สายลมประกายน้ำแข็ง ก้าวที่ ๕ ชนบท

(ยามเย็น ไดอิจิมารุและโกโก้)

ไดอิจิและโกโก้ยังคงอยู่ในป่าหมอก ดูจากกิริยาแล้ว ราวกับว่าไดอิจิกำลังหาเส้นทางไปที่ใดสักแห่งอยู่

โกโก้ : "เดี๋ยวนะ...ฟุยุมิอยู่เขตหนาวแล้วมีเครื่องเทศได้ยังไง?"

ไดอิจิมารุ : "อาณาจักรของข้าเคยซื้อเครื่องเทศจากนักเดินเรือ พอได้มาก็นำมาปลูก"

โกโก้ : "ไม่ ๆ อันนั้นพอเข้าใจ แล้วปลูกได้ยังไง?"

ไดอิจิมารุ : "เจ้ารู้จักพลังธาตุสินะ ที่ใจกลางของฟุยุมิบริเวณใต้ปราสาทจะมียันต์ธาตุไฟขนาดใหญ่เขียนไว้อยู่ ทุก ๆ เช้าจะมีผู้ใช้ธาตุไฟที่ถูกฝึกมาอย่างดีสิบคนมาช่วยเติมพลังธาตุลงไปในยันต์แล้วความร้อนก็จะค่อย ๆ แผ่ออกไป ทำให้อาณาจักรอบอุ่นและมีอุณหภูมิพอเหมาะที่จะปลูกเครื่องเทศหรือพืชอื่น ๆ ได้ และอิทธิพลของความร้อนก็ช่วยละลายแม่น้ำที่ถูกแช่แข็งให้สามารถใช้เพาะปลูกและชลประทานได้"

โกโก้ : "แล้วนายใช้ธาตุอะไรหรอ?"

ไดอิจิมารุ : "ลม"

โกโก้ : "ธาตุรองล่ะ?"

ไดอิจิมารุ : "ธาตุรอง?"

โกโก้ : "ก็..ธาตุหลักจะมีดิน น้ำ ลม ไฟ สายฟ้าใช่มั้ย ธาตุรองก็พวกธาตุที่เกิดจากธาตุหลักไง ตัวอย่างก็ไม้ น้ำแข็ง ทราย หมอกน่ะ"

ไดอิจิมารุ : "ธาตุรองของข้ายังไม่ปรากฏเลย"

โกโก้ : "อ๋อ...ทำไมถึงยังไม่ปรากฏออกมาล่ะ ปกติพออายุยี่สิบก็จะมีธาตุรองแล้วนี่นา..."

ไดอิจิมารุ : "ถ้าเป็นตามที่เจ้าพูด ที่ข้ายังไม่มีธาตุรองคงจะเป็นเพราะว่าข้ายังใช้ธาตุหลักไม่เชี่ยวชาญดีพอ....ขนาดธาตุลมเป็นธาตุที่ใช้แรงน้อยที่สุดข้ายังเหนื่อยล้าหลังจากใช้ไปเพียงสองสามเคล็ดเลย"

โกโก้ : " (ฉิบ...นี่มาเดินทางกับคนไร้พรสวรรค์แบบนี้จะรอดมั้ยวะเนี่ย?!) "

ไดอิจิมารุ : "แต่อีกสักพักก็คงจะมีแล้วล่ะ ตอนนี้ข้าก็อายุยี่สิบสี่แล้ว"

ไดอิจิมารุ : (เดินมาพบกับน้ำตกแช่แข็ง) "เจอแล้ว"

ไดอิจิหยุดที่หน้าน้ำตกแช่แข็งขนาดใหญ่ห่างไปห้าเมตร น้ำตกสูงราวยี่สิบเมตร กว้างกว่าห้าเมตร รอบด้านล้อมรอบด้วยหน้าผาขนาดใหญ่ที่มีลายหินสวยงาม พืชพรรณใบหญ้านานาชนิดปกคลุมที่ต้นน้ำตก ลายน้ำที่เป็นกรวยก้นแหลมในน้ำตกนั้นเป็นสเน่ห์ที่ดึงดูดให้ชื่นชม หากมองไปไกล ๆ ก็จะเห็นน้ำตกด้านหลังห่างออกไปกว่าห้าสิบเมตร

โกโก้ : "สวยจัง"

ไดอิจิมารุ : "เหนือน้ำตกนี้ ห่างไปอีกสักหน่อยจะมีหมู่บ้านอยู่ ข้าคิดว่าจะไปหาอะไรสักหน่อย"

โกโก้ : "แล้วจะขึ้นไปหาอะไ- อ้ากกกกก!"

