ตอนที่ 4 พระชายาชิงอ๋อง

หลายวันต่อมาพวกเขาทั้ง6ก็ออกเดินทางไปที่สถานศึกษาเพื่อรับมดูจิ่งอี้กลับบ้านวันนี้เป็นวันหยุดของเดือนนี้เนื่องจากว่าสถานศึกษามีวันหยุดเพียงวันเดียวต่อเดือน

หลี่เย่วเดินตูงมือเด็กน้อยทั้งสี่เด็กน้อยทั้งสี่ต่างเกาะแขนมารดาแน่นราวกับป้องกันขโขมไซย่าอิงมองด้วยความขบขัน

หลี่เย่วหลันมาที่เมืองชิงเหอหลายครั้งแล้วเพียงแต่ทุกครั้งที่มาเหล่าชายหนุมชาวบ้านและคุณชายทั้งหลายต่างมองหลี่เย่วหลันด้วยความหลงไหล

ไม่ใช่แค่มองหลี่เย่งหลันแต่ไซย่าอิงชุนก็โดนเหล่าคุณชายมองมาด้วยแววตาหลงไหลเช่นกันแต่ทั้งสองเป็นประเภทที่ใบหน้าเย็นชาเก็บความรู้สึกเก่งจนไม่มีผู้ใดมองออก

เด็กน้อยทั้งสี่คอยตั้งกำแพงด้วยร่างกายเล็กๆที่แสนจะน่ารักผู้คนต่างหัวเราะขบขันกันต่างๆนาๆแฝดสี่ที่แสนจะหายากและน่ารักเช่นนี้ชั่งน่ารักเหลือเกิน

หน้าประตูใหญ่สถานศึกษามีเด็กวัย8ขวบยืนมองกลุ่มคนทั้งหกที่เด่นสดุดตาด้วยดวงตาเปล่งประกายสหายข้างๆที่ยืนคอยเป็นเพื่อนตกตะลึง

ใบหน้าน่ารักของมู่จิ่งอี้พลุดรอยยิ้มน่ารักออกมาข้างแก้มมีลักยิ้มสองข้างดวงตายิ้มจนกลางเป็นเซี่ยวพระจันทร์

ตายตายเจ้าศิษย์น่าชังคนนี้เหตุใดจึงยิ้มได้น่ารักเช่นนี้กันหากรู้เข่นนี้คงจะขอให้เจ้าศิษย์คนนี้ยิ้มให้ดูตั้งนานแล้ว

จิ่งอี้ของข้ายิ้มได้น่ารักยิ่งนักอยากพากลับบ้านไปเลยเสียจริงหากมีคนที่ยิ้มได้น่ารักขนาดนี้อยู่ข้างๆข้าคงจะมีแรงอ่านตำราทั้งวันทั้งคืนเป็นแน่

อะแฮ่! เสียงกระแอมดังขึ้นจากด้านหลังสหายของมู่จิ่งอี้ อู่อันจวิน รู้สึกถึงความเจ็บปวดจากเอวของตนเองจึงหันไปมองจึงได้ปะทะกับดวงตาสีดำคลับเย็นยะเยือกคู่นั้นของพี่ชาย อู่ไท่จิง

เจ้าอย่าได้ใช้สายตาน่ารังเกียจนั่นมองเกอที่อายุน้อยกว่าเจ้าได้หรือไม่น้องข้า

เสียงเย็นยะเยือกดังข้างหูอู่อันจวินจนต้องรีบถอยออกห่างจากตัวมู่จิ่งอี้สองก้าวทันทีมู่จิ่งอี้ที่รู้สึกแปบกๆจึงหันไปมองเห็นเพียงใบหน้าเศร้าของอู่อันจวิน

จิ่งอี้แม่มาแล้วลูกเตรียมของเสร็จแล้วใช่หรือไม่

เรียบร้อยแล้วขอรับท่านแม่

มู่จิ่งอี้ตอบพลางยกยิ้มมุมปากด้วยความดีใจที่เตอมารดาดวงตามีประกายวิบวับทอประกานแสงไม่ขาดหายใบหน้าที่มักจะเย็นชาเสทอยามนี้มีเพียงรอยยิ้มเท่านั้น

เหล่าศิษย์พี่ทั้งกลายที่เห็นต่างตกตะลึงพวกเขารู้แล้วว่าควางามเกินบรรยายนี้มู่จิ่งอี้ได้จากผู้ใดมารดาใบหน้างามอ่อนหวานจนน่าถนุถนอมยิ่ง

ไซย่าอิงขุนที่เห็นว่าเหล่าศิษย์พี่ของบุตรชายที่ผึ้งเคยพบตนครั้งแรกดูจะตกใจมากจึงส่งยิ้มไปให้กับเหล่าศิษย์ทั้งหลายด้วยความอ่อนโอน

แย่แล้วหัวใจข้าจะออกมาแล้วใบหน้าของเหล่าศิษย์หนุ่มวัยเลือดร้อนต่างแดงซ่าด้วยความเจินอายใครจะไปคิดกันเล่าว่ามารดาจองศิษย์น้องมู่จะดูอ่อนเยาเพียงนี้และยังมีใบหน้าที่ทำให้คนอยากถนุถนอมนัานอีก

คิกๆ

เสียงหัวเราะสดใสดังขัดจังหวะของทุกคนในที่นั้นพวกเขาต่างหันไปตามเสียงแต่กลับต้องปะทะกับคนงามอีกคนใบหน้าขาวดุดหยกดวงตาหงพราวเสน่ห์ริมฝีปากอวบอิ่มราวลูกอิงเถา

คิ้วบางเลิกขึ้นพรางมองคนรอบข้างใฝใต้ตาทั้งสองข้างก็เบิกตามไปด้วยภาพตรงหน้านี้ทำเอาอู่ไท่จิงมองตาไม่กระพริบ

ในใจของอู่ไท่จิงได้แต่คิดถึงคำพูดน้องสาวว่าหลี่เย่วหลันพระชายาชินอ๋องงามเพียงใดยามแรกตนไม่ค่อยเชื่อนักแต่เมื่อได้เหฌนภาพเหมือนแล้วจึงเชื้อว่าเป็นความจริง

แต่พอได้มาเห็นกับตาแล้วมันชั่งต่างกันยิ่งนักฮูหยินหลี่ได้ขื่อว่าหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวงแคว้นอันในแคว้นใหญ่ที่เคยเห็นฮูหยินหลี่วัยสาวต่างรู้ถึงความงามอันไร้ที่ตินี้ดี

ความงามล้วนสือทอดกันทางสายเลือดยิ่งตระกูลหลี่ในปัจจุบันนี้ล้วนมีแต่คนหน้าตาดีกันทั้งจวนเหล่าคุณชายต่างมีความสามารหน้าตาหล่อเหลาทั้งนั้น

สงสัยตนเองจะจากบ้านมานานเกินไปจนลืมเรื่องที่พระชายาถูกส่งตัวมาที่นี่ไปแล้วแบะในอีกไม่นานแม่ทัพหลี่และเหล่าคุณชายก็จะกลับมาแล้งคงจะได้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นเป็นแน่

จบตอนที่ 4

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***