ดวงตาสีฟ้าแสนสวยของนาย

มุมมองของหลิว

ในวันนั้นในวันที่เจฟฟ์ลืมตาดูโลกเป็นครั้งแรกเมื่อฉันได้มองหน้าของเขาทำให้ฉันตกหลุมรักเขาในทันทีแต่ความรู้สึกในตอนนั้นมันเป็นความรักแบบพี่น้องหลังจากที่เขาเกิดมาแล้วฉันได้ดูแลเขาอย่างดีด้วยความรักที่ฉันมีให้เขาเขาได้โตมาเรื่อยๆจนเขาอายุประมาณ8-10ปีในตอนนั้นเป็นตอนที่ฉันและเขาได้มีความสุขด้วยกันเรื่องมันก็จะเป็นประมาณว่าเจฟฟ์เขาได้ไปโรงเรียนซึ่งตอนที่เขาอยู่โรงเรียนนั้นเขาพยายามหาเพื่อนแต่ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับเขาเลยแม้แต่คนเดียวทุกครั้งที่ทุกคนกำลังเล่นกันอยู่เมื่อเจฟฟ์เดินเข้าไปใกล้ทุกคนในบริเวณนั้นก็จะถอยห่างออกมาห่างจากเจฟฟ์เมื่อเจฟฟ์กลับมาถึงบ้านทุกๆวันเขาจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้กับฉันฟังและทุกๆครั้งที่เขาเล่าเขาจะร้องไห้ออกมาทุกครั้งเลยมันทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีแต่ฉันก็ทำอะไรพวกมันไม่ได้ฉันก็รู้สึกเกลียดเจ้าพวกเด็กพวกนั้นอยู่นะแต่มันก็เป็นเรื่องของเด็กไม่ใช่เรื่องของฉันฉันก็ทำได้เพียงแค่อยู่กับน้องชายของฉันและพยายามปลอบโยนเขาหรือไม่ก็เล่นกับเขาทุกๆวันไม่ว่าจะตอนเช้าหรือว่าจะตอนเย็นถ้าเขารู้สึกไม่ดีขึ้นมาจะมีฉันที่คอยเล่นกับเขาตลอดฉันเล่นกับเขาจนเขาอายุได้ 12 ปีซึ่งฉันและเจฟฟ์พวกเราอายุต่างกันแค่ 5 ปีดังนั้นในตอนนั้นฉันอายุเพียงแค่ 17 ปีในระหว่างที่เรากำลังจะไปโรงเรียนกันนั้นฉันกำลังนั่งคุยกับน้องชายอยู่แต่จู่ๆก็มีสเก็ตบอร์ดของใครไม่รู้ผ่านหน้าฉันไปตอนนั้นฉันตกใจมากจึงลุกขึ้นมาและบอกเด็กคนนั้นว่าให้เขานั้นระวังๆหน่อยฉันได้พูดไปประมาณว่า"นี่เล่นระวังๆหน่อยสิ ไม่เห็นหรือยังไงว่ามีคนนั่งอยู่"น้ำเสียงของฉันตอนนั้นดูโกรธมากแต่ฉันก็ไม่อยากจะอะไรมากกับเด็กนั้นเพราะว่าเด็กคนนั้นอายุรุ่นเราคราวเดียวกับเจฟฟ์ฉันจึงพยายามไม่เอาเรื่องแต่เจ้าเด็กนั่นดันมองฉันด้วยหางตาแถมหันมาตอบโต้กับฉันด้วยเขาได้ถือมีดขึ้นมาเพื่อขู่ฉันเล่นทำให้ฉันหยุดนิ่งและยกมือขึ้นชายหนุ่มที่เป็นเหมือนกับหัวหน้าแก๊งได้เดินเข้ามาเอากระเป๋าตังค์ของฉันไปฉันที่ทำอะไรไม่ได้ได้ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นแต่จู่ๆเจฟฟ์ก็เดินเข้าไปหาเด็กผู้ชาย 