ไดอิจิกระโดดขึ้นสูงกว่าสิบห้าเมตรอยู่เหนือน้ำตกพร้อมกับถีบเท้าไปด้านหลังกลางอากาศเกิดลมรองรับเท้าทั้งสองข้างทำให้เขาสามารถดันตัวเองพุ่งทะยานไปข้างหน้าได้ก่อนที่จะเหยียบลงพื้นอย่างนุ่มนวล

โกโก้ : "จะโดดก็บอกก่อนก็ได้ ถ้าเกิดว่าชั้นไม่ได้เกาะนายไว้คงปลิวไปแล้วนะ!"

ไดอิจิมารุ : "แต่เจ้าก็ไม่ปลิวนี่" (เดินตามแม่น้ำแช่แข็งไปเรื่อย ๆ ท่ามกลางป่าหมอก)

สักพักหนึ่ง ไดอิจิก็มาถึงหมู่บ้านกลางป่าที่กำลังตามหา เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ใหญ่ประมาณห้าไร่ที่มีบ้านไม้เพียงสิบกว่าหลัง มีสวนผลไม้หวานเล็ก ๆ อยู่ระหว่างแต่ละบ้าน มีโรงเลี้ยงไก่และรั้วแกะอยู่กลางหมู่บ้านซึ่งมีบ้านหลังใหญ่หนึ่งหลัง แสงเทียน ตะเกียงและโคมไฟอ่อน ๆ ส่องลอดออกมาจากแต่ละเรือน

ไดอิจิมารุ : "ถึงแล้ว หมู่บ้านฮิวซันคาสึมิ"

ไดอิจิเดินเข้าไปในหมู่บ้านแต่ก็ต้องหยุดกลางพุ่มไม้ ชายสองคนยืนถือหอกอยู่หน้าทางเข้าหมู่บ้านห่างจากพวกเขาไปราวสิบห้าเมตร เขารีบหมอบลงไปในพุ่มไม้และมองศัตรูด้านหน้า พวกเขาสวมเสื้อหนาและกางเกงขายาวธรรมดา ๆ บนอกซ้ายของชุดมีลายเหรียญทองทับด้วยมีดสั้นสีแดงไขว้กัน

โกโก้ : (กระซิบ) "ใครน่ะ?"

ไดอิจิมารุ : (กระซิบ) "ถ้าดูจากสัญลักษณ์ของเสื้อ มันคือโจรภูเขา"

โกโก้ : (กระซิบ) "งั้นหมู่บ้านนี้ก็ถูกยึดแล้วน่ะสิ?!"

ไดอิจิมารุ : (กระซิบ) "ข้าว่าแค่ถูกปล้นมากกว่า ไม่มีร่องรอยความเสียหาย ศพ หรือคราบเลือดเลย พวกนั้นคงจะจับชาวบ้านไปไว้ที่ไหนสักแห่งแล้วหาเสบียงล่ะมั้ง..."

ไดอิจิใช้มือขวาชักดาบของชายชราออกมา ยืดแขนซ้ายพร้อมชี้นิ้วเล็งไปด้านหน้าระดับสายตา ศอกขวาชี้ไปด้านหลัง มือและดาบอยู่ในระดับไหล่ เข่าซ้ายชันขึ้นและคุกเข่าขวาลง หายใจลึก ๆ อยู่สักพักแล้วประยุกต์ใช้เข็มทะลวงจันทราเปลี่ยนเป็นการโจมตีระยะไกล 

ไดอิจิมารุ : ("เคล็ดดาบวายุทลายอัมพร 'คลื่นลมแหลมไร้สิ้นสุด" !")

