ตอนที่ 1 คุราสาเกะ โอตะ กับ โรคประหลาด

เสียงของคุณหมอ ประจำตัว : เอาล่ะๆ คุราสาเกะ โอตะ วันนี้มีเรื่องอะไรจะเล่าให้ฉันฟังเหมือนครั้งก่อนๆอีกไหม

คุราสาเกะ โอตะ : หมายถึงอะไร

เสียงของคุณหมอ ประจำตัว : ก็เรื่องโรคประหลาดของนาย ไม่ก็ เรื่องที่นายสมมุติขึ้นไง

คุราสาเกะ โอตะ : อ่อ เรื่องนั้นเองงั้นหรอ....จะเริ่มตั้งแต่ไหนดีล่ะวันนี้

เสียงของคุณหมอ ประจำตัว : เรื่องอะไรก็ได้ฉันจะรับฟังนายเอง เอาล่ะ นอนอยู่บนโซฟา และหลับตาอยู่แบบนั้นแหละ และก็เริ่มเล่าได้

คุราสาเกะ โอตะ : งั้น....

จุดเริ่มต้นของโรคประหลาด มันเริ่มมาจาก....ตอนยังเด็ก

คุราสาเกะ โอตะ อายุ 16 ส่วนสูง 165 น้ำหนัก 50 เกิดปี คศ. 2551

คุราสาเกะ โอตะ ในวัย อายุ 9ขวบ

ตอนเช้าของวันที่ 12 เดือน มกราคม คศ.2560

.....

.....

แสงจากพระอาทิตย์ได้ส่องลงมาผ่านหน้าต่างห้องนอนของ คุราสาเกะ โอตะ เสียงของนกและเสียงของน้ำที่หยดลงใบไม้ ถนนที่มีแต่เสียงของรถที่ขับไปมา จู่ๆก็มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้น

"โอตะะ ตื่นได้แล้วลูก" เสียงของแม่ที่ดังขึ้นมาทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความง่วงอย่างมาก

"ครับแม่่" ผมได้ตอบกลับแม่ของผมไป ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นมองรอบๆก่อนที่จะพับผ้าห่มและบุกขึ้นไปอาบน้ำ

"โอตะ วันนี้พ่ออาจกลับช้านิดหน่อยนะ" เสียงของพ่อผมดังขึ้นขณะที่อาบน้ำอยู่

"ครับพ่อ" ผมได้ตอบไปด้วยเสียงที่ดังเพื่อให้พ่อได้ยินเสียงผม เมื่อผมอาบน้ำเสร็จผมก็ได้แต่งตัว ก่อนที่จะเดินลงมาจากชั้น 2 ของบ้านจากนั้นผมก็เตรียมตัวที่จะออกจากบ้าน

"โอตะ ลูกมีเงินเหลือไหมจ๊ะ อาทิตย์นี้"

"ครับแม่" ผมได้ตอบกลับแม่ของผมไป

"พ่อไม่มีเงินมากมายเหมือนตอนอยู่ญี่ปุ่นแล้วนะ แกต้องเก็บเงินให้ดีหน่อยนะ" เสียงที่ดูอึดอัดของพ่อผมได้พูดขึ้นหลังแม่พูดเสร็จ

"ครับพ่อ" ผมได้ตอบกลับพ่อผมไปด้วยน้ำเสียงที่อึดอัด

"ผมไปก่อนนะแม่" ผมได้บอกลาแม่ ก่อนที่จะออกจากบ้าน และผมก็ได้เดินไปโรงเรียนที่อยู่ใกล้บ้าน

ณ หน้าโรงเรียนของจังหวัด นครพนม ขณะนี้เวลา 7:20

"สวัสดีครับครู"

"สวัสดีจ๊ะลูก"

