ปล่อย

เจๆ เธอก้าวเท้าเดินตามผมพยายามจะตื้อผมให้ได้ ผมก็พยายามที่จะเดินหนีเธอจนผมไปอยู่ทีๆนึง ที่เขายังก่อสร้างไม่เสร็จแต่เพราะมีเหตุบางอย่างจึงต้องปิดไป ผมเริ่มออกสำรวจเพราะว่าผมดันมาหลงทางซะแล้วสิ แต่ผมก็รู้สึกว่ายิ่งผมเดินมาลึกเท่าไหร่ผมยิ่งจะหลงทางมากเท่านั้น สัมผัสเบาๆมาแตะที่ไหล่ของผมอย่างเบาบางจนผมตกใจ " สวัสดีครับ " เสียงที่ดังกึ่งก้องมาแต่ไกลผมที่หันมามองพบกับ ชายผอมร่างสูงยาวขาวซีดผิวหยาบกร้าน เขาเข้ามาทักทายผมในท่าทีที่ดูเฉยชา และจ้องผมไว้อย่างนั้นจนผมเผลอกล่าวไปว่า " คุณไม่ใช่ผีใช่มั้ยครับ " ทันทีที่เขาได้ยินที่ผมพูดไปเขาไม่มีท่าทางที่ดูโกรธผมเลยสักนิดแต่เขากลับขำออกมาซะด้วยซ้ำ เขาเข้ามาตบไหล่ของผมและกระซิบข้างหูของผมและกล่าวว่า " 0 0 4 I Y D W T " มันเหมือนเป็นรหัสอะไรสักอย่างเลยผมที่กำลังคิดอยู่พอหันมาอีกทีเขาก็เดินหายไปในเงามืดซะแล้ว เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ซานๆ เขาโทรมาหาผม เขาตะโกนออกมาอย่างดัง เขาบอกกับผมว่า นายไปทำอะไรบนสำนักงานก่อสร้างของฉันกันหน่ะ! ผมที่กำลังจำถามเขามาว่ารู้ได้ยังไง แต่แล้วผมก็หันไปดูของต้นตอ ก็พบกับ ซานๆและพนักงานก่อสร้าง สรุปแล้วพนักงานก่อสร้างคิดว่าผมคือผีที่วนเวียนอยู่ในตึกนี้พนักงานก่อสร้างจึงไปแจ้งกับเขา และผมก็เพิ่งรู้ว่าตึกที่ผมอยู่เคยเป็นโรงแรมที่ถูกทิ้งร้างเพราะเนื่องจากมีคดีที่ ซานๆ รับผิดชอบอยู่  ตอนแรกๆก็เป็นคดีลักพาตัวเข้ามาข่มขืนใจในโรงแรม พวกสำนักงานของซานๆ ของเคยปิดที่แห่งนี้ไว้ แต่พวกลองของก็มาวัดใจ เช้าต่อมาที่ลูกน้องซานๆ มาตรวจตราอีกครั้งนึงจนต้องมาพบพวกลองของที่กลายมาเป็นร่างที่ไร้วิญญาณอีกหลุมซะแล้วดูเหมือนว่าการเสียชีวิต จะไม่สามารถตรวจได้ว่าเสียชีวิตมาจากสาเหตุอะไร แต่ที่แน่ๆเลยพวกเขามีลักษณะนอนตาไม่หลับตาค้างและทั้งกลุ่มของพวกเขาจ้องมองไปยังลิฟท์ และพอซานๆ เข้าไปดูก็พบกับว่า ลิฟท์ข้างอยู่ที่ชั้น 0 0 4 นั่นมันสิ่งเดียวกันกับที่ชายร่างสูงใหญ่ยาวคนนั้นบอกกับผมเลยอย่างไรก็ตามผมไม่ได้บอกเรื่องนั้นให้ซานๆเพื่อนของผมฟังเลย ผมรู้แต่ถ้าซานๆรู้เข้าละก็ซานๆคงจะต้องเป็นห่วงผมอย่างแน่นอนก็เพราะว่าพวกเราพบกันมันก็นานมากนับ 16 ปีได้แล้วแหละ ซานๆที่พบกับเหตุการณ์นี้ขึ้นและเขาไม่ต้องการที่จะให้มีคดีที่ใหญ่เกินไปกว่านี้ ซานๆจึงต้องซื้อตึกนี้และทำเป็นว่าจะก่อสร้างให้ไม่มีใครมาในที่แห่งนี้ถึงทุกคนจะเห็น ซานๆเป็นหนุ่มอายุ 20 ปี ปลายๆ แต่เขาก็เพิ่งจะอายุ 25 ปี ได้ไม่นานนักเองนี่นา สิ่งที่ทุกคนต้องพูดถึงซานๆเลยอย่างแรกที่คิดถึง ซึ่งเขาตัวใหญ่กล้ามแน่นหุ่นดี เขามักจะไปฟิตเนตบ่อยจนเขาได้เป็นเทรนเนอร์ระดับ SS สูงกว่าครูฝึกซะอีกและพ่อของซานๆ ก็เลยสร้างห้องไว้เล่นกีฬาสำหรับเขาโดยเฉพาะเลย ผมไม่รู้ว่าผมได้กล่าวไปหรือยังว่า ซานๆ หน้าที่การงานของเขาก็ดี บ้านก็รวยอยูเป็นทุนเดิมอยู่แล้วด้วย หน้าตาดีแต่เขาเลือกที่จะทำงานมากกว่าความรัก ส่วนผมหน้าตาธรรมดาๆไม่รู้ว่าซานๆ มาคบกับผมไปยังไง ผมก็แค่ไอ่หน้าจืดตัวเล็ก(ใส่แว่น)แค่นั้นเอง