ระหว่างที่ตั้งท่า ลมก็ค่อย ๆ พัดมาวนที่ดาบเบา ๆ เมื่อลมแรงขึ้นเรื่อย ๆ ไดอิจิจึงแทงดาบไปข้างหน้าใส่อากาศสองครั้งเกิดเป็นคลื่นลมรูปกรวยแหลมเคลื่อนที่ขนานกับพื้นตรงไปที่ศัตรูสองคนด้านหน้าด้วยความเร็วเทียบเท่าเหยี่ยวที่กำลังพุ่งลงจับเหยื่อด้วยความเร็วสูงสุด ในพริบตาการโจมตีก็ถูกไปที่ปลายคางของเป้าหมายทั้งสองเกิดระเบิดไร้เสียงเบา ๆ แต่แรงสะเทือนนั้นกระเพื่อมไปทั้งศีรษะทำให้พวกเขาหงายหลังล้มลงกลางผืนหิมะเสียงดัง "ฟุ่บ"

ไดอิจิมารุ : "สลบไปแล้ว คงจะไม่มีใครอยู่ในระยะสายตาแล้ว เจ้ากระรอกเจ้าช่วยระวังรอบ ๆ ตัวของข้าที"

โกโก้ : "โอเค!"

ไดอิจิมารุ : ("โอเค?") "มารุตปราศรุธิระ 'ญาณสิบทิศ' !")

ไดอิจิแทงดาบลงพื้นห่างจากตัวหนึ่งศอก แบมือซ้ายหันฝ่ามือลงพื้นอยู่เหนือด้ามดาบก่อนที่ลมรอบ ๆ ตัวจะมารวมตัวใต้ฝ่ามือซ้ายพัดวนเป็นวงกลมพร้อมกับระเบิดออกด้วยเสียงที่ดังเทียบเท่ากับการดีดนิ้วและแผ่คลื่นขยายอาณาเขตออกไปเป็นวงจาง ๆ ครอบคลุมทั้งหมู่บ้านโดยที่มีไดอิจิเป็นศูนย์กลาง

ไดอิจิมารุ : "ชาวบ้านที่เป็นผู้ใหญ่ยี่สิบสามคนและเด็กอีกสิบสองคนถูกจับมัดอยู่ในบ้านที่ใหญ่ที่สุด...ไม่สิ...โรงเก็บของใกล้ ๆ กับโรงเลี้ยงไก่ ไร้การเคลื่อนไหว...น่าจะสลบไป......พวกมันมีกันอีกห้าคน มีอาวุธที่ยาวและตรงประมาณหนึ่ง คงจะเป็นหอกหรือไม่ก็ดาบยาว มันอยู่ในบ้านแยกกันคนละหลัง"

โกโก้ : "งั้นก็ฆ่ามันให้หมดเลย!"

ไดอิจิมารุ : "อา..." (เก็บดาบเข้าฝัก)

โจรภูเขาร่างเล็กกำลังค้นหาสิ่งของมีค่าในส่วนกลางของบ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้กับไดอิจิที่สุดได้ยินเสียงเคาะประตูเบา ๆ

โจรภูเขา : (หันไปตามเสียง) "นั่นใครน่ะ?" (เดินไปหน้าประตูแล้วยื่นมือขวาจะดึงประตูเพื่อเปิด)

โจรภูเขา : (เปิดประตู) "ข้าถามว่าใ-

ทันทีที่เปิดประตู ฝ่าเท้าเหล็กปริศนาก็ถีบตรงมาถูกลูกกระเดือกเข้าเต็ม ๆ จนหงายหลังกำลังจะล้ม ไดอิจิตรงเข้าไปด้านหลังของคู่ต่อสู้ ใช้สันมือสับท้ายทอยจากนั้นจึงอุ้มโจรภูเขานอนราบกับพื้นเบา ๆ

ไดอิจิมารุ : "หนึ่งคน"