3 คนนั้นฉันพยายามห้ามเขาแต่เขาก็ดันผลักฉันออกและเจฟฟ์ก็ได้พูดกับเด็ก 3 คนนั้นว่า"คืนกระเป๋าตังค์พี่กูมาถ้ายังไม่อยากเจ็บตัว"สิ้นสุดคำพูดของเจฟฟ์เด็กหนุ่มที่เหมือนกับหัวหน้าแก๊งได้หัวเราะและชูกระเป๋าตังค์ของฉันขึ้นมาพร้อมกับเก็บเข้าไปในกระเป๋าของเขาแล้วก็ชักมีดออกมาพร้อมกับพูดใส่เจฟฟ์ว่า"แกจะทำอะไรฉันได้ไอ้จนเอ้ย"เด็กผู้ชายคนนั้นยังพูดไม่ทันจบเขาก็ถูกเจฟฟ์ต่อยเข้าไปที่หน้าอย่างจังทำให้เขานั้นชะงักไปสักแป๊บงั้นเปิดโอกาสให้เจฟฟ์วิ่งเข้าไปและจับที่ข้อมือของเด็กชายคนนั้นพร้อมกับหมุนข้อมือของเด็กผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเขาฉันได้ยืนมองเหตุการณ์นั้นไปเรื่อยๆจนเจฟฟ์จัดการเจ้าเด็ก 3 ตัวนั้นเสร็จในเวลาเดียวกันรถเมล์ก็ขับมาพอดีฉันเลยรีบพาเจฟฟ์วิ่งหนีออกไปแต่ว่าคนขับรถเมล์น่าจะเห็นพวกเราและเขาได้รีบลงมาดูอาการของเด็กทั้ง 3 นั้นฉันพาเจฟฟ์วิ่งมาเกือบถึงโรงเรียนแล้วฉันจึงค่อยๆหยุดพักแล้วค่อยเดินไปที่โรงเรียนพร้อมกับเจฟฟ์พอถึงโรงเรียนฉันกับเจฟฟ์ก็ไม่ได้พูดเรื่องเมื่อเช้าอีกเลยเมื่อถึงเวลาเลิกเรียนฉันก็เดินกลับบ้านกับเจฟฟ์พวกเราทำทุกอย่างปกติมากเมื่อถึงตอนดึกตอนที่เจฟฟ์กำลังจะนอนฉันดันนอนไม่หลับฉันจึงลุกออกจากห้องและเดินไปหาเจฟฟ์ฉันได้เคาะประตูเพื่อให้เขาเปิดให้เขาได้เปิดประตูแล้วถามฉันว่า"มีอะไรงั้นหรอ~?ฉันกำลังจะหลับเลย"น้ำเสียงของเขาทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆมันเป็นความรู้สึกเหมือนว่าฉันกำลังตกหลุมรักเขายังไงอย่างนั้นแต่ฉันก็ตั้งสติและบอกกับเขาไปว่า"พอดีว่าฉันนอนไม่หลับน่ะ....ฉันจะขอนอนห้องนายได้ไหมเผื่อจะนอนหลับได้....แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ!"