เสียงของเด็กนักเรียนที่กำลังสวัสดีคุณครูที่อยู่หน้าโรงเรียน

"โอตะ สวัสดีจ๊ะ" ผมได้ยินเสียงของคุณครูคนหนึ่งแต่ไม่ได้สวัสดีกลับไป ในสายตาของผมทุกสิ่งทุกอย่างน่าขยะแขยงยิ่งนัก ผมที่เกิดมากับโรคประหลาดทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมมองนั้นจะเต็มไปด้วยสีแดง สิ่งปลูกสร้างหรือแม้แต่ถนน ก็เต็มไปด้วยเนื้อและเครื่องในของมนุษย์ มนุษย์ด้วยกันเองก็เป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยรูปร่างแปลกๆ ทั้งแขนและขามีแต่เนื้อเหมือนคนไม่มีหนังหุ้มแต่มันเป็นเหมือนก้อนเนื้อมากกว่าผมไม่อยากมองเลยทำได้แค่มองพื้น

"โอตะ สวัสดีตอนเช้านะ" เสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นขณะที่ผมกำลังเดินอยู่คนเดียว เธอคือ ฝ้าย เพื่อนผมเอง ถึงเธอจะมีรูปร่างแปลกๆ ปต่ผมพอที่จะจำเสียงเธอได้

"สวัสดีนะ ฝ้าย"

"เอาล่ะ วันนี้ก็เหมือนเดิมนะ จับมือฉัน และฉันจะพาไปที่ห้องเรียน"

"โอเค" ผมได้ตอบกลับไปพร้อมจับมือเด็กผู้หญิงคนนั้นไปด้วย ขณะที่ผมกำลังเดินไปเข้าแถวเคารพธงชาติ ผมก็ได้ยืนล้อมพวกตัวประหลาดที่น่าขยะแขยงยิ่งนัก แต่ทำได้แค่เก็บไว้ในใจ ผมมีความรู้สึก ไม่กลัวหรือตกใจใดๆทั้งสิ้น เพราะผมเห็นจนชินแล้วล่ะ ในทุกๆวันการใช้ชีวิตก็ลำบากอยู่แล้ว ครอบครัวผมก็ยิ่งที่จะชอบทะเลาะกันทำให้ผมเป็นคนที่ไม่ชอบเข้าหาคนอื่น

หลังจากที่เคารพธงชาติเสร็จ ผมก็ได้ขึ้นห้องเรียนของผม

ณห้องของ ป.3/2

เสียงของคนในห้องที่กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานส่วนผมก็นั่งนิ่งๆในห้อง จนเมื่อถึงคราบเรียนภาษาไทย

"เอาล่ะทุกคน!!!" เสียงจากคุณครูได้ดังขึ้นเมื่อเข้ามาทุกคนต่างพากันนั่งที่เรียบร้อย

"วันนี้ครูมีเรื่องจะบอกเราทุกคนว่าจะมีนักเรียนใหม่ที่ย้ายมาจากญี่ปุ่น"

ทุกคนต่างตื่นเต้นกับสิ่งที่คุณครูได้พูดไป ผมก็ด้วยเช่นกัน นึกว่าจะมีแค่ผมคนเดียวที่เป็นเด็กญี่ปุ่นย้ายมาอยู่ไทย แต่ก็ไม่น่ามีอะไรที่ตื่นเต้นหรอก ตอนแรกผมคิดงั้นจนกระทั่ง มีเด็กผู้หญิงเดินเข้ามาในห้อง รูปร่างของเธอไม่เหมือนคนอื่น เป็นสิ่งที่มีรูปร่างคล้ายกับผมแต่ เธอมีผมที่ยาวและใบหน้าที่ต่างออกไปจากผม เธอตัวเล็กกว่าผมนิดหน่อย น้ำเสียงของเธอบ่งบอกว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงอย่างแน่นอน ครั้งแรกที่ได้เจอผมตกใจอย่างมากจนเผลอตกใจร้องลั่น แต่ก็อยู่ในความสงบเหมือนเดิม เธอไม่เหมือนกับทุกคนที่ผมเห็นเลยหลังจากเธอเดินเข้ามาในห้องได้ไม่นานเธอก็เดินไปที่หน้ากระดาน

