ตัวประกอบผู้ถูกลืม
หลี่เย่วหลันลืมตาขึ้นมาในห้องเล็กๆ ที่คุ้นเคยเหลือเกิน ร่างกายเบาหวิวราวกับขนนก ความทรงจำในชาติก่อนผุดพรายขึ้นมาในหัวอย่างชัดเจน
หลี่เย่วหลันค่อยๆลุกขึ้นนั่งแล้วมองดูรอบค่างก็เหลือบไปเห็นทารกน้อยทั้งสี่ที่กำลังหลับไหลอยู่ใบหน้ากลมแดงเถือก
ช่างน่ารักน่าชังยิ่งนักริบฝีปากปางอันเย้ายวนพึมพำอย่างเคลิบเคลิ้มมือบางขาวดุดราวหยกขาวละเอียดค่อยๆยื่นไปยังป้อมสีแดงของทารกน้อย
นิ้วมือที่แสดงให้เห็นข้อต่ออย่างยัดเจนจิ้มลงไปที่แก้มของทารกน้อยในดวงตาเปล่งประกายวิบวับจนน่าหลงไหล
ดวงหน้ายิ้มละไมดูงดงามสรงเสน่ห์สะกดใจหากมีผู้ใดได้มาเห็นใบหน้านี้ในยามนี้คนผู้นั้นคงจะลุ่มหลงจนโงหัวไม่ขึ้นเป็นแน่
"หลันหลันเจ้าฟื้นเสียที" หน้าประตูมีร่างบางอันเย้ายวนน่าจะลึงเดินเข้ามาข้างกายหลี่เย่วหลันด้วยรอยยิ้ใบหน้าอ่อนโยน
"อาอิงใบหน้าเจ้าชั่งหลอกคนยิ่งนัก" หลี่เย่วหลันยิ้มขบขันเล็กน้ยกับท่านทางเยื่องคนอ่อนแอไรกำลังของไซย่าอิงชุน
"แล้วไม่เจ้าจะให้ข้าทำยังไงได้เล่าแม่ข้าให้มาเจ้าจะให้ข้าคือใบหน้าและรูปร่างนี้กลับไปรึ"
"ถึงแม้รูปร่างข้าจะดูอ่อนแอแต่ข้าแข็งแกร่งมากเลยนะหลันลันคนงาม"
รอยยิ้มทะเล้นพรางพลุดขึ้นบนใบหน้าของไซย่าอิงชุนรูปร่างและหน้าตาของเขาจะดูยังไงก็คนงามที่แสนอ่อนแอจนน่ทะนุถนอมยิ่ง
อาอิงข้าว่าข้ามีความลับสุดยอดจับอกเจ้าล่ะ
อะไรล่ะ
นี่อย่างไรเล่า
วิ้ง เสียงวิ้งดังขึ้นอย่างกระทันหันพื้นที่รอบข้างเปลี่ยนไปจากผนังไม้กลายเป็นผนังสีขาวพื้นก็กลางเป็นพื้นหินอ่อนสีดำสวยงาม
เสียงจากด้านนอกประตูมีเพียงเสียงนกร้องไม่มีเสียงผู้คนใบหน้าไซย่าอิงแข็งค้างด้วยควาตกตะลึง
ท้องฟ้าสีสดใสบรรยากาศบริสุทธิ์กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาตามลมเข้าปะทะใบหน้างดงามที่ประดับรอยยิ้มเย้ายวนดวงตายิ้มจนกลายเป็นเซี่ยวพระจันทร์
"ท่านแม่!!!"
เสียงเด็กน้อยดังลั่นไซย่าอิงชุนสติกลับมาในทันทีเขารีบวางของในมือลงแล้ววิ่งออกไปด้านนอกเพื่อที่จะไปอุ้มลูกชายตัวน้อยของเขา
ผ่านไปเพียง10ลมหายใจไซย่าอิงชุนก็กลับมาพร้อมเด็กน้อยในอ้อมกอดเด็กน้อยหน้าตาน่ารักกอดคอไซย่าอิงแน่น
"หลันหลันเจ้าอธิบายมาเร็วไปเลยนะ" เสียงบ่นปนหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้าดังขึ้นในห้องนอนของหลี่เย่งหลัน
ที่แห่งนี้คือมิติในชาติก่อนของเขามันตามตนมายังพอดีตนี้ด้วยในมิติแห่งนี้เรียกได้ว่าเป็นสถานที่พักผ่อนและเก็บของทั้งหมดของเขาเลย
เรียกได้ว่าสิ่งที่เคยได้รับมาในกำมือล้วนอยู่ในมิติแห่งนี้ในมิตินี้มีบรรยากาศเหมือนในป่าเขาลำเนาอันแสนสงบสุขไร้ผู้คน
หลี่เย่วหลันไซย่าอิงชุนแล้วให้พลังจิตดึงหนังสือสองเล่มออกมาจากชั้นวางไปทางไซย่าอิงชุน
"เจ้าอ่านแล้วเจ้าจะรู้ทุกสิ่งเองอาอิง" ไซย่าอิงขุนรีบหาที่นั่งเปิดอ้านอย่างรวดเร็วหนังสือทั้งสองเล่มนี้เหมือนการคัดลอกมายเลยแต่เจ้าตัวไม่สนใจรีบเปิดอ่านในทันทีที่นั่งลง
หนังสือทั้งสองเล่มนี้มีเนื้อหามาจากนิยายที่หลี่เย่วหลันเคยอ่านครั้งแรกที่อ่านไม่ได้สนใจอะไรมากนักเพราะแค่อยากอ่านอ่ะไรฆ่าเวลาเท่านั้นจึงเลือกมาสุ่มๆ
แต่ใครจะไปคิดเล่าว่าหนังสือทั้งสองเล่มนี้เป็นเรื่องราวของตนเองและลูกน้อยทั้งสี่มันช่างแปลกประหลาดเขารู้มาตลอดว่าตัวเองมีความทรงจำจากชาติแรก
แต่ใครจะคาดคิดกันเล่าว่าเรื่องราวของตนกลับกลายเป็นหนังสือนิยายไปได้ตัวเขาในชาติที่สองนั้นเป็นผู้ที่อยู่ในยุคอนาคตที่ทันสมัย
และเป็นผู้มีพลังจิตที่แข็งแกร่งจนน่าตกใจและก็ใช้พลังนี้หาเงนมาโดยตลอดหลายปีแต่เพราะความผิดพลาดของภาระกิจจึงต้องตายและมายังที่นี้
จบตอนที่ 1
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 12
Comments