัษณะเป็นสี่เหลี่ยม พอให้คนเข้าไปได้

"เเม่นาย" เสียงนั้นทำให้กลิ่นหันมาตามเสียงเรียก "เเม่นายไม่ขัดขืนเลยหรือขอรับ" "ทำไมกูจะต้องขัดขืน" กลิ่นได้ถามออกไปต่อความสงใส "ก็เมื่อมีนักโทษโดนขังจะต้องขัดขืนไม่ใช่หรือขอรับ?" "ที่กูไม่ขัดขืนเพราะกูชินเเล้ว" บ่าวชายทำหน้าสงใส "เห้อ.. ที่กูไม่ขัดขืนเพราะกูโดนใส่ร้ายบ่อยเลยชิน" บ่าวชายทำหน้าตกใจด้วยความงงเล็กน้อย "อย่างไรหรือขอรับ ทำไมไม่บอกล่าวตามความจริงขอรับ?!" "กูจะบอกอะให้มึงนะ ขุนเเก้วไม่เคยฟังอะไรจากปากกูหรอก มันตัดสินจากสิ่งตรงหน้าที่ทำ น้องกูก็เเย่เหลือเกินทำอ่อนเเอต่อหน้ามันลับหลังมันจิกหัวกูจะเป็นจะตายไป" "เเล้วเเม่นายจะอยู่ถึงรุ่งเช้าหน้าเลยหรือขอรับ? เเต่นี่พึ่งตอนเช้านะขอรับ เเถมเเม่นายยังมิกินข้าวเลยนะขอรับ" ความเป็นห่วงเป็นใยของอีกฝ่ายทำให้กลิ่นเอ็นดูบ่าวชายคนนี้อย่างมาก "เเล้วเอ็งชื่ออะไรหล่ะ" อีฝ่ายตอบทันทีโดยไม่ลังเล "กระผม เเดง ขอรับ" "เเล้วมึงหล่อรู้ชื่อกูหรือไม่" "ไม่ขอรับ" "มึงไม่รู้ได้อย่างไรชื่อกูออกจะดังโข กูชื่อกลิ่น" กลิ่นยิ้มด้วยความปิติ กลิ่นรู้สึกไม่ได้มีความสุขมานานขนาดนี้มานานเเล้ว ร่างบางทั้งเอ็นดูบ่าวชายคนนี้มาก ไม่มีใครเเทนที่เขาได้เเล้ว "กระผมจะไปเเอบเอาสำรับมาให้นายหญิงกินนะขอรับ"

รุ่งสาง..

'นายหญิงรออยู่นี่นะขอรับ'

ทุกอย่างกลับมาว่างปล่าวอีกครั้ง เจ้าเด็กนั่นหายไปกับคำพูดนั้นเเล้วไม่กลับมาเลย หายไปใหนกันนะ

เเอ๊ดดด ปั้ง!

ประตูถูกเปิดออกด้วยคนคนหนึ่ง

"นี่เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่ ข้ารักเจ้ามากหนา ถึงเพลานี้ข้ายังรักเจ้าเหมือนเดิม"

เป็นคำโกหกทั้งเพ!

เเม่กลิ่นถูกกระชากขึ้น ถูกปลดลูกตุ้ม เเละประเเจมือ ที่มัดกับตนไว้

เผยให้เห็นถึงรอยที่ข้อมือ เเละข้อเท้า

"โธ่.. ดวงใจของพี่ พี่ขอโทษที่ทำกับน้องเช่นนั้น พี่พึ่งรู้ใจตัวเอง พี่รู้ตัวเเล้วว่าพี่รักน้อง โปรดให้อภัยพี่เถิดหนา กลับห้องของเรากันเถิด"

กลิ่นไม่ตอบอะไร เเต่ผู้ซึ่งด้วยความเย็นชา ผู้ที่เคยรักกลับกลายเป็นเกลียดไปเสียเเล้ว

สิ่งที่เขาทำโกหกทั้งเพ!!

เมื่อเดินออกมาจากห้องขุมนรก ทุกๆอย่างเหมือนเดิม

'ไม่เปลี่ยนเเปลง'

พิกุลยังอยู่เหมือนเดิม บ่าวไพร่เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนเเปลงเลย เเต่สิ่งที่เเปลกไปคือ เราตามหาบ่าวคนนั้นไม่เจอ ไม่ว่าจะที่ใหนก็ตาม เราคงไม่ได้พบกันเเล้ว..

หลายวันต่อมา

ร่างบางตามหาบ่าวคนนั้นไม่ว่าทุกหนเเห่งก็ไม่เจอเเต่อย่างใด จนบ่าวไพร่ต่างสงใสว่าตามหาใคร

"เเม่นายตามหาใครหรือเจ้าคะ?"

"เอ่อ.. ไม่มีอะไรหรอกจ่ะ"

"จริงฤๅเเม่นายเจ้าคะ ดิฉันเห็นตั้งเเต่ออกมา เเม่นายก็เหมือนจะหาใครคนหนึ่งเลยเจ้าค่ะ เเม่นายบอกดิฉันได้ใหมเจ้าคะว่าตามหาใครดิฉันจะได้ช่วยตามหา"

"งั้นอย่าไปบอกใครนะ.. ฉันกำลังตามหาบ่าวที่เฝ้าฉันตอนที่อยู่ในห้องจ่ะ"

"หืมมม.. พูดเช่นนี้ก็ดีสิเจ้าคะ

พี่กลิ่น"

"ห้ะ! มึงกล้า 'เอากัน' อย่างงั้นฤๅ

อีกลิ่น มึงนี่มันอีเเพศยา!"

ร่างหนาจิกหัว ต่อยตี ร่างบางอย่างเอาเป็นเอาตาย

"อั๊ก! ดิฉันมิได้ทำนะเจ้าคะ เชื่อดิฉันเถิด! ดิ-"