"สวัสดีฉันชื่อ มาซาโนะ มานะ เป็นชาวญี่ปุ่น ย้ายมาอยู่ที่ไทยได้ ประมาณ 1ปีแล้วแต่ฉันถูก ย้ายมาอยู่ที่นี่เพราะการเงินของบ้าน" น้ำเสียงของเธอพูดไทยได้คล่องแคล่วมาก ผมที่อยู่ที่นี่มา 1ปียังพูดไม่ค่อยรวดเร็วเท่าเธอมาก่อนเลย

"เอาล่ะ ครูขอเรียกเธอว่า มานะ นะ "

"ค่ะ"

"เอาล่ะมานะ ในเมื่อเธอเคยอยู่ญี่ปุ่นในห้องนี้ก็มีคนที่มาจากญี่ปุ่นเหมือนเธอเหมือนกัน โอตะ!!"

"ครับ!!" ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ดัง

"นั่นไง โอตะ เขาย้ายมาจากญี่ปุ่นเหมือนกัน เธอไปนั่งข้างๆ โอตะสิ มานะ"

"ค่ะ..."

น้ำเสียงของเธอ ทำไมถึงเพราะกว่าคนปกติกันนะหรือเพราะมีรูปร่างเหมือนกันทำให้มุมมองของผมที่มองเธอดีขึ้น

จู่ๆ เธอก็มองมาที่หน้าผม ด้วยสายตาแปลกๆ

"...." เกิดไรขึ้นทำไมเธอมองผมด้วยสายตาแปลกๆกันนะ นึกในใจได้ไม่นานเธอก็เดินมานั่งข้างๆผม พร้อมจ้องมองมาที่หน้าของผมด้วยสายตาที่แปลกๆ โดยการเอาหน้ามาใกล้ๆผม

"ทำไมนายไม่เหมือนตัวอื่น" จู่ๆเธอก็พูดอะไรแปลกๆออกมา ตัวอื่นงั้นหรือ

"...เธอหมายถึงอะไร?" ผมถามกลับไปด้วยความสงสัย

"เพราะนายมีรูปร่างเหมือนฉันแต่หน้านายไม่เหมือนฉัน แถมไม่ได้เป็นก้อนเนื้อ เหมือนตัวอื่น" เป็นประโยคที่แปลกอย่างมาก แสดงว่าเธอก็มองเห็นผมเหมือนที่ผมมองเห็นเธอ

"เธอเป็นใครกัน" ผมถามกับเธอไป

"ฉัน มาซาโนะ มานะ เป็นโรคแปลกประหลาด"

"แสดงว่าเธอก็เป็นเหมือนฉันงั้นหรอ" รอยยิ้มของผมจู่ๆก็โผล่ขึ้นมาบนใบหน้าของผมและเธอเหมือนคนที่เจอเนื้อคู่เลยล่ะ

"ใช่ ไม่อยากเชื่อเลยล่ะ" ใบหน้าของเธอเริ่มเข้ามาใกล้ๆหน้าผม ร่างกายของผมเริ่มร้อนใจเต้นแรงขึ้นความรู้สึกแปลกๆจนทำให้ผมตกใจและเผลอผลักเธอ

"ข...ขอโทษ" ผมได้ผลักเธอจนเธอล้มลงไปอยู่ที่พื้นของห้องเรียนด้วยเสียงดังตุ๊บทำให้ทุกคนหันมามอง

"โอตะ!!! ทำไรนักเรียนใหม่ห่ะ!!!" เสียงของคุณครูดังขึ้นจนทำให้ผมตกใจสั่นกลัว

"ไม่เป็นไรค่ะครูหนูไม่เจ็บ" สายตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเย็นเยือก เหมือนคนที่ไม่รู้สึกเจ็บหรืออะไรเลย เสียงของเธอได้พูดขึ้นมาในห้องเรียนที่เต็มไปด้วยความตกใจ หลังจากนั้นทุกคนก็อยู่ในความนิ่งเงียบ

