I | จะตายยังไม่พอ ยังต้องมาเป็นตัวร้ายในนิยายแฟนตาซีอีก

ในวันที่แสนวุ่นวายผม นอร์ท ชายหนุ่มวัย 23 ย่าง 24 ปี กำลังศึกษาคณะอักษรศาตร์ ปีที่ 4 ปีสุดท้ายที่แสนลำบากยากเย็น ตลอดเวลาในชีวิตมหาลัย ผมใช้ชีวิตแบบที่ผมเองก็ไม่คิดมาก่อนว่าจะรอดมาจนถึงปีสุดท้ายได้ ผมเป็นคนเก็บตัว ไม่สุงสิงกับใคร จบคลาสก็รีบกลับหอพักในทันที

เพราะมีบางอย่างที่รอผมอยู่ นั้นก็คือนิยายแฟนตาซีที่ผมติดตามและชื่นชอบมากๆ 

โดยเฉพาะเรื่องล่าสุดอย่าง Nolanz & Acasia ที่ตอนนี้มีเล่มออกมาแล้วทั้งหมด 8 ภาค ผมตามเก็บมาหมดแล้วบอกเลยว่าเนื้อเรื่องเข้มข้นทุกภาค และเหมือนว่าทางสำนักพิมพ์จะประกาศออกมาแล้วว่าเล่มที่ 9 จะเป็นภาคจบบริบูรณ์

น่าเสียดายชะมัดที่ทุกอย่างกำลังจะจบ หลังจากที่คอยตามอ่านมาตั้งแต่แรกก็รู้สึกผูกพันธ์กับตัวละครเหล่านั้น ถึงจะอยากรู้ปมทั้งหมดของเรื่องที่กำลังถูกเฉลยก็เถอะ แต่ก็ไม่อยากให้จบเลย

ระหว่างทางที่เดินสมองพลันคิดแต่เรื่องราวต่างๆ ในนิยายเรื่องนั้น จนกระทั่งมาถึงสะพานลอยทางข้ามไปยังที่พัก

" หยุดเดี๋ยวนี้ !! " 

เสียงตะโกนจากอีกฝากของสะพาน ทำให้ความสนใจของผมพลันเปลี่ยนไปยังต้นเสียงนั้น ก่อนที่สายตาจะเห็นชายคนหนึ่งที่กำลังวิ่งตรงมาทางผม 

!!!!

สายตาที่มองไปเห็นจังหวะที่ชายคนนั้นกำลังคว้ามีดสั้นออกมาจากเสื้อคลุม พลันคิดจะหนีก็กลับไม่ทันเสียแล้ว มือหนานั้นคว้าคอของผมไว้ได้ก่อนที่แขนแกร่งนั้นจะกอดรัดคอของผมไว้ มืออีกข้างหันมีดคมจ่อใกล้ลำตัว กลุ่มคนที่วิ่งตามมาต่างตกใจพร้อมกับพยายามพูดเว้าวอนให้อีกฝ่ายปล่อยผม

ภายในหูของผมอื้ออึง เป็นเพราะตื่นกลัวจนหูดับไม่สามารถรับรู้อะไรได้แล้ว แม้แต่แรงจะขัดขืนยังไม่มี วิธีป้องกันตัวจากเหตุการณ์นี้ถึงแม้จะเคยเห็นผ่านตามาบ้าง แต่จะให้ใช้กับคนที่มีอาวุธแถมมีพละกำลังมากกว่าเป็นสิบเท่าก็เห็นจะมีแต่ตายกับตาย 