ฉันได้พูดออกไปด้วยความรู้สึกเขินอายแต่ในใจฉันก็ยังงงอยู่ว่าฉันเขินน้องชายตัวเองซึ่งความรู้สึกที่ฉันบอกว่าเขินมันเขินแบบไม่ใช่พี่น้องแล้วฉันรู้สึกแปลกกับน้องชายตัวเองแต่ในระหว่างที่ฉันกำลังคิดนั้นเจฟฟ์ก็ได้ตอบ"ได้สิเข้ามาเลย~"เสียงเขายังดูงัวเงียเหมือนคนเพิ่งตื่นแต่เขายังไม่ได้นอนเลยเมื่อสิ้นสุดคำพูดของเขาฉันก็เดินเข้าไปในห้องของเขาและเดินไปนั่งที่เตียงเจฟฟ์เดินตามฉันมาติดๆพร้อมกับนั่งข้างๆฉันตอนที่เขานั่งอยู่ข้างๆฉันฉันรู้สึกเกร็งไปทั้งตัวในตอนนั้นฉันยังสับสนอยู่เลยว่าสรุปแล้วฉันรู้สึกยังไงกับเขาจนตอนนั้นเจฟฟ์บอกว่าเขาง่วงแล้วฉันจึงนอนลงบนเตียงและกอดเขาเขาได้นอนหลับไปแล้วแต่ฉันยังนอนจ้องหน้าเขาอยู่เลยฉันได้พูดออกมาเบาๆว่า"ดวงตาสีฟ้าแสนสวยของนาย...ทำให้ฉันรู้สึกตกหลุมรักนายไปแล้วทั้งที่ฉันรู้ว่านายเป็นน้องชายแท้ๆฉันยัง....จะรู้สึกแบบที่พี่น้องไม่ควรทำกันอีกหรอ"ระหว่างที่ฉันพูดได้มีน้ำตาของฉันไหลออกมาฉันรู้สึกได้ว่าฉันรักเขาเกินกว่าพี่น้องแต่ฉันก็รู้อยู่แล้วว่ามันผิดศีลธรรมแต่ฉันก็ยังรู้สึกรักเขาอยู่ฉันไม่สามารถที่จะเลิกรักเขาได้เพราะฉันอยู่กับเขาตั้งแต่เด็กมันทำให้ฉันรู้สึกผูกพันกับเขาเป็นอย่างมากแต่ความผูกพันนี้มันอาจนำไปสู่ความเจ็บปวดฉันได้คิดอยู่ในหัวประมาณว่า(ความคิด)"แต่ถ้าเจฟฟ์เขารู้เรื่องนี้ขึ้นมาแล้วเขาปฏิเสธฉันฉันอาจจะเจ็บมากๆก็ได้จะทำยังไงดีถ้าเขารู้เรื่องนี้ขึ้นมาความสัมพันธ์ของเราจะจบลง"ฉันได้นอนกอดเขาและร้องไห้ไปด้วยฉันรู้สึกดีกับเขามาโดยตลอดแต่ถ้าเขารู้ว่าฉันรู้สึกดีกับเขาในแบบไหนเขาจะรับไม่ได้น่ะสิฉันได้คิดแบบนี้ไปเรื่อยๆพร้อมกับร้องไห้ฉันร้องไห้นานมากจนฉันเผลอหลับไปเพราะตื่นขึ้นมาฉันเห็นว่าเจฟฟ์นั่งอยู่ปลายเตียงด้วยสีหน้าที่ดูเป็นห่วงฉันค่อยๆลุกขึ้นและถามเจฟฟ์ไปว่า"นายเป็นอะไรหรือเปล่าทำไม...ทำหน้าตาแบบนั้นล่ะ"ฉันได้ถามเขาออกไปแต่เมื่อสิ้นสุดคำพูดของฉันเขาก็ขยับเข้ามาใกล้ๆฉันพร้อมกับพูดว่า"ก็ตอนฉันตื่นมาฉันรู้สึกได้ว่านายน่ะ....ตัวร้อนมากๆเลยนะแถมสภาพนายน่ะเหมือนคนเป็นหวัดเลยด้วยฉันก็เลยรู้สึกเป็นห่วงน่ะ"หลังจากที่ฉันได้ยินคำพูดของเขาฉันรู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นมาและรู้สึกเขินเจฟฟ์ได้บอกว่า"เหมือนตอนนี้เลยนายหน้าแดงมาก...นายเป็นหวัดหรือเปล่า?"เจฟฟ์ทำสีหน้าเป็นห่วงฉันมากฉันจึงตอบเขาไปโดยเบี่ยงเบนไม่ให้เขาเป็นห่วงฉัน"ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกก็แค่...