"อ...เอ่อ ถ้าไม่มีไรก็นั่งที่ให้เรียบร้อย และก็อย่าทำอีกล่ะ โอตะ"

คุณครูพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องทันที หลังจากนั้นผมและมานะ ก็ได้นั่งเงียบๆ ต่างคนต่างไม่ส่งเสียงอะไรทั้งสิ้น

"....เอ่ออ คุณมาซาโนะ มานะ ครับ" หลังพูดจบปฏิกิริยาของเธอนั้น สั่นเป็นอย่างมากเหมือนตกใจสุดขีดเลยล่ะ

"ว..ว่าไงค่ะ คุณคุราสาเกะ โอตะ" ท่าทางของเธอเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงหมายความว่าไงกันแน่นะ

"ผมแค่อยากจะคุยเรื่องโรคของคุณหน่อยได้ไหมครับ" ทันทีที่พูดจบเธอก็กลับนิ่งไปสักพักก่อนที่เธอจะกล่าวออกมาว่า

"นายและฉัน" สิ้นประโยคนั้นผมตกใจไปชั่วครู่

"นายและฉัน?" ผมสงสัยอยู่ว่าเธอหมายถึงอะไร

"อ๋อป่าว ไม่มีไร ฉันแค่ตกใจที่พึ่งเคยเจอสิ่งมีชีวิตที่มีรูปร่างคล้ายฉัน"

"งั้นแสดงว่า เธอก็มองเห็นเหมือนฉันจริงๆสินะทั้งกำแพงเนื้อและประตูที่เต็มไปด้วยไส้"

"ใช่ฉันเห็น" งั้นก็แสดงว่าเธอมองเห็นทุกๆอย่างเหมือนฉันสินะ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนที่เป็นโรคเหมือนกันกับฉันอยู่บนโลกใบนี้ด้วย ถึงจะมองทุกอย่างเป็นก้อนเนื้อหรือไส้ แต่ก็พอมองออกอยู่ว่ารูปร่างดังเดิมของมันเป็นยังไง หากใช้จินตนาการเข้าช่วยอ่ะนะ ตอนนี้ สิ่งที่ฉันมองเห็นได้อย่างชัดคือ รูปร่างของเธอเสื้อผ้าที่ใส่ และ ตัวของฉัน กับเสื้อผ้า อย่างน้อย ก็มีสีอื่นนอกจากสีเลือดและสีแดงอ่ะนะ รูปร่างของเธอใส่ เสื้อสีขาว กระโปรงสีน้ำเงิน ผูกบางสิ่งบางอย่างไว้ที่บริเวณใต้คอ ใส่บางสิ่งบางอย่างไว้ที่บริเวณตา ผมสีดำยาว ผิวขาว หน้าตาไม่เหมือนฉัน เป็นสิ่งมีชีวิตที่คนอื่นน่าจะมีเหมือนกันโดยปกติ ถ้าในมุมมองสายตาคนอื่นคงมองเธอเป็นปกติ แต่ในสายตาฉันเธอคือครั้งแรกที่ผมมองเป็นสิ่งมีชีวิตที่คล้ายกับผมไม่น่าเกียจเหมือนตัวอื่น ผมพยายามจิ้มไปที่บริเวณร่างกายทั่วๆของเธอเพื่อทดสอบ ทั้งใบหน้า หู ผม กลิ่น และมือ ทั้งหมดนี้คือความรู้สึกเหมือน ตัวอื่นๆที่ฉันเคยสัมผัส แต่ความรู้สึกมันต่างออกไปมันให้ความสบายใจมากกว่าอึดอัด

"นี่นายจะสัมผัสร่างกายของฉันไปถึงเมื่อไหร่?" เสียงของเธอดังขึ้นทำให้ผมตกใจและรีบเอามือออกอย่างรวดเร็ว

"ข..ขอโทษ"