โจรภูเขาคนที่สองได้ยินเสียงกระแทกจากบ้านที่ไดอิจิอยู่ก็รีบวิ่งเข้ามาหาก่อนที่จะพบกับเพื่อนของเขาที่นอนอยู่กลางบ้าน ระหว่างที่กำลังเข้าไปตรวจสอบว่ายังหายใจอยู่หรือไม่ ไดอิจิก็โผล่ออกมาจากความมืด ใช้มือซ้ายปิดปากพร้อมกับใช้แขนขวารัดคอโจรคนที่สอง แม้ว่าจะพยายามดิ้นแค่ไหนก็ไม่หลุดจนสุดท้ายก็สลบไปเนื่องจากเลือดไม่ไปเลี้ยงสมอง ไดอิจิจับโจรคนแรกและคนที่สองมัดมือและเท้าไว้อย่างแน่นหนาก่อนที่จะออกจากบ้านไป

ทางชาวบ้านที่ถูกจับอยู่ในโรงเก็บของกลางหมู่บ้านนั้นสลบหมดทุกคน ภายในโรงเก็บของค่อนข้างกว้างและไม่ได้มีของอยู่มากมาย นอกจากอุปกรณ์ทางการเกษตรที่เก็บเอาไว้ โกโก้แอบเข้ามาผ่านรูบนกำแพง พยายามกัดเส้นเชือกที่มัดมือเท้าของทุกคนออกให้เป็นอิสระ แต่เนื่องจากมีคนเยอะเกินไปเขาเลยปีนขึ้นไปที่ไหล่ซ้ายของเด็กชายคนหนึ่ง

โกโก้ : "นี่ ๆ ตื่น ๆๆๆๆ" (รัวหมัดขวาซ้ายเข้าไปที่แก้มซ้ายของเด็กชาย)

เด็กชาย : "งืม...อะไรเนี่ย กระรอก?"

โกโก้ : "ก็เออสิ ช่างเรื่องนั้นมันก่อน ตอนนี้รีบปลุกทุกคนก่อน แล้วทุกคนถูกจับกันหมดได้ยังไงกัน มันมีกันแค่เจ็ดคนเองนะ"

เด็กชาย : "คือ ข้าก็ไม่รู้ ตอนแรกทุก ๆ คนก็อยู่กันตามปกติแต่วันนี้ทุกคนเกิดง่วงแล้วก็หลับไปกันหมด บางคนก็ล้มลงกลางหิมะไปเลย ข้าตื่นมาอีกทีก็เจอเจ้านี่แหละ"

โกโก้ : ("หลับกันหมด...วางยาเหรอ?")

เด็กชาย : "เจ้าเป็นอสูรที่ประหลาดจริง ๆ เลย ข้าชื่อฮิโระ เจ้าชื่ออะไรรึ?"

โกโก้ : "ใช้อะไรมองว่าโกโก้คนนี้เป็นอสูรวะ! สัตว์ที่พูดได้ไม่ใช่ว่ามันจะเป็นอสูรทุกตัวนะเฟ้ย!"

(เสียงดัง "ผัวะ")

ฮิโระ : "เสียงอะไรน่ะ"

โกโก้ : "อ๋อ เพื่อนของฉันกำลังไล่ซัดโจรพวกนั้นอยู่น่ะ"

กลับมาทางไดอิจิ โจรคนที่สามล้มลงแก้มแนบพื้น อ้าปากค้างพร้อมกับอาเจียนออกมา ไดอิจิยืนอยู่ด้านหน้าของอีกฝ่ายพร้อมกับกำมือขวาไว้ที่ระดับอก

ไดอิจิมารุ : ("ใส่แรงมากเกินไปไหมนะ เข้าลิ้นปี่ไปเต็ม ๆ เสียด้วยสิ...")

