ตอนที่15..รู้ว่าทำเพื่อเราก็พอ

ผู้ชายที่ยืนพิงรถของฉันอยู่

ผู้ชายที่ฉันไม่ได้เจอหน้ามาทั้งวัน ผู้ชายที่ทำให้ฉันดูมีค่าขึ้นมา

ผู้ชายที่ฉันคิดถึง ผู้ชายคนนี้ ตอนนี้ฉันอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว

"ไปไหนมา ไปอยู่ไหนมา ฮืออ

ฮึก"

"ขอโทษ ที่ออกมาไม่ได้บอก

แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ ขอโทษ" ฉันเงยหน้าขึ้นมามองเขา

เพราะมันไม่มั่นใจ ว่าคนตรงหน้าคือเขาจริงๆ

"โทรหาไม่รับ"

ฉันพูดออกไปอีกครั้งขณะที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของเขา

"ไม่รู้ ออกไปหาข้าวกิน ชาร์ตแบตไว้เลยไม่ได้เอาไปด้วย

ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องหนิ" มันเป็นแบบนี้นี่เอง

"หึๆ

โตเป็นควายแล้วร้องอยู่ได้"

"ไอ้บ้า!!"

ฉันผลักกอดออกจากเขาทันที คนกำลังเสียใจดูคำพูดคำจา

"ฮ่าๆๆ หยอกๆ"  แต่ก็โดนดึงไปกอดอีกครั้ง

ทำไมรู้สึกว่าทุกอย่างที่มันจุกอยู่ในอกมาตลอดทั้งวัน มันโล่ง

มันหายไปหมดเมื่อได้เห็นหน้าคนคนนี้ ฉันกอดตอบเขาไว้แน่น ไม่อยากให้เขาหายไปไหนอีกแล้ว

"กลับได้แล้วมั้ง

เริ่มมืดแล้วนะ" เคมีลูบหัวของฉันแล้วก็พูดคำนี้ออกมา ฉันก็ได้แต่ส่ายหน้าไปให้

"ไม่กลับ แล้วจะไปอยู่ไหน

ยังไงก็ต้องกลับบ้านนะ"

"ไม่" ฉันตอบแล้วยังคงส่ายหน้าอยู่อย่างนั้น

"ทำไม?"

"ที่บ้าน ไม่มีนาย

มันไม่น่าอยู่อีกแล้ว" มันเป็นความรู้สึกที่ฉันอยากจะบอกกับเขาจริงๆ

ก็มันเป็นแบบนั้นจริงๆ บ้านหลังนั้น มันไม่มีความสุขกับฉันอีกต่อไปแล้ว

"ยัยบ้า หึๆๆ"  เขาหัวเราะออกมาเบาๆ แต่กระชับกอดเข้ามาหาฉันแน่นขึ้น

"โอเค ไม่กลับก็ไม่กลับ

แต่ตอนนี้ขึ้นรถแล้วก็ออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ น่ากลัว เดี๋ยวผีโผล่มาทำไง"

ไม่รู้ว่าที่พูดๆมา พูดให้ฉันรู้สึกดีขึ้น หรือพูดเพราะกลัวแบบนั้นจริงๆกันแน่

แต่มันก็ทำให้ฉันยิ้มได้

เขาพาฉันเดินมาอีกฝั่งของคนขับ

เปิดประตูให้ฉันแล้วก็พาฉันขึ้นไป แถมยังคาดเบลท์ให้ฉันเรียบร้อย แต่ก่อนเขาจะเบี่ยงตัวออกไป

ยังคงแวะมาจ้องหน้าฉันสักพัก แต่ก็คงไม่ได้ทำแค่จ้อง

เคมีกดปากเข้ามาประกบกับปากของฉัน และดูดมันอย่างแรง ก่อนเขาจะผละตัวออก

และเดินมาขึ้นรถอีกฝั่ง

"มาที่นี่ได้ไง?"  ฉันหันไปถามคำถาม เพราะไม่มีใครรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่แน่ๆ

นอกจากอิเจส

"เพื่อนเธอพามา"

นั่นไง อิเจสนั่นแหละ

"แล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่"

ก็เหมือนที่ฉันบอก ฉันออกมาตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว

หนิ

"ก็..ตั่งแต่แม่โทรมาน่าจะบ่ายกว่าๆ

มาถึงนี่ บ่ายสองกว่าๆมั้ง ไม่ก็คงเกือบบ่ายสาม" ฉันเลยต้องหันหน้าไปจ้องมองเขาเอาไว้ทันที

เพราะมันทำให้ฉันแปลกใจ

"ยืนรออยู่ตรงนี้..ตั้งแต่บ่ายสอง?" นี่แหละสิ่งที่ฉันแปลกใจ

"อืม" และคำตอบ

มันก็ทำให้ฉันอึ้งไปจริงๆ เขายืนรอฉันตรงนี้อยู่สามชั่วโมงเกือบสี่ชั่วโมงด้วยซ้ำ

ส่วนเขาตอนนี้ที่ทำก็คือ หันมายิ้มให้ฉันแค่นั้น ก่อนจะขับรถกันออกมาจากตรงนั้น

"จะพาไปไหน?" ฉันหันไปถามอีกครั้ง เพราะยังไม่อยากกลับบ้าน ถ้าคำตอบคือที่บ้านจะทำยังไง

"บ้าน"

ฉันต้องกัดริมฝีปากล่างอีกครั้ง ในที่สุดเขาก็จะทำแบบนั้นกับฉัน

"คนใจร้าย"  ฉันพูดมันออกไปแค่นั้น

แล้วก็หันหน้าออกไปมองบรรยากาศข้างนอก น้ำตามันก็เริ่มคลอๆ และสุดท้ายมันก็หยดลงมา

หลังจากนั่นมันก็ไม่มีบทสนทนาอะไรออกมาจากเราทั้งคู่

เคมีก็ขับรถมาเรื่อยๆ ส่วนฉัน ก็หันไปมองแค่ทางทางฝั่งของฉัน แต่ทางนี้

มันไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่นา เขาจะพาฉันไปไหนกันแน่ และแล้ว รถก็จอดอยู่ตรงหน้าร้านข้าวร้านหนึ่ง

ร้านไม่ได้หรูอะไร แต่ก็ไม่ใช่ร้านข้างทางเหมือนกัน

"กินข้าว..หิวมาก"

เคมีพูดจบเขาก็เดินลงจากรถไป ส่วนฉันก็ยังคงนั่งคิด เขากำลังเล่นอะไรอยู่

"ลงมาดิ ไม่หิวไง?" เขาเดินมาเปิดประตูฝั่งของฉัน แล้วปลดสายเบลท์ให้เหมือนเดิม ก่อนจะจูงมือของฉันให้เดินเข้ามายังในร้านกับเขา

เขาก็พามานั่งที่โต๊ะ มันก็เป็นร้านอาหารตามสั่งปกติทั่วไป ฉันกินได้ อันนี้เขารู้

ไม่งั้นคงไม่พามาร้านแบบนี้แน่ๆ

"อ่ะ สั่งให้ด้วย" เขาดันเมนูมาตรงหน้าฉัน

และยังให้ฉันเป็นคนเลือกเมนูให้เขาอีกด้วย ก็รู้แหละ กับข้าวหลายๆอย่างที่เขาชอบกินฉันรู้

ก็เพราะฉันถามแม่มาหมดแล้ว กับสิ่งที่เขาชอบกินว่ามันมีเมนูอะไรบ้าง ส่วนคนตรงหน้า

ทำไมดูไม่สนใจกัน เอาแต่กดมือถืออยู่นั่นแหละ

ฉันก็ทำการสั่งกับข้าวของเราทั้งสองคน

ไม่นานเด็กในร้านก็เดินเอากับข้าวมาเสริฟให้ เคมีก็เงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอของเขา

"เก่ง..รู้ด้วยว่าอยากกิน

รู้ใจจริงๆเลย" เขายิ้มมาให้ ก่อนจะก้มไปกินข้าวในจานของเขา

ก็แค่ผัดกะเพรากุ้ง ไม่รู้หรอกว่าอยากกิน แค่เห็นมันอยู่หน้าแรกเลยสั่ง ก็แค่นั้น

แม่บอกว่าเคมีชอบกินกุ้งและไก่ อะไรที่เป็นเมนูเกี่ยวกับกุ้งและไก่เขาก็กินได้หมดแหละ

"ครับ.."  มีคนโทรมาหาเขา เขาเลยกดรับสายที่โทรเข้ามา

"โอเคครับ..ไม่มีปัญหาใช่มั้ย?..ครับรู้แล้วแม่ ไม่ทำหรอก..ครับ..จะดูแลให้ดีที่สุดเลยครับแม่ครับ.."

แม่เขาสินะ ก็ไม่รู้หรอก ว่าคุยเรื่องอะไรกัน เพราะเขาคุยเสร็จก็กลับไปตั้งใจกินข้าวต่อ

ไม่ได้สนใจฉันตามเคยนั่นแหละ

"รีบกิน ที่รัก"

เพราะว่าเขากินหมดไปตั้งนานแล้ว จะว่าฉันถ่วงเวลาก็ได้ แต่ฉันไม่อยากกลับบ้านหนิ

"ให้ป้อนมะ?"  มันก็คงจะนานไปแล้วสินะ

เพราะเหมือนเขาจะเริ่มหงุดหงิดฉันแล้ว ฉันเลยเลือกที่จะพอแค่นั้น ไม่ยื้อแล้วก็ได้

ยังไงก็คงต้องกลับบ้านอยู่ดี

เคมีเดินไปจ่ายเงิน

และก็เดินมาจูงมือฉันออกมาจากร้านข้าว จับฉันยัดลงไปในรถ แล้วก็ออกรถมาทันที

"ไปไหน?" ก็ทางนี้ มันไม่ใช่ทางกลับบ้านอยู่ดีนั่นแหละ

"กลับบ้าน ง่วงมากอยากนอน

ยืนตั้งสามชั่วโมงโคตรเมื่อย"

"บ้าน?" ฉันต้องถามเพราะฉันงง บ้านไม่ได้ไปทางนี้ไง แต่มันก็ไร้คำตอบกลับมาอยู่ดี

จนเราเดินทางมาถึงคอนโดแห่งหนึ่ง ถ้าจำไม่ผิด นี่มัน คอนโดเก่าของพ่อ

พ่อซื้อไว้นานแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้มาอยู่หรอก ก็คงซื้อให้ผู้หญิงซักคนหล่ะมั้ง

คอนโดของพ่อมันมีเยอะมาก ก็อย่างว่า เปย์สาวๆของเขา

แต่ก็ยังดีที่ทุกอย่างมันเป็นชื่อของพ่อ ก็คงจะซื้อให้อยู่ชั่วคราว

เบื่อแล้วก็โล๊ะทิ้งไป แบบนี้ประจำ

เคมีก็จูงมือฉันลงจากรถอีกตามเคย

ฉันก็เดินตามเขาไปด้วยความงงๆ เขาย้ายมาอยู่ที่นี่งั้นหรอกเหรอ ฉันก็นึกว่าเขาจะทิ้งฉันไปอยู่ที่ไกลๆซะอีก

ความคิดและความมโนของฉันมันไปไกลนี่นา ถึงว่าแหละที่แม่บอกมันไม่มีอะไร

แต่มันต้องมีสิ ถ้าไม่มีเคมีจะถูกย้ายมาอยู่ข้างนอกแบบนี้ได้ยังไงกัน และเขาก็เดินมาหยุดอยู่ที่ล็อบบี้

"มาเอาของที่ฝากไว้ครับ

ห้อง1509" เขาบอกกับทางนิติของคอนโด

"ครับ"

พี่คนนั้นตอบรับ แล้วก็หายไปข้างหลังซักพักก็ออกมาพร้อมกระเป๋าลากหนึ่งใบ ยื่นมันมาให้กับเคมี

เขารับมาก็ลากกระเป๋า ลากฉันมาขึ้นลิฟท์ จนมาถึงห้องที่เขาอยู่

ก็ห้องของพ่อนั่นแหละ เขาพาฉันมาหยุดอยู่กลางห้อง แล้วก็หยุดคิดอะไรอยู่สักพัก

"จะนอนห้องเล็กหรือห้องใหญ่?" คิดเรื่องนี้เหรอ?

"แล้วนาย?" ฉันก็ต้องถามกลับไป

"ห้องไหนก็ได้" เขาตอบแบบนั้น

"งั้นห้องใหญ่"

ส่วนฉันก็อยากเลือกแบบนี้ อยากรู้ว่าเขาจะทำไง เพราะยังไงเขาก็ต้องนอนห้องใหญ่อยู่แล้ว

"โอเค

นอนห้องเดียวกัน" แล้วฉันก็โดนลากเข้ามาในห้องใหญ่ เคมีเข้าไปนั่งอยู่บนเตียง

ส่วนฉันก็ทำได้แต่ยืนอยู่เฉยๆตรงกลางห้อง ตกลง เราจะนอนห้องเดียวกันจริงๆงั้นเหรอ..

"หึๆ ดูทำหน้า กลัวรึไง

ทีเมื่อคืนไม่เห็นจะกลัวอะไรเลย" แล้วหน้าของฉัน

มันต้องร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

"ไอ้บ้า!!"

หน้าฉันมันต้องแดงมากแน่ๆ เพราะตอนนี้ไอ้คนตรงหน้ามันเอาแต่หัวเราะฉันอยู่

"มานี่ดิ๊" อยู่ๆร่างของฉันก็ถูกดึงเข้าไปอยู่ตรงระหว่างกลางขาทั้งสองข้างของเขา

เคมีนั่งอยู่ขอบเตียง แล้วดึงฉันให้ไปอยู่ตรงนั้น แล้วเขาก็กอดเอวของฉันเอาไว้

ฉันจึงต้องยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาดันที่ไหล่ของเขาไว้

"อะไร?" ฉันก็ถามเขากลับไปเพราะไม่รู้เขาทำแบบนี้เพราะอะไร และตอนนี้เขาก็เงยขึ้นมามองหน้าฉันเอาไว้

เพราะว่าเขานั่ง ส่วนฉันนั้นยืน ตัวของฉันมันเลยอยู่สูงกว่าเขาไปนิดนึง

"เจ็บมั้ย?" เคมีเอื้อมมือมาจับที่แก้มของฉัน

มันก็เป็นข้างเดียวกับที่ฉันพึ่งจะโดนตบมานั่นแหละ มันอาจจะมีรอย หรือเขาอาจจะรู้มาจากแม่

แต่เขาก็ลูบมันเบาๆอยู่อย่างนั้น ส่วนฉันก็ทำได้แค่ส่ายหน้าให้แค่นั้น

มันเจ็บจนชินแล้วต่างหาก มันชาไปแล้วมั้ง แต่อยู่ๆฉันก็โดนอุ้มให้มานั่งคร่อมตัวเขาเอาไว้

แล้วจับฉันซบลงที่ไหล่ของเขา แต่มันก็ไม่ได้มีคำพูดอะไรหลุดออกมาอีก

"ทำไม..ถึงออกมาอยู่ที่นี่"

มันเป็นคำถามของฉันเองที่ถามออกไป เพราะระหว่างนั้น มันต้องมีอะไร ไม่งั้นเขาคงไม่ตัดสินใจออกมาแบบนี้หรอก

หรือฉันคิดไปเอง

"มัน.." เขาพูดแค่นั้น

แล้วก็หยุดลง ส่วนฉันก็ตั้งตารอฟัง

"รู้ว่า..ทำเพื่อเราก็พอ"  เรา? เขาพูดว่าเรา

มันคือเราสองคนหน่ะเหรอ ถึงไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ฉันจะเชื่อแบบนั้นก็แล้วกัน

ฉันก็คงได้แต่พยักหน้าไปให้ แล้วยกมือทั้งสองขึ้นมาโอบร่างกายของเขา

ตอนนี้เรากอดกันแน่นมากจริงๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***