"ไม่เป็นไร" คนอื่นต้องคิดว่าฉันบ้าแน่ๆ แต่ก็ช่วยไม่ได้ เพราะโรคนี้มันทำให้ฉันมองทุกอย่างได้แย่ลงอย่างมาก การที่ได้มาเห็น มานะ คนเดียวเท่านั้นที่ฉันมองเห็นเหมือนคนปกติ แต่คงจะเรียกว่าปกติแหละในสายตาคนอื่น แต่ในสายตาฉันเธอ กับฉัน เหมือนตัวประหลาดของโลกใบนี้เลย

"ถึงฉันจะไม่ได้มีโรคนี้ตั้งแต่เกิดก็เถอะ แต่มันเป็นตั้งแต่ตอนเกิดอุบัติเหตุ รถคว่ำแล้วล่ะ" แสดงว่าเธอเคยเห็นโลกที่ปกติสินะ

"งั้นเธอก็เคยเห็นโลกดังเดิมใช่มั้ย"

"ใช่แล้วล่ะ" ความรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ความอยากรู้อยากเห็นมันทำให้ผมมีคำถามในหัวเยอะมาก แต่ก็ทำได้แค่เก็บไว้ถามที่หลัง

"นายคงอยากรู้ใช่มั้ยว่าโลกใบนี้เป็นยังไง" เธออ่านใจฉันได้หรอทำไมถึงรู้ล่ะ

"ทำไมถึงรู้"

"ก็เพราะว่านายไม่เคยเห็นโลกใบนี้มาก่อนใช่มั้ยล่ะ ฉันดูจากปฏิกิริยาของนายฉันก็รู้" เธอเป็นผู้หญิง ที่มีความสามารถยอดเยี่ยมจริงๆ ตั้งแต่เกิดมาพึ่งเคยเจอเลยล่ะ

"เก็บคำถามเหล่านั้นไว้ถาม ตอนเย็นของพรุ่งนี้ดีกว่านะ เพราะว่าวันนี้ฉันต้องการพักผ่อน" สิ้นประโยคร่างกายของเธอก็ล้มลงนอนลงไปที่โต๊ะเรียน มันหมายความว่าไง กันแน่นะ นี่เธอปกติหรือเปล่า แต่ช่างเหอะ สมองของฉันก็เริ่มที่จะปวดขึ้นมานิดนึงแล้วล่ะ คาบนี้ขอพักผ่อนเลยล่ะกัน

. . . . . ในขณะที่ผมหลับอยู่นั้นผมมักจะฝันถึงเรื่องราวในโลกใบนี้ ว่ามันเป็นยังไง และ มักจะตั้งคำถามเกี่ยวกับโลกใบนี้ สีของต้นไม้จริงๆแล้วเป็นสีอะไรกันนะ ผมอยากเห็นสีของรุ้งกินน้ำจัง หากว่าโรคนี้สามารถรักษาได้ล่ะก็ ไม่ว่าจะเป็นแขนหรือ ขา ฉันยอมแลกเลยล่ะ

"จริงหรอ" จู่ๆ ก็มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้นมาจนทำให้ผมตกใจและเผลอสะดุ้งตื่นขึ้นมา

"....กี่โมงแล้วเนี่ย แล้วนี่ทุกคนหายไปไหนกันหมด" ผมที่พึ่งตื่นขึ้นมาบรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ทุกอย่างเงียบไม่มีแม้แต่สิ่งมีชีวิตรอบๆห้อง ห้องยังคงเป็นเนื้อและไส้

"กี่โมงแล้วเนี่ย" เมื่อผมมองออกไปที่หน้าห้อง ก็เห็นแต่พระจันทร์ นั้นคือหมายถึงเวลาตอนเย็นแล้วสินะ

"นี่ฉันหลับไปยาวขนาดนี้ทำไมไม่มีใครปลุกเลยล่ะ"