จังหวะคนจนตรอกถ้าฆ่าคนได้เพราะเป็นทางรอดหนึ่งของตัวเอง ก็ย่อมยอมทำได้อยู่แล้ว เมื่อดึงสติกลับมาได้กลับมองเห็นนายตำรวจคนหนึ่งเบี่ยงสายตาไปอีกทาง เหมือนกับว่ากำลังส่งซิกให้ใครสักคนอีกด้าน ' เจ้าหน้าที่คงกำลังช่วยเราอย่างเต็มที่ ได้โปรดช่วยผมด้วย ' แต่แล้วแผนกลับไม่เป็นไปตามที่คาดไว้เลยสักนิด แขนแกร่งนั้นรัดคอผมแน่นมากกว่าเดิมก่อนจะค่อยๆ ขยับไปใกล้ริมสะพานมากขึ้น

เหมือนกับว่าชายผู้นี้จะไม่ยอมใจอ่อนสำนึกผิดและยอมให้ตำรวจจับได้ง่ายๆ ตลอดชีวิตที่ผ่านมาก็เจอเรื่อง ซวยๆ มานับไม่ถ้วน หวังว่าครั้งนี้พระเจ้าจะเมตตาผมอีกสักคร้ัง

" ถ้าใครเข้ามาใกล้อีกแม้แต่นิดเดียว มันตาย! " ชายผู้นั้นตะโกนประกาศออกไปอย่างไม่เกรงกลัว 

และแน่นอนว่าทางเจ้าหน้าที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขาเลยแม้แต่น้อย เพราะถ้าพลาดเพียงแม้แต่นิดเดียว มันเท่ากับว่าชีวิตของผมคงจบลงแค่ตรงนี้ ทั้งที่พยายามพูดเกลี้ยกล่อมก็แล้ว สัญญาจะคอยช่วยเหลือครอบครัวระหว่างรับโทษอยู่ก็แล้ว แต่ชายผู้นี้ก็ดูเหมือนจะยังไม่ยอมเสียที

ระหว่างที่เจ้าหน้าที่อีกฝั่งกำลังพูดเกลี้ยกล่อมนั้น ทางด้านข้างก็ค่อยๆ ขยับเข้ามาช้าๆ 

เหมือนกับว่าฝันร้ายกำลังจะผ่านพ้นไป แต่สุดท้ายมันก็เป็นได้แค่ ' เหมือนกับ ' เพราะในความเป็นจริงชายผู้นี้ดันสังเกตเห็นได้ก่อนและทิ้งตัวลงจากสะพานโดยคว้าร่างของผมลงไปด้วย

เสียงรถที่วิ่งผ่านไปมาด้านล่างนั้น เป็นเสียงสุดท้ายที่ได้ยินพร้อมร่างของผมที่กำลังตกลงไป

นี้คงเป็นคำตอบที่ผมได้ขอร้องพระเจ้าไว้สินะ ถึงอย่างนั้นโชคชะตาก็ช่างเล่นตลกร้ายกับคนอย่างผมเหลือเกิน ภาพจำสุดท้ายมันคือภาพที่ผมกำลังตกลงจากสะพานแต่แล้วดันกลับมาโผล่ในนิยายเรื่องโปรดอย่าง Nolanz & Acasia แต่ไม่รู้ว่าพระเจ้านั้นจงเกลียดจงชังอะไรผมนักหนา ถึงได้ให้ผมหลุดเข้ามาอยู่ในร่างของตำแหน่งตัวร้ายอย่าง Quinton Hawk (ควินตัน ฮอว์ก)  ชายหนุ่มผมสีดำสนิท ดวงตาสีมรกตสวย บวกกับผิวสีขาวนวล สูง 170 ลูกชายของ Cruz Hawk (ครูซ ฮอว์ก) ที่เรียกได้ว่าคือศาสตราจารย์ด้านวิชาคาถาดำ 

