

ตกหลุมรัก ยัยแวมไพร์ซาดิส

 

มานี่เลย เจ้าเด็กแสบ!

(ความเดิมตอนที่แล้ว)

พี่ริน: อ๊า!....

//พี่รินตกใจที่อยู่ๆแบงค์ก็ดึงตนเองลงไปกอดที่เตียง

แบงค์: หืมม เสียงหวานเชียวนะครับพี่ริน

//แบงค์ที่ได้ยินเสียงตกใจของพี่รินจึงตอบกลับเสียงที่ได้ยินก่อนหน้านี้

(ณ เวลา18:30)

พี่ริน: แบงค์ ตื่นได้แล้ว

//พี่รินปลุกแบงค์ที่กำลังสลบแล้วเขย่าตัวแบงค์

ธาม: พี่ริน ผมว่าผมอุ้มมันไปห้องพี่ดีกว่า

//ธามพูดขึ้นพร้อมกับลุกไปแบกตัวแบงค์ที่นอนอยู่ขึ้นหลัง

พี่ริน: ได้สิ

//พี่รินตอบกลับแล้วก็ลุกขึ้นตาม

(ณ ห้องพี่ริน เวลา19:25)

ธาม: พี่รินว่าแบงค์มันสลบนานไปไหม

//ธามถามกับพี่รินที่นั่งเล่นมือถืออยู่ที่โต๊ะคอม

พี่ริน: พี่ว่าพี่อาจจะดูดเลือดแบงค์เยอะเกินก็ได้ แบงค์ถึงสลบนานน่ะ

//พี่รินตอบกลับและหันไปจ้องตาธาม

ธาม: จริงด้วย... เอ่อะ...

//ธามพูดขึ้นแล้วหันไปสบตากับพี่รินพอดี

พี่ริน: อุ้ยย~ มีเด็กคิดไม่ซื่อสินะ แบบนี้ต้องสั่งสอนดีไหม

//พี่รินลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปหาธามที่นั่งมองตนเองอย่างตัวแข็งทื่อ

ธาม: เดี๋ยวสิ พ..พี่ยัง.. พี่ยังไม่พอใจหรอ...

//ธามตั้งสติได้ก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นกลัวแล้วลุกขึ้นถอยออกจากพี่ริน

พี่ริน: ใช่ พี่ยังอยากทรมานธามอยู่เลย ธามช่วยอยู่นิ่งๆได้ไหม

//พี่รินพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไกล้ธามเรื่อยๆ

ธาม: ผม.. ผ..ผมหรอ คง..ค..คงไม่ได้หรอก...

//ธามพูดขึ้น แล้วเดินจนติดกำแพงด้านหลัง

พี่ริน: ให้พี่... ได้ทรมานน้องนะ ธาม...

//พี่รินเดินเข้ามาประชิดตัวธามและกระซิบบอกข้างหูธาม

ธาม: ฮึก.... มันจะ..มันจะดีหร-

//ธามตอบกลับพี่รินด้วยเสียงที่สั่นและน้ำตาที่เริ่มไหล

พี่ริน: ชอบจังเลย กลิ่นเลือดของคนที่มีความกลัวแบบนี้

//พี่รินพูดขึ้นและเริ่มแสดงสีหน้าที่มีความซาดิสออกมา

ธาม: พี่ริน... ผมกลัวแล้ว... ผม..ผมไม่อยากเจ็บ...

//ธามล้มลงไปนั่งที่พื้นแล้วก็พูดขึ้น

พี่ริน: เงยคอสิธาม

//พี่รินออกคำสั่งกับธามแล้วก็นั่งคร่อมธามที่กำลังกลัวอยู่

ธาม: อ..เอาจริงหรอพี่...

//ธามพูดขึ้นแล้วมองตาพี่ริน

พี่ริน: เงย! คอ! สิ!

//พี่รินออกคำสั่งอย่างดังขึ้นอีกรอบ

ธาม:ค..ครับ... ฮืออ...

//ธามเงยคอทันทีที่เสียงพี่รินเงียบ

พี่ริน: อย่างงี้สิ... เด็กดี

//พี่รินกระซิบข้างหูธามและกัดลงที่คอทันที

อักก!!....

(ณ เวลา 21:40)

แบงค์: ฮึก... หิวน้ำจัง...

//แบงค์พูดขึ้นและลุกเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อจะหยิบน้ำมาดื่มแต่หางตาไปเห็นธามที่นอนอยู่ที่พื้น

ธาม: แบงค์... กูไม่ไหว... พากูไปโรงบาลที...

//ธามบอกกับแบงค์ก่อนจะสลบไป

แบงค์: ทำใจดีๆไว้นะธาม กูโทรเรียกรถโรงบาลให้

//แบงค์รีบลุกขึ้นไปหามือถือของตนเองและโทรเรียกรถโรงบาลทันที

(ณ โรงบาล เวลา22:20)

แบงค์: พี่ริน... พี่รินดูดเลือดธามหรอ...

//แบงค์ถามพี่รินที่ตามมาที่โรงบาลด้วย อย่างเบาๆ

พี่ริน: ก็... ก็สัญชาตญาณฉันมันดันตื่นขึ้นน่ะสิ

//พี่รินตอบกลับเบาๆข้างหูแบงค์

แบงค์: ผมน้อยใจได้ไหม

//แบงค์พูดขึ้นแล้วมองตาพี่ริน

พี่ริน: ไม่เอา ไม่ได้นะแบงค์

//พี่รินพูดขึ้นมองตาแบงค์ด้วยสายตาอ้อนๆ

แบงค์: งั้นทำโทษอะไรดีครับ

//แบงค์ถามพี่รินขึ้นแล้วจับมือพี่ริน

พี่ริน: ทำยังไงก็ได้ค่ะ

//พี่รินพูดเสียงอ้อนๆใส่แบงค์อีกรอบ

แบงค์: ได้เลย งั้นพี่รินต้องอดดูดเลือด3วัน โอเคนะครับ

//แบงค์ตอบกลับด้วยความไม่รู้ความหายนะที่จะเกิดขึ้นหลังจากวันนั้น

หมอ: ญาติคนไข้ครับ หมอได้ตรวจแล้วนะครับ ผลตรวจไม่พบอะไรครับ พบเพียงบาดแผล ที่คอเล็กน้อยครับ หมอได้รักษาบาดแผลให้คนไข้แล้วนะครับ เชิญรับยาและพาคนไข้กลับบ้านได้เลยนะครับ

//หมอบอกผลกับแบงค์และเดินกลับเข้าไปในห้องต่อ

( ณ วันถัดไป ที่ห้องพี่ริน เวลา19:30)

พี่ริน: แบงค์... พี่ยอมแล้ว... พี่รู้สึกคอแห้งแล้วนะ...

//พี่รินพูดกับแบงค์ที่นั่งเล่นคอมของตนเองอยู่

แบงค์: อย่าลืมสิครับ พี่โดนทำโทษอยู่นะครับ

//แบงค์ตอบกลับพี่รินที่นอนท้องร้องอยู่บนเตียง

พี่ริน: พี่ยอมแล้วจริงๆแบงค์... พี่ไม่ไหวแล้ว...

//พี่รินพูดกับแบงค์ขึ้นอีกรอบ

แบงค์: งั้น ได้ครับ

//แบงค์ตอบกลับด้วยความสงสารที่ตนเองทำโทษพี่รินเกินไป

พี่ริน: มานี่เลย เจ้าเด็กแสบ!

//พี่รินลุกขึ้นไปดึงแบงค์ลงมานอนที่เตียงแล้วขึ้นคร่อมทันที