ผมคิดอยู่ในใจชั่วครู่ก่อนที่จะลุกขึ้นจากโต๊ะและได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ ขณะที่ผมลุกขึ้นผมก็ได้ยินเสียงบางอย่างจากนอกห้อง เป็นเสียงเหมือนคนกำลังทำอะไรเสียงดังอยู่เลยล่ะทันทีที่รู้แบบนั้นผมก็ได้เดินไปที่หน้าห้องเพื่อตรวจสอบ กลับเห็นก้อนเนื้อที่กำลังถือบางอย่างฟาดลงไปที่ตัวของก้อนเนื้ออีกตัว นี่มันหมายความว่าไงกันนะ ก้อนเนื้อที่ถูกฟาดไม่ได้ขยับหรือโต้ตอบอะไร ไม่ขยับหรือส่งเสียงใดๆทั้งสิ้น ทันใดที่มันฟาดเสร็จมันก็ได้มองมาที่ผมและชี้นิ้วมา

"แกมาอยู่ในนี้ได้ไง" น้ำเสียงอันน่าขนลุกทำให้ตัวผมไม่กล้าที่จะขยับตัวหรือส่งเสียงอะไรทั้งสิ้น กลับได้แต่จ้องมองก้อนเนื้ออันน่าขยะแขยงที่เต็มไปด้วยเลือด มันได้ถือบางอย่างและพยายามที่จะเดินมาหาผม ความกลัวทำให้ผมไม่กล้าที่จะขยับขา ความกลัวนี้มันคืออะไรมันมาได้ยังไง ทั้งๆที่ผมไม่เคยกลัวพวกมันเลยแท้ๆ

"หนีซะ" มีเสียงของผู้ชายที่พูดกับผมเป็นเสียงที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน มันบอกให้ผมวิ่งหนีงั้นหรอ ประตูห้องเรียนมีอยู่ 2 ทาง มีบันไดอยู่ 2 ฝั่ง ตอนนี้ไอเจ้านั่นมันอยู่ที่ฝั่งซ้ายผมอยู่ที่ฝั่งขวา ของประตูห้องเรียน ทันใดที่ตัดสินใจได้แล้วผมรีบวิ่งออกมาจากห้องเพื่อวิ่งหนีให้ไกลที่สุด ผมรีบวิ่งไปที่ บันใดชั้นล่างเพื่อรีบหนีแต่ประตูกลับปิดขังให้ผมอยู่กับไอเจ้าตัวประหลาด ผมพยายามร้องขอความช่วยเหลือแต่มันกลับไม่มีใครได้ยิน ทันใดนั้นไอเจ้านั่นมันเห็นผมและได้เดินลงบันใดอย่างช้าๆ ก่อนที่จะพุ่งมาผม

. . .

"เหวอออ" ผมที่ได้สะดุ้งตื่น ขึ้นมาจากฝันอันน่าแปลกประหลาด มาซาโนะ มานะ คือคนแรกที่ผมมองเห็นจากการกวาดสายตาไปรอบๆ ทำให้ผมโล่งใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

"ว่าไง ตื่นแล้วหรอ?" เสียงของเธอได้พูดขึ้น ผมไม่ได้ตอบไรกลับไปได้แต่จับไปที่หัวด้วยมือขวา และสงสัยว่าฝันเมื่อตะกี้คืออะไร

"นี่ นายกลับกันเถอะ" ผมได้แต่พยักหัวตอบรับคำเชิญชวนของ มานะ โดยที่กำลังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในฝัน

"ฝันเมื่อตะกี้ นายเกือบตายจริงๆแล้วนะ" ....ห่ะ หมายความว่าไง

"เธอรู้ได้ไงว่าฉันฝันถึงอะไร" ผมที่ตกใจไปสักพักก่อนที่จะถามคำถามเธอกลับไป เธอนิ่งไปสักพักก่อนที่จะพูดว่า

"เพราะว่ามีแค่ฉันกับนายยังไงล่ะ" นั่นคือคำตอบที่ทำให้ผมสงสัย เธอเป็นใครกันแน่นะ ความสงสัยคำถามอันมากมายรอให้ผมไปถามเธอ แต่เธอจะบอกหรือให้ผมไปหาคำตอบมันก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์แล้วล่ะ....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***