แต่ใครจะคิดว่าจู่ ๆ วันหนึ่งจะต้องมาเป็นตัวละครในนิยายเรื่องนี้ส่ะเอง แถมยังเป็นตัวร้ายในเรื่องที่ทุกคนต่างเกรงกลัวเสียด้วย ตัวละครควินตัน เป็นตัวละครที่แสนเอาแต่ใจ เจ้าเล่ห์ และชอบเอาชนะ เขามีคู่ปรับอย่าง Nolanz Garrett (โนแลนซ์ การ์เร็ต) ชายหนุ่มร่างหนา เรือนผมสีทองสว่าง นัยต์ตาสีครามราวกับน้ำมหาสมุทร จุดเด่นอันเป็นเอกลักษณ์คงไม่พ้น หุ่นสมส่วนคล้ายนักกีฬา ช่วงไหล่ตรงกว้าง เป็นที่นิยมในหมู่สาวๆ และยังเป็นถึงพ่อมดตำแหน่งอัจฉริยะ หรือตามบทบาทในนิยายแล้วเขาเป็นถึงพระเอกของเรื่องนั้นเอง

ซึ่งผมดันชอบพระเอกเอาเสียมากๆ แต่พระเจ้ากลับส่งผมมาอยู่ในร่างของตัวร้าย!!

" เห้ ควินตันรอบบ่ายเรามีเรียนกับศาสตราจารย์ฮอว์กนะ " เสียงเอ่ยเจื้อยแจ้วของเพื่อนร่วมห้องถ้าจำไม่ผิดชายหนุ่มผมหยักศกสีน้ำตาลทอง หน้าคม ผิวสีแทน สูงราวๆ 179 คนนี้จะชื่อ Ezra Clinton (แอซล่า คลินตัน) เพื่อนตัวร้ายสุดแสบของนายควินตัน แต่ดีกรีเป็นถึงนักกีฬาเชียวนะว่าไม่ได้ ถึงแม้บางครั้งจะปากหมาไปหน่อยก็เถอะ 

" สีหน้านายดูไม่ดีเอาเลยนะ กลัวพ่อรึไง " 

" ยุ่ง ! " ผมสะบัดหัวไล่ความคิดทุกอย่างออกไปจากหัว และไม่ลืมที่จะหันไปตอบโต้อีกคนที่ชอบเหย้าแหย่ชวนน่าโมโห แต่จะว่ายังไงดีตั้งแต่ลืมตาตื่นก็เอาแต่คิดวิตกไม่หาย แต่จะให้หนีหน้าไม่เข้าเรียนคาบบ่าย ท่านครูซก็คงไม่ยอมแน่ ยังไงเราเองก็เป็นแฟนนิยายเรื่องนี้ เนื้อเรื่องในตอนนี้ก็รู้เสียหมดแล้ว เว้นแต่ภาคจบที่ทางสำนักพิมพ์ยังไม่ปล่อยออกมาก็เท่านั้น ยังไงส่ะก็เดินตามเนื้อเรื่องไปก่อนแล้วกัน

ฟุบ! ร่างกายใหญ่ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนของควินตัน ท่อนแขนกำยำนั้นยกขึ้นมากอดรัดเอวอีกฝ่าย 

" เห้ยย !! "

" จะร้องเสียงดังทำไม กลัวคนอื่นเขาไม่เห็นหรือไงว่าเรากอดกัน " น้ำเสียงยียวนชวนกวนประสาทนั้นพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ตอนอ่านเฉยๆ มันก็พอจะจิตนาการภาพออกอยู่หรอก แต่พอมาได้เห็นด้วยตาตัวเองแบบนี้ มันก็แอบใจสั่นอยู่นะ " ใครกอดกันไม่ทราบ มีแค่นายที่กอดอยู่คนเดียว "

จะว่าไปในนิยายควินตันก็ไม่ได้ตัวเล็กนะ แต่ทำไมพออยู่ใกล้ไอ่มือปลาหมึกนี่แล้วถึงได้ดูมินิขึ้นมาได้ ' เดี๋ยวนะ แต่จากที่อ่านมาไม่มีฉากนี้ในนิยายสักหน่อย ' 

