ตอนที่ 2 เหตุใดเขาจึงโง่เง่าเพียงนี้กัน

ผ่านไป 2 ชั่วยามเต็มไซย่าอิงชุนก็วางหนังสือทั้งสองเล่มลงพร้อมกับเงิยหน้ามองสหายของตนเองบนเตียง

"หลันหลัน"

"หืม? มีเรื่องอะไรจะถามหารือ"

"เหตุใดเขาจึงโง่เง่าเพียงนี้กันแค่แผนง่อยๆของสตรีนาง"

"เดียงก็จับไม่ได้"

"โง่เสียจริง"

"ฮ่าฮ่าๆ"

เสียหัวเราะขบขันของหลี่เย่วหลันดังขึ้นเขามองหน้าไซย่าอิงขุนด้วยความขบขันเขานึกว่าสหายจะเสียใจแต่ที่ไหนได้กลับมาด่าสามีตัวเองให้เขาฟังซะงั้น

ตนสามารถนึกถึงใบหน้าของมู่ซือหายยามได้ยินคำพูดของไซย่าว่าจะน่าขันมากเพียงใดบัณฑิตผู้สอบได้ที่1ทุกสนาโดนภรรยาด่าว่าโง่เง่า

"หลันหลันเจ้าไม่คิดว่าเขาโง่เง่ารึข้าตายทั้งเป็นเลยนะแต่เขาก็ยังจะเชื่อสตรีนางนั้นว่าเป็นเพียงอุบัติเหตุ"

"แล้วจะไม่พูดว่าเขาโง่เง่าได้เช่นไรกันเล่า"

หลี่เย่งหลันมองใบหน้าที่ทั้งโกรธและเศร้าใจของสห่ยแล้วได้แต่ถนหายใจเขารู้ว่าอาอิงรักมู่ซือหานมากเพียงใดขนาดยามหมดลมหายใจก็ยังคงขอให้พระพุทธองค์คอยปกป้องลูกและสามีจนวินาทีสุดท้าย

"อาอิงห้องข้างๆว่างเจ้าไปนอนที่ห้องนั้นเถอะส่วนนั่นคือสวิทไฟ้ไว้เปิดและปิดไฟไว้พรุ่งนี้เราค่อยคุยกันต่อเถอะ"

"ได้"

ไซย่าอิงอุ้มลูกมู่จิ่งอี้เดินไปยังห้องด้านข้างไปหลี่เย่วหลันก็มองแป่นหลังที่ดูโรยราของสหายด้วยควาเสียใจแม้ท่าทางจะดูเหมือไม่ค่อยเป็นอะไรแต่เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายมีความรู้สึกยังไง

ความสิ้นหวังความเสียใจความทุกความสกเศร้าที่เข้าไปในดวงใจของไซย่าอิงอย่งกะทันหันนั้นเจ็บปวดรางถูกมีดแทงลงไปบนหัวใจ

ยามที่เขาโดนสามีทอดทิ้งก็เจ็บปวดมากพอแล้วยังจะมีการล่วงร้ดูว่าอนาคตสามีที่เขารักไปมีคนรักใหม่ที่เขารักทะนุทนอมดังของล้ำค่า

ต่างจากตนเองที่คอยช่วยเขามาโดยตลอดถึงแม้ว่าไซย่าอิงจะแต่งเข้าไปได้เพียงครึ่งเดือนมู่ซือหานก็ไปสอบยังเมืองหลวงแล้วก็ตามแต่ใครจะไปรู้ว่ามู่ซือหานไปได้ไม่นาน

ไซย่าอิงชุนกลับพบว่าตัวเองตั้งครรภ์แล้วนี่เป็นเหมือนข่าวดีของเขาและคอยรอคอยวันที่สามีจะกลับมาแต่กลับไม่ได้ข่าวอะไรมาเลย

จนผ่านไปหลายปีจนไซย่าอิงชุนเลิกคาดหวังแต่ในใจลึกๆกลับยังคาดหวังลมๆแล้งๆยิ่งวันนี้ที่เขาได้อ่านสิ่งที่อยู่ในหนังสือสองเล่มนั้นแล้วยิ่งทำให้ความหวังอันน้อยนิดนั้นแตกสะหลายไปในแทบจะทันที

ไซย่าอิงชุนที่อยู่ห้องด้านข้างนอนกอดมู่จิ่งอี้ไว้แน่นพรางร้องไห้อกมามู่จิ่งอี้ไม่ใช่เด็กทั่วไปเขาเรียอ่านเขียนกับมารดาตั้งแต่จำความได้

และเขาก็ได้อ่านสิ่งที่อยูู่ในหนังสือนั้นไปด้วยมารดาบอกว่าท่านพ่อของเขาเป็นคนดีฉลาดหลักแหลมหน้าตาหล่อเหลา

แต่เวลานี้เขาไม่มีความคิดที่ว่าท่านพ่อเป็นคนดีอีกแล้วชายคนนั้นคือคนเลวที่ทำให้มารดาร้องไห้และต้องเจ็บปวดเพราะความเสียใจ

จิ่งอี้นอนกอดมารดาที่ร่ำไห้ตลอดทั้งคืนจนเผลองหลับไปในคืนนี้เป็นคืนที่สร้างควาเจ็บปวดมากที่สุดของไซย่าอิงเพราะเขาอดทนมาตลอด3ปีแต่ต้องมาจบสิ้นในคืนนี้

ในเช้าวันต่อมาท้องฟ้าสว่างสดใสแสงแดดอ่อนๆส่องลอดม่านเข้ามาบนใบหน้างดงามของไซย่าอิงชุนเขาค่อยๆลุกมามองใบหน้าของมู่จิ่งอี้ด้วยความรัก

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านนอกไซย่าอิงเดินไปเปิดประตูเห็นหลี่เย่งหลันถือชามข้าวขาวและผักดองเข้ามา

อาอิงที่นี่เวลาแปลกประหลาดถึงเจ้าจะอยู่ที่นี่เป็นปีแต่ภายนอกพึ่งผ่านไปเพียงครึ่งเค่อเพียงเท่านั้น

เมื่อเช้าข้าออกไปด้านนอกและบอกกับป้าหวังแล้วว่าช่วงนี้ท่านจะอยู่กับข้าจนกว่าจะครบเดือน

เจ้าอยู่กับข้านานๆได้เลยประตูบ้านเจ้าข้าเข้าไปปิดให้แล้วของบางส่วนข้าก็เอามาหมดแล้วด้วย

เฮ่อ~ในเมื่อเจ้าทำขนาดนี้แล้วข้าจะอยู่กับเจ้าไปก่อนแล้วกัน

ขอบคุณเจ้ามากอาอิง

จบตอนที่ 2

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***