??? : "กำลังสงสัยอยู่พอดีว่าเสียงต่อยหนัก ๆ นั่นมาจากไหน ถ้าไม่ใช่เพราะข้าหูดีคงไม่มาเจอเจ้าที่นี่หรอกนะ"

ไดอิจิหันหลังกลับไปมองด้านหลังของเขาพบกับชายร่างใหญ่บึกบึนผมสั้น สูงราวร้อยเก้าสิบ เคราขึ้นพอประมาณ สวมชุดกันหนาวที่ทำจากขนสัตว์สีส้มซึ่งคาดว่าขโมยมาจากนักเดินทางที่มาจากดินแดนอื่น ใส่กางเกงขายาวที่หนาเป็นพิเศษและสวมรองเท้าหุ้มข้อหนังสีน้ำตาล มือขวาถือดาบพาดบนไหล่ เขาใช้ดาบรูปทรงแบบเดียวกับของชายชราแต่ใบดาบกว้างและยาวกว่าครึ่งหนึ่ง เขาคงจะเป็นหัวหน้าของโจรภูเขาพวกนี้

ไดอิจิไม่รอช้ารีบกระโจนเข้าไปประชิดอีกฝ่าย ก้าวขาซ้ายไปด้านหน้าครึ่งก้าว นำหมัดขวาไว้ด้านหน้าเพื่อตั้งรับการโจมตีและงัดหมัดซ้ายขึ้นที่ใต้คางของศัตรูอย่างแรง หมัดถูกกับอีกฝ่ายเสียงดังสนั่นแต่กลับกลายเป็นว่าหัวหน้าโจรใช้มือซ้ายรองหมัดที่พุ่งมาที่คางได้ทัน ไดอิจิง้างหมัดขวาโจมตีเข้าไปที่ลิ้นปี่พร้อมกับใช้ขาขวาเตะที่สีข้างด้านซ้ายของอีกฝ่ายและถีบเข้าไปที่กลางท้องแต่ไดอิจิกลับกระเด็นไปด้านหลังแทน

หัวหน้าโจรภูเขา : "กล้าดีนี่ มีดาบแต่ใช้หมัดแทนน่ะ จะดูถูกเกินไปหน่อยไหม?"

ไดอิจิลุกขึ้นตั้งหลัก ทิ้งระยะห่างจากอีกฝ่ายสามก้าว จดมวยเตรียมต่อสู้

ไดอิจิมารุ : ("มันน่าจะสวมเกราะกันกระแทกเอาไว้ หมัดธรรมดาคงจะไม่พอ")

หัวหน้าโจรภูเขา : "ยังคิดว่าหมัดของเจ้าจะทำอะไรข้าได้อีกหรือ?"

ไดอิจิมารุ : "ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าตายตอนนี้ เจ้าควรถูกชาวบ้านรุมทรมานจนตายมากกว่า"

หัวหน้าโจรภูเขา : "คิดว่าตนเองแข็งแกร่งกว่าข้าขนาดนั้นเลยสินะ การฆ่าให้ไม่ตายนั้นยากกว่าการไม่ให้ถูกฆ่าอีก"

ไดอิจิมารุ : "หุบปาก" ("เคล็ดหมัดพระพายหมื่นลี้ 'ดวงกมลม้างผา' !")

หัวหน้าโจรภูเขา : "หืม?"

ไดอิจิกำหมัดขวาไว้ที่ระดับเอวด้านข้าง ใช้มือซ้ายป้องไว้ที่มือขวาเพื่อรวบรวมลมรอบ ๆ มาไว้ที่มือขวา เขาก้าวเท้าซ้ายไปด้านหน้า ปล่อยหมัดตรงด้วยมือขวาพร้อมกับลมแรงมหาศาลในกำปั้นถูกกับศัตรูเกิดระเบิดเสียงดังสนั่นกังวานพร้อมกับกองฝุ่นที่กระจายออกเป็นวงอย่างชัดเจน ทุกสิ่งทุกอย่างนี้เกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตา

หลังจากการโจมตีดังกล่าวทำให้ฝุ่นที่กระจายออกมาบดบังทัศนวิสัยจนหมด ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเขาโจมตีได้ผลหรือไม่ ทันใดนั้นไดอิจิก็ทรุดลงไปนำมือทั้งสองข้างยันพื้น

หัวหน้าโจรภูเขา : "ข้ายังไม่ทันพูดอะไรเจ้าก็โจมตีใส่ข้าอีกแล้ว แต่ก็ขอบใจเจ้าก็แล้วกันที่ช่วยผลักข้าออกมาบ้านให้ จะได้ใช้หมอกราตรีได้สะดวก...แต่เจ้านี่หมัดหนักใช้ได้เลยนะ ทำกำแพงเป็นรูขนาดนี้ได้อย่างไรนี่"

