ตอนที่ 1

ตอนที่ 1

จางเหยียนสี่ เด็กหนุ่มวัย 19 ปี นักศึกษามหาวิทยาลัยที่ชีวิตเรียบง่าย แต่อยู่ๆ วันหนึ่งเขาประสบอุบัติเหตุรถชนที่ไม่คาดฝันขณะกำลังข้ามถนน ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นก่อนจะหมดสติ คือเสียงเบรกรถและความเจ็บปวดที่ปะทะร่างกาย

เมื่อจางเหยียนสี่ลืมตาขึ้นอีกครั้ง สิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่ถนนที่คุ้นเคย แต่เป็นป่าลึกที่เต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่และเสียงนกร้อง เขาลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจยิ่งกว่าคือเสื้อผ้าที่เขาใส่ มันไม่ใช่ชุดนักศึกษาธรรมดา แต่กลับเป็นชุดโบราณของราชวงศ์จีน

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” จางเหยียนสี่พูดกับตัวเองด้วยความสับสน เขาลองสำรวจไปรอบๆ และพยายามหาคำตอบว่าเขาอยู่ที่ไหนและเกิดอะไรขึ้นกับเขา

ไม่นานนัก เสียงเท้าดังใกล้เข้ามา จางเหยียนสี่หันไปเห็นชายหนุ่มในชุดขุนนางโบราณเดินมาอย่างรวดเร็ว ชายคนนั้นมีใบหน้าหล่อเหลา แต่ดูเหมือนเขาจะเร่งรีบและวิตกกังวลอยู่

“เจ้าคือใคร? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?” ชายคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ข้าคือ… ข้าไม่รู้ว่ามาที่นี่ได้อย่างไร ข้าจำได้แค่ว่าข้า…ข้าโดนรถชนแล้วก็มาอยู่ที่นี่” จางเหยียนสี่ตอบอย่างสับสน

ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าจางเหยียนสี่คือ หงเสี่ยนลี่ ลูกชายของขุนนางผู้มีอำนาจในราชสำนัก หงเสี่ยนลี่มองจางเหยียนสี่ด้วยความสงสัย แต่ก็รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้านี้ไม่ใช่คนธรรมดา

“ข้าคือหงเสี่ยนลี่ ข้าจะพาเจ้ากลับไปที่จวนของข้า ก่อนที่เจ้าจะถูกอะไรในป่ามันทำร้าย” เขาพูดและพยักหน้าให้จางเหยียนสี่เดินตาม

จางเหยียนสี่ไม่ได้มีทางเลือกอื่น จึงเดินตามหงเสี่ยนลี่ไปอย่างสงบ แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยคำถามว่าเขาอยู่ที่ไหน และเขาจะกลับไปยังโลกปัจจุบันได้อย่างไร

เมื่อมาถึงจวนของหงเสี่ยนลี่ เขาได้รับการต้อนรับจาก ว่านเชี่ยน น้องสาวของหงเสี่ยนลี่ ว่านเชี่ยนเป็นหญิงสาวที่สดใสและอ่อนโยน แต่แฝงความเฉลียวฉลาดไว้ในตัว นางมองจางเหยียนสี่ด้วยความสนใจและช่วยดูแลเขาอย่างดี

“ท่านพี่ คนผู้นี้ดูแปลกนัก เขาอาจมาจากแดนไกลก็เป็นได้” ว่านเชี่ยนกระซิบกับหงเสี่ยนลี่ แต่จางเหยียนสี่กลับได้ยินชัดเจน

หลังจากที่ได้พักผ่อนและทานอาหาร จางเหยียนสี่รู้สึกขอบคุณหงเสี่ยนลี่และว่านเชี่ยนที่ช่วยเหลือเขา แต่ใจลึกๆ ของเขายังเต็มไปด้วยความกังวลเกี่ยวกับอนาคตและวิธีที่จะกลับไปสู่ยุคปัจจุบัน

ทว่า จางเหยียนสี่กลับไม่รู้เลยว่าการย้อนเวลาครั้งนี้จะนำเขาไปสู่ความวุ่นวายในราชสำนักและความรักที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้น…

หลังจากที่จางเหยียนสี่ถูกพามายังจวนของหงเสี่ยนลี่ เขาได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากทั้งหงเสี่ยนลี่และว่านเชี่ยน แม้ความสับสนในใจยังคงมีอยู่มาก แต่บรรยากาศในจวนทำให้เขารู้สึกอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย

ในเช้าวันรุ่งขึ้น จางเหยียนสี่ลุกขึ้นมาพร้อมกับความคิดว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไป แต่ก่อนที่เขาจะมีโอกาสหาคำตอบ เสียงเคาะประตูดังขึ้น และว่านเชี่ยนเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มสดใส

