ตอนที่ 3 5 ปีต่อมา

"ขนมจ้าขนมจ้า"

"ขนมอร่อยๆท่านอาท่านน้าทุกท่านเชิญมาซื้อขนมได้เลยจ้า"

เสียงน่ารักของเด็กน้อยดึงดูดความสนใจของคนที่เดินผ่านอนใจไม่ได้จนต้องเข้าไปแวะซื้อ

"เจ้าเด็กน้อยแม่เจ้ายังไม่ทันตั้งแผงขนมเสร็จแลยก็เรียกลูกค้าเสียแล้ว สตรีวัยกลางคนเดินเข้ามาพูดคุยกับเด็กน้อยอย่างสนิทสนม"

"ท่านน้าวันนี้ท่านแม่มีขนมปังแยมผูเถาด้วยนะขอรับท่านน้าจะซื้อหรือไม่ขอรับ"

เด็กน้อยหน้าตาน่ารักอีกคนโผล่ออกมาจากด้านหลังเด็กน้อยคนแรกในมือมีขนมที่ไส้ผูเถาออกมายื่นไปตรฝหน้าท่านน้าผู้นั้น

"ฮ่าๆเด็กน้อยในเมื่อเจ้าทั้งสองอุตส่าห์มาขายให้ท่านน้าเองกับมืองั้นท่านน้าผู้นี้จะขอซื้อสี่ชิ้นแล้วกัน"

"ขอรับท่านน้าโปรดรอซักครู่ขอรับ"

"อาเหิงอาซิ่งให้ท่านน้าไซย่าข่วยเถอะขนมยังร้อยๆอยู่เลย"

"ขอรับท่านแม่"

หลี่เย่วหลันมองลูกน้อยด้วยคใามเป็นห่วงมือก็คอยทำงานให้เสร็จไซย่าอิงขุนรีบเข้ามีหนีบจนมสี่ขิ้นให้แล้วรับเงินมาเซียวเหหิงและเซียวชิ่งยังคงกลับไปเรียกลูกค้าต่อ

"ท่านแม่ให้เหมียนเหมียนช่วยท่านแม่เรียกค้าพิ่มดีหรือไม่เจ้าคะ"

เซียวจี่และเซียวเหมียนวิ่งมาหามารดาเด็กน้อยทั้งสี่ก็คือเด็กแฝดทั้งสี่นั่นเองเวลาผ่านไป 5 ปีแล้วเด็กๆต่างโตขึ้นมู่จิ่งอี้ตอนนี้อายุ 8 ขวบแล้ว กำลังเข้าเรียนอยู่ที่สำนักศึกษา

ครึ่งชั่วยามต่อมาขนมทั้งหมดก็ถูกขายออกไปจนหมดกลุ่มคนทั้งหกเดินกลับไปยังหมู่บ้านด้วยึวามเบิกบานความจริงมีเกียมวัวอยู่ด้วยแต่พวกเขาไม่ขึ้นไปกับคนอื่นๆแต่เลือกที่จะเดินแทน

เวลา5ปีทั่งสองสามารถหารายได้หลายพันตำลึงแล้วเพียงแค่ไม่รู้จะเอามาใช้ทำอะไรจึงนำไปไว้ในมิติแทนพวกเขาเข้าออกมิติตลอด5ปีจนความสามารถจองหลี่เย่วหลันในชาติก่อนกลับมาทั้งหมด

ไซย่าอิงชุนก็ได้รับการฝึกจากหลี่เย่วหลันจนถืได้ว่าเป็นผู้ที่เก่งกาจในรุ่นเดียวกับหลี่เย่วหลันเลยจิ่งอี้ตัวน้อยก็ไม่ยอมเช่นกัน

เด็กคนนั้นมักจะขอบไปฝึกกับทั้งสองและพอเจ้าแฝดสี่โตขึ้นก็เริ่มเข้ามาเริ่มฝึกด้วยทำเอาบางครั้งปวดหัวมากเลยทีเดียว

เจ้าแฝดสี่ถือว่าซนได้ที่1เลยในหมู่แฝดทั้งสี่มีเพียงเซียวเหมียนที่เป็นสตรีและก็มีเพียงเซียวเหิงที่ไม่ได้เป็นเกอเซียวชิ่งและเซียวจี่นั้นเป็นเกอแต่มักจะทำตัวเหมือนพี่ชายที่เย็นชาเหมือนคนหน้าตายผู้นั้นเป็นบ้างครั้ง

"ท่านแม่คืนนี้ลูกอยากจะเข้าไปที่นั้นอีกครั้งขอรับ"

"ลูกด้วยขอรับ"

"ลูกด้วยๆๆ"

"เหมียนเหมียนด้วยเจ้าค่ะ"

"ได้ๆวันนี้แม่จะพาลูกๆไปเอง"

"เย่!"

เสียงหัวเราเจี้ยวแจ้วด้วยความสุขของเด็กน้อยทั้งสี่ดังตลอดทางที่กลับหมู่บ้านคนในที่เดินผ่านไปมาต่างยิ้แย้มให้กับเด็กน้อยทั้งสี่

แฝดทั้งสี่นี้นั้นเหมือนระเบิดตัวน้อยที่คอยเล่นกับเด็กๆของหมู่บ้านมักจะรวมกลุ่มกับแล้วไปเล่นซนจนดนบ่นอยู่ประจำแต่เด็กๆก็ยังไม่จำยังจะไปเล่นซนอยู่ดี

"หลันหลันพรุ่งนี้ข้าจะขึ้นไปบนเขาเจ้าจะไปด้วยหรือไม่"

"อืม ดีเหมือนกันเดี๋ยวข้าจะพาดจ้าเด็กน้อยพวกนี้ไป"

"ฝากไว้กับป้าหวัง"

"อื้ม"