อ่า....นี่ผมพูดถึงซานๆเยอะไปหรอเนี่ย จริงแล้วซานๆไม่ใช่ชื่อเล่นของเขาหรอกแต่ว่าเมื่อก่อนผมประสบอุบัติเหตุนิดหน่อย อันที่จริงคนที่ขึ้นรถมากับผมกลายเป็นหลุมกันหมดเลย ซึ่งมันก็เหลือแค่ผม และผมก็จำใครไม่ได้แต่แล้วซานๆก็เข้ามาปลอบผมและให้เรียกเขาได้ตามที่ต้องการเลย คำๆนึงปรากฏขึ้นมาให้หัวของผมว่า " S A N " ผมจึงเรียกเขาแบบนั้นเป็นต้นมา ซานๆของผมช่างเป็นเด็กดีอะไรอย่างนี้ แต่ซานๆเขาอายุเยอะกว่าผมด้วยซ้ำไป ฮ่าๆๆ ผมมีความสุขสุดๆเลยแต่ว่าผมก็ไม่ใช่ว่ามีเพื่อนเพียงคนเดียวหรอกนะ ผมมีเพื่อนอีก 2 คนแต่เรื่องน่าเศร้าที่สุด หากซานๆเป็นคนที่รวยและเรียนเก่งแถมยังแข็งแรง ซึ่งพวกคนไม่ดีก็ยากจะต่อกร และผมก็อยู่กับซานๆ ตลอดคนพวกนั้นจึงลักพาตัวเพื่อนของผมไป ผมที่ไม่สามารถบอกพวกเขาได้ไม่ทัน พวกเขาก็กลายเป็นหลุมซะแล้ว ทันทีที่ผมรู้เขาก็รีบวิ่งไปสถานที่ที่เกิดเหตุสภาพของเพื่อนของผมมันติดตาผมมาก ตำรวจเข้ามาถามของผมและถามผมว่า " คุณเป็นญาติของหลุม..พวกนี้หรือป่าว " ผมได้ยินพร้อมกับมองหลุม..ที่ถูกผ้าสีขาวบางและมีของเหลวสีแดงสีเหลืองไหลซึมออกมา ใจผมมันเจ็บปวดเหลือเกิน อีกไม่กี่นาทีต่อมาซานๆ ได้ขับรถมาหาผมและปลอบใจผม ผมรู้สึกหนักหน่วงไปหมด ผมรู้สึกว่าถ้าเพื่อนผมไม่ได้คบกับผมแล้วเขาคงไม่ได้เจอเรื่องแบบนี้หรอก ผมซบไปที่ไหลของซานๆ ร้องไห้อยู่ซ้ำๆ ในวันต่อมาผมก็เป็นไข้หวัดใหญ่เพราะเมื่อวานฝนตกหนักและผมที่ออกไปโดนสภาพไม่ได้ใส่รองเท้า+วิ่งเท้าเปล่ามาที่เกิดเหตุ จริงๆผมก็ทำใจได้ยู่โขนึงแล้ว ผมสัญญากับดวงดาวไว้ว่าผมจะไม่คบกับใครอีกนอกจากซานๆ แต่พอผมโตขึ้นพวกเพื่อนผู้หญิงมักจะเข้ามาหาผมเพราะซานๆ พอพวกเธอถูกซานๆ ปฏิเสธพวกเธอก็มักจะมาลงกับผมในทุกๆครั้ง ในรั้วมหาลัยก็เหมือนกันผมมักจะถูกรังแกและคนที่มาช่วยผมก็คือซานๆ เขาดูแลผมดีมากและตลอดๆ บางครั้งซานๆอาจจะไปดูงานกับพ่อของเขาที่ต่างประเทศซานๆ ก็ยังเป็นห่วงผมและจ้างบอดี้การ์ดให้คอยเฝ้าผมอยู่ตลอด คนอื่นๆที่ถึงจะไม่สนึทก็จึงเรียกซานๆ ว่า " คุณแม่ซาน " ดูแลกันดีเหมือนคุณแม่อะไรแบบนี้เลย พอผมนึกถึงเรื่องในวันวานเสด็จ ซานๆก็พาผมกลับบ้าน ในทันทีที่หัวของผมนอนลงไปที่หมอนผมก็หลับไปเลยทันที ความรู้สึกหนักๆที่อกคืออะไรกัน หัวของผมมันโล่งไปหมดเลยอยากตื่นแต่....ตื่นไม่ไหวผมกังวนไปจนถึงเช้าเลย...ใช่ผมตื่นมาก็ขอบตาดำเลยสีหน้าดูไม่ดีสุดๆ ผมไม่ได้นอนดึกนะแต่ผมแค่นอนไม่หลับเฉยๆ ซานๆคงเข้าใจผมอยู่แล้วแหละ..มั้งผมลงบรรไดพบกับซานๆที่คิ้วขมวดอยู่แล้วพูดกับผมอย่างเสียงว่า " นายไปทำอะไรมา " ผมก็ตกใจบางเล็กน้อย และตอบกลับไปว่า " เมื่อคืนผมแค่นอนไม่หลับเอง " ซานๆบอกผมว่าถ้านายมีเรื่องอะไรก็มาบอกฉันตรงๆและฉันไม่ชอบคนที่โกหกด้วย โดยเฉพาะนายถ้านายโกหกฉัน ฉันจะเสียใจมาก ผมก็รู้สึกผิดกับซานๆมากเลย ผมเลยตัดสินใจว่าถ้าเรื่องนี้ผมได้คำตอบมาแล้วผมจะบอกกับซานๆอย่างตรงไปตรงมาอย่างแน่นอน นั่นสิแต่คงจะอีกนานเลยผมคงจะค้องพยายามที่ต้องไม่ให้ซานๆจับได้ซะแล้วสิ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***