“พี่ชายบอกให้ข้ามาตามเจ้า เจ้าตื่นหรือยัง?” ว่านเชี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ข้าตื่นแล้ว ขอบคุณที่มาดูข้า” จางเหยียนสี่ยิ้มตอบ แต่ภายในใจยังคงมีความประหม่าเล็กน้อย

“พี่ชายข้าเป็นคนดี แม้เขาจะดูเย็นชาไปบ้าง แต่ท่านสามารถวางใจได้” ว่านเชี่ยนกล่าวด้วยเสียงหัวเราะ

จางเหยียนสี่รู้สึกอบอุ่นในใจมากขึ้นเมื่อได้พูดคุยกับว่านเชี่ยน นางเป็นหญิงสาวที่น่ารักและมีความเป็นกันเอง เขารู้สึกว่าอย่างน้อยนางก็เป็นเพื่อนคนแรกในโลกแปลกประหลาดนี้

ไม่นานนัก หงเสี่ยนลี่ก็ปรากฏตัวขึ้น เขาพาจางเหยียนสี่ออกมาที่ลานกลางบ้าน ซึ่งเป็นสถานที่กว้างขวางและสวยงาม มีต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาและสวนดอกไม้ที่ปลูกไว้เป็นอย่างดี

“เจ้ามีความคิดจะไปจากที่นี่หรือไม่?” หงเสี่ยนลี่ถามขณะยืนมองจางเหยียนสี่ด้วยสีหน้าสงบ แต่แฝงความสงสัย

“ข้า...ยังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ข้าจำอะไรไม่ได้เลย” จางเหยียนสี่โกหกเพื่อปิดบังความจริงว่าตนมาจากอนาคต เพราะเขาไม่รู้ว่าจะอธิบายให้ใครเข้าใจได้อย่างไร

“ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็พักอยู่ที่นี่ก่อน ข้าจะดูแลเจ้าให้ปลอดภัย” หงเสี่ยนลี่กล่าวเสียงเรียบ แต่จางเหยียนสี่สัมผัสได้ถึงความจริงใจที่ซ่อนอยู่ในคำพูดนั้น

วันเวลาผ่านไป จางเหยียนสี่ค่อยๆ เรียนรู้เกี่ยวกับชีวิตในราชวงศ์และผู้คนรอบตัวเขา หงเสี่ยนลี่เริ่มเปิดใจให้กับเขามากขึ้น แม้จะเป็นคนที่เงียบขรึมและดูเย็นชา แต่ลึกๆ แล้ว หงเสี่ยนลี่กลับเป็นคนที่ห่วงใยและซื่อตรงกับคนที่เขาไว้ใจ

ส่วนว่านเชี่ยน นางกลายเป็นเพื่อนสนิทคนแรกของจางเหยียนสี่ในยุคโบราณนี้ นางมักจะมาเยี่ยมเขา พูดคุยและหัวเราะด้วยกัน ทำให้เขาลืมความกังวลเรื่องการหาทางกลับโลกปัจจุบันไปชั่วขณะ

ในบางวัน จางเหยียนสี่และหงเสี่ยนลี่มักจะใช้เวลานั่งพูดคุยกันที่ลานกลางจวน หงเสี่ยนลี่เริ่มแบ่งปันเรื่องราวในชีวิตของเขา ทั้งความกดดันจากราชสำนักและปัญหาภายในครอบครัวที่เกี่ยวข้องกับอำนาจ จางเหยียนสี่ฟังด้วยความสนใจและรู้สึกเห็นใจ

ในช่วงเวลานั้น จางเหยียนสี่รู้สึกได้ถึงความผูกพันที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นระหว่างเขากับหงเสี่ยนลี่ แม้จะไม่ได้แสดงออกชัดเจน แต่ความเข้าใจและความสนิทสนมของพวกเขาก็เริ่มเพิ่มมากขึ้น

หงเสี่ยนลี่เองก็เริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่เปลี่ยนไป เขามองจางเหยียนสี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วแอบยิ้มในใจ ชายหนุ่มจากแดนไกลคนนี้อาจไม่ได้เป็นแค่คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเขาเพียงชั่วคราว แต่เป็นคนที่มีความสำคัญบางอย่าง...

หลังจากที่จางเหยียนสี่ใช้เวลาหลายวันในจวนของหงเสี่ยนลี่ ความสนิทสนมระหว่างทั้งคู่ก็เริ่มแน่นแฟ้นขึ้น แต่หงเสี่ยนลี่รู้สึกว่าเขายังไม่รู้จักจางเหยียนสี่ดีพอ เขาจึงคิดหาวิธีที่จะสร้างความผูกพันและเข้าใจนายเอกมากขึ้น

วันหนึ่ง ขณะที่จางเหยียนสี่กำลังนั่งเล่นอยู่ในสวน หงเสี่ยนลี่ก็เข้ามาหาพร้อมกับรอยยิ้มเล็กน้อย

“ข้าเห็นว่าเจ้าชอบมองม้าของข้า เจ้าเคยขี่ม้าหรือไม่?” หงเสี่ยนลี่ถามด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นมิตรและอ่อนโยนกว่าปกติ

“ไม่เคยเลย ข้าไม่เคยขี่ม้ามาก่อน” จางเหยียนสี่ตอบด้วยความลังเล

“ถ้าเช่นนั้น ข้าจะสอนเจ้า ขี่ม้าไม่ใช่เรื่องยาก หากเจ้าได้ลองขี่สักครั้ง เจ้าอาจจะชอบก็ได้” หงเสี่ยนลี่กล่าวพร้อมกับเสนอให้จางเหยียนสี่ไปฝึกขี่ม้าที่ลานฝึกม้า

จางเหยียนสี่แม้จะรู้สึกไม่มั่นใจ แต่ก็ยอมตกลง เพราะเขาอยากทำให้หงเสี่ยนลี่รู้สึกพอใจและไม่อยากให้ดูเหมือนว่าเขาอ่อนแอ

ที่ลานฝึกม้า หงเสี่ยนลี่พาจางเหยียนสี่มาหาม้าตัวหนึ่ง ม้าตัวนี้เป็นม้าสีขาวสง่างาม แต่ดูเป็นมิตร

“นี่คือไป่ฟง ม้าของข้า มันเชื่องและอ่อนโยน เจ้าสามารถฝึกกับมันได้โดยไม่ต้องกลัว” หงเสี่ยนลี่บอกพร้อมกับช่วยจางเหยียนสี่ขึ้นไปบนหลังม้า

ช่วงแรก ทุกอย่างดูเป็นไปได้ดี หงเสี่ยนลี่คอยดูแลและให้คำแนะนำอย่างใกล้ชิด จางเหยียนสี่เริ่มรู้สึกมั่นใจมากขึ้น เขาเริ่มสนุกกับการขี่ม้า แต่ทว่า ขณะที่ม้ากำลังเดินอยู่ จางเหยียนสี่กลับเสียการทรงตัว ม้าพยศขึ้นเล็กน้อยก่อนที่เขาจะหลุดจากหลังม้า

"เหยียนสี่!" หงเสี่ยนลี่ร้องด้วยความตกใจและรีบวิ่งเข้าไปหาจางเหยียนสี่ที่ตกลงมากระแทกพื้นอย่างแรง

จางเหยียนสี่นอนอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด เขารู้สึกถึงความปวดแสบที่ขาขวา หงเสี่ยนลี่รีบเข้ามาช่วยพยุงเขาขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? ข้าไม่น่าชวนเจ้าฝึกเร็วขนาดนี้เลย” หงเสี่ยนลี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ข้า...ข้าไม่เป็นไรมาก แค่เจ็บขานิดหน่อย” จางเหยียนสี่พยายามฝืนยิ้ม แม้ความเจ็บจะเล่นงานเขาอย่างหนัก

หงเสี่ยนลี่รีบพาจางเหยียนสี่กลับไปที่จวนทันที พร้อมกับสั่งคนใช้ให้นำยาและผ้ามาประคบให้จางเหยียนสี่ เมื่อถึงห้องพัก หงเสี่ยนลี่นั่งข้างจางเหยียนสี่ไม่ห่าง คอยดูแลเขาด้วยความอ่อนโยน

“ข้าขอโทษ ข้าไม่ควรให้เจ้าทำอะไรที่เสี่ยงแบบนี้” หงเสี่ยนลี่กล่าวด้วยความรู้สึกผิด ขณะที่มือของเขาค่อยๆ วางลงบนมือของจางเหยียนสี่อย่างอ่อนโยน

“ข้าไม่โทษท่าน ข้าแค่ยังไม่เก่ง ข้าจะฝึกให้ดีขึ้น” จางเหยียนสี่ยิ้มรับ ทั้งที่ในใจยังรู้สึกถึงความเจ็บที่ขา แต่เขากลับรู้สึกว่าหงเสี่ยนลี่ใกล้ชิดและใส่ใจเขามากขึ้นหลังจากเหตุการณ์นี้

ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนเริ่มพัฒนาไปอีกขั้น แม้จางเหยียนสี่จะไม่ได้แสดงออกชัดเจน แต่เขาก็เริ่มรู้สึกถึงความอบอุ่นและความห่วงใยที่หงเสี่ยนลี่มีต่อเขา และนั่นทำให้เขารู้สึกมั่นใจและปลอดภัยในโลกโบราณนี้มากขึ้นเรื่อยๆ

**(โปรดติดตามตอนต่อไป)**

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***