

พญาหงส์ทวงบัลลังก์

 

พญาหงส์ทวงบัลลังก์

จันทร์สีโลหิต

*นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้นไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลหรือสถานที่ใดๆทั้งสิ้น

*นี่เป็นนิยายจีนเรื่องแรกของไรท์ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยนะเจ้าคะ

จักจองล้าง...จองผลาญ...ให้ดับสิ้น

ตราบเศษดิน...สูญสิ้น...มิเหลือหลาย

ให้ทนทุกข์...ทรมาน...จนตัวตาย

จนขวนขวาย...นรก..ในโลกันต์

'เธอ'ผู้ที่สูญเสียทุกสิ่ง ในชีวิตไปตั้งแต่เยาว์วัย

ทั้งครอบครัว,เพื่อนฝูง,ที่อยู่อาศัย ได้หวนกลับมาอีกครั้งในกาลเวลาที่แตกต่างจากที่ๆเธอเคยอยู่

และเป็นการกลับมาโดยอาศัยร่างของผู้อื่น!! อย่างนี้เรียกผีร้ายได้หรอไม่... แต่การกลับมาครั้งนี้

' เธอกลับมาเพื่อปกป้องคนที่เธอรัก'

'เธอกลับมาเพื่อแก้แค้นคนที่เธอชัง'

และ

'เธอกลับมาเพื่อให้โอกาสแก่คนบางคน'

บทที่ 1 จันทร์สีโลหิต

คืนนี้ดวงจันทร์สุกสว่างกว่าเคย

ทว่ากลับมีเมฆหมอกสีโลหิตปกคลุมรางๆไปทั่วน่านฟ้า ทำให้แสงสว่างนวลตาถูกบดบัง เปลี่ยนทัศนียภาพเป็นอึมครึม บรรยากาศในยามนี้จึงเต็มไปด้วยกลิ่นอายน่าสะพรึงกลัวจนยากจะบรรยาย

เข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาตีสาม ทุกบ้านดับไฟมืด ภายนอกมีเพียงความเงียบสงัด

ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีผู้ใดให้ความสนใจกับปรากฏการณ์หมอกสีเลือดอันแสนประหลาด

แต่ไม่ใช่กับเธอ 'เว่ย อิง' นี่คือชื่อของฉัน หัวหน้าหน่วยปฏิบัติการลับพิเศษ ซึ่งเป้าหมายในวันนี้ คือ จับเป็นพ่อค้ายารายใหญ่

ณ โกดังร้างนอกเมือง

"อาหลานกับเสี่ยวซี ไปดักรอด้านหลังโกดัง" เว่ยอิงพูดเสียงเบาแต่ทว่าเวลานี้มีเพียงความเงียบสงบทำให้เสียงของเธอดังเพียงพอที่ทุกคนจะได้ยิน

"รับทราบครับ " ทั้งคู่ตอบรับออกมา

"ที่เหลือตามฉันมา" เสียงหวานดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

คนหลายคนเคลื่อนที่ด้วยความรวดเร็วจนใกล้ถึงเป้าหมาย หญิงสาวหนึ่งเดียวในกองยกมือขึ้นทำให้ทหารนายกองทั้งหลายต่างหยุดชะงักเพื่อรอสัญญาณ..

'ปัง' "ใครอยู่ตรงนั้น!!" เสียงตะโกนดังออกมา

"โถ่เว้ย ทุกคนบุก!! " หัวหน้าคนสวยสบถออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เกิดเสียงยิงปืนดังสนั่นหวั่นไหวในคืนที่มืดสนิท

" หัวหน้ามันหนีออกไปแล้ว!! " เสียงทหารหน่วยรบพิเศษคนหนึ่งดังขึ้นแข่งกับเสียงปืน

"นายมากับฉัน พวกนายเรียกกำลังเสริมและจัดการคนที่เหลือ"

เว่ยอิงและทหารคนสนิท 'หลงเสีย' วิ่งตามพ่อค้ายาโดยที่ไม่รู้เลยว่านั้นคือกับดักของพวกเขา

'ปัง' กระสุนเม็ดแรกเจาะเข้าที่ท้องของ หลงเสีย เขาทรุดตัวลงและกอบกุมท้องพร้อมร้องโอดโอยในทันที

"หลงเสีย!! " เสียงหวานตะโกนออกมา

" ทำอย่างนี้ไม่ดีเลยนะ อิงอิง" เสียงทุ้มลึกที่แฝงไปด้วยความลึกลับเอ่ยขึ้น

เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองทำให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาสมบูรณ์แบบที่แสนจะคุ้นตา

" ฉินหราน! นา..นาย ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ !!" ใช่แล้ว ผู้ชายตรงหน้าคือ คู่หมั้น ของเธอ!!

"หืม ทำไมล่ะ วันนี้ฉันก็มาทำธุระนะสิเป็นเธอเองนะที่หาเรื่องใส่ตัว"

กล่าวจบก็ยิงปืนเข้าที่หน้าอกของเธอ

'ปัง' เว่ยอิงทรุดลงกับพื้นทันที เปลือกตาแทบจะปิดอยู่ร่อมร่อ

เสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินคือเสียง สบถอย่างหัวเสียของคนรักของเธอและเสียงดังวุ่นวายก่อนที่ตาเธอจะปิดลง

'อึก ทำไมล่ะ 3 ปีที่ผ่านมานั้นมันไม่มีความหมายอะไรกับนายเลยใช่มั้ย'

สิ่งที่เจ็บที่สุดตอนนี้ไม่ใช่บาดแผลหรอก.. มันคือใจที่แตกสลายเมื่อรู้ว่าคนที่ฆ่าตนเองคือคนที่เธอรักที่สุด คนที่เธอมอบให้เขาไปทั้งกายและใจ..

"อืมมมม" เว่ยอิงค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก

'ทำไมปวดเนื้อปวดตัวขนาดนี้นะ '

"ฮือออ คุณหนูของบ่าวฟื้นแล้วใช่มั้ยเจ้าค่ะ" เสียงใครกัน

"นะ..น้ำ"

"นี่เจ้าค่ะ คุณหนู"

'อ่าา ค่อยดีขึ้นหน่อย เอ๊ะเดี๋ยวนะที่นี่ที่ไหนกันทำไมช่างโบราณย้อนยุค '

ยังไม่ทันได้ถามว่าที่นี่คือ กองถ่ายละครย้อนยุคหรือเปล่า ฉับพลันความทรงจำแปลกประหลาดมากมายก็พรั่งพรูเข้ามาในสมอง จนนางต้องยกมือขึ้นกุมขมับ หยดเหงื่อไหลซึมไปทั่ว แผ่นหลังเล็กสั่นระริก ความทรงจำทั้งหมดนี้ตอบคำถามในใจนางได้หมดสิ้น

'จ้าว เว่ยอิง' บุตรสาวเพียงคนเดียวของอดีตฮูหยินเอกแห่งจวน เสนาบดี ที่เกิดมาได้เพียง 4 ปีมารดาก็จากไปทิ้งให้นางอยู่กับน้องชายเพียงลำพังส่วนบิดาก็ไม่เคยมาดูดำดูดีพวกนางเลยสักครั้ง

หึ ตอนที่นางอายุได้ 10 ปีนางก็ถูกขับออกจากจวนมาอยู่ที่หมู่บ้านแถบชนบท

เพียงเพราะนางทำแจกันราคาแพงของตระกูลแตกและบาดโดนน้องสาวที่อายุห่างกันเพียงแค่ 2เดือน ผู้เป็นแก้วตาดวงใจของบ้านสายหลักทุกคน

เมื่อนางจะถูกขับไล่ออกจากจวนไม่มีผู้ใดช่วยค้านเลย จะมีก็เพียงแต่น้องชายของนาง

'จ้าว เฟยหลง' ที่ค้านอย่างถึงที่สุดแต่ว่าแค่เสียงของเด็กอายุ 7 ขวบคนหนึ่งจะสามารถเปลี่ยนความคิดของผู้ใหญ่ทั้งบ้านได้หรอ

คำตอบคือ ไม่

หลังจากนั้นนางก็ได้ข่าวว่าในวันที่นางถูกขับออกจากจวนน้องชายของนางก็ล้มป่วยลง ทำให้ผู้คนในบ้านยิ่งรังเกียจขึ้นไปอีก หลังจากนั้นนางก็ไม่ได้ยินข่าวคราวของน้องชายอีกเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง

พอได้เวลาคิดเช่นนี้ก็ทำให้รู้ว่าที่ผ่านมา ชีวิตของนางไม่มีอะไรเลย ไม่สามารถปกป้องใครได้เลยแม้กระทั่งน้องชายตนเอง

"คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู!!" เสียงดังเรียกให้สติของเว่ยอิงกลับมาทันที

"จิ้นเหอ เจ้าจะเสียงดังไปทำไม" เสียงหวานติดแหบเอ่ยอย่างไร้เรี่ยวแรง

จิ้นเหอปีนี้ก็จะย่างเข้า 16 หนาวแล้วแต่ยังคงมีนิสัยราวกับเด็ก

"ก็บ่าวเรียกคุณหนูหลายครั้งแล้วแต่คุณหนูไม่สนใจบ่าวเลยหนิเจ้าคะ" จิ้นเหอเอ่ยเสียงแผ่ว

"เจ้ามีเรื่องอะไรงั้นหรอ"

"บ่าวเห็นว่า..."

'ปัง'

"นังเว่ยอิง!! ฟื้นแล้วก็อย่ามัวแต่นอนเล่น! ไปกวาดลานบ้านแล้วปักผ้าต่อให้เสร็จซะ!!"

เสียงเล็กแหลมนี่คือเสียงของ บุตรคนที่2ของ

ฮูหยินสกุลเจี่ยง 'เจี่ยงกุ้ยฮวา'

"แต่..แต่คุณหนูพึ่งจะฟื้น"