ไดอิจิมารุ : ("เคล็ดดาบ....วายุ..ทลายอัมพร")

หัวหน้าโจรภูเขา : "อา ข้าลืมไปเลยว่าหมอกของข้าน่ะ แค่สูดหายใจเข้าไปครั้งเดียวก็ทำให้หลับได้เป็นชั่วโมงแล้ว และแน่นอนว่าเจ้าที่เพิ่งรู้ตัวคงจะสูดมันเข้าปอดไปมากแล้วล่ะ" (ล้วงมือซ้ายเข้าไปในกระเป๋าข้างที่ขากางเกง หยิบขวดระเบิดขวดขึ้นมาหนึ่งใบจากใต้เสื้อกันหนาว)

หัวหน้าโจรภูเขา : "ฝันดี" (จุดไฟที่ผ้าของระเบิดขวดและโยนเข้าไปทางไดอิจิพร้อมกับเดินจากไป)

ไดอิจิมารุ ("พรรษางวงสาร")

ทันใดนั้น หมอกภายในบ้านก็พัดมารวมเป็นพายุงวงช้างขนาดย่อมทำลายบ้านหลังนั้นจนเหลือเพียงพื้นและฐานกำแพง เสียงและความแรงของลมที่เพรียกให้หัวหน้าโจรต้องหันกลับไปมอง ทำให้เขาได้เห็นพายุที่เริ่มเปลี่ยนสีจากสีเทาหม่น ๆ เป็นสีเหลืองส้มเหมือนเปลวไฟพร้อมกับไอความร้อนที่แผ่ออกมา สักพักหนึ่งพายุก็สลายไปอย่างรวดเร็ว ทำให้เห็นไดอิจิที่กำลังนั่งคุกเข่าซ้ายลงพื้น ชันเข่าซ้ายขึ้น โน้มตัวไปด้านหน้าเล็กน้อย มือขวาถือดาบของชายชราชี้ตรงไปด้านขวาเฉียงไปด้านหลังครึ่งฉาก ใบดาบปกคลุมไปด้วยเปลวไฟสีส้มที่เปล่งประกาย มือซ้ายปิดอกซ้าย หากเพ่งมองให้ดี ๆ จะเห็นว่าเขาปิดปากและจมูกของทารกน้อยเพื่อไม่ให้สูดเอาหมอกเข้าไป

ไดอิจิมารุ : "จับเป็นจับตาย ข้าไม่สนใจแล้ว"

โกโก้และฮิโระที่กำลังช่วยกันปลุกและแก้มัดให้กับชาวบ้านทุกคนอยู่ ระหว่างที่โกโก้กำลังอธิบายสถานการณ์ที่เกิดขึ้น...

(เสียงพายุดังขึ้นสักพักพร้อมกับเสียงดาบกระแทกกันที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ)

โกโก้ : ("เอ๊ะ...เดี๋ยวนะ")

ฮิโระ : "เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?"

โกโก้ : "ทุกคน หมอบ!"

หัวหน้าโจรปลิวทะลุเข้ามาในโรงเก็บของขนานไปกับประตูหน้าชนกับกำแพงอีกด้านเป็นรอยร้าวจนล้มลงหงายท้องลงกับพื้นพร้อมกับร่องรอยการถูกฟันบนชุดเจ็ดจุดบนลำตัวที่มีเลือดซึมออกมา รอยไหม้เต็มเสื้อ ไดอิจิเดินตามเข้ามาผ่านรูบนกำแพงพร้อมกับดาบของชายชราที่เปื้อนเลือดสีแดงสด

ไดอิจิมารุ : "เจ้าจะใช้หมอกนั่นอย่างไรกับข้าก็ได้ แต่เจ้าไม่ควรใช้มันกับเด็ก..."

...ไดอิจิไม่ได้โกรธจัดเพราะอีกฝ่ายใช้ยานอนหลับกับเด็ก เขาแค่อยากหาข้ออ้างจัดการอีกฝ่ายเฉย ๆ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***