บทที่ 4 ยิ้มแห่งการเริ่มต้น

บทที่ 4: ยิ้มแห่งการเริ่มต้น

เมื่อเพชรรณพีร์ก้าวเข้าสู่ตลาดเป็นครั้งแรก เขารู้สึกประทับใจต่อบรรยากาศที่เต็มไปด้วยสีสันสดใสและกลิ่นหอมของอาหารหลายชนิดที่เตะเข้ามาในจมูก ของขายกางอยู่เต็มสองข้างทาง ทั้งผักสด ผลไม้ และของพื้นบ้านที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้ง ทุกอย่างดูเพลิดเพลิน พ่อค้าแม่ค้าทักทายกันอย่างร่าเริง

“สนใจอะไรครับ ไม่มีอะไร ราคาถูกสุดเลย” เสียงแม่ค้าหญิงสูงอายุที่นั่งอยู่ข้างตู้น้ำเต้าหู้สบัดมือเรียกเขาเข้ามาใกล้

เพชรรณพีร์รู้สึกเหมือนกับเดินเข้ามาในโลกใหม่ ที่ผู้คนมีใจดีและเปิดกว้าง เขาเริ่มยิ้มออกโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นผู้คนต่างหยอกล้อและพูดคุยกันอย่างมีความสุข พลอยมณีมองไปที่เขา และสามารถเห็นการเปลี่ยนแปลงในท่าทีของเพชรได้

“พลอย! นี่คือ...เจ้า...“ เพชรพยายามทักทายแม่ค้าผ่านภาษาเหนือที่ยังไม่คล่องนัก

“อ๋อ! คุณเพชรพูดว่า ‘สวัสดีครับ’ เป็นภาษาเหนือโฮะ!” พลอยมณีก้าวเข้ามาใกล้ ช่วยแปลและสื่อสารให้แม่ค้าได้ยิน “แม่เจ้านี้สะอาดนะเจ้า!”

แม่ค้าหญิงตอบกลับด้วยความเข้าใจ “สวัสดีเจ้า ขอบคุณเจ้าที่เข้ามา! ซื้อน้ำเต้าหู้ดีหรือ?”

เพชรรณพีร์ทำหน้าเลิกลัก “อ๋อ! น้ำเต้าหู้...ดีนะครับ” แต่เขาไม่แน่ใจว่ากำลังพูดอะไรในภาษาที่เขายังไม่มั่นใจ ทำให้รู้สึกอายอยู่ไม่น้อย

“พยายามเข้าเจ้า” พลอยยิ้มอย่างมีน้ำใจ “ชาวเหนือน่ารักมาก”

แต่ทว่าเพชรพยายามที่จะสื่อสารกับผู้คนอื่น ๆ ในตลาด โดยเฉพาะกับกลุ่มที่มีอายุใกล้เคียงกัน เขาหันไปหาพ่อค้า ผู้ขายผักที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “ผม... คา... กะหล่ำ... ราคาท... อ่า...” เขาตะกุกตะกักพูดประโยคที่พยายามจะถามเกี่ยวกับราคา ซึ่งทำให้อาการของเขาดูเหมือนจะไม่รอดแน่

ในขณะนั้น พลอยมณีพยายามที่จะเกลี้ยกล่อม “อย่าเครียดเลยนะ เพชร เพียงแค่พูดอย่างมั่นใจ และอย่าลืมว่าพวกเขาเข้าใจเราอยู่แล้ว”

“แล้วถ้าผมพูดผิดล่ะ?” เพชรถามด้วยความกังวล

“ไม่เป็นไร หากคุณพูดผิด พวกเขาจะช่วยเหลือคุณเอง” พลอยตอบอย่างตั้งใจ “ทุกคนยินดีที่จะสื่อสารกับคุณ”

“อ๋อ! ผม... ซื้อต้อง... ค่า... ราคาถูก!” เพชรพูดต่อไปด้วยการยิ้มให้กับพ่อค้าชาวเหนือที่นำผักสดเด้งอยู่ในมือ

