บอดี้การ์ดคู่(ใจ)กาย

ในบ้านพักต่างอากาศหรูหราท่ามกลางธรรมชาติที่สงบและงดงาม เสียงคลื่นทะเลซัดเข้าหาฝั่งเบาๆ และลมพัดเย็นสบาย เซลล่านั่งเอกเขนกอยู่บนโซฟานุ่มในห้องนั่งเล่นกว้างขวาง

ดวงตาสีเข้มของเธอมองไปที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาคือสายหมอก ชายหนุ่มผู้มีเสน่ห์เย้ายวนใจ น้องชายเพียงคนเดียวของเธอ ที่นานๆทีจะกลับมาเยี่ยมหากัน

เพราะต่างคนต่างมีกิจการต่างถิ่นต่างแดน

"แล้วนายมาทำอะไรล่ะ อยู่ๆ ถึงได้มาหากัน?" เซลร่าถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก

สายหมอกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"พี่กล้าไล่ผมเหรอ?"

เซลร่าหัวเราะเบาๆ ส่ายหน้า

"เด็กคนนี้นี่ มีคำไหนของฉันที่ไล่กัน?"

สายหมอกแกล้งทำเป็นหน้านิ่วคิ้วขมวดเล็กน้อย

"แล้วผมมาหาบ้างไม่ได้หรือไง?"

เซลล่าหัวเราะอีกครั้ง เสียงของเธอหวานไพเราะ

"ตายจริง นี้คิดถึงกันขนาดนั้นเลยเหรอ น้องรัก มาให้พี่สาวคนนี้กอดหน่อยเร็ว"

เธออ้าแขนออกอย่างอบอุ่น พร้อมรอยยิ้มที่แฝงความรักใคร่ สายหมอกยิ้มรับและเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะก้าวเข้าสู่อ้อมกอดของเซลร่า ความอบอุ่นของเธอทำให้เขารู้สึกสบายใจ และในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความผูกพันที่ทั้งสองคนมีต่อกัน แม้ว่าคำพูดที่ใช้จะดูแหย่เล่น แต่ลึกๆ แล้วมีความหมายที่มากกว่านั้นแฝงอยู่ในทุกประโยคที่แลกเปลี่ยนกัน

เซลล่ามองสบตาสายหมอกด้วยรอยยิ้มจางๆ ที่มุมปาก ขณะที่เธอยังคงกอดเขาอยู่ เธอรู้ดีว่าเขามักจะสังเกตและพูดตรงๆ แบบนี้เสมอ และครั้งนี้ก็ไม่ต่างกัน

"กลับมาทีไร ผมชอบเจอพี่อยู่กับผู้ชายมากหน้าหลายตาทุกที พราวลงบ้างนะพี่" สายหมอกพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนติติงแต่ก็แฝงไปด้วยความห่วงใย

เซลล่าหัวเราะเบาๆ ปล่อยมือออกจากการกอดและมองเขาด้วยแววตาที่สื่อถึงความสนุกสนาน "เป็นห่วงพี่เหรอ? ไม่ต้องห่วงนะ ระดับพี่แล้ว เรื่องพวกนี้ไม่ได้เอามาใส่ใจนักหรอก แค่สนุกๆ"

เธอพูดพลางยักไหล่เล็กน้อย ราวกับเรื่องพวกนี้เป็นแค่เรื่องเล่นๆ สำหรับเธอเท่านั้น สายหมอกได้แต่ถอนหายใจเบาๆ เขารู้ดีว่าเซลล่ามีวิธีจัดการกับเรื่องราวในชีวิตของเธอเอง แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาหยุดเป็นห่วงได้

"ผลประโยชน์อีกเล็กน้อย สีสันของชีวิตนะ" เซลล่าเสริมพร้อมกับหัวเราะเบาๆ สายหมอกมองเธอด้วยแววตาที่ผสมไปด้วยความห่วงใยและความไม่พอใจ เขาเข้าใจวิถีชีวิตของเซลล่า แต่บางครั้งเขาก็อยากให้เธอใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังมากกว่านี้

"ก็แค่ให้มันพอดีๆ หน่อยเถอะครับพี่ อย่ามากเกินไปก็พอ" เขาพูดเสียงเบา ทิ้งท้ายด้วยแววตาที่สื่อความหมายว่าเขายังยืนอยู่ตรงนี้เพื่อเธอเสมอ ไม่ว่าเธอจะเลือกใช้ชีวิตอย่างไร