หลังจากที่หลุดพ้นจากนายแอซล่ามาได้ ตัวผมก็ตัดสินใจเดินออกมาสำรวจตามโถงทางเดินรอบๆ โรงเรียนแห่งนี้ ' ไม่อยากจะเชื่อ นี่เรากำลังเดินอยู่ในโรงเรียนเวทมนตร์ ' ใครจะไปคิดว่าในชีวิตนี้จะได้สัมผัสประสบการณ์แบบนี้

" นายออกมาทำอะไรแถวนี้ล่ะควินตัน " น้ำเสียงทุ้มเอ่ยทักถาม ดูเหมือนว่าเขาเอ่ยชื่อของควินตัน เจ้าของตัวละครที่เขากำลังหลุดเข้ามาอยู่งั้นหรอ

' !!! หน้า ตา ดี มาก ผมสีทอง นัยต์ตาสีคราม น นี่มัน พระเอกนี่! ' 

" นาย...อ เอ่อ ฉันก็แค่ว่างเลยออกมาเดินสูดอากาศข้างนอกบ้าง " ใครๆก็รู้ว่าควินตันมักจะอยู่ในห้องปรุงยาน้อยมากนักที่จะได้เห็นเขาในสถานที่อื่นๆ 

" นี่เป็นครั้งแรกเลยมั้ง ที่นายตอบคำถามฉันแบบดีๆ "

' ให้ตายสิ เหมือนจะลืมบทบาทของควินตันไปหมดเลย แต่ช่วยไม่ได้ จะให้ฉันแสดงบทเป็นตัวร้ายคงจะยากเกินตัวฉันไปหน่อย เพราะงั้นจะถือวิสาสะเปลี่ยนบทบาทของนายให้เป็นคนดีเลยแล้วกัน ควินตัน '

" วันนี้ฉันไม่ได้มีอารมณ์มามีเรื่องกับใครหรอกนะ "

" โนแลนซ์ " เสียงหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยเรียกใครสักคน ก่อนที่ชายหนุ่มทั้งสองจะหันไปมองตามเสียงเรียกนั้น

อ่าา ถ้าจำเนื้อเรื่องไม่ผิด คนนี้น่าจะเป็น Acasia Gerda (อาคาเซีย เจอร์ดา) บุตรสาวคนเล็กของตระกูลเจอร์ดา เธอมีพี่น้องรวมตัวเธอเองทั้งหมด 5 คน ซึ่ง 4 คนเป็นพี่ชายท้ังหมด เธอเป็นหญิงสาวตัวเล็ก เรือนผมสีชมพูอ่อนสลวย ดวงตากลมสีเหลืองทอง แถมยังมีกิริยามารยาทงามงด สมแล้วกับตำแหน่งนางเอกของเรื่อง

' พอได้มาเห็นตัวละครในนิยายเรื่องโปรดของตัวเองด้วยตาเนื้อแล้ว ก็หล่อ สวย สมกับตำแหน่งพระ นางกันจริงๆ '

" เอ๋\~\~ ควินตันเองก็อยู่ด้วยหรอเนี้ย ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอทั้งสองที่นี้แบบนี้ " หญิงสาวเดินเข้ามาแทรกระหว่างวงการสนทนาของทั้งสอง ก่อนจะเอ่ยทักทายตัวร้ายอย่างควินตัน

" งั้นฉันขอตัวก่อนแล้วกัน " จะให้อยู่เป็นก้างขวางคอคู่พระนางได้ยังไงกันเล่า ไหนๆ ก็คิดว่าจะทำการเปลี่ยนบทบาทของควินตันแล้ว ก็ขอแยกออกจากปัญหารักสามเศร้าไปก่อนเลยแล้วกัน