“ฮ่าๆ ดีจ้าลูกพี่! ซื้อมากก็ลดราคาจ้ะ” ขายผักที่กำลังทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับความพยายามของเพชร

“ก็ดีครับ!” แม้จะยังไม่เข้าใจทั้งหมด เพชรเริ่มรู้สึกสนุกกับการพูดคุย แม้ว่าเขาจะพลาดหลายคำ แต่การได้รับการตอบรับแบบนี้ทำให้เขารู้สึกว่าอย่างน้อย ก็มีคนยินดีที่จะเข้าใจเขา

พลอยมณียิ้มให้กับการพัฒนาในตัวเพชร ในขณะที่พวกเขาเดินต่อไปท่ามกลางความครึกครื้นของตลาด

“คุณพลอย! มาดูนี่เจ้า!” เสียงพ่อของพลอยเรียกชื่อเธอเมื่อเขาเจอของขายที่น่าสนใจทำให้สายตาของพลอยมองไปที่พ่อ

“อะไรค่ะพ่อ?” พลอยถามขณะที่เดินไปยังที่เสียงเรียก

“นั่น! ขนมบัวลอยค่ะ! คุณเพชรลองชิมดูไหม?” พ่อของพลอยยิ้มและถือถ้วยขนมบัวลอยมาให้เพชร

“อ่า... ขอบคุณครับ” เพชรรณพีร์รับถ้วยขนมมาอย่างลังเลใจ ตามด้วยคำถาม “จะต้องทานยังไงครับ?”

“ต้องจิ๊บ ๆ ค่ะ ทานกับน้ำหวานเลย” พลอยบอกอย่างกระตือรือร้น

ทั้งคู่ยังคงเดินไปในตลาด ในขณะที่หลายคนเริ่มสนใจและชื่นชมในความพยายามของเพชร

“ดีเจ้า! คนเก่ง!” ผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม “พูดเหนือได้ดีมากเลย”

เพชรรณพีร์รู้สึกเขิน เขาหันไปหาคนที่พูดด้วยหน้าแดง เขาไม่แน่ใจว่าควรจะตอบคำพูดนั้นอย่างไร พลอยเห็นความสับสนในสายตาของเขา

“เพชร! เพียงแค่ยิ้มและพูดสั้นๆ ว่า ‘ขอบคุณจ้า’ เป็นภาษาเหนือก็พอ” พลอยกล่าวด้วยความเห็นอกเห็นใจ

“ขอบคุณจ้า!” เพชรเอ่ยตอบอย่างรีบร้อน ดึงดูดความสนใจจากคนอื่นๆ ในตลาด

“พูดดี เจ้า! เก่งมาก!” สาวเจ้าของเสียงหัวเราะสนุกสนานกระชากเปลือกตาของเขา “มาเล่นกันไหม?”

เพชรยิ้มออกมาแม้เขาจะสับสนในหลายๆ คำพูด แต่การที่มีคนสนับสนุนเขาอย่างนี้ทำให้เขาเริ่มรู้สึกมั่นใจในการเป็นส่วนหนึ่งของโลกใหม่

การเดินทางในตลาดนัดไม่เพียงแค่เป็นการซื้อของ แต่ยังเป็นการเดินทางทางใจที่ทำให้เพชรรณพีร์เริ่มรู้จักกับคนในชุมชนและมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดที่เกิดขึ้นทีละน้อย

“ไปเก็บผลไม้กันเถอะ!” พลอยเอ่ยขึ้น “ที่นั่นมีร้านผลไม้สดอร่อย!”

“ใช่ครับ!” เพลิดเพลินกับความทรงจำที่เพิ่งเกิดขึ้นในใจ เพชรคิดว่า เขาจะค่อย ๆ ปรับตัวไปกับสิ่งรอบตัวได้อย่างแน่นอน

ในขณะที่ทั้งสองเดินลึกเข้าไปในตลาด เสียงหัวเราะและความอบอุ่นของการต้อนรับทำให้วันของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ ซับซ้อนใคร่ครวญในโลกใหม่ที่เต็มไปด้วยสีสันที่ยังรอการค้นหา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***