รู้สึกร้อนเฉยๆน่ะเพราะว่าเวลาฉันร้อนน่ะหน้าฉันจะแดงยังไงละ"ถึงฉันจะพูดไปแบบนั้นเจฟฟ์ก็ยังบอกให้ฉันนอนพักที่นี่แล้วเดี๋ยวตอนเย็นเขาจะกลับมาหาฉันจึงคิดขึ้นได้ว่าในเมื่อฉันได้หยุดโรงเรียนแล้วแต่เจฟฟ์ยังไปโรงเรียนอยู่มันก็เหมือนฉันไปเรียนนั่นแหละฉันจึงบอกกับเจฟฟ์ไปว่า"ถ้าอย่างนั้นนายก็อยู่กับฉันด้วยสิ~ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวมันเงียบเหงามากนะขอร้องล่ะอยู่กับฉันเถอะนะ~"ฉันได้ทำสีหน้าอ้อนวอนใส่เขาจึงทำให้เขาตอบตกลงที่จะอยู่บ้านกับฉันฉันได้แสดงรอยยิ้มที่ดูดีใจมากๆออกมาเขาจึงบอกกับฉันว่า"ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ลงไปกินข้าวก่อนนะครับเดี๋ยวกินยาต่อเลย"เขาได้เดินไปอยู่ที่หน้าประตูก่อนจะหันมายิ้มให้ฉันรอยยิ้มของเขาทำให้ฉันรู้สึกเขินมากๆฉันจึงตอบกลับเขาไป"โอเคถ้างั้นนายลงไปก่อนเลยเดี๋ยวฉันตามไป..."สิ้นสุดคำพูดของฉันเจฟฟ์ได้ยิ้มก่อนจะเดินลงไปชั้นล่างชั้นได้เดินไปเปลี่ยนชุดหลังจากที่ฉันเปลี่ยนเสร็จฉันเดินออกมาจากห้องแต่งตัวและเดินไปนั่งที่เตียงสักแป๊บในระหว่างนั้นฉันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างฉันจึงลองเปิดใต้หมอนของเจฟฟ์ฉันเห็นมีดที่เจ้าพวกเด็ก 3 คนนั้นเอามาขู่พวกฉันและในระหว่างนั้นแม่ก็ได้เรียกฉันลงไปข้างล่างแต่ฉันรู้สึกได้ว่ามีคนอื่นอีกซึ่งลางสังหรณ์ฉันบอกว่าตอนนี้มีตำรวจอยู่ที่บ้านแล้วเขากำลังจะจับเจฟฟ์ไปฉันต้องรีบลงไปช่วยเขาฉันจึงหยิบมีดแล้วเดินลงไปข้างล่างซึ่งตอนนั้นตำรวจกำลังจะจับเจฟฟ์ไปฉันจึงบอกให้เขาหยุดพร้อมกับบอกว่า"คนที่ทำร้ายเด็กทั้ง 3 คนนั้นคือผมเองเห็นไหมว่าผมมีแผลด้วยเขาไม่มีแต่ผมมีเท่ากับคนที่คุณต้องจับคือผม"ฉันได้พูดไปด้วยพร้อมกับเดินลงมาจากบนใดทั้งๆที่ถือมีดอยู่ในมือและโชว์บาดแผลให้พวกตำรวจดูพวกเขาจึงเปลี่ยนเป้าหมายมาจับฉันแทนเจฟฟ์ได้พูดขึ้นมาว่า"ไม่ใช่ซะหน่อยคนที่ทำเจ้าเด็ก 3 คนนั้นคือฉันเองไม่ใช่เขา!คนที่พวกคุณควรจับคือฉันไม่ใช่เขา"เจฟฟ์ได้พูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอยู่บนใบหน้าของเขาถึงฉันไม่อยากให้เขาร้องไห้ก็ตามแต่ถ้าเขาถูกจับไปมันก็แย่กว่าที่ฉันต้องเห็นเขาร้องไห้ฉันจึงยอมให้พวกตำรวจจับฉันถึงแม้เจฟฟ์จะร้องไห้หนักแค่ไหนหรือจะบอกว่าตนเป็นคนทำสุดท้ายฉันก็ถูกพวกตำรวจจับตัวไป