เรายังมีปริศนาที่ยังต้องหาคำตอบเกี่ยวกับตอนจบของนิยายเรื่องนี้

สองเท้าเดินก้าวไปตามทางเดินเรื่อยๆ ก่อนที่จะไปหยุดอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง " ฉันไม่คิดว่านายจะเข้าไปในห้องนั้นหรอกนะ " นายพระเอกนี่เดินตามมาตั้งแต่แรกงั้นหรอ? " ทำไม ฉันถึงเข้าไม่ได้ล่ะ " ผมเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ

" ห้องนั้นเป็นห้องเก็บของธรรมดา แต่มีทางลงไปยังชั้นใต้ดินได้ นายเองก็เป็นคนบอกคนอื่นไม่ใช่หรอว่ามันมีเส้นทางลงไปด้านล่างน่ะ "

ให้ตายเถอะ ผมจำเนื้อเรื่องในภาคแรก ๆ แทบจะไม่ได้เลย แต่ว่าภาคห้องใต้ดินลึกลับ ถ้าจำไม่ผิดโนแลนซ์เป็นฝ่ายเจอประตูนั้น และลงไปชั้นใต้ดินแต่กลับเจอพ่อมดสายดำโจมตีใส่

หรือว่า!! เราหลุดเข้ามาในภาคห้องใต้ดิน ถ้าอย่างนั้นหลังจากเรียนปรุงยาแล้ว ช่วงกลางดึกโนแลนซ์จะมาที่นี่

" นายไม่สบายรึป่าว "

" โอ้ไม่ๆ ฉันสบายดี ไว้เจอกันตอนคาบเรียนบ่ายแล้วกัน " ผมตัดสินใจเดินหนีออกมาอีกครั้ง ซึ่งผมต้องการเวลาในการทบทวนเนื้อเรื่องทั้งหมดของนิยายเรื่องนี้ ยังไงแล้วก็ตัดเรื่องรักสามเศร้าออกได้แล้ว(?) ไม่สิ ถ้านี่เป็นภาคห้องใต้ดินจริงๆ แสดงว่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ภาคจบของตอนคัดสรรบ้าน ควินตันก็ไปสารภาพรักกับ อาคาเซียมาแล้ว แถมยังโดนเธอปฏิเสธมาอีก 

อ่าาา เพราะแบบนี้โนแลนซ์ถึงแปลกใจที่เราพูดดีกับเขาสินะ เพราะเราโดนอาคาเซียปฏิเสธมา แถมเธอยังบอกอีกว่าเธอมีใจให้โนแลนซ์ แต่มันจะไปแปลกอะไรเล่า คนเราอกหักได้ ก็ทำใจได้ ยังไงส่ะตัวร้ายก็ไม่จำเป็นต้องทำร้ายพระเอกเพื่อแย่งนางเอกเสมอไป

" นึกว่าหายไปไหน มานั่งอยู่ตรงใต้ต้นไม้นี่เอง "

' ให้ตายเถอะ นี่ใครอีกวะเนี้ย ' ผมปาดสายตามองรูปลักษณ์ของคนตรงหน้าอยู่พักใหญ่ ดูเหมือนความจำผมจะเลอะเลือนไปมาก หรือเพราะตัวละครในเรื่องนี้มันเยอะเกินไปละเนี้ย

ชายหนุ่มหน้าคม สูงราว 183++ นัยต์ตาสีน้ำตาลธรรมชาติ กับผมสีครามเข้ม ตัดกับสีผิวขาวผ่อง ดูดีเกินกว่าจะเป็นตัวประกอบถ้าให้นึกตัวละครฝั่งเพื่อนของตัวร้าย ที่มีผมสีคราม ก็คงจะเป็น Philip Burrell (ฟิลิปป์ เบอร์เรล) เป็นเพื่อนของควินตันอีกคนที่จะเรียกได้ว่าสนิทกันมั้ย ก็ไม่ ดูเหมือนฟิลิปป์จะสนิทเพียงฝ่ายเดียวนะ เพราะควินตันเองดูไม่ญาติดีกับใครเลย แต่จะว่าไป ทั้งสองก็รู้จักกันผ่าน เครือญาติละมั้ง เพราะพ่อของฟิลิปป์ดันสนิทกับพ่อของควินตัน ถึงขั้นที่ว่าเคยสัญญากันไว้ว่า หากตระกูลมีลูกสาวลูกชายจะให้แต่งงานกัน

ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่ทั้งสองตระกูลดันมีลูกชายทั้งคู่ เลยไม่จำเป็นต้องจับแต่งงานกันเช่นนั้น

' จะว่าไปก็เจอแต่ตัวละครสวยๆ หล่อๆ ทั้งนั้นเลยแหะ นี่มันยิ่งกว่าที่จิตนาการไว้เยอะเลย '

" เหม่ออะไร ไม่สบายหรอ " พูดจบอีกฝ่ายก็ยื่นมือมาทาบหน้าผากของผมทันที " ป่าว แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย "  เมื่อได้คำตอบคนตรงหน้าก็ชักมือกลับ ก่อนจะมองกลับด้วยสายตาที่เหมือนจะไม่เชื่อกันส่ะอย่างนั้น

" ไง ควินตัน ใกล้ถึงเวลาเข้าห้องเรียนแล้ว รีบไปกันเถอะ " เสียงคนมาใหม่ที่แสนคุ้นหู และดูเหมือนจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก แอซล่า " แล้วนายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงฟิลิปป์ "

" ทำไมฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ ควินตันอยู่ไหน ฉันก็อยู่นั้นแหละ "

" พูดมากเสียจริง ไปเข้าเรียนกันเถอะควินตัน " แอซล่าเดินเข้ามาพร้อมกับเอื้อมมือมาจับแขนผม ก่อนที่อีกคนที่ยืนอยู่ก่อนหน้านี้จะรั้งแขนอีกข้างของผมไว้เช่นกัน 

" โว้ย อะไรของพวกนายเนี้ย " ดูเหมือนเรื่องราวจะวุ่นวายไปเสียหมด ผมรีบสะบัดแขนของทั้งสองก่อนที่รีบสาวเท้าเดินออกจากบริเวณนั้นให้ไวที่สุดเพราะไม่อยากเป็นจุดสนใจมากนัก ก็พอรู้ชื่อเสียๆ ของตัวละครควินตันมาบ้าง และการรวมตัวของควินตัน แอซล่าและฟิลิปป์ มักเป็นจุดสนใจได้ง่าย อาจจะมีทั้งคนที่เกรงกลัวพวกเขา และก็มีบางพวกที่ชื่นชอบพวกเขา

ก็คงปฏิเสธไม่ได้ว่าพวกเราทั้งสามเองก็ฮอตในหมู่สาวๆ ไม่น้อย หากพวกเขาชอบสายแบดบอยอ่ะนะ

' ถึงแม้ในชีวิตจริงจะไม่เป็นแบบนี้ก็เถอะ ก็ตัวเราดันไม่สุงสิงกับใคร แถมยังชอบเก็บตัวเงียบหมกหมุ่นกับการอ่านนิยายเรื่องแล้วเรื่องเล่า '

- พวกควินตันรวมตัวกันที่ใต้ต้นไม้ พวกเจ้าเห็นใช่หรือไม่ ฉันว่าพวกนั้นต้องมีแผนร้ายอะไรแน่ -

- เหมือนจะได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้ควินตันคุยกับโนแลนซ์ แล้วอาคาเซียก็ตามมาทีหลัง -

- อาจจะกำลังคิดแผนทำร้ายโนแลนซ์ก็ได้ ใครๆก็รู้ว่าควินตันชอบนางอาคาเซีย แต่นางดันปฏิเสธควินตันนี่สิ -

ผมหยุดฟังคำพูดต่างๆ นาๆ ของเหล่านักเรียนคนอื่นในมุมมืดนั้นอยู่นานดูเหมือนว่าแค่การรวมตัวกันในระยะเวลาสั้นๆ เพียงนิดเดียวก็เป็นจุดสนใจได้มากขนาดนี้

ขนาดพอรู้ความน่ากลัวของตัวละครนี้นะเนี้ย พวกตัวประกอบยังกล้านินทาควินตันงั้นหรอ? ไม่สิ เราเป็นผู้อ่าน เราต้องรู้ทุกอย่างอยู่แล้ว พวกตัวประกอบพวกนั้นอาจจะยังไม่เห็นความน่ากลัวของควินตันที่แท้จริง

หลังจากที่เดินฝ่าเสียงนินทาครหามากมาย สองเท้าก็มาหยุดอยู่หน้าห้องเรียนคาบบ่าย ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปในห้องเรียนแห่งนี้ ' นี่เรากำลังจะได้เรียนวิชาในโลกเวทมนตร์หรอวะเนี้ย '

เมื่อผมก้าวเท้าเข้ามาภายในห้อง ทุกคนที่ต่างก็จดจ้องมายังผมโดยไม่ได้นัดหมาย จะว่ายังไงดีสำหรับตัวควินตันแล้วเขาอาจจะชินกับเหตุการณ์แบบนี้ แต่สำหรับผมมันดันไม่ชินนี่สิ สองเท้ายังไม่แม้แต่จะก้าวเดินต่อดวงตาสาดส่องหาตำแหน่งที่ว่าง พอที่จะให้ผมตัดสินใจเดินไปได้

" อ้าวควินตัน พึ่งมาถึงหรอ ยังไม่รู้จะนั่งไหนใช่มั้ยล่ะ ไปนั่งด้วยกันมั้ย " อาคาเซียผู้ที่พึ่งเข้ามาในห้องเรียนอีกคน เอ่ยทักทายผมพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะชักชวนให้ไปนั่งเรียนด้วยกัน หากเป็นควินตันตัวจริงก็คงจะตอบตกลงไปแล้วแหละ แต่ผม จะไม่มีทางให้มันเกิดเรื่องรักสามเศร้าอย่างเช่นในนิยายแน่

" เธอไปนั่งกับโนแลนซ์เถอะ ฉันขอนั่งคนเดียวตรงนี้ " ผมเอ่ยตอบหญิงสาวไป ก่อนจะเลือกที่นั่งด้านหน้าที่ยังว่างอยู่

" ขอนั่งด้วยคน "  ยังไม่ทันที่ผมจะหันไปตอบรับ ร่างสูงก็ทันการนั่งลงที่นั่งข้างผมเสียแล้ว

" โนแลนซ์ ?!! " 

" อืม ฉันเอง ทำไม? "

" ทำไมนายถึงมาตรงนี้ ก็เห็นว่านายนั่งอยู่ตรงนั้น ... "

" เมลิโอร่าเธอขอนั่งข้างอาคาเซียน่ะ ฉันเลยต้องย้ายมานั่งตรงนี้ " 

อุตส่าทำตัวเป็นคิวปิดบอยแท้ๆ แต่เพื่อนสาวอย่าง Meliora  Drake (เมลิโอร่า เดรก) เพื่อนคนสนิทของอาคาเซีย หญิงสาวที่นิสัยค่อนข้างห้าว ไม่ยอมคน เธอดูมาดแมนเสียยิ่งกว่าผู้ชายบางคนด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนจะอ่านสถานการณ์ไม่ออกเอาเสียเลย ก่อนอื่นเธอรู้ตัวหรือยังว่าเพื่อนของเธอชอบโนแลนซ์ ทำไมถึงได้ขัดขวางเส้นทางความรักนี้เสียจริง

เวลาผ่านไปไม่นานศาสตราจารย์ของวิชานี้ก็เดินเข้ามาภายในห้องเรียนแห่งนี้ พร้อมกับตำราเล่มใหญ่

นักเรียนทุกคนลุกขึ้นทำความเคารพศาสตราจารย์ นัยต์ตาสีแดงคู่นั้นปาดสายตามองมาทางผม ' ไม่แปลกใจเลยที่ใครๆ ต่างก็เกรงกลัว แค่ชำเรืองมองมายังทำให้รู้สึกขนลุกได้ขนาดนี้ '

คลาสเรียนเริ่มต้นขึ้น โดยในห้องเรียนแห่งนี้เป็นห้องเรียนปรุงยา โดยเป็นวิชาปรุงยาถอนพิษ ที่มีฤทธิ์ในการถอนพิษคาถาดำ ซึ่งยังคงเป็นภาคทฤษฏีอุปกรณ์ต่างๆ มีให้นักเรียนดูอยู่แค่ตรงหน้าห้องเท่านั้น เพื่อเรียนรู้ถึงอุปกรณ์ต่างๆ พร้อมวิธีใช้งาน

" นายเก่งเรื่องนี้หนิ ใช่มั้ยควินตัน "

" พ่อฉันเป็นศาสตราจารย์ ถ้าฉันไม่เก่งเรื่องนี้ ฉันคงถูกตำหนิเสียยกใหญ่ ถูกต้องมั้ย "

" งั้นก็ช่วยสอนฉันบ้างสิ "

" ทำไมฉันต้องสอนนาย นายเป็นถึงพ่อมดอัจฉริยะ "

" เพราะฉันไม่เข้าใจเรื่องนี้ "

[ โนแลนซ์ การ์เรต / ควินตัน ฮอว์ก  ผมไม่อนุญาตให้พูดคุยขณะที่ผมกำลังสอน รบกวนออกไปยืนสำนึกผิดด้านนอก ] 

ให้ตายเถอะฉันขอโทษนะควินตัน ถ้านายกลับมาฉันขอโทษกับเหตุการณ์นี้จริงๆ การที่พ่อเรียกไปทำโทษต่อหน้าเพื่อนๆ ในห้อง มันน่าอับอายชะมัด 

ถึงยังไงก็ทำอะไรไม่ได้ ได้ยินเช่นนั้นผมก็รีบลุกก่อนจะทำความเคารพศาสตราจารย์และออกไปยืนด้านหน้าห้องอย่างที่ควรเป็น ก่อนที่เจ้าของชื่ออีกคนจะเดินตามออกมา

" โทษที ไม่คิดว่าพ่อนายจะหูดีขนาดนี้ อีกอย่างก็ไม่คิดว่านายจะโดนด้วย "

" นายคิดว่าท่านพ่อจะเว้นการทำโทษ ถึงแม้ว่าฉันจะทำผิดหรือไง "

" ไม่ได้ตั้งใจจะคิดเช่นนั้น นายไม่โกรธฉันหรอ? "

" มีอะไรให้ต้องโกรธ? "

" เรื่องอาคาเซีย "

" นั้นเป็นการตัดสินใจของนาง ความรู้สึกนาง ชีวิตนาง ทำไมฉันต้องโกรธในการตัดสินใจเลือกของนางด้วย "

" ก็ถูกอย่างที่นายพูด " โนแลนซ์พูดพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ คงดีใจสินะที่ไม่ได้มีตัวขัดขวางอย่างควินตันแล้ว

ฉันตั้งมั่นไว้แล้วว่าจะไขปริศนาต่างๆ ในโรงเรียนแห่งนี้ เพราะงั้นไอ่พวกรักๆ ใคร่ๆ ของพระ-นางน่ะให้มันเป็นไปตามเนื้อเรื่องเถอะ ฉันขอไม่ยุ่งเกี่ยว!!! 

เห้อ แต่อุตส่ากำลังได้เรียนทฤษฏีการปรุงยาของพ่อแม่มดแล้วแท้ ๆ แต่กลับโดนออกมาทำโทษเสียได้ หมดกันความสนุก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***