บรรยากาศในห้องพักหรูหราแห่งนี้เต็มไปด้วยความเงียบสงบ เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นทำลายความเงียบนั้น นายหญิงเซลล่าที่กำลังเอนหลังพักผ่อนบนโซฟานุ่มหรูเบิกตาขึ้นอย่างเบื่อหน่าย

เธอผงกหัวขึ้นเล็กน้อย ดวงตาที่เฉียบคมจ้องไปยังประตูที่เพิ่งเปิดออก

"นายหญิง" ชายในชุดสูทสีดำกล่าวอย่างนอบน้อม หลังจากที่เปิดประตูเข้ามา เขารู้สึกถึงบรรยากาศที่ตึงเครียดเบาๆ จากท่าทีของเธอ

"ว่าไง มีเรื่องอะไรงั้นเหรอถึงได้เข้ามากวนกันในเวลาส่วนตัวแบบนี้?" เซลล่าถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเรียบนิ่ง

แต่ก็แฝงไปด้วยอำนาจที่ทำให้คนฟังรู้สึกเกรงกลัว

"ขออภัยครับนายหญิง...แต่ตอนนี้ท่านต้องรีบลงไปชั้นใต้ดิน...เออ..."

ชายคนนั้นอ้ำอึ้งเล็กน้อยเหมือนไม่แน่ใจว่าควรพูดอะไรต่อ

เซลล่าลุกขึ้นจากโซฟาอย่างสง่างาม สายตาของเธอหันไปมองสายหมอกที่ยังยืนอยู่ข้างๆ

"น้องรัก...เดินทางมาเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนเถอะ พี่ให้คนเตรียมห้องพักไว้ให้แล้ว"

เธอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลขึ้นเล็กน้อย แตกต่างจากที่ใช้กับชายคนก่อนหน้านี้

สายหมอกพยักหน้าเล็กน้อย แม้จะยังมีความสงสัยในใจเกี่ยวกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ถามอะไรเพิ่มเติม

"ครับ..."

เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้องตามคำสั่งของเซลล่า

เซลล่ามองตามหลังเขาไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนสายตากลับไปที่ชายชุดดำ

"ไปสิ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเด็ดเดี่ยว

ชายคนนั้นรีบพยักหน้าและเริ่มเดินนำไปทันที ขณะที่เซลล่าตามไปอย่างไม่รีบร้อน

แต่ทุกย่างก้าวกลับเต็มไปด้วยความมั่นใจและอำนาจที่ไม่ต้องการคำอธิบายใดๆ

บรรยากาศในคุกใต้ดินเย็นยะเยือกและมืดสลัว เสียงน้ำหยดจากเพดานดังก้องไปทั่ว

แสงไฟจากโคมสลัวบนผนังหินหนาทึบทอดเป็นเงาทอดยาว ทำให้บรรยากาศในที่แห่งนี้ดูน่าขนลุกและน่ากลัวเป็นพิเศษ

เสียงกรีดร้องดังสะท้อนก้องไปทั่ว “อ๊ากกก!!!”

เป็นเสียงของชายคนหนึ่งที่ถูกมัดติดกับเก้าอี้ไม้เก่า ร่างกายบอบช้ำจากการถูกทรมาน แต่ดวงตายังคงเต็มไปด้วยความดื้อรั้น

เซลร่ายืนอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย ดวงตาคมกริบของเธอมองตรงไปยังร่างที่บอบช้ำของชายคนนั้นด้วยสีหน้าเย็นชาและไร้ความรู้สึก

ข้างๆ เธอมีลูกน้องในชุดดำยืนเรียงรายอยู่ เสียงหนึ่งจากพวกเขาดังขึ้นอย่างขออนุญาต

"นายหญิง ทรมานยังไงอีกฝ่ายก็ไม่ยอมบอกครับ" ชายคนนั้นรายงานด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดและสำนึกผิด

เขารู้ดีว่าเจ้านายของตนต้องการคำตอบ ไม่ใช่ความล้มเหลว

เซลล่าหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะพึมพำเบาๆ

"ไม่ได้เรื่อง...." น้ำเสียงเธอเรียบแต่กลับทำให้ผู้คนรอบข้างรู้สึกหนาวสั่น

มีความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนรอคอยคำสั่งถัดไปจากนายหญิงของพวกเขา ท่ามกลางความเงียบสงัดที่น่ากดดัน

"ต้องถึงขั้นให้ฉันลงมือเองเลยเหรอ? แน่ใจนะ?" เซลล่าถามขึ้น น้ำเสียงเธอชัดเจนและเรียบเย็น

แต่แฝงไปด้วยอันตราย ทุกคนในที่นั้นรู้ดีว่าถ้าเธอลงมือเอง ทุกอย่างจะยิ่งเลวร้ายกว่าที่เป็นอยู่

ลูกน้องรีบคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว

"นายหญิง โปรดทำโทษ" เขากล่าวด้วยความนอบน้อมและหวาดกลัว

เซลล่าหัวเราะเบาๆ อย่างเย็นชา

"หึ~ เอาเป็นว่า เรามาเค้นคำตอบจากเจ้าตัวตรงหน้าก่อนจะดีกว่า" เธอพูดพลางเดินเข้าไปใกล้ชายที่ถูกมัดด้วยท่าทีสบายๆ

รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าของเธอ ดวงตาส่องประกายเหมือนนักล่าที่เจอเหยื่อที่น่าสนใจ

เธอหยุดยืนตรงหน้าเขา สายตาของเธอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่บอบช้ำและเต็มไปด้วยความกลัวของชายคนนั้น

"ถ้าไม่อยากเจ็บตัวมากไปกว่านี้ ก็บอกมาซะ ว่าสิ่งที่ฉันอยากรู้คืออะไร" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก แต่อ่อนโยนจนน่าขนลุก

ชายคนนั้นยังคงสั่นสะท้าน และในเวลานั้นเอง เขารู้ดีว่า การเผชิญหน้ากับเซลร่านั้นไม่ใช่สิ่งที่ใครจะรอดพ้นไปได้ง่ายๆ

เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังก้องไปทั่วทางเดินในชั้นใต้ดิน

ก่อนที่ร่างของชายคนหนึ่งจะปรากฏตัวขึ้น มาติน มือขวาคนสนิทของเซลล่า

ผู้มีรูปร่างกำยำสมส่วนและมาดเข้มที่ดูทรงอำนาจ ดวงตาคมกริบของเขามองตรงไปยังนายหญิงของเขาที่กำลังนั่งบนโซฟาอยู่ท่ามกลางบรรยากาศอึดอัดและตึงเครียด

“นายหญิง?” มาตินเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่มั่นคง

เซลร่าหันมามองเขาด้วยแววตาที่แสดงถึงความพอใจ

"กลับมาแล้วเหรอ มาติน" เธอพูดขึ้นเบาๆ แต่ทุกคำของเธอแฝงไปด้วยอำนาจ

"ครับ...ท่านลงไปชั้นใต้ดิน?" มาตินถามต่อ น้ำเสียงนิ่งเรียบแต่เต็มไปด้วยความกังวลที่ซ่อนอยู่

เซลร่าถอนหายใจเบาๆ ดวงตาของเธอหรี่ลงเล็กน้อย

“พวกนั้นมันไม่ได้เรื่อง ให้เค้นคำตอบตัวประกันยังทำกันไม่ได้”

มาตินนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง สายตาของเขามืดลงขณะที่คิดตามสิ่งที่นายหญิงกล่าวถึง ความโกรธแค้นที่มีต่อลูกน้องที่ทำงานพลาดพลั้งผุดขึ้นในใจ

เขารู้ดีว่าความผิดพลาดแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นภายใต้การควบคุมของเขา

"นายหญิง....โปรดลงโทษ" มาตินพูดขึ้นพลางก้มหัวน้อมรับ เขาเตรียมใจรับการลงโทษจากเธอเพราะความล้มเหลวของลูกน้องที่เขารับผิดชอบ

เซลร่ามองเขาด้วยรอยยิ้มเย็นเยียบบนใบหน้า

"ลงโทษนายเหรอ? มาสิ...เข้ามาให้ฉันลงโทษ" เสียงของเธอทั้งนุ่มนวลและคมกริบเหมือนคมมีดที่จ่อเข้าหา

คำพูดของเธอไม่ต่างจากการท้าทาย

มาตินเงยหน้าขึ้น สบตากับเซลร่าที่มองตรงมาที่เขาด้วยสายตาเยือกเย็น เขารู้ดีว่าเธอไม่เคยพูดเล่น

การลงโทษของเธอไม่ได้หมายความถึงความเจ็บปวดทางกายเพียงอย่างเดียว

เขาก้าวเข้าไปข้างหน้า มาพร้อมกับความเชื่อมั่นว่าทุกอย่างที่ทำไปนั้นเพื่อเธอและคำสั่งของเธอแต่เพียงผู้เดียว

เซลล่ามองมาตินที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ดวงตาของเธอฉายแววท้าทายและเด็ดเดี่ยว

ขณะที่มาตินยืนนิ่ง รอคอยการลงโทษอย่างสงบ เสียงลมหายใจในห้องใต้ดินที่มืดสลัวดังเพียงเบาๆ

แต่บรรยากาศกลับตึงเครียดราวกับเส้นด้ายที่พร้อมจะขาดเมื่อถูกดึงแรงเกินไป

ทันใดนั้น เซลร่าก็กระชากเนกไทของมาตินอย่างรวดเร็วและแรง ดึงร่างของเขาเข้ามาใกล้ตัวเธอ

จนใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอเพียงเสี้ยวลมหายใจ ริมฝีปากของเธอกดเข้าหาของเขาอย่างดุดันและไม่ปรานี

จูบที่เต็มไปด้วยความรุนแรงและอำนาจ ราวกับต้องการแสดงให้เห็นว่าใครคือผู้ควบคุม

มาตินรู้สึกถึงแรงดึงและการจูบที่เข้มข้น เขาไม่ตอบโต้แต่กลับยืนนิ่ง ยอมรับการกระทำของเธอด้วยหัวใจที่แน่วแน่

"อื้มม ~"

การจูบนี้ไม่ใช่การแสดงความรักหวานซึ้ง แต่มันเป็นการแสดงถึงการควบคุมและความเป็นเจ้าของของเซลร่าที่มีเหนือเขา

มันคือการลงโทษที่แฝงด้วยการทดสอบอำนาจและความภักดีในเวลาเดียวกัน

เซลร่าถอนริมฝีปากออกอย่างรวดเร็ว แววตาของเธอยังไม่ละจากใบหน้าของมาติน

“จำไว้ ว่าฉันจะไม่ยอมให้มีความผิดพลาดใดๆ เกิดขึ้นอีก” เธอกระซิบเสียงเย็นข้างหูของเขา ก่อนจะปล่อยเนกไทและถอยออกมาช้าๆ

ทิ้งให้มาตินยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แต่ก็ยังคงยึดมั่นในความจงรักภักดีที่มีต่อเธอ

แม้จะรู้สึกเสียดายรสจูบที่ถูกผลักออกไป แต่มาตินก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างนิ่งสงบ

ดวงตาของเขาจับจ้องที่เซลร่าที่ถอยออกไปด้วยท่าทีสง่างามและเยือกเย็น

รสจูบของเธอที่ยังหลงเหลืออยู่บนริมฝีปากเขา ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

การจูบที่ดุดันและทรงพลังนั้นไม่ได้มีเพียงแค่ความเร่าร้อน แต่มันยังเต็มไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง มาตินรู้สึกได้ถึงอำนาจที่แฝงอยู่ในทุกสัมผัส มันเป็นมากกว่าคำลงโทษ

เป็นเหมือนการทดสอบความภักดีของเขาที่มีต่อเธอ การยอมรับและอดทนต่อแรงกดดันนี้เป็นบททดสอบที่ยากเย็นเสียเหลือเกิน แต่ในใจลึกๆ ของเขา เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียดาย

เขากลั่นใจไว้ ความรู้สึกที่พุ่งพล่านต้องถูกควบคุม ความต้องการที่อยากจะดึงเธอกลับเข้ามาหาและตอบสนองอย่างไม่รู้จบถูกกลืนเก็บลึกเข้าไปภายใน

เพราะเขารู้ดีว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะปล่อยให้ความรู้สึกเหล่านั้นครอบงำได้

“ทดสอบผมอีกแค่ไหนก็ได้ครับ นายหญิง”

มาตินพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง แววตาของเขายังคงจ้องมองเธอด้วยความยอมรับในอำนาจของเธออย่างไม่ลดละ

ถึงแม้จะเป็นการทดสอบที่ยากลำบาก แต่มันก็เป็นสิ่งที่เขาเต็มใจจะเผชิญ

เพียงเพื่อจะได้ยืนอยู่เคียงข้างเธอในฐานะมือขวาที่เธอไว้วางใจต่อไป..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***