มุมมองของเจฟฟ์

ในตอนที่หลิวถูกพวกตำรวจจับไปฉันทำได้แค่ร้องไห้อยู่หน้าบ้านพร้อมกับมองรถตำรวจที่แล่นออกไปฉันนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นเป็นชั่วโมงจนพ่อกลับมาพ่อเห็นฉันพร้อมกับหันไปถามแม่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแม่จึงพาพ่อเข้าบ้านไปและเล่าทุกอย่างให้ฟังเมื่อพ่อได้ฟังพ่อก็รู้สึกเครียดมากแต่ฉันก็ยังนั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้านเมื่อผ่านไปประมาณ 2-3 ชั่วโมงฉันก็เดินเข้าบ้านไปฉันเห็นว่าพ่อและแม่กำลังโทษฉันและพี่ชายอยู่ฉันรู้สึกรับไม่ได้ที่พวกเขาไม่เคยโทษตัวเองเลยแต่ฉันก็รู้ว่าเรื่องพวกนี้มันเกี่ยวกับฉันและพี่ชายเขาไม่ควรโทษตัวเองในตอนนั้นฉันได้รีบวิ่งขึ้นห้องไปเมื่อฉันวิ่งเข้าไปในห้องแล้วฉันก็ขังตัวเองไว้ในห้องนั้นและไม่ออกไปจากห้องไม่เข้าห้องน้ำไม่กินอาหารเป็นเวลาหลายวันจนถึงวันเกิดของเพื่อนข้างบ้านแม่ได้เปิดประตูเข้ามาและบอกให้ฉันไปอาบน้ำเตรียมไปงานวันเกิดเพื่อนข้างบ้านของเราได้แล้วฉันรู้สึกเบื่อหน่ายมากแต่ก็พูดอะไรออกไปไม่ได้ฉันจึงเดินไปอาบน้ำพร้อมกับเปลี่ยนชุดฉันได้เดินลงมาหาพ่อแม่แต่แม่บอกว่าชุดที่ฉันใส่นั้นไม่ดีให้ฉันไปเปลี่ยนใหม่ฉันก็เลยขึ้นไปบนห้องและหาชุดที่ดีกว่านี้แต่ฉันหาเจอแค่กางเกงยีนส์สีดำเสื้อกล้ามสีดำเสื้อฮู้ดสีขาวและรองเท้าสีแดงขาวฉันจึงใส่ชุดนี้แล้วลงไปหาแม่ถึงแม่จะบอกว่ามันไม่ดีแต่มันก็ไม่มีเวลาแล้วพวกเขาจึงพาฉันไปงานวันเกิดเพื่อนข้างบ้านฉันเห็นว่าในงานนั้นมีแต่ผู้ใหญ่ฉันได้มองหาจุดที่มีแต่เด็กๆแต่ก็ไม่เห็นมีแม่ของเจ้าภาพได้บอกกับฉันว่า"ถ้ากำลังหาเด็กๆอยู่แล้วก็...เด็กๆเล่นอยู่กันที่หลังบ้านนะจ๊ะ"หลังสิ้นสุดคำพูดของเธอเธอก็ได้เดินออกไปจากฉันฉันจึงเดินไปที่หลังบ้านและเห็นว่าเด็กๆนั้นกำลังเล่นกันอยู่มีเด็กคนนึงเดินมาหาฉันพร้อมกับยื่นหมวกคาวบอยให้ฉันฉันเองพูดกับเขาไปประมาณว่าฉันโตแล้วฉันไม่สมควรที่จะมาเล่นอะไรแบบนี้แต่เด็กคนนั้นได้ขอร้องให้ฉันเล่นกับพวกเขาฉันจึงใจอ่อนโยนเล่นกับพวกเขาหลังจากที่ฉันเล่นไปไม่นานก็เจ้าเด็ก 3 ตัวนั่นก็กลับมาพวกมันได้ชี้มีดมาที่ฉันฉันได้บอกกับพวกมันไปประมาณว่าฉันไม่ต้องการจะมีเรื่องกับพวกนายกลับไปเถอะแต่พวกมันไม่ฟังเจ้าเด็กที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้าแก๊งได้พุ่งเข้ามาต่อยหน้าฉันแต่ฉันก็ไม่ได้ขัดขืนเพราะฉันไม่อยากมีเรื่องอีกแล้วแต่เจ้าเด็กคนนั้นมันต่อยฉันไปเรื่อยๆจนฉันทนไม่ไหวฉันได้กระโดดเข้าไปในบ้านแต่เจ้านั่นก็ตามฉันไปมันได้หยิบขวดแอลกอฮอล์(หมายถึงเครื่องดื่มมึนเมา)มาฟาดหัวฉันมันไม่ทำร้ายร่างกายฉันไปเรื่อยๆแต่ฉันก็ไม่ตอบโต้มันกลับมันจึงโมโหและพูดกับฉันว่า"กูเป็นคนทำให้พี่มึงต้องติดคุกนะเว้ยไม่คิดจะแก้แค้นให้พี่มึงหน่อยหรอไอ้กระจอกเอ้ย"คำพูดของมันเหมือนไปเปิดสวิตช์ในตัวฉันทำให้ฉันนั้นเริ่มโมโหฉันได้ผลักมันออกและขึ้นไปอยู่บนตัวมันฉันได้ต่อยเข้าไปที่อกของมันใกล้ๆกับหัวใจนั่นทำให้มันนั้นนอนตายคาที่แต่ด้วยความโมโหของฉันฉันได้ต่อยมันซ้ำไปอีกหลายทีส่วนอีก 2 คนมันได้เข้ามาช่วยลูกพี่มันมันได้คว้าปืนขึ้นมาแล้วยิงมาที่ฉันฉันได้วิ่งขึ้นไปที่ชั้น 2 แต่พวกมันก็วิ่งตามมาติดๆพร้อมกับยิงปืนมาที่ชั้นแต่ว่าฉันก็หลบได้ทุกเม็ดฉันได้วิ่งขึ้นไปบนห้องน้ำและลองคิดดูฉันก็ได้รู้ว่าเจ้าพวกนั้นน่ะไม่มีลูกกระสุนที่จะยิงฉันได้แล้วพวกมัน 2 ตัวได้เข้ามาในห้องน้ำพร้อมกับหยิบมีดขึ้นมาแต่ฉันได้หยิบเหล็กขึ้นมาแล้วฟาดไปที่เจ้าอ้วนทำให้เจ้าอ้วนนั้นนอนอยู่กับพื้นส่วนเจ้าผอมมันเดินหลบได้แต่ฉันก็ต่อสู้กับมันจนมือของมันเผลอไปโดนชั้นวางของทำให้น้ำสารฟอกขาวตกลงมาโดนฉันกับมันด้วยความว่องไวของฉันฉันได้ใช้แขนเสื้อมาเช็ดที่ตาของฉันจู่ๆเจ้านั่นก็ขำขึ้นมาฉันเลยถามมันไปว่า"มันมีอะไรน่าขำ!!"ตอนนั้นฉันรู้สึกโมโหมากแต่มันก็ได้มองมาที่ฉันและบอกว่า"ที่ฉันขำก็เพราะว่าบนตัวของนายมีทั้งแอลกอฮอล์และสารฟอกขาวถ้าทั้งสองอย่างนั้นโดนไฟขึ้นมามันจะเป็นยังไงกันนะ~"เจ้านั่นได้พูดพร้อมกับหยิบไฟแช็คขึ้นมาและจุดมันได้โยนไฟแช็คมาที่ตัวของฉันทำให้ไฟนั้นลุกเต็มตัวของฉันเลยฉันรู้สึกร้อนมากฉันเลยรีบวิ่งลงไปข้างล่างเพื่อให้ผู้ใหญ่มาช่วยภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นก่อนจะสลบไปฉันเห็นว่าพวกผู้ใหญ่พยายามจะช่วยกันดับไฟที่ตัวฉันหลังจากนั้นฉันก็สลบไปฉันได้ฟื้นขึ้นมาในโรงพยาบาลฉันได้ยินพยาบาลพูดกับแม่ฉันว่าอีกไม่นานก็จะสามารถเปิดผ้าพันแผลได้แล้วนะคะในตอนนั้นฉันอยากจะพูดกับแม่มากแต่ฉันไม่สามารถพูดได้เพราะมีผ้าพันแผลพันอยู่รอบตัวฉันเลยเมื่อพยาบาลและแม่หันมาเห็นฉันที่ฟื้นแล้วแม่นั้นดีใจมากๆแต่พยาบาลบอกแม่ว่าห้ามเข้ามากอดฉันเพราะว่ามันจะส่งผลเสียกับตัวฉันเองแน่จริงต้องเก็บความรู้สึกดีใจนั้นไว้ในตัวก่อนผ่านไปประมาณ 4-5 วันหลิวก็ถูกปล่อยตัวแม่และพ่อพาหลิวมาเจอฉันตรงกับวันที่ฉันสามารถเปิดผ้าพันแผลได้แล้วพยาบาลเดินมาถามแม่และพ่อของฉันว่า"ต้องการเปิดผ้าพันแผลเลยไหมคะ?..."แม่ของฉันรีบตอบไปว่าให้เปิดผ้าพันแผลเลยด้วยความตื่นเต้นของเธอเมื่อพยาบาลสาวเปิดผ้าพันแผลของฉันแล้วฉันได้เห็นสีหน้าของแม่และพ่อที่ดูเหมือนรังเกียจฉันมากและหันไปเห็นหน้าของหลิวที่ดูตกตะลึงกับหน้าของฉันฉันจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำแต่ว่าทุกคนได้ห้ามฉันไว้ก่อนแต่ฉันก็ไม่ฟังและเดินเข้าไปในห้องน้ำฉันได้มองที่กระจกและเห็นใบหน้าของตัวเองใบหน้าของฉันเป็นสีขาวซีดริมฝีปากของฉันเป็นสีแดงเข้มเหมือนมีเลือดไหลอยู่ตลอดเวลา(หมายถึงผิดปกติไม่เหมือนคนอื่น)หลิวได้เดินเข้ามาในห้องน้ำพร้อมกับบอกกับฉันว่า"นายไม่ต้องรู้สึกแย่หรอกนะ....ถึงหน้าตานายมันจะดูไม่ค่อยดีสำหรับคนอื่นแต่สำหรับฉันมันดูดีอยู่นะ"หลิวได้พูดออกมาแบบเกร็งๆฉันรู้ว่าเขารู้สึกไม่ชอบใบหน้าของฉันประมาณนั้นฉันจึงตอบเขาไปว่า"ดูดีอยู่อย่างนั้นหรอ....ไม่มันดูดีเลยมันสมบูรณ์แบบนี่แหละใบหน้าที่ฉันต้องการ!!!"หลังสิ้นสุดคำพูดของฉันหลิวก็รู้สึกหลอนกับเสียงขำของฉันพ่อกับแม่จึงถามพยาบาลว่าสมองของฉันกระทบกระเทือนหรือเปล่าแต่พยาบาลได้ตอบกลับมาว่า"สมองของคนไข้ไม่ได้กระทบกระเทือนนะคะมันอาจจะเป็นแค่ช่วงแรกๆเพราะว่า...เขายังปรับตัวกับหน้าตาแบบนี้ไม่ค่อยได้นะคะ"หลังจากนั้นพ่อและแม่ได้พาฉันกับพี่ชายกลับบ้านในวันนั้นฉันได้ขึ้นไปบนห้องทันทีพ่อและแม่และหลิวนั่งรอฉันอยู่ที่โต๊ะอาหารแม่ได้เดินขึ้นมาหาฉันเพื่อจะเรียกให้ฉันลงไปกินข้าวเมื่อแม่เปิดประตูห้องเข้ามาก็เห็นว่าไฟห้องน้ำถูกเปิดอยู่แม่จึงเดินไปส่องดูแม่ของฉันตกตะลึงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าสิ่งที่เธอเห็นคือเธอเห็นฉันกำลังใช้มีดกรีดปากของตัวเองอยู่ฉันนั้นกำลังจะใช้ไฟแช็คเผาเปลือกตาของตนแต่จู่ๆแม่ของฉันก็กรีดร้องขึ้นมาทำให้ฉันรู้ว่าเธอกำลังแอบดูฉันอยู่เธอได้รีบวิ่งลงไปหาพ่อแต่ในตอนนั้นหลิวได้ขึ้นไปนอนแล้วเพราะเขารู้สึกเหนื่อยล้ามากแม่บอกกับพ่อว่าฉันเพี้ยนไปแล้วฉันได้ใช้มีดกรีดปากของตัวเองพ่อรู้สึกตกใจมากและชี้มาที่หลังของแม่แต่แม่กำลังจะหันมาหาฉันฉันได้ใช้มีดแทงเข้าไปที่ท้องของแม่แล้วหลังจากที่ฉันแทงเข้าไปที่ท้องของแม่แล้วฉันก็เริ่มฆ่าทั้งพ่อทั้งแม่ของฉันฉันเห็นว่าหลิวไม่ได้อยู่ที่นี่ฉันจึงขึ้นไปหาหลิวบนห้องฉันเห็นว่าเขากำลังนอนอยู่ฉันจึงค่อยๆขึ้นไปนั่งบนตัวเขาแต่ในระหว่างนั้นที่ฉันกำลังจะฆ่าเขาเขาดันลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนเขานั้นกำลังจะกรีดร้องออกมาฉันจึงใช้มือข้างนึงปิดปากเขาไว้และก้มลงไปบอกกับเขาว่า"ไปนอนซะ"หลังจากสิ้นสุดคำพูดของฉันฉันได้ใช้มีดแทงเข้าไปที่ตัวของเขาฉันทำอย่างนั้นจนฉันรู้สึกตัวได้ว่าเขานั้นสิ้นลมหายใจไปแล้วฉันได้เล่นกับร่างกายของทุกคนในบ้านโดยการใช้มีดกรีดตามร่างกายของทุกคนและใช้มีดกรีดที่ใบหน้าของเขาให้เป็นรอยยิ้มเหมือนกับหน้าของฉันแต่ในระหว่างนั้นฉันได้ยินเหมือนมีคนมาเคาะประตูชั้นจึงรีบกระโดดออกจากห้องของหลิวทางหน้าต่างฉันได้วิ่งเข้าไปในป่าทันที

#เดี๋ยวมาต่อที่หลังนะครับอีกอย่างไม่รู้ว่าบอกไปหรือยังนะว่าเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่คิดขึ้นมาเองนะครับบางส่วนอาจจะเอามาจาก google บางส่วนก็คิดขึ้นมาเองนะครับเอาไว้เจอกันตอนหน้านะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***