First kiss (รักแรก) ep:3 ตอน:แผล? นามปากกา:เข็มอักษร

"รถคันหลังมันจับตามเรามาสักพักล่ะนะ" คนที่นั้งด้านขวาฉันเอ่ยขึ้น

ฉันเหลือบไปมองด้านหลัง เห็นรถเก๋งสีขาวขับตามมา และมีอีก2คันขับมาขนาบข้าง ว้าวตำรวจไทยนี้ใช้ได้เหมือนกันแฮะ

"นี้ ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันจะไม่เอาเรื่องพวกนาย" ฉันพูดเพื่อเกลี้ยกล่อมพวกมัน

"นี้แกเห็นว่าโง่รึไงนังบ้า!!"

โอ้โหเกิดมา24ปี ไม่มีใครกล้าด่าฉันขนาดนี้เลยนะ ไอพวกนี้วอนหาเรื่องส่ะแล้ว รู้จักมิเกลน้อยไป!

"แกว่าไงนะ..."ฉันเอ่ยเสียงนิ่ง ใครจะไปยอมล่ะ

"นังบ้าไง!"

"แกรู้มั้ยว่าไม่มีใครกล้าว่าฉันแบบนี้เลยนะ!!" ว่าจบฉันก็จัดการดึงหัวคนที่พูด ใช่ค่ะ มันคือคนขับ

"เฮ้ยๆ ทำไมรถมันส่ายไปมาแบบนั้นล่ะนั่น?!" บอลที่ขับรถตามหลังก็พูดขึ้น เมื่อเห็นรถตู้คันข้างหน้าส่ายไปมา

"กล้าดียังไงมาว่าฉันแบบนี้ ฉันอุตส่าห์จะไม่เอาเรื่องพวกนายแล้วนะ จอดรถเดี๋ยวนี้เลย!" ทั้งจิกทั้งข่วน ถ้าไม่ยอมจอดก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว

ปึ้ง!

รถตู้ได้ชนเข้ากับต้นไม้อย่างจัง

"ตัวประกันเป็นอะไรมั้ยว่ะนั้น?"บอลจอดรถแล้วรีบลงมาดูสถานการณ์

ไอคนขับที่ฉันทำการหยุมหัวมันในรถนั้นรีบลงมาแล้วล็อคคอฉันพร้อมกับเอามีดจี้คอฉันไว้อีก

"วางปืนลง ไม่งั้นนังนี้ตายแน่" พูดจบมันก็เอามีดจี้คอฉันแน่น จนมีเลือกซึมออกมาเล็กๆ

หนอยไอหมอนี้มันทำให้ร่างกายฉันต้องมีแผลจนได้!

ด้านฟ้าของตึกแห่งหนึ่งที่ไม่ได้ไกลจากที่เกิดเหตุมาก

'โรม'กำลังเตรียมสไนเปอร์ เขาไม่ได้อยากจะเอาให้ถึงตายหรอก

เขาเล็งปืนไปที่มือของไอชั่วนั้นที่เอามีดจี้คอสาวผู้นั้นอยู่

'โอ้ย! อึดอัดจะบ้าอยู่แล้ว พวกตำรวจนี้ก็มัวแต่คุย ฉันจะหายใจไม่ออกตายอยู่แล้วเนี่ย!!' มิเกลได้แต่บ่นในใจ จนกระทั่ง..

"เฮ้ย!!" เสียงของโจรที่ร้องด้วยความตกใจ เพราะจู่ๆสาวมิเกลที่ดูเป็นลูกคุณหนู ดูบอบบาง

ปัง!!

เธอได้จับเขาทุ่มลงพื้น ใช่เธอเรียนศิลปะป้องกันตัวมานิดหน่อย

"เสียเวลาชะมัด!" สาวพูด แต่ทว่า..

"อึก.."เธอรู้สึกเจ็บแสบบริเวรแก้มซ้าย ใช่ เสียง'ปัง'ในระหว่างที่เธอจัดการกับโจรนั้น เป็นจังหวะเดียวกับที่โรมยิงพอดี

"จิ! ทำบ้าอะไรของยัยนั้นน่ะ" เขาสบถออกมา เพราะเขาไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนั้น

เวลาต่อมา...

"ผมต้องขอโทษคุณ ปภัสรา ด้วยนะครับ"บอลที่กำลังขอโทษขอโพยมิเกล

"ฉันอยากรู้ ใครเป็นคนยิงกันไปตามไอคนที่ทำมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!" เธอโวยวายเพราะแผลที่เกิดขึ้น มันยาวเกือบ2เซนเชียวนะ!!

"ครับๆๆ รออีกแป๊บบบ นึงนะครับคุณปภัสรา"บอลพูด พร้อมทำแผลให้มิเกลไปด้วย

(Rrrrrrr) เสียงโทรศัพท์มิเกลดังขึ้น

[แม่📞]

"ฮัลโหลค่ะ" เธอรับสายก่อนพูดเสียงเอื่อยๆ

'มิเกลเป็นไงบ้างลูก ปลอดภียดีใช่มั้ย บาดเจ็บตรงไหนหรือป่าว แล้วนี่พวกนั้นได้ทำอะไรลูกมั้ย" แม่สาดคำถามใส่เธอไม่หยุด ฉันเริ่มรู้แล้วล่ะว่าความพูดเยอะของฉันได้มาจากใคร

"เกลไม่เป็นอะไรค่ะแม่It's okay" มิเกลตอบเสียงใส

'มิเกล กลับมานิวยอร์กเถอะนะแม่ว่า หนูอยู่ที่นั้นไม่ได้หรอก' จากน้ำเสียงที่ดูตกใจ เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่เหมือนจะพยายามเกลี้ยกล่อมเธอแทน

"ไม่เอาหรอกค่ะแม่ เกลอยากอยูที่ไทยมากกว่า" เธอตอบแม่ด้วยน้ำเสียงที่ดื้อรั้น

'แต่เกลลูก..' แม่เธอเอ่ยเสียงแผ่วเบา

ต่างฝ่ายต่างเงียบ

'Bodyguard!' ปลายสายเอ่ย คำนี้ขึ้นมา ทำเอามิเกลขนลุกซุ่เลย

"เอ่อ..แม่คะ เดี๋ยวนะคะ หนูว่าไม่.."

'งั้นก็กลับมานิวยอร์กส่ะ' แม่พูดขัด

"แม่คะ! เกลไม่เอาหรอกนะคะ จะให้ใครที่ไหน มาเดินตามเกลเหมือนสัมภเวสีแบบนั้นหรอคะ แค่คิดก็รู้สึกแย่แล้วค่ะ" เธอบ่นยาวจนบอลกับตำรวจแถวๆนั้นหันมามอง

'คนเดียวก็ยังดีนะเกล'

"เห้อ.. หนูปฏิเสธไม่ได้ใช่มั้ยคะ" มิเกลพูดเสียงเศร้าๆ

"ก็ได้ค่ะ แต่แค่คนเดียวนะคะ แล้วต้องให้เกลเลือกเองทั้งหมด ถ้าเขาคนนั้นเอาชนะเกลไม่ได้เกลก็